ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΔΡΑΣΗ

Είναι κοινός τόπος πια η βαθιά και πολύμορφη κρίση του καπιταλισμού. Μια κρίση που εκκινώντας από μια κρίση υπερπαραγωγής που επιδρά στην πτώση του ποσοστού κέρδους ξεσπά στην τεράστια φούσκα της παρασιτικής χρηματιστηριακής οικονομίας για να επιστρέψει στην λεγόμενη πραγματική οικονομία και να παρασύρει τα πάντα στην δίνη της κρίσης. Και αυτό δεν είναι παρά αποτέλεσμα ενός συστήματος που συσσωρεύει πλούτο στο ένα πόλο και μιζέρια στον άλλο και ύστερα δεν μπορεί να διαχειριστεί τον παραλογισμό του.

Ταυτόχρονα η κρίση μεταμορφώνεται σε όπλο για να απαξιωθούνε περαιτέρω τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων και ειδικότερα σε αυτούς τους εργασιακούς χώρους που υπήρχε μια μόνιμη εργασία. Εξελίξεις που επιτείνουν τον πολύμορφο διχασμό και διαχωρισμό των εργαζόμενων.

Φυσικά υπάρχουν και τα πεδία της νέας εργασίας που εντός των κόμβων της ευελιξίας τους, μάλλον δεν έχουν παρά να χάσουν τις άθλιες αλυσίδες τους. Από αυτά τα πεδία είναι οι δυνάμεις που έδωσαν το συγκρουσιακό τόνο στο Δεκέμβρη.

Η κρίση επομένως μπορεί να αναχθεί και ως ένα πεδίο ιδεολογικής βίας για να σπείρει το φόβο και τρόμο που αποτελεί όπλο έλεγχου. Εξάλλου τι ποιο αποτελεσματικό για την εξουσία από ένα πλήθος που φοβάται και δεν ελπίζει ή δεν χαίρεται, όπως θα έλεγε και ο Σπινόζα.

Η κρίση όμως φαίνεται να είναι τόσο βαθιά που και η τάξη του διαχωρισμού, η παγκόσμια κεφαλαιοκρατία, αδυνατεί να απαντήσει αποτελεσματικά και μακροχρόνια. Πόσο μάλλον που κατανοούν πως η οικονομική κρίση συνδέεται με μια έντονη κρίση ηγεμονίας, σε μια εποχή που το παραγωγικό μοντέλο , λόγω και οικολογικών συνθηκών τείνει να μπλοκαριστεί.

Για αυτό το λόγο θαρρώ πως για την παγκόσμια κεφαλαιοκρατία ανασύρονται δυο απαντήσεις : Η πρώτη απάντηση συνδέεται με μια αντιδραστική παγκόσμια ρύθμιση ενός παγκόσμιου ολοκληρωτικού βιοπολιτικού έλεγχου. Με στόχο την ακόμη πιο συνολική και πολύμορφη εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας και της φύσης.

Αυτή όμως η απάντηση περνάει μέσα από την στρατηγική ήττα των κινημάτων των καταπιεσμένων. Ένα γεγονός όμως που φαντάζει σήμερα αδύνατο. Απεναντίας απέναντι στην κρίση αναπτύσσονται κινήματα που βάζουν την σφραγίδα τους. Όπως συνέβη πρόσφατα στην Γουαδελούπη που οι εξεγερμένοι νίκησαν την μητροπολιτική Γαλλία.

Η δεύτερη απάντηση συνδέεται με μια νέα σοσιαλδημοκρατική ρύθμιση σε περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα. Αυτό προϋποθέτει συμμαχίες των πάνω και των κάτω , με το κεφάλαιο να μειώνει την κερδοφορία του προς όφελος των στρατηγικών συμφερόντων του. Είναι όμως σε θέση σήμερα να το κάνει; Να χάσει τα κέρδη του για να επιβιώσει και αυτό τον αιώνα; Την τελευταία φορά που συνέβη η ανθρωπότητα είχε βγει από ένα παγκόσμιο πόλεμο και ήταν ανοικτές οι επαναστατικές διαδικασίες σε Ανατολή και Δύση.

Και στις δυο απαντήσεις του κεφαλαίου ανασύρεται με μεγαλύτερη οξύτητα εκ νέου και με καθολικότερο τρόπο το σύνθημα της Ρόζας Λούξεμπουργκ: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα. Ή ακόμη καλύτερα Κομμουνιστική απελευθέρωση ή καταστροφή του πλανήτη.

Δυστυχώς όμως και η πλέον καθολική και παγκόσμια κοινωνική τάξη, η παγκόσμια εργατική τάξη δεν είναι σε θέση να δώσει ακόμη συνολικές απαντήσεις. Βαθιά διαχωρισμένη μπλέκεται ακόμη σε ένα εμφύλιο πόλεμο για το ποιος θα σωθεί από την λαίλαπα του κεφαλαίου. Με ένα εργατικό κίνημα φάντασμα του παλαιού καλού του εαυτού .

Παρόλο που γίνονται προσπάθειες για να οικοδομηθεί σε διαφορετικές βάσεις ένα νέο εργατικό κίνημα. Ο αμεσοδημοκρατικός συντονισμός των 90 σωματείων με αφορμή την υπόθεση της ηρωικής μορφής της Κ. Κούνεβα κατάφερε την πρώτη νίκη του. Καταγγέλθηκε η δουλοκτητική σύμβαση του ΗΣΣΑΠ με την ΟΙΚΟΜΕΤ. Μια αγωνιστική ενότητα που δείχνει το δρόμο που πρέπει να τραβήξει το εργατικό κίνημα.

Ένας αμεσοδημοκρατικός συντονισμός- βγάζοντας μπροστά τους ίδιους τους αγωνιστές- που πρέπει να γίνει και ο καμβάς της ενότητας των δυνάμεων που δεν επιθυμούν να διαχειριστούν το σύστημα αλλά να το ανατρέψουν.

Όπως είναι η πρωτοβουλία για την ενότητα και την κοινή δράση των δυνάμεων της «άλλης»- αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Που έχει τις δυνατότητες να μετατραπεί σε ένα κόμβο ενός πολύμορφου δικτύου αντιστάσεων, ρήξεων, ανατροπών που θα ενοποιεί τους αγωνιστές από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, έως το χώρο της αναρχίας και της αυτονομίας.

Εξάλλου όλοι μας γνωρίζουμε πως εκεί που θα γίνουν σμπαράλια τα σχέδια της κυβέρνησης/ ΕΕ/ κεφαλαίου είναι ο δρόμος, ο αγώνας , το κίνημα , η σύγκρουση.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ