ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ


Όταν ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών λέει πως έρχονται δύσκολες μέρες για τις τσέπες μας τότε καταβαίνετε τι έρχεται και τι μας περιμένει. Μόνο που δεν χρειάζεται ο υπουργός για να μας προετοιμάσει για τις μαύρες μέρες που ήδη ζούμε .

Το πετρέλαιο, οι τιμές των εμπορευμάτων, τα τραπεζικά επιτόκια τραβάν την ανηφόρα και οι μισθοί την κατηφόρα. Την κρίση την μυριστήκανε οι θεσμικοί επενδυτές - αυτοί οι λύκοι του χρηματιστηρίου- και ρευστοποιούν , δηλαδή πουλάνε όσο, όσο τα χρηματιστηριακά πακέτα τους. Κάποιοι οικονομολόγοι μιλάνε για κλίμα ‘29, ενώ μία, μία οι «βόμβες» στην οικονομία σκάνε, όπως π.χ είναι η «βόμβα» στα ακίνητα που μένουν απούλητα.

Τα παγκόσμια οικονομικά αδιέξοδα, το παγκόσμιο οικονομικό κραχ που με γοργούς ρυθμούς έρχεται- απόρροια της αναρχίας και του παρασιτισμού που επικρατεί στην καπιταλιστική οικονομία- δημιουργεί σεισμικούς κλυδωνισμούς στο πολιτικο πεδίο. Ένα γεγονός που αναδεικνύει την πρωταρχικότητα και την καθοριστικότητα του ρόλου του οικονομικού πεδίου σε σχέση με το πολιτικό πεδίο. Αυτό σε ουδεμία περίπτωση δεν μηδενίζει την πάντα σχετική αυτονομία του πολιτικού και πολιτιστικού πεδίου.

Έτσι παράλληλα με την οικονομική κρίση εμφανίζεται και μια πολιτική κρίση, κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης του λαϊκού παράγοντα, κρίση στρατηγικής. Μια κρίση που παίρνει πολυποίκιλες μορφές: Η Αμερικάνικη ήπειρος στρέφει το πολιτικο της προσανατολισμό προς τα κεντροαριστερά: Είτε στην ριζοσπαστική της εκδοχή τύπου Τσαβες και Μοράλες, είτε στην συντηρητική και απόλυτα συστημική εκδοχή του Ομπάμα.

Αντίθετα στην Ευρώπη έχουμε την ολοκληρωτική επικράτηση συντηρητικών, αντιδραστικών έως και νεοφασιστικών κυβερνήσεων που έχουν βάλει στο στόχο τους τα δικαιώματα και τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Μεγάλη και εγκληματική είναι η ευθύνη της κεντροαριστεράς αλλά και της αριστεράς που αδυνατεί να οικοδομήσει μια συνεκτική πρόταση εξουσίας πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό. Παρόλο που περαστασιακά εμφανίζονται – κύρια στο κοινωνικό πεδίο- τάσεις αντίστροφης και αντίστασης. Κινήματα που λένε όχι στις επιταγές των ισχυρών όταν και όπου μπορούν να εκφραστούν. Όπως π.χ τα όχι στα ευρωσυντάγματα και τις ευρωσυνθήκες που πέταξαν στο κάλαθο των αχρήστων τα σχέδια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των γραφειοκρατών- τεχνοκρατών των Βρυξελλών. Όχι που αποδεικνύουν την επικινδυνότητα των δημοκρατικών θεσμών σε περιόδους κρίσης.

Στο πολιτικό πεδίο μια τέτοια σημαντική εξέλιξη αλλαγής του κλίματος είναι η δημιουργία στην Γαλλία του νέου αντικαπιταλιστικού κόμματος. Με την καθοριστική συμβολή των δυνάμεων της επαναστατικής κομμουνιστικής Λίγκας που πήρε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές 4,08%, ζητώντας 1500 € βασικό μισθό και απαγόρευση απολύσεων. Εκλογικό ποσοστό καθόλου μικρό και αμελητέο για μια πολιτική δύναμη της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς!!!

Στην χώρα μας ζούμε την πιο μεγάλη και καθοριστική πολιτική κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Μια πολιτική κρίση στον απόηχο των τελευταίων μεγάλων εργατικών αγώνων για την εκπαίδευση και το ασφαλιστικό.

Πολιτική κρίση εν μέσω μιας τεραστίας οικονομικής κρίσης που οδηγεί στην φτώχια δυο εκατομμύρια κατοίκους αυτής της χώρας.

Πολιτική κρίση που μπορεί να τινάξει στο αέρα το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό με την κυριαρχία των κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και το περιθωριακό ρόλο της αριστεράς.

Ανεξάρτητα από τις απόπειρες κουκουλώματος του σκανδάλου της Ζίμενς για να προστατεύει το πολιτικό επιτελείο της ΝΔ, το «καπάκι της χύτρας» είναι έτοιμο να εκραγεί και η ολοκληρωτική απαξίωση του πολιτικού σκηνικού βρίσκεται προ των πυλών.

Παρά πολλά τα λεφτά που λάδωσαν πολιτικούς , κομματικούς μηχανισμούς, μεσάζοντες και τεχνοκράτες και ο κόσμος που τους βγάζει και τους στηρίζει χρωστάει και αυτός πολλά , αρχίζει να πεινάει να φωνάζει και να οργίζεται …!!

Ένα γεγονός που το κατανοούν τα επιτελεία των οικονομικών και πολιτικών ελίτ και ζητάνε μέτρα που θα ενισχύσουν το λαϊκό εισόδημα, προτού η οργή του λαού αποκτήσει πολιτικά χαρακτηριστικά.

Ετσι το ΣΕΒ μαζί με την ηγεσία της ΓΣΕΕ ζητάνε έκτακτη οικονομική βοήθεια από τον κρατικό προϋπολογισμό σε αυτούς που είναι στα όρια της φτώχιας. Μέτρα που έχουν πρόσκαιρο και κοντόθωρο χαρακτήρα και δεν απαντάνε στα ερωτήματα, ούτε καν από την πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων, πόσο μάλλον από την πλευρά των εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ αντι να παρακαλεί μαζί με το ΣΕΒ για οικονομική βοήθεια στα φτωχά στρώματα θα έπρεπε άμεσα να καταγγείλει την ΣΣΕ των 1 € την μέρα. Διεκδικώντας αγωνιστικά και απεργιακά πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και όχι να το παίζει κοινωνικός εταίρος που ενδιαφέρεται για το καλό της εθνικής οικονομίας.

Και αυτό πρέπει να συμβεί από τον Σεπτέμβρη , προτού πλακώσει ο χειμώνας: Το εργατικό κίνημα , τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία , οι εργατικές και ταξικές συσπειρώσεις, οι κινήσεις πόλης και γειτονιάς ξεπερνώντας τις αστικοποιημένες ηγεσίες πρέπει να συγκροτήσουν ένα μαζικό και αμεσοδημοκρατικό κίνημα ενάντια στην ακρίβεια και στην φτώχεια.

Ένα μαζικό και αμεσοδημοκρατικό κίνημα που θα τα βλέπει όλα μέσα από το πρίσμα των δικαιωμάτων και των αναγκών των εργαζόμενων. Διεκδικώντας 1500 € βασικό μισθό- σύνταξη- ταμείο ανεργίας. Πάγωμα των χρεών των λαϊκών νοικοκυριών, κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης. Επιδότηση ενοικίου και θέρμανσης. Μείωση των ωρών εργασίας για να αντιμετωπισθεί η ανεργία. Μετατροπή των συμβάσεων μερικής απασχόλησης σε συμβάσεις πλήρους απασχόλησης. Απαγόρευση των απολύσεων. Άμεση και δωρεάν διανομή ειδών πρώτης ανάγκης σε φτωχούς, άπορους, πολύτεκνους, άτομα με ειδικές ανάγκες, μετανάστες.

Αντίστοιχα η αριστερά σε όλες τις εκδοχές της θα πρέπει να μελετήσει ένα πρόγραμμα μεταβατικών αντικαπιταλιστικών δημοκρατικών αιτημάτων που θα κατακτηθούνε σε μια συνολική σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Στην κατεύθυνση της αντικαπιταλιστικής εργατικής διεξόδου από την κρίση. Στην κατεύθυνση μιας δημοκρατίας των συνεταιρισμένων παραγωγών.

Τέτοια αιτήματα είναι η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Είναι η κοινωνικοποίηση των πυλώνων της ελληνικής οικονομίας .Είναι οι δομές εργατικού κοινωνικού έλεγχου στις βασικές παραγωγικές μονάδες. Είναι η πλήρης συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής. Είναι η ανάπτυξη μορφών διπλής εξουσίας που θα διεκδικεί τα δικαιώματα στο χώρο , στο περιβάλλον, σε μια οικονομική ανάπτυξη με βάση τα εργατικά δικαιώματα, την πολιτισμική και οικολογική ποικιλομορφία

Τέλος στόχος της αριστεράς θα πρέπει να είναι η ριζική επαναθεμελίωση της απελευθερωτικής κομμουνιστικής προοπτικής και η οικοδόμηση σε παγκόσμια κλίμακα ενός κόμματος και στρατηγικής που θα ξαναγίνει ο πέλεκυς που θα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των αφεντικών μας.


Δημήτριος Αργυρός

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις