Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟΥ

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την μεγάλη πανεργατική πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στις 13 Φλεβάρη που αναμένεται να ξεπεράσει την μεγαλειώδη απεργία της 12 Δεκέμβρη. Μια απεργιακή απάντηση στις εξαγγελίες των κυβερνήσεων του κεφαλαίου να ελαχιστοποιήσει τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων. Με στόχο να καρπωθούν για μια ακόμη φορά τα αποθεματικά των ταμείων, όπως έπρατταν πάντα( 58 δις ευρώ η λεηλασία των ταμείων την περίοδο 1950-75 , 3,5 δις ευρώ οι απώλειες από το τζογάρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο. Το κράτος χρωστάει στα ταμεία πάνω από 8,7 δις ευρώ στο ΙΚΑ. Είναι 3,2 δις ευρώ οι βεβαιωμένες οφειλές των επιχειρήσεων στα ταμεία και 5,8 δις ευρώ η εισφοροδιαφυγή).

Παράλληλα άρχισε και η «συζήτηση» μεταξύ της ΓΣΕΕ και της ΣΕΒ για την νέα συλλογική σύμβαση εργασίας , η ΓΣΕΕ διεκδικεί 10,5 % όταν οι αυξήσεις στα βασικά αγαθά μεσοσταθμικά αρχίζουν από 10% και φτάνουν στο 21% , ενώ το πετρέλαιο έτρεξε πέρσι με 16,5%. Αντίστοιχα το ΣΕΒ προσφέρει γύρω στα 4,5% , όταν πέρσι τα κέρδη των επιχειρήσεων πλην του χρηματοπιστωτικού κατά μέσο όρο προσέγγισαν το 60%,(δεκαπέντε φορές ταχύτερος του ΑΕΠ), με τα κέρδη στο χρηματοπιστωτικό τομέα να φτάνουν στα 73%. Αυτό σημαίνει πως κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις κερδίζουν μικτά 44000€ ανά εργαζόμενο, ενώ τους κοστίζει λιγότερο από 10000€, έχουμε δηλαδή μια υπεράξια της τάξεως του 34000€ ανά εργαζόμενο.

Σύμφωνα δε με την ΙΝΕ της ΓΣΕΕ το μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ μειώθηκε απ το 58% την τετραετία (1981-1985) στο 44% την διετία (2004- 2006) ενώ η παραγωγικότητα το 2006 αυξήθηκε στο 2,8% δεύτερη θέση μετά την Φιλανδία. Αυτό σημαίνει πως «ο συνδυασμός του επιπέδου αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας στην Ελλάδα με την αύξηση κατά 2,4% στις μέσες πραγματικές αμοιβές , συνεπάγεται μείωση κατά 0,4% του πραγματικού κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος.

Ο ρεαλισμός των αριθμών λέει πως στο σύνολο των μισθωτών, το 24% λαμβάνει μηνιαίο καθαρό εισόδημα που κυμαίνεται μεταξύ 501 και 750 ευρώ(το 56% των νέων ηλικίας 18 έως 30 ετών που εργάζονται, αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ τον μήνα.- η περίφημη γενιά των 700 ευρώ).

Αντίστοιχα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ το 10% με 12% της μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό και ευρύτερο δημόσιο τομέα αμείβεται με την κατώτατη αμοιβή που προβλέπεται από τη Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ. Μιλάμε δηλαδή για περίπου 250 χιλιάδες ανθρώπους. Ενώ αρχίζει να διευρύνεται το στρώμα αυτών των εργαζόμενων που εργάζονται με το καθεστώς της μερικής απασχόλησης και παίρνουν λιγότερα από 500 ευρώ ή συγκαταλέγονται στους «απελπισμένους των 300 ευρώ».

Μεγάλες διαφορές υπάρχουν στο καθαρό μηνιαίο εισόδημα που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τρεις στους τέσσερις μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνουν μηνιαίο εισόδημα μέχρι 1.000 ευρώ, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα η αναλογία μειώνεται σε ένας στους τρεις μισθωτούς.

Να σημειωθεί ότι πάνω από 1.251 ευρώ ως μηναίο εισόδημα λαμβάνει λιγότερο από το 10% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Τρεις στους τέσσερις από τους μισθωτούς που λαμβάνουν έως 500 ευρώ, είναι γυναίκες. Αντίστοιχα το 71% των συνταξιούχων του ΙΚΑ(628.000) παίρνουν συντάξεις κάτω από 600 €.

Οι αριθμοί συνεχίζουν να είναι αποκαλυπτικοί: 2200000 άνθρωποι(21% του πληθυσμού στην Ελλάδα) ζουν στα όρια ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Όρια που δεν είναι αντικειμενικά καθορισμένα. Τα στοιχεία της Κομισίον μιλάνε για ένα 21% των κατοίκων που επιβιώνει με εισόδημα κατώτερο του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος- περίπου 4.264 € ετήσιο ατομικό εισόδημα, ενώ για μια τετραμελή οικογένεια το ποσό ανεβαίνει στα 8.955 €.

Σε μια αποκαλυπτική έρευνα που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομίας οι άνθρωποι που ρωτήθηκαν θεωρούν πως τα 933,7 € είναι το μηνιαίο καθαρό εισόδημα, που χρειάζεται ένας «φτωχός» για να πάψει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες του, πολύ παραπάνω από τις επίσημες στατιστικές. Ενώ μια παλαιότερη ερευνά έφτανε στα 2100€ ανά τετραμελή οικογένεια το μηνιαίο εισόδημα του ορίου φτώχειας. Όποτε το ποσοστό που κινείται στα όρια της φτώχειας είναι πολύ παραπάνω από το 21% των κατοίκων στην Ελλάδα. Να γιατί ως έλληνες δανειζόμαστε το 92% αυτού που παράγουμε για να επιβιώσουμε και όχι για να ευζήσουμε.

Να η βάση της τεράστιας εργατικής – λαϊκής οργής που εκφράζεται και στις μελέτες. Σε έρευνα της Κάπα Research το 69,6% των συμμετεχόντων στην έρευνα θεωρεί πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας «ενώ το 71% θεωρεί ότι όπλο απαραίτητο στον αγώνα κατά της φτώχειας είναι η ενίσχυση των μισθών, των συντάξεων και επιδομάτων, γεγονός που υποδηλώνει ότι συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός όσων πιστεύουν ότι η εύρεση εργασίας, δεν σου εξασφαλίζει στη σύγχρονη εποχή απόσταση ασφαλείας από τα όρια της φτώχιας.». Με τον τρόπο τους οι συμμετέχοντας θεωρούν πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσα από την ριζική αναδιανομή του πλούτου. Να και το στοίχημα που πρέπει να βάλει ένα μάχιμο ενωμένο εργατικό κίνημα άμεσα.

Διεκδικώντας μια ριζική ανακατανομή του πλούτου με τρεις τρόπους, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο να έχουν «την πίτα ολάκερη και το κεφάλαιο νηστικό», παίρνοντας υπόψη την αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας που κάνει ρεαλιστική την προοπτική της ανακατανομής του πλούτου σε εθνική, περιφερειακή και διεθνή κλίμακα. Ας δούμε αυτούς τους τρεις τρόπους:

Α) Ριζική μείωση των ωρών εργασίας, σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει άνεργος. Π.χ μια άμεση εφαρμογή ενός ανελαστικού και αυστηρού 5μερου – 7ωρου –35ωρου με την παράλληλη μετατροπή όλων των συμβάσεων μερικής απασχόλησης(5,8% των απασχολουμένων) σε σύμβασης πλήρους απασχόλησης θα δημιουργούσε περίπου 302000 νέες θέσεις εργασίας μειώνοντας κατά 83% την καταγραμμένη ανεργία με βάση τον ενεργό εργασιακά πληθυσμό των στατιστικών. Με βάση όμως τον πραγματικά ενεργό πληθυσμό θα χρειαστεί μια ακόμη πιο ριζική μείωση των ωρών εργασίας. Σίγουρα η εφαρμογή του 6ωρου-5μερου-30ωρου με προοπτική την εφαρμογή του 4ωρου-5μερου –20ωρου. Μέσω της ριζικής μείωσης των ωρών εργασίας, θα αναδειχτεί ως μέτρο ανάπτυξης της κοινωνίας- μέτρο του κοινωνικού πλούτου- μέτρο ενός ανώτερου πολιτισμού, ο ελεύθερος χρόνος. Ένας ελεύθερος χρόνος που μπορεί να γεμίσει από πολυποίκιλα ενδιαφέροντα που θα οδηγούνε στην αυτοπραγμάτωση και την αυτοσυνειδησία.

Β) Ριζική αύξηση των μισθών. Το 1400€ για όλο τον λαό είναι μια βάση εκκίνησης, που στο υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία μπορεί να αποκτήσει το χαρακτήρα ενός διεκδικητικού πλαισίου που θα υπολογίζει τις αυξήσεις των τιμών, την αύξηση της παραγωγικότητας και την αύξηση του ΑΕΠ. Για το 2008 αυτό μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα διεκδίκησης αυξήσεων τουλάχιστον 50% στο βασικό μισθό σε συνδυασμό με τον έλεγχο των τιμών των προϊόντων.

Γ) κοινωνικό μισθό, άμεσο μέσω ενός κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος και έμμεσο μέσω της επιδότησης των βασικών αναγκών. Ο κοινωνικός μισθός δεν θα καταργεί τα άλλα επιδόματα και τις συντάξεις αλλά τις εμπλουτίζει με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση για το σύνολο των κατοίκων της ελληνικής επικράτειας. Ο κοινωνικός μισθός μέσα από αυτή την λογική δεν είναι μια εγγυημένη φιλανθρωπία, όπως τον βλέπουν οι νεοφιλελεύθεροι και οι νέοι σοσιαλδημοκράτες , αλλά μια εγγυημένη πρόσβαση στο τεράστιο κοινωνικό πλούτο που σήμερα με ποικίλους τρόπους παράγεται. Ένας κοινωνικός πλούτος που συχνά καταστρέφεται για να μην πέσει η κερδοφορία του κεφαλαίου, ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρωπίνου γένους.

Να μια βάση εργατικής αντεπίθεσης που δεν βάζει ως πρωτεύων το επιχειρηματικά εφικτό- εξάλλου αυτό είναι απόρροια συσχετισμού δύναμης- αλλά το εργατικό και κοινωνικά αναγκαίο. Και μόνο πάνω σε αυτή την βάση μπορεί να οικοδομηθεί ένα νέο μάχιμο εργατικό κίνημα. Και εάν όλα τα παραπάνω φαντάζουν ουτοπικά είναι γιατί εμείς ακόμη είμαστε σκυφτοί στο διάβα του αφέντη. Αν όμως σηκώσουμε το βλέμμα και τον κοιτάξουμε ίσα στα μάτια τότε όλα είναι δυνατά!!!!!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ