ΜΕΤΩΠΟ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ


Στις εκλογές που έρχονται έχουμε να κάνουμε με τρεις
αριστερές προτάσεις. Α) το ΚΚΕ που μένει κλεισμένο στο
εαυτό του, υπερασπιζόμενο μια κομμουνιστική ταυτότητα
που ταυτίζεται με την μυθολογία του «υπαρκτού
σοσιαλισμού». Β) το ΣΥΝ που έχει καταφέρει να
ενσωματώσει σημαντικό τμήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς
στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Γ) τις διασπασμένες δυνάμεις
της ριζοσπαστικής αριστεράς που ερευνούν δρόμους κοινής
δράσης και εκλογικής παρέμβασης.

Τα παραδείγματα σε όλους γνωστά: από την μια μεριά οι
δυνάμεις του ΜΕΡΑ και από την άλλη η πρωτοβουλία του
ΣΕΚ, ΟΚΔΕ-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ. Ενώ την ίδια στιγμή
δυστυχώς συνεχίζει το μοναχικό του δρόμο ο Μ-Λ χώρος.
Την ίδια στιγμή βέβαια υπάρχει ο κόσμος του αγώνα που
πιέζει επιτακτικά για μια ενωτική αντικαπιταλιστική
πρόταση που θα του δώσει μια πολιτική διέξοδο με
στρατηγική προοπτική την κοινωνία των «ελεύθερων
συνεταιρισμένων παραγωγών» και όχι απλώς ένα καπιταλισμό
με ανθρώπινο πρόσωπο.

Από την άλλη βέβαια, υπάρχει μια έλλειψη εμπιστοσύνης
ανάμεσα στις οργανωμένες δυνάμεις της ριζοσπαστικής
αριστεράς, απόρροια της στρατηγικής ήττας του
κομμουνισμού του 20ου αιώνα και της απουσίας ενός αλλού
επαναστατικού πολιτισμού που θα σπάει τον πολιτισμό του
καπιταλιστικού διαχωρισμού και του πολιτικού μηδενισμού.
Σίγουρα υπάρχουν συγκεκριμένοι πολιτικοί λόγοι για την
έλλειψη εμπιστοσύνης. Από την άλλη όμως, η εμπιστοσύνη
δεν χτίζεται με αφορισμούς και απριόρι αποκλεισμούς,
άλλα μέσα από την συνάντηση των πολιτικών σωμάτων εντός
των πεδίων κοινής δράσης. Ενώ ένα είναι το σίγουρο, το
σύνολο των γεγονότων μπορείς να τα αντιμετωπίσεις είτε
από την πλευρά των υπαρκτών ή φανταστικών φόβων μας,
είτε από την πλευρά των δυνατοτήτων που γεννιούνται από
τις υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες.

Η πολιτική λογική της κοινής δράσης δεν αποτελεί κανένα
πολιτικό καπρίτσιο ή φετιχισμός της ενότητας για την
ενότητα, αλλά απορρέει από την αναγκαιότητα της
κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης που προϋποθέτει οι
πολιτικές δυνάμεις που στοχάζονται ένα κόσμο πέρα από
τον καπιταλισμό, να οικοδομούν κοινούς πολιτικούς χώρους
σύμφυσης ιδεών, πρακτικών και αντιλήψεων. Υβριδικά
πολιτικά πεδία που το αντικαπιταλιστικό, το
αντιιμπεριαλιστικό και το αντινεοφιλελεύθερο θα
συνυπάρχουν διαλεκτικά. Δηλαδή θα ενώνονται, θα
συγκρούονται και θα ξαναενώνονται σε μια νέα ανώτερη
ενότητα στην οποία θα κυριαρχούν τα στοιχεία που
ενισχύουν την τάση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.
Με στόχο την οικοδόμηση ενός νέου επαναστατικού
κομμουνιστικού ρεύματος και κόμματος, υπερβαίνοντας τα
διαχωρισμένα κομμάτια της ριζοσπαστικής και όχι μόνο
αριστεράς, όπως είπε πρόσφατα σε μια ομιλία του και ο Ε.
Μπιτσάκης, στην βάση των νέων ιστορικών δυνατοτήτων της
εποχής μας, με προοπτική την παγκόσμια κομμουνιστική
επανάσταση-απελευθέρωση

Οι εκλογές είναι μια καλή ευκαιρία να συνεχιστεί το καλό
γενικά κλίμα της κοινής δράσης της ριζοσπαστικής
αριστεράς στο εκπαιδευτικό κίνημα(δάσκαλοι-
φοιτητές-καθηγητές) που είχε ως αποτέλεσμα να επιδράσουν
οι ιδέες της ριζοσπαστικής αριστεράς στην κεντρική
εκλογική σκηνή(1400¤ για όλο το λαό).

Ο κόσμος του αγώνα μπορεί και πρέπει να πάρει τα
πράγματα στα χέρια του, όπως την πήρε κατά την διάρκεια
του εκπαιδευτικού κινήματος και την περίοδο των εκλογών
για την τοπική αυτοδιοίκηση. Οι εκλογές αποτελούν
μοναδική ευκαιρία μέσα από ανοικτές αντικαπιταλιστικές
συνελεύσεις να οικοδομήσει από «τα κάτω» και από «τα
πάνω» ένα εκλογικό και μετεκλογικό αντικαπιταλιστικό
μέτωπο που δεν θα αποκλείει καμία πολιτική δύναμη της
ριζοσπαστικής αριστεράς, στην βάση ενός αναγκαίου
αντικαπιταλιστικού, εργατικού και διεθνιστικού
προγράμματος. Ανοικτές αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις
που το πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον έχει ο κόσμος
του αγώνα και των κινημάτων και όχι τα πολιτικά γραφεία
της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ο χρόνος είναι ακόμη αρκετός για να γίνει το άλμα.
Δημιουργώντας μια ριζικά νέα εικόνα στο χώρο της
ριζοσπαστικής αριστεράς που θα απεγκλωβίσει κόσμο από
την ρεφορμιστική αριστερά και την σοσιαλδημοκρατία,
σπάζοντας τις λογικές δορυφοριοποίησης, ανανεώνοντας και
εμπλουτίζοντας το πρόταγμα της οικοδόμησης μιας
επαναστατικής αριστεράς στον ευρωπαϊκό και όχι μόνο
χώρο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Wednesday, July 11 2007

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις