ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΩΣ «ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ»


Η μετάβαση στο κομουνισμό δεν είναι ένα μονόπρακτο έργο,
μια υπέροχη επαναστατική νύκτα της κατάληψης των
οδοφραγμάτων, αντίθετα είναι ένα έργο που διαρκώς
γράφεται στους τόπους των υλικών στοιχείων και σχέσεων,
μέσα από την σύγκρουση και την διαπάλη των κοινωνικών
συμφερόντων και τάξεων. Κατά συνέπεια είναι ένα έργο
δίχως να γνωρίζουμε το τέλος, εάν υπάρξει κάποιο τέλος.
Ένα έργο που άρχισε να παίζεται με την δημοσίευση του
κομμουνιστικού μανιφέστου που έγραφε πως οι προλετάριοι
πρέπει να οργανωθούν, ανεξάρτητα από τους αστούς και
τους μικροαστούς και ενωμένοι σε εθνικό και παγκόσμιο
επίπεδο να αυτοαπελευθερωθούν, απελευθερώνοντας την
ανθρωπότητα από τα δεσμά του κεφαλαίου. Μια απελευθέρωση
που θα σημάνει και την κατάργηση της ως κοινωνική τάξη .
Οικοδομώντας ένα κίνημα που καταργεί και υπερβαίνει την
υπάρχουσα κάθε φορά καπιταλιστική πραγματικότητα σε όλα
τα επίπεδα και τα πλαίσια της ζωής.

Ο Κ.Μαρξ και ο Φ. Ενγκελς έγραψαν στην«Γερμανική
Ιδεολογία»ότι«ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια τάξη
πραγμάτων που πρέπει να επιβληθεί ένα ιδεώδες προς το
οποίο η πραγματικότητα πρέπει να κατευθυνθεί. Ονομάζουμε
κομμουνισμό το κίνημα που αίρει την υπάρχουσα τάξη
πραγμάτων . Οι όροι αυτού του κινήματος απορρέουν από
τις ήδη υπάρχουσες προϋποθέσεις». Δηλαδή με διαφορετικά
λόγια η κομμουνιστική τάση απορρέει μέσα από την ζωντανή
σχεσιακή πραγματικότητα των κοινωνικών δυνάμεων και
ειδικότερα των σχέσεων του κεφαλαίου και της εργασίας σε
συνάρτηση με το επίπεδο της ανάπτυξης των παραγωγικών
δυνάμεων. Ετσι κομμουνιστικό κίνημα είναι το κίνημα των
καταπιεσμένων τάξεων με βασικό και καθοριστικό κορμό
τους προλετάριους που καταργεί την καπιταλιστική
πραγματικότητα, καταστρέφοντας τον καπιταλιστικό κράτος,
οικοδομώντας κομμουνιστικές κοινότητες και αντι«κρατικά»
επαναστατικά μεταβατικά μορφώματα σε εθνικό-διεθνικό
πεδία με κατάληξη την παγκόσμια κομουνιστική αταξική
κοινότητα.

Η παγκοσμιότητα της κομμουνιστικής τάσης απορρέει μέσα
από την παγκόσμια αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων. Μόνο
μέσα από την παγκόσμια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων
γίνεται εφικτή η παγκόσμια επικοινωνία των παραγωγών του
κοινωνικού πλούτου, ενοποιείται η συνεργατική τους
ικανότητα μετατρέποντας το προλεταριάτο σε καθολική
τάξη. Με τα λόγια του Μαρξ- Ενγκελς:« Το προλεταριάτο
μπορεί συνεπώς να υπάρξει μόνο σε παγκόσμιο ιστορικό
επίπεδο, όπως ακριβώς ο κομουνισμός, η δράση του
προλεταριάτου μπορεί να έχει μόνο «παγκόσμια-ιστορική»
ύπαρξη…»(Γερμανική Ιδεολογία).
Φυσικά εδώ μπορούμε να κάνουμε μια σημαντική διάκριση
της εργατικής τάξης καθΆ αυτής και εργατικής τάξης- τάξη
για τον εαυτό της . Η εργατική τάξη , ως τάξη καθΆ αυτή
μπορεί να υπάρξει εντός των εθνικών καπιταλιστικών
σχηματισμών, υπηρετώντας την διαδικασία των
καπιταλιστικών μετασχηματισμών, κάτι που είναι αδύνατο
να συμβεί με την εργατική τάξη ως τάξη για τον εαυτό
της, για «την τάξη που δεν έχει αποθέματα» -κατά μια
έννοια του Μπόρντικα. Δηλαδή μια την μαχόμενη ενεργητική
και πολλαπλή προλεταριακή οντότητα που θα υπάρξει μόνο
παγκόσμια.

Η αντίθεση ανάμεσα στην εργατική τάξη ως τμήμα της
παραγωγικής διαδικασίας , ως ανταλλακτική αξία και της
εργατικής τάξης ως τάξη για τον εαυτό της, που
καταστρέφει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και οικοδομεί
κομμουνιστικές κοινότητες είναι μια διαλεκτική αντίθεση
που καθόρισε και καθορίζει εν πολλοίς την εξέλιξη του
εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Η συγκεκριμένη
καθολική διαλεκτική σπείρα στην εξέλιξη της δομεί
συγκεκριμένες μορφές σε τοπικό και εθνικό επίπεδο
ερχόμενη σε σχέση και αντίθεση με τις εθνικές
διαιρέσεις, με τους εσωτερικούς διαχωρισμούς ανάμεσα
στους προλετάριους και τις σχέσεις των προλεταρίων και
του κομμουνιστικού κινήματος με άλλες καταπιεσμένες
τάξεις. Ας τα δούμε ένα , ένα:

1)«Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» έγραφε το
Κομμουνιστικό Μανιφέστο αλλά ιστορικά σε σπάνιες
περιπτώσεις έγινε πράξη με τρόπο μη-αντιστρέψιμο.
Περισσότερο υπήρξε ως τάση που εκφράστηκε από τις
διεθνιστικές κομμουνιστικές δυνάμεις κατά την διάρκεια
του 20ου αιώνα. Και αυτό μέσα από μύριες αντιφάσεις και
υποχωρήσεις μπροστά στην πίεση της κυρίαρχης ιδεολογίας
και της κυριαρχίας της αντεπαναστατικής ιδεολογίας του
σταλινισμού. Δηλαδή με άλλα λόγια οι εθνικοί διαχωρισμοί
ήταν αυτοί που καθόρισαν την εξέλιξη της κομμουνιστικής
τάσης και όχι το αντίθετο κατά τον 20ο αιώνα, παρόλο που
υπήρξαν και αντίθετες ηρωικές ροπές. «Ιστορικές
διακλαδώσεις» που το εθνικό άνοιξε το δρόμο στον
εσωτερικό κοινωνικό διχασμό, στην επαναστατική κρίση. Με
κορυφαία στιγμή τον Οκτώβρη του 1917. Ενώ παραμένει
ανοικτή μια διαδικασία εθνικής αυτοδιάθεσης που έρχεται
σε αντίθεση αλλά και σε σύνθεση με την κομμουνιστική
τάση και προοπτική. Μια σχέση από την οποία εξάγονται
κάποια συμπεράσματα για το κομμουνιστικό κίνημα και για
τον διεθνιστικό του λόγο. Ας τα δούμε:«Α)Μόνο η εθνική
απελευθέρωση του καταπιεσμένου έθνους καθιστά δυνατή την
υπέρβαση των εθνικών διακρίσεων και ανταγωνισμών και
επιτρέπει στην εργατική τάξη και των δύο χωρών να ενωθεί
ενάντια στον κοινό εχθρό , τους καπιταλιστές. Β) Η
καταπίεση ενός αλλού έθνους βοηθά στην ενίσχυση της
ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής τάξης πάνω στους
εργάτες του έθνους-καταπιεστή:ΆΆκάθε έθνος που
καταπιέζει ένα άλλο σφυρηλατεί τις ίδιες του τις
αλυσίδεςΆΆ Γ) Η χειραφέτηση του καταπιεσμένου έθνους
εξασθενεί τις οικονομικές, πολιτικές, στρατιωτικές και
ιδεολογικές βάσεις των κυρίαρχων τάξεων στο έθνος
καταπιεστή και αυτό ενισχύει τον επαναστατικό αγώνα της
εργατικής τάξης αυτού του έθνους.»( Μ. ΛΕΒΙ –«Το
εθνικό ζήτημα»- Στάχυ - 1993 σελ 54) Δ) Αγώνας για την
οικοδόμηση περιφερειακών και υπερεθνικών κρατικών
σχηματισμών με δικαίωμα υποχώρησης των μερών τους και
υπεράσπισης κάθε μειονότητας που επιθυμεί τον εθνικό
καθορισμό του και αυτοδιάθεση. Ένα διεθνιστικό
κομμουνιστικό περίγραμμα τμήμα του εργατικού
απελευθερωτικού προγράμματος του 21ου αιώνα.

2) Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε οι μισθωτοί σκλάβοι, όλων των
μορφών, είναι η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου
πληθυσμού και ταυτόχρονα είναι πολύμορφα και πολύπλοκα
διασπασμένοι και κατακερματισμένοι. Σε τέτοιο βαθμό που
δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως τμήμα μια κοινωνικής
τάξης, πόσο μάλλον μια κοινωνικής τάξης που έχει
ιστορικά πολιτικά καθήκοντα που απορρέουν από μια
αντικειμενική παραγωγική και υλική διαδικασία. Είναι η
εικόνα της προλεταριακής πληθυντικοποίησης που μπορεί,
ως ένα σημείο, να περιγράψει τα επίπεδα των εργατικών
τάξεων που συνυπάρχουν πολλές φορές ανταγωνιστικά στο
ίδιο ή σε διαφορετικά πεδία με άλλες εργατικές τάξεις. Η
καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση αντί να ομογενοποιήσει την
παγκόσμια εργατική τάξη την κατακερμάτισε. Αποτέλεσμα
των πολύμορφων παραγωγικών δικτύων και των μορφών
απόσπασης και αναπαραγωγής της υπεραξίας. Από τα χαι-τεκ
εργοστάσια της νέας τεχνολογίας και βιοτεχνολογίας έως
τα εργασιακά στρατόπεδα-σκλαβοπάζαρα παιδικής εργασίας
στις αναπτυσσόμενες χώρες το κεφαλαίο απαλλοτριώνει την
παραγωγική δύναμη του προλεταριακού πληθυντικότητας.
Νεοφορντικοί και μεταφορντικοί παραγωγικοί
μετασχηματισμοί εντός του παγκόσμιου δικτυακού
εργοστάσιου, στην υπηρεσία του να κρατηθεί το ποσοστό
κέρδους ψηλά. Ένας νέος ολοκληρωτικός βιοπολιτικός
καπιταλισμός που επιχειρεί να μετατρέψει την ίδια την
ζωή σε μια ολιστική ανταλλακτική αξία, επιχειρώντας να
εξαφανίσει την διαλεκτική άξιων χρήσης- ανταλλακτικών
αξίων. Γι αυτό άλλωστε επιχειρεί να περιθωριοποιήσει την
εργατική τάξη ως αξία χρήσης. Ένας καπιταλισμός που δεν
χρειάζεται πλέον το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο
μεταξύ των δυνάμεων κεφαλαίου-εργασίας, που υπήρχε στις
χώρες της καπιταλιστικής δύσης και της
«σοσιαλιστικής»ανατολής. Ετσι απαξιώθηκε ουσιαστικά ο
ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος, ως εργαλείου
παζαρέματος της εργατικής δύναμης της εργατικής τάξης
και ταυτόχρονα ως αναχώματος στις επαναστατικές
δυνατότητες της να μετατραπεί σε τάξη για τον εαυτό της,
σε προλεταριάτο. Σήμερα- παίρνοντας υπόψη την Ελλάδα αν
και στην Ευρώπη η ουσία δεν αλλάζει, ίσως σε κάποια
ζητήματα ναΆ ναι και χειρότερα- είναι φανερό πως η
πλειοψηφία των εργαζόμενων- ιδιαίτερα στο ευρύτερο τομέα
και στις υπηρεσίες- παζαρεύει ατομικά την εργατική τους
δύναμη. Αντίστοιχα η παλαιά εργατική αριστοκρατία
εξασφαλίζοντας το τώρα, σε βάρος του μέλλοντος των
παιδιών της και των στρατηγικών προλεταριακών
συμφερόντων , αρνείται να υπερασπίσει την νέα εργατική
βάρδια που εργάζεται στις εργολαβίες και στις
υπεργολαβίες των ΔΕΚΟ. ΑΕ , δίχως καμία συνδικαλιστική
εξασφάλιση.
Και το ζήτημα δεν είναι μόνο στο επίπεδο των ηγεσιών
αυτών των σωματείων αλλά και στην ηγεμονία της κυρίαρχης
ιδεολογίας πάνω στην κατακερματισμένη προλεταριακή
πληθυντικότητα. Και από αυτό το σημείο ένα κομμουνιστικό
κίνημα πρέπει να ξεκινήσει σε δυο επίπεδα που διαλεκτικά
αλληλοδιαπλέκονται: Α)Δημιουργία ενός νέου εργατικού
κινήματος που δεν θα ξεχνά 1)ότι η απελευθέρωση της
εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της τάξης και
κανενός άλλου. Και αυτό συνεπάγεται ένα νέο εργατικό
κίνημα που το πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον έχει η
γενική συνέλευση των εργαζόμενων και σε καμία περίπτωση
τα διοικητικά συμβούλια, που οδηγούνται στην κατάργηση
τους. 2) ότι στόχος είναι η ενότητα της εργατικής τάξης,
σε όλες τις μορφές της, ανά παραγωγικό χώρο και συνολικά
σε όλους τους παραγωγικούς χώρους και τόπους, στην βάση
των στρατηγικών συμφερόντων της. Ανεξάρτητα από
ιδεολογία, χρώμα, εθνικότητα και ειδικότητα, σύμβαση
εργασίας και τρόπο πληρωμής. Ο ανά παραγωγικός χώρος δεν
μπορεί να περιορίζεται από εθνικούς και άλλους
προσδιορισμούς και διαχωρισμούς. Ετσι π.χ εάν μιλάμε για
την συνδικαλιστική οργάνωση στο παραγωγικό χώρο των νέων
τεχνολογιών στην Ελλάδα δεν μπορούμε να το περιορίσουμε
στα εθνικά μας σύνορα, στο βαθμό που οι εταιρίες π.χ της
κινητής τηλεφωνίας έχουν επενδύσει στα Βαλκάνια.
Απεναντίας όλοι οι βαλκάνιοι εργαζόμενοι των νέων
τεχνολογιών θα πρέπει να είναι μέλη του ενιαίου κλαδικού
σωματείου των νέων τεχνολογιών και να πληρώνονται το
ίδιο. Το ίδιο μπορεί να γίνει κα στο τομέα των τραπεζών
ή σε όποιον άλλον τομέα διεθνοποιείται. Μια ανάλογη
συνδικαλιστική ενοποίηση πρέπει να γίνει και στο επίπεδο
της Ευρώπης. Οι σύγχρονες τεχνολογίες βοηθούν τόσο την
διεθνιστική ενοποίηση και ταυτόχρονα την
αμεσοδημοκρατική λειτουργία τους σε όλα τα επίπεδα. 3)
Ότι στόχος του νέου εργατικού κινήματος δεν μπορεί να
είναι μόνο το παζάρεμα της εργατικής δύναμης- εξάλλου
είναι και δύσκολο στις μέρες μας- αλλά και η οικοδόμηση
μεταβατικών αιτημάτων. Η εμφάνιση και το δυνάμωμα δομών
εργατικής εξουσίας και έλεγχου, αιτημάτων για ριζική
ανακατανομή του πλούτου με βάση όχι την κερδοφορία του
κεφαλαίου αλλά την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών
αναγκών. Β) Οικοδόμηση πολιτικών μορφωμάτων, ενός
συλλογικού διανοούμενου, που θα κτίζει την προλεταριακή
αντι-ηγεμονία απέναντι στην κυρίαρχη καπιταλιστική
ηγεμονία. Δυναμώνοντας την τάση χειραφέτησης της
εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων τάξεων. Μια
αρκετά μακροχρόνια και αντιφατική διαλεκτική διαδικασία
που δεν μπορεί παρά να αποκτήσει με την σειρά εθνικές
και κυρίως διεθνικές δομές. Με κατάληξη μια νέα
κομμουνιστική διεθνή. Σίγουρα αυτά τα πολιτικά
αντι-ηγεμονικά μορφώματα δεν θαΆ ναι οι σωτήρες της
εργατικής τάξης, απεναντίας θα΄ναι αυτές οι πολιτικές
συλλογικότητες που θα οργανώνουν την διαδικασία της
αυτοαπελευθέρωσης της εργατικής τάξης και των άλλων
καταπιεσμένων τάξεων. Την επανάσταση δεν θα την κάνει
κανένα κόμμα της εργατικής τάξης, ούτε κανένα
κομμουνιστικό κόμμα άλλα το προλεταριάτο και οι
καταπιεσμένοι. Στις μέρες της καθολικής απουσίας
απελευθερωτικών προταγμάτων, η συλλογική και οργανωμένη
ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική παρέμβαση ενός
κομμουνιστικού κινήματος θα βοηθήσει να σπάσει το
περίβλημα της ολοκληρωτικής κυριαρχίας της
καπιταλιστικής τάξης. Εάν στην εποχή του Λένιν υπήρξε η
αναγκαιότητα μιας οργανωμένης πολιτικής παρέμβασης των
κομμουνιστών, στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό η
αναγκαιότητα είναι μεγαλύτερη και καθοριστική. Ένα
μετά-λενινιστικό προλεταριακό πολιτικό υποκείμενο πρέπει
να επανασχεδιαστεί. Και αυτό δεν μπορεί παρά να γίνει
άμεσα.

3) Είναι γνωστό πως στην πολύμορφη υλική πραγματικότητα
δεν έχουμε μόνο το κεφάλαιο, την εργατική τάξη και την
ανταγωνιστική σχέση τους αλλά και άλλες κοινωνικές
τάξεις, όπως έμποροι, αγρότες και νέα μικροαστικά
στρώματα που συνδέονται με το τομέα των υπηρεσιών και
των νέων τεχνολογιών και των βιομηχανικών εργολαβιών. Η
νικηφόρα ή μη πορεία του κομμουνιστικού κινήματος θα
εξαρτηθεί εν πολλοίς με την σχέση που θα αναπτύξει το
μαχόμενα προλεταριάτο με τα στρώματα των μικρέμπορων,
των μικρών και μεσαίων αγροτών. Οι όποιες συμμαχίες που
θα προκύψουν με αυτά τα στρώματα θα έχουν ως βάση το
δυνάμωμα της τάσης χειραφέτησης των προλεταριακών μαζών
και όχι την υποταγή των προλεταριακών στρατηγικών
συμφερόντων στα μικρομεσαία συμφέροντα. Πρακτικά αυτό
σημαίνει πως απέναντι στην απέλαση των πολυεθνικών είναι
ανώφελο, αντιδραστικό και καταστροφικό οι κομμουνιστές
να υπερασπίζονται την μικρή ιδιοκτησία. Προτείνοντας
μορφές συλλογικής συνεταιριστικής διαχείρισης των μικρών
ιδιοκτησιών τους στην γραμμή της αυτοδιαχείρισης, της
αυτοοργάνωσης και της τάσης αυτοαπελευθέρωσης. Το ίδιο
ισχύει με τους μικρούς και μεσαίους αγρότες και
κτηνοτρόφους σε σχέση με τους συνεταιρισμούς. Ειδικότερα
σε μια εποχή που οι συνεταιρισμοί είτε εκφυλίζονται ,
είτε μετατρέπονται σε όργανα των μεγάλου αγροτικού και
κτηνοτροφικού κεφαλαίου.

Σε κάθε επίπεδο είναι αναγκαιότητα τα στρατηγικά
συμφέροντα των παγκόσμιων προλεταριακών μαζών να βλέπουν
τους δρόμους της αύξησης της δύναμης της τάσης
χειραφέτησης. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οδηγούμαστε
σε μια ενότητα και υπέρβαση της χειρονακτικής και
διανοητικής εργασίας. Σε μια νέα μορφωμένη πολύμορφη
εργατική τάξη που κάτω από όρους κατανοεί σε μεγαλύτερο
βαθμό απΆ ότι η παλαιότερες εργατικές τάξεις την
συνεργατική της δύναμη, που δημιουργεί αυτό τον κόσμο.
Ένα νέο κοινωνικό πολιτισμό που διαμορφώνει του
αντικειμενικούς όρους της κομμουνιστικής μετάβασης.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Thursday, May 03 2007

Σχόλια

  1. ΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟ ΣΑΙΤ ΜΟΥ www.argiros.net ΕΝΑ ΣΑΙΤ ΠΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΕΚΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις