ΤΟ ΑΣΙΓΑΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Saturday, February 05 2005
























Η παράδοση των καταπιεσμένων μας δίδασκε
πως η κατάσταση έκτακτου ανάγκης που ζούμε
αποτελεί τον κανόνα
Β.ΜΠΕΝΓΙΑΜΙΝ



Ο αυτοκράτορας Μπους, ο πιο μισητός ίσως άνθρωπος στον
κόσμο, βγήκε με διαφορά 3,5 εκατομμύρια ψήφων
εκφράζοντας την βαθύτατη παρακμή της Ρώμης της
αυτοκρατορίας του κεφαλαίου. Μια παρακμή που μας οδηγεί
σε ένα νέο πρωτόγνωρο μεσαίωνα, ελλείψει των κοινωνικών
και πολιτικών δυνάμεων που θα εκφράσουν τις νέες
παραγωγικές δυνάμεις που ασφυκτιούν στις απαρχαιωμένες
παραγωγικές σχέσεις.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο κοσμοκράτορας Μπους ήταν να
αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ σαν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ανάβοντας το φυτίλι
στην μόνιμη πυριδιτααποθήκη της Ευρώπης, τα Βαλκάνια.
Ήταν ένα χαστούκι στον ελληνικό εθνικισμό που πέφτει
θύμα των ενδοιμπεριαλιστικων-ενδοκαπιταλιστικών
αντιθέσεων. Αναμφίβολα το όνομα της ΠΓΔΜ είναι μια
χαμένη υπόθεση για τον ελληνικό εθνικισμό. Και από την
πλευρά μας δεν θα πρέπει να λυπόμαστε διόλου για αυτό.
Είμαστε υπέρ της ελευθερίας του εθνικού προσδιορισμού
και αυτοδιάθεσης. Δίχως τούτο όμως να ταυτίζεται
απαραίτητα με τον αποχωρισμό του ενός κράτους από το
άλλο. Σε κάθε περίπτωση αυτό που θα πρέπει να πρυτανεύει
στην αντίληψη μας είναι ότι εθνικό ζήτημα πρέπει να
κρίνεται από την σκοπιά των συλλογικών συμφερόντων της
παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Κάτω από αυτό το πρίσμα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η
οικονομία της δημοκρατία της Μακεδονίας είναι ουσιαστικά
μια προέκταση της ελληνικής οικονομίας . Το πλέον
ενδιαφέρον σε αυτή την περίπτωση καπιταλιστικής
επέκτασης είναι ότι τα ελληνικά κεφάλαια ανταγωνίστηκαν
με επιτυχία αντίστοιχα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά
συμφέροντα. Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορούμε παρά να
ανησυχούμε από την παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών
κέντρων. Θεωρώντας ότι η παρέμβαση Μπους για το όνομα
της «Μακεδονίας» έγινε για να κρατήσει αναμμένη την
φωτιά των αντιδραστικών βαλκανικών εθνικισμών και όχι
για να την σβήσει όπως κάποιοι κοσμοπολίτες
-αντιεθνικιστές πιστεύουν. Έτσι ένας διεθνιστικός
επαναστατικός λόγος είναι αναγκαίος και δυνατός,
απέναντι στον ιμπεριαλισμό της PAX AMERICANA, ΕΕ, τον
εθνικισμό και ρατσισμό που θέλει να κάψει πάλι την
περιοχή. Ένας διεθνιστικός λόγος στην γραμμή της
βαλκανικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.
Οι καταπιεσμένες τάξεις και η επαναστατική αριστερά
πρέπει ενεργητικά να αντισταθούν στην επίθεση που κάνουν
οι δυνάμεις του παγκόσμιου κεφαλαίου στην ανθρώπινη
ύπαρξη. Η αντίσταση σε αυτή την περίπτωση δεν είναι μια
αμυντική γραμμή, δεν είναι μια πολιτική για να χάσουμε
τα λιγότερα, εξάλλου δεν μας έχουν μείνει και πολλά
πράγματα, αλλά είναι η δημιουργία δρόμων εξόδου από την
θανατηφόρα αγκαλιά του κεφαλαίου. Ας αναφέρουμε δυο
παραδείγματα. 1) Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των
πολιτικών κρατούμενων της υπόθεσης 17Ν-ΕΛΑ δεν έχει
πρώτιστα ένα ανθρωπιστικό υπόβαθρο, αλλά αντικειμενικά
εμπεριέχει μια γραμμή υπεράσπισης της επαναστατικής
προοπτικής. και παράδοσης από ένα κράτος έκτακτης
ανάγκης. Για το σύστημα δεν αποτελούσαν πραγματικό
κίνδυνο τα μέλη της 17Ν, αλλά αυτό που πίστευαν ότι
εκπροσωπούσαν. Ιδιαίτερα στο στόχαστρο έχει μπει το
αντιιμπεριαλιστικό- αντικαπιταλιστικό ρήγμα που γέννησε
η μεταπολίτευση που παρόλο τον αντιφατικό της χαρακτήρα,
παρέμεινε ένα δυναμικό συχνά μη ελεγχόμενο από την
εξουσία του ελληνικού κεφαλαίου - ΕΕ - ΗΠΑ.
2) Στην ΗΠΕΙΡΟ γίνεται εδώ και αρκετό καιρό μια
συστηματική προσπάθεια από το αντιδραστικό μπλοκ
εξουσίας να ιδιωτικοποιηθεί η κρατικοσυνεταιριστική
γαλακτοβιομηχανία ΔΩΔΩΝΗ. Ένα μέτωπο αντίστασης στην
παρούσα περίπτωση δεν μπορεί να μένει στο σύνθημα «όχι
στην ιδιωτικοποίηση» ή χειρότερα να προπαγανδίζει το να
οδηγηθεί η ΔΩΔΩΝΗ στις γραφειοκρατικοποιημένες ενώσεις
αγροτικών συνεταιρισμών. Ενώσεις που εκφράζουν τα
συμφέροντα του μεγαλοκτηνοτροφικού και
μεγαλοπτηνοτροφικού κεφαλαίου. Ένα μέτωπο αντίστασης και
ρήξης πρέπει να έχει σαν πολιτική γραμμή η ΔΩΔΩΝΗ να
μείνει κρατικοσυνεταιριστική και ταυτόχρονα να
δημιουργηθούν πρωτοβάθμιοι παραγωγικοί συνεταιρισμοί
αμεσοδημοκρατικά διορθωμένοι που με την συνεργασία
μορφών εργατικού ελέγχου θα διοικούν την ΔΩΔΩΝΗ.
Σε πολλούς ίσως να φαίνεται ουτοπικό σε αυτή την θλιβερή
πραγματικότητα να μιλάμε για την οικοδόμηση ενός άλλου
τρόπου παραγωγής ανώτερου και καλύτερου από τον
καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Εμείς έχουμε μια
διαφορετική τοποθέτηση:Η αυθόρμητη ανάπτυξη του
εργατικού διεκδικητισμού, όσο και μαχητικός κι αν είναι,
δεν οδηγεί στις αναγκαστικές μεταρρυθμίσεις, ως
παραχώρηση προς τις λαϊκές μάζες, δίχως να υπάρξει
αποσταθεροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων
εκμετάλλευσης και εξουσίας .Το τελευταίο με την σειρά
του προϋποθέτει ένα όραμα μιας εναλλακτικής κοινωνικής
οργάνωσης, άρα και την ύπαρξη αυτόνομων οργανώσεων της
εργατικής τάξης και των συμμάχων της, που θα ορίσουν ένα
γενικότερο πολιτικό σχέδιο μετάβασης σε μια άλλη
κοινωνική πραγματικότητα. Πάνω σε αυτή την προοπτική ας
ανοίξουμε την κουβέντα.

«Στα πλαίσια της κοινωνικής παραγωγής της ύπαρξης τους
οι άνθρωποι αναπόφευκτα συνάπτουν συγκεκριμένες
κοινωνικές σχέσεις,
οι οποίες δεν εξαρτώνται από την θέληση τους, δηλαδή
παραγωγικές σχέσεις που αντιστοιχούν
σε ένα δοσμένο στάδιο ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών
δυνάμεων τους
Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής προσδιορίζει
την γενική διαδικασία της κοινωνικής, πολιτικής και
πνευματικής ζωής». Κ.ΜΑΡΞ

Στις αρχές του 21αιωνα ήταν εμφανής το λαχάνιασμα της
καπιταλιστικής προέλασης κάτω από την νεοφιλελεύθερη
ηγεμονία, αυτό εκφραζόταν τόσο με την παγκοσμιοποίηση
των κοινωνικών αγώνων μέσω του κινήματος κατά της
καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, του γαλλικού Δεκέμβρη ,
του κινήματος των ζαπατίστας, του Αργεντινάζο, της
Γένοβας, του κινήματος κατά της αντιεκπαιδευτικής
αντιμεταρρύθμισης το 1998, και του ασφαλιστικού το 2001,
όσο και από το σπάσιμο της φούσκας των χρηματιστηρίων
και της νέας οικονομίας 1997-2000.
Το γεγονός τομή όμως που χρειαζόταν το κεφάλαιο για να
βγει από την τέλμα το βρήκε στην 11η Σεπτεμβρίου. Ο
«πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» είναι μια στρατηγική
κίνηση για να δοθεί νέα ώθηση στην αύξηση του βαθμού της
εκμετάλλευσης των μορφών της ζωντανής εργασίας,
ενσωματώνοντας και καταστέλλοντας τον αναδυόμενο
ριζοσπαστισμό. Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»
αντανακλά σε τελευταία ανάλυση τις νέες εξελίξεις στο
πεδίο της παραγωγής, σε σχέση με τον οξυμένο ανταγωνισμό
ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είναι έκφραση αυτού
που πεθαίνει, δίχως το νέο να έχει εμφανισθεί. Με
αποτέλεσμα το «νέο» να εικονίζεται με την αντιστραμμένη
(και για αυτό ολοκληρωτικά καπιταλιστική) εικόνα μιας
αλλαγής στο παραγωγικό μοντέλο(από τον φορντισμό στον
μεταφορντισμό). Οι νέες εξελίξεις πιο αναλυτά είναι : Ο
ολοκληρωτικός σφετερισμός από το κεφάλαιο του χρόνου
εργασίας και του ελεύθερου χρόνου, η καθολική κυριαρχία
των καπιταλιστικών σχέσεων σε βάθος και
ποιότητα(πραγματική υπαγωγή στο κεφάλαιο της εργασίας
και της επιστήμης), η γενίκευση των καπιταλιστικών
ολοκληρώσεων και την τάση υπέρβασης του έθνους-κράτους.
Αυτά τα νέα χαρακτηριστικά σε καμία περίπτωση δεν
καταργούν τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά της εποχής
αλλά όσο ποτέ άλλοτε είναι η κυρίαρχη αντίθεση
κεφαλαίου-εργασίας που καθορίζει τις μορφές που παίρνει
η ιμπεριαλιστική επέκταση. Π.χ Ο πόλεμος ενάντια στο
Ιράκ έχει σχέση τόσο με την εκμετάλλευση των τεράστιων
πετρελαϊκών αποθεμάτων, όσο κύρια με την αναγκαιότητα
της πλήρους κυριαρχίας στην περιοχή καθώς η αποκατάσταση
της παγκόσμιας τάξης σε εκτεταμένες περιοχές του πλανήτη
αποτελούν το βασικό στόχο των πολέμων που εξαπολύουνε οι
ελίτ του πλανήτη.
Οι ΗΠΑ αποτελούνε τον ισχυρότερο και ηγεμονικό κρίκο του
διεθνούς καπιταλιστικού πλέγματος και κατά συνέπεια εκεί
που οι αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού
συστήματος εκφράζονται με μεγαλύτερη οξύτητα. Δηλαδή
εκεί που αναδεικνύονται σε όλη την έκταση της η σαπίλα
της σημερινής φάσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο
στόχος του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού είναι η πάλη για
τον έλεγχο της λείας από την εκμετάλλευση των φυσικών
πόρων και των εργαζόμενων. Οι κεφαλαιοκράτες βλέπουν την
«απεριόριστη» εκμετάλλευση των εργαζόμενων σαν
προϋπόθεση για την κυριαρχία τους πάνω στους
ανταγωνιστές και από την άλλη η ηγεμονία τους πάνω στους
ανταγωνιστές, καθορίζει την επιτυχία τους απέναντι στον
«εσωτερικό εχθρό». Αυτό το γεγονός επιτρέπει ακόμη και
σήμερα με τα υπερκέρδη που βγαίνουν από την
υπερεκμετάλλευση της εργασίας και της φύσης στις
καθυστερημένες χώρες να ενσωματώνεται ένα μεγάλο κομμάτι
εργαζόμενων στις μητροπόλεις. Έτσι κατά μια έννοια η
σημερινή φάση της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης δεν
είναι τίποτε άλλο από την πολιτική του παρασιτισμού μιας
ομάδας κρατών και πολυεθνικών πάνω στο σώμα του κόσμου.
Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας στην εποχή μας για να γίνει
επικίνδυνος για το σύστημα, δεν μπορεί να παλεύει για
την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης των εθνικών
καπιταλισμών σχηματισμών στα πλαίσια του παγκόσμιου
καταμερισμού εργασίας αλλά για το σπάσιμο του παγκόσμιου
καπιταλιστικού πλέγματος. Η πάλη για την έξοδο της χώρας
από την ΕΕ-ΝΑΤΟ στην συγκεκριμένη διαδικασία δεν μπορεί
παρά να σημαίνει «έξω από τις καπιταλιστικές σχέσεις
εργασίας». Ο μόνος συνεπής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας
είναι ο πάλη για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό των
παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων εθνικά και παγκόσμια.

κεφαλαίο και εργασία
μια ζώσα αντίθεση

Το κεφάλαιο ζει πάντα μέσα σε μια μόνιμη αντίφαση, την
ίδια στιγμή που τοποθετεί τον χρόνο εργασίας σαν
μοναδικό μέτρο και πηγή του πλούτου, η αυτοματοποίηση
και η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας δημιουργεί
δυνατότητες για σταθερή αφθονία αγαθών, για δραστική
μείωση του εργάσιμου χρόνου απαξιώνοντας την άξια του
χρόνου εργασίας σαν μέσο μέτρησης του πλούτου.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, παρά τη συνεχιζόμενη
απόλυτη επέκταση τους συστήματος της μισθωτής εργασίας
και την απόλυτη αύξηση της εργατικής τάξης, το κεφάλαιο
περισσότερο από κάθε φορά, έχει την τάση να μειώνει τη
ζωντανή εργασία, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απo ότι μπορεί
να αυξάνει την εκμετάλλευση της. Αλλά η οργανική σύνθεση
κεφαλαίου όσο αυξάνεται ενσωματώνει νεκρή εργασία. Όμως
η τελευταία δεν δημιουργεί παραπάνω υπεράξια, με
αποτέλεσμα το μέσο ποσοστό κέρδους να πέφτει.
Η ευέλικτη εργασία, οι νέες εργατικές βάρδιες, η μαύρη
εργασία, η παιδική και γυναικεία εργασία σε σχέση με την
ανάπτυξη της νέας τεχνολογίας τόσο στην φορντική εργασία
όσο και στα μεταφορντικη παραγωγή αποτελούν την
ατμομηχανή των αλλαγών με στόχο να αυξηθεί ο βαθμός
εκμετάλλευσης της ζωντανής εργασίας . Πολυεθνικές
εντάσεως εργασίας ταξιδεύουν για τον πάλαι ποτέ τρίτο
κόσμο, ενώ άλλες που εμπορεύονται υπηρεσίες και
επιθυμίες εκτείνονται σε όλη την έκταση του κοινωνικού
και γεωγραφικού γίγνεσθαι. Πολυεθνικές που συνδυάζουν
υψηλή τεχνογνωσία αλλά και ένα τεράστιο πλήθος
εργασιακών συμπεριφορών ανειδίκευτης εργασίας(πωλήτριες,
παιδική εργασία, δουλεία ..κτλ.).
Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια τάση αποβιομηχανοποίησης
αλλά για μια διαδικασία βιομηχανοποίησης του χώρου και
του χρόνου. Είναι σημαντικό εδώ να αναφέρουμε ότι το
τελευταίο διάστημα γίνεται συστηματική προσπάθεια από τα
πολυεθνικά δίκτυα για μια εντατικότερη παρέμβαση στο
τομέα των βιοτεχνολογιών, των νέων πηγών ενέργειας, στην
τεχνολογική αυτοματικοποίηση(ρομποτική- σαιμπορκ) ,στο
επίπεδο του ανθρώπινου ψυχισμού. Πρόκειται για μια
συνολική απόπειρα να αυξηθεί το μέγιστο ποσοστό κέρδους
έτσι ώστε να ανασταλεί η τάση της πτώσης του μέσου
ποσοστού κέρδους.
Η εποχή της μόνιμης και σταθερής εργασίας ανήκει στο
παρελθόν. Στην Ιταλία μόνο οι μισοί εργαζόμενοι
εργάζονται 40ωρο ενώ οι υπόλοιποι εργάζονται είτε πολύ
περισσότερο, είτε αρκετά λιγότερο. Η κατάσταση έχει
φτάσει πλέον στο σημείο οι εργαζόμενοι να έχουν
εσωτερικευσει την ευελιξία. Ταυτόχρονα, ο ένας στους
τέσσερις προσβλέπει στην απασχόληση στο Δημόσιο, η οποία
εγγυάται ασφάλεια. Αλλά και η εργασία σε μια βιομηχανική
ή βιοτεχνική επιχείρηση ελκύει πλέον λιγότερους από το
20% των ανθρώπων.
Την ίδια στιγμή το παντοδύναμο γερμανικό μοντέλο που
εξασφάλιζε σταθερή εργασία, έχει μπει σε βαθιά κρίση. Η
Γερμανία, πρόσφατα έζησε τις «άγριες» απεργίες στην Opel
στο Μποχουμ, εξαιτίας της αναγγελίας της General Motors,
ότι προτίθεται να μειώσει κατά 12.000 και πλέον τις
θέσεις εργασίας στη θυγατρική της στην Opel. Ενώ μόλις
τον Ιούνιο τα γερμανικά συνδικάτα είχαν συμφωνήσει με
τις εργοδοτικές οργανώσεις αύξηση των ωρών εργασίας
δίχως αύξηση αποδοχών με αντάλλαγμα να παραμείνουν τα
εργοστάσια εντός γερμανικού εδάφους δίχως να μην γίνουν
απολύσεις. Τελευταία το σωματείο της IG METAL στην V.W
υπόκυψε στις απαιτήσεις των αφεντικών για πάγωμα των
μισθών και ευελιξία στην εργασία, με αντάλλαγμα το
πάγωμα των απολύσεων. Στην Ισπανία τα ναυπηγία έζησαν
τις πιο άγριες απεργίες των τελευταίων δεκαετιών, κάτω
και από νέα σοσ/κη κυβέρνηση. Στην Ελλάδα η
«ΣΙΣΣΕΡ-ΠΑΛΚΟ» «μετανάστευσε» στην Βουλγαρία για να
εκμεταλλευτεί τα φτηνά εργατικά χέρια των Βούλγαρων
εργατών. Η «Loreal» εξαγοράστηκε από την «Procter» και
κατ' ευθείαν, απέλυσε 100 από τους 170 εργαζόμενους. Η
«Υβόννη», ο «Αντωνόπουλος», ο «Ιππόκαμπος» πτώχευσαν
πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους. Στην Νάουσα
αφού ο Λαναράς τα άρπαξε, μέσω χρηματιστηρίου, από τους
αφελείς, αφού πήρε τις επιδοτήσεις, προχώρησε στο
κλείσιμο της ΤΡΙΚΟΛΑΝ και έστειλε με δικαστικό
αντιπρόσωπο τις απολύσεις 98 εργαζομένων. Στην
προσπάθεια τους να μην παραδοθεί το εργοστάσιο στην
εργοδοσία για να μεταφέρει τα μηχανήματα στο εξωτερικό
οι εργαζόμενοι προχώρησαν στην κατάληψη του εργοστάσιου.
Στα Ιωάννινα η τραγωδία των ΧΥΤΗΡΙΩΝ συνεχίζεται με τους
49 εργαζόμενους να παραμένουν άνεργοι και απλήρωτοι, ενώ
στα εργοστάσια του «ΝΙΤΣΙΑΚΟΥ» και «ΓΙΑΝΝΕΤΑ» γίνονται
ωμές παρεμβάσεις για να μην φτιαχτεί σωματείο.
Ανεξάρτητα από την μαχητικότητα τους πρόκειται για
καθαρά αμυντικούς εργατικούς αγώνες με σκοπό να σώσουν
αυτό που άλλοτε η επαναστατική αριστερά του Μάη του 68
χλεύαζε, την μισθωτή σκλαβιά. Την ίδια στιγμή το κίνημα
κατά της παγκοσμιοποίησης περνάει μια βαθιά κρίση
στρατηγικής, η αντινεοφιλελεύθερη πτέρυγα έχει
εγκλωβιστεί στον νέο μεταρρυθμισμό της εναλλακτικής
παγκοσμιοποίησης, την στιγμή που η αντικαπιταλιστική της
πτέρυγα φαίνεται να είναι ανίκανη να προτείνει ένα
συνολικό επαναστατικό σχέδιο.
Τα συμβάντα αρχίζουν να αλλάζουν στην νότια Αμερική, μια
αλλαγή όμως που εκφράζεται μέσα από τρομερές αντιθέσεις
και αντιφάσεις. Στην Αργεντινή παρόλο που η ριζοσπαστική
αριστερά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων κατά την
διάρκεια της εξέγερσης, το κίνημα των άνεργων, των
εργατικών καταλήψεων και της αυτοδιαχείρισης φαίνεται να
αντιστέκεται στα σχέδια της κεντροαριστερής κυβέρνησης.
Την ίδια στιγμή μια σειρά από χώρες έχουν πλέον
σοσιαλ/κες κυβερνήσεις(Βραζιλία,Ουρουγουάη...κτλ) που
προχωρούν σε ήπιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές προκαλώντας
την δυσφορία και την διαμαρτυρία των κινημάτων και του
κόσμου που τις εκλέξανε. Στην Βενεζουέλα μια εθνικιστική
σοσιαλδ/κη κυβέρνηση έρχεται σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ και
τους ντόπιους πάτρωνες αποκτώντας ένα αντικειμενικό
ριζοσπαστικό προοδευτικό χαρακτήρα από την στιγμή που
οργανώνει και εκπαιδεύει τα δεκάδες εκατομμύρια των
φτωχών και των καταφρονεμένων.
Είναι σχεδόν σίγουρο ότι το επόμενο διάστημα η νότια
Αμερική θα μας ξαναπροσφέρει ανατρεπτικά γεγονότα και
εμπειρίες. Αυτό που διαφοροποιεί την νότιο Αμερική από
άλλες θερμές ζώνες( μέση ανατολή, Ιράκ) είναι η ύπαρξη
μιας μαζικής ανατρεπτικής
αντιιμπεριαλιστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Μια
ανατρεπτική αριστερά που ενσωματώνει δημιουργικά και
πρωτότυπα την δράση, τις ανάγκες και τις επιθυμίες των
τοπικών παραδόσεων (ινδιάνικες κοινότητες- θεολογία της
απελευθέρωσης) δημιουργώντας ανάλογα κινήματα(ζαπατίστας
κτλ) σε αντίθεση με το τι συμβαίνει σε άλλες περιοχές
(μέση ανατολή- ισλαμισμός).

«Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά»

Στο πετσί μας βιώνουμε τις πολύπλευρες αλλαγές στην
εργατική τάξη, μια τάξη που παραμένει η μόνη καθολική
τάξη που μπορεί να αλλάξει ριζικά τον κόσμο, με την
προϋπόθεση να είναι τάξη για τον εαυτό της. Μια
κοινωνική τάξη που κατακτώντας την εξουσία μπαίνει σε
μια διαδικασία αυτοκατάργησης καταργώντας όλες τις
τάξεις, καταργώντας τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της
αλλοτρίωσης. Είναι αναγκαιότητα όμως να μελετηθούν
σοβαρά οι τεράστιες αλλαγές στην εργατική τάξη.
Συνεισφέροντας σε αυτό το προβληματισμό θεωρούμε ότι η
μοντέρνα εργατική τάξη εκφράζεται με την περιεκτική
μορφή και έννοια της προλεταριακής πληθυντικότητας.
Προλεταριακή: με την σημασία ότι δεν κατέχει απόθεμα
ικανό να μετατραπεί σε κεφάλαιο, αυτό δεν ταυτίζεται με
την ικανότητα να καταναλώνει, η κατανάλωση είναι η
αντιστραμμένη και για αυτό αλλοτριωμένη δυνατότητα
πρόσβασης στο τεράστιο πλούτο. Αντανάκλαση της
δυνατότητα για κομουνισμό, απόρροια των υπερώριμων πλέον
αντικειμενικών συνθηκών.
Πληθυντικότητα: Μια έννοια που πάει πέρα από οποιοδήποτε
κοινωνιολογισμό, καθώς δεν μπορούμε να μιλάμε για τον
εργάτη-μάζα ή για τον κοινωνικό εργάτη αλλά για ένα
σύνολο ατομικών και συλλογικών εργατικών, εργασιακών
εκφράσεων που ενοποιούνται σε παραγωγικά δίκτυα. Αυτό
φυσικά όπως ξαναείπαμε διαχέεται σήμερα στον
αντικειμενικοποιημένο κόσμο μας, από τις υπερμοντέρνες
τεχνολογικά οάσεις έως τις φαβέλες της Βραζιλίας και τις
γειτονίες των απόκληρων της Παλαιστίνης. Αδυνατώντας
στην παρούσα φάση να αποκτήσει ένα ανατρεπτικό
χαρακτήρα.
Η προλεταριακή πληθυντικότητα είναι μια σωματικότητα που
πονά, διψά, χαίρεται, ερωτεύεται, αντιστέκεται και
επαναστατεί, είναι η έκφραση της δύναμης της
προλεταριακής πληθυντικότητας που συγκροτείται σε σάρκα,
ικανής να μετασχηματίσει την υλική δύναμη της σε
πολιτικό σώμα. Ένα πολιτικό σώμα που είναι στις μέρες
μας έντονα κατακερματισμό και εξατομικευμένο που δεν
έχει ανάγκη να εκφραστεί και να δράσει σαν την
βιομηχανική εργατική τάξη που παρήγαγε ένα συγκεκριμένο
εργατικό πολιτισμό-αντίληψη-κοινότητα, αποτέλεσμα της
κυριαρχίας βιομηχανικού-φορντικου παραδείγματος. Εξάλλου
όταν αυτός ο εργατικός πολιτισμός υπήρχε, όπου υπήρχε,
ήταν περισσότερο μια ενότητα αντίθετων με πλούσιες και
ενδιαφέρουσες ιστορικές και πολιτιστικές αμφισημίες. Από
την άλλη ο πολιτισμός της μαζικής καταναλωτικής
κοινωνίας αποτελεί μια ολοκληρωτικά αλλοτριωμένη μορφή
των μοντέρνων δυνατοτήτων. Είναι μια εικόνα μιας
αντίφασης που αναιρεί τις αμφισημίες της και οδηγείτε σε
μια ψευδοκαθολικότητα. Έτοιμη ανά πάσα στιγμή να
προβάλει την βαρβαρότητα του «Σώζων εαυτό σωθήτο», ως το
μόνο δυνατό κόσμο. Ο πολιτικός και φιλοσοφικός
μεταμοντέρνος σχετικισμός του ύστερου καπιταλιστικού
κόσμου αποτελεί την αντανάκλαση της πραγματικής υπαγωγής
στο κεφάλαιο της εργασίας και της επιστήμης, πρόκειται
για το ουσιαστικό τέλος της αστικής δημοκρατικής
παράδοσης. Αλλά και για το δυνάμει άνοιγμα στην μόνη
πραγματική εναλλακτική δυνατότητα για τον κομμουνισμό.
Μέσα σε αυτό κλίμα των τεράστιων αλλαγών που
πραγματοποιούνται στην βάση της εργατικής τάξης
εκφράζεται μια σοβαρή άποψη από ορισμένους συντρόφους
ότι αυτός ο κατακερματισμός της προλεταριακής
πληθυντικότητας δεν είναι τίποτε άλλο από μια αργόσυρτη
διαδικασία της δημιουργίας μιας νέας προλεταριακής
φιγούρας . Σε αυτό το σημείο όμως θα μας επιτρέψετε να
επισημάνουμε δυο ζητήματα.
α) Στην νέα εργατική βάρδια που από τα κοινωνικά κέντρα
ονομάστηκε «πρεκαριάτο» η ευελιξία στην εργασία δεν έχει
πάντα μια αρνητική χροιά. Διότι τους επιτρέπει να
καθορίζουν, ως ένα βαθμό, το χρόνο εργασίας τους σε
σύγκριση με τα πειθαρχημένα ωράρια του φορντικού
εργοστασίου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στις αναπτυγμένες
ευρωπαϊκές χώρες που συνδυάζουν την απελευθέρωση της
αγοράς με ένα μίνιμουμ κοινωνικού κράτους , όπως η
Ολλανδία και η Δανία οι ευέλικτοι εργαζόμενοι να φτάνουν
στο 46% του εργατικού δυναμικού. Για αυτό το λόγο το
κίνημα των ευέλικτων εργαζόμενων στην Ευρώπη δεν απαιτεί
μια επιστροφή στα αυστηρά 8ωρα αλλά διεκδικεί ευελιξία
με ασφάλεια και ουσιαστική καθολική πρόσβαση σε
κοινωνικά αγαθά( δωρεάν στέγαση, μετακίνηση , υγεία και
παιδεία ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, άδειες , κοινωνικό
μισθό). Το νέο αυτό εργατικό κίνημα που είναι ακόμη στα
σπάργανα αντανακλά τις πολύμορφες αλλά και αντιφατικές
κομμουνιστικές συμπεριφορές και δυνατότητες της εποχής
μας.
Β) ένα από τα πλέον σημαντικά κομμάτια της προλεταριακής
πληθυντικότητας αφορά τους μετανάστες καθώς η
σημαντικότερη αντίθεση που κατακερματίζει την εργατική
τάξη είναι η αντίθεση μεταξύ ξένων και ντόπιων εργατών.
Μέσα από αυτό το πρίσμα το πώς θα συναντηθούν οι
ιδιαίτερες ανάγκες των μεταναστών με την επαναστατική
αριστερά αποτελεί το πλέον σοβαρό ερώτημα που σαν
επαναστάτες θα πρέπει να μας απασχολήσει το προσεχές
διάστημα.
Πια αλήθεια μπορεί να είναι το μέλλον της αριστεράς και
του εργατικού κινήματος μέσα σε αυτό τον ολότελα
διαφορετικό αλλά και ταυτόχρονα ίδιο κόσμο; Πως μπορεί
αλήθεια να απαντήσει αυτή η συγκεκριμένη αριστερά στην
προοπτική της ανασύνθεσης της εργατικής τάξης ; Μπορεί ο
παραδοσιακός αριστερός λόγος να απαντήσει στα σημερινά
προβλήματα; Πως μπορεί να υπάρξει ένα νέο εργατικό
κίνημα; Τι είδους οργάνωση των κομμουνιστικών δυνάμεων
επιβάλλεται για να ενοποιήσει στρατηγικά αυτό το κάθετα
και οριζόντια κατακερματισμένο προλεταριακό πλήθος; Ποια
σοσιαλιστική-κομμουνιστική οικοδόμηση είναι εφικτή και
δυνατή;


«αν δεν έχει μέλλον ένα ριζοσπαστικό μαζικό κίνημα στην
εποχή μας,

τότε δεν μπορεί να έχει μέλλον ούτε η ίδια η
ανθρωπότητα.».

Ι.ΜΕΖΑΡΟΣ

Το κράτος της καπιταλιστικής προσταγής δεν πρόκειται από
μόνο του να αποχωρήσει από την σκηνή της ιστορίας,
χρειάζεται να το γκρεμίσουμε από τα θεμέλια του. Η πάλη
για την κατάκτηση της εξουσίας αποτελεί μια
αντικειμενική διαδικασία που μπαίνει επί τάπητος σε μια
επαναστατική συγκυρία. Το γκρέμισμα του καπιταλιστικού
κρατικού μηχανισμού σε εθνικό-διεθνικό επίπεδο περνάει
μόνο μέσα από την κατάκτηση της εξουσίας του
επαναστατικού μπλοκ σε μια σειρά χωρών και σε όλο τον
κόσμο.
Αυτό δεν ακυρώνει την προοπτική η επανάσταση να
επικρατήσει σε μια χώρα, δίχως τούτο να συνεπάγεται ότι
ένα σοσιαλιστικό σύστημα μπορεί να οικοδομηθεί σε αυτή
την χώρα, όσο μεγάλη κι αν είναι. Κατά την ταπεινή μας
άποψη εάν συμβεί αυτό θα έχουμε μια μορφή διπλής
εξουσίας, με το επαναστατικό μπλοκ εξουσίας σε μια πρώτη
φάση να κατέχει την εξουσία, οικοδομώντας ένα
μετακαπιταλιστικό σύστημα, σε μια ή σε ένα σύνολο χωρών.
Ένα μετακαπιταλιστικό σύστημα που θα βασίζεται Στην α)
δημοκρατικά σχεδιαζόμενη οικονομία, μια οικονομία που θα
εξασφαλίζει την οικονομική δημοκρατία και την
ολοκληρωτική ικανοποίηση των βασικών αναγκών. Β) στην
ύπαρξη μιας αγοράς κάτω από τον πανκοινωνικο δημοκρατικό
έλεγχο, γ) στην εργατική εξουσία και αυτοδιαχείριση που
θα αποπειράται, στο μέτρο του δυνατού, να υπερβαίνει τον
καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. δ) σε ένα
πλουραλιστικό δημοκρατικό σύστημα με
αμεσοδημοκρατική-αποκεντρωμένη διάρθρωση. Η ολοκληρωτική
όμως επικράτηση των σοσιαλιστικών-κομμουνιστικών
χαρακτηριστικών δεν μπορεί παρά να έχει σχέση με την
ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης του σοσιαλιστικού
σχεδίου.
Κατά την διάρκεια της επαναστατικής διαδικασίας οι
μορφές που θα αποκτά αυτό το μετακαπιταλιστικό σύστημα
θα επηρεάζεται τόσο από την εθνική ανάπτυξη των
παραγωγικών δυνάμεων σε σχέση πάντα με την αλληλεπίδραση
τους με την παγκόσμια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων
, όσο και με τις τοπικές εθνικές και πολιτισμικές
παραδόσεις. Ένα μοναδικό μοντέλο σοσιαλιστικής ανάπτυξης
είναι αντικειμενικά αδύνατο να υπάρξει. Όπου δε ιστορικά
τον 20αιωνα «υπήρξε» τελικά αποδείχτηκε αιματηρή
παρωδία.
Χάρη δε και στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και στην
ολόπλευρη αλληλοσύνδεση του κεφαλαίου σε παγκόσμια
κλίμακα, ένα σπάσιμο του καπιταλιστικού πλέγματος θα
προκαλέσει ανάλογα σπασίματα με την μορφή ντόμινο. Αυτό
αναγκάζει την καπιταλιστική τάξη να αντιμετωπίζει κάθε
τέτοια απειλή ή και προοπτική με άμεση προσφυγή σε
οικονομική, πολιτική και στρατιωτική βία κολοσσιαίων
διαστάσεων.
Σε τέτοιες εποχές ένα «τι να κάνουμε» μπαίνει στην
ημερήσια διάταξη, ένα «τι να κάνουμε» που δεν θα μείνει
στα μισά του δρόμου, όπως το 1917. Ένα «τι να κάνουμε»
στην προοπτική της διαρκούς επανάστασης, στην γραμμή της
συνολικής απελευθέρωσης .
Ο στοχασμός πάνω στον λενινισμό της εποχής μας αποτελεί
αδυσώπητη αναγκαιότητα. Τον «Λένιν» που απορρίπτει κάθε
ιδεαλιστική απλούστευση και οικονομίστικη λογική,
επινοώντας το επαναστατικό σώμα της εργατικής τάξης. Τον
«Λένιν» που «εισάγει από τα έξω» την σοσιαλιστική
συνείδηση, που δεν ξεπέφτει σε κάποιο «πολιτικό
υποκαταστισμό», οικοδομώντας το επαναστατικό σώμα από
τους γενικούς αντικειμενικούς όρους της ύπαρξης του
προλεταριάτου και όχι από την άμεση οικονομική σφαίρα
της αλλοτριωμένης και καταπιεστικής σχέσης
εργοδοτών-εργατών. Το «έξω» του Λένιν, είναι η εμφάνιση
και η οικοδόμηση της στρατηγικής αντίληψης του κινήματος
των καταπιεσμένων. Είναι ο δρόμος προς την έξοδο του
λαού της ζωντανής εργασίας από την χώρα των Φαραώ του
κεφαλαίου.
Το κόμμα της επαναστατικής«πρωτοπορίας» κάτω από αυτές
τις προϋποθέσεις σφυρηλατεί την πολιτική ανεξαρτησία και
την στρατηγική στόχευση, με στόχο να διαχωρίζεται ο
κόσμος της ζωντανής εργασίας από την αλληλοδιαπλοκή του
με το κεφάλαιο. Υπερβαίνοντας την ενότητα των αντίθετων
ανάμεσα στο κεφαλαίο και την εργασία. Κάτι που στις
μέρες μας αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση της επαναστατικής
προοπτικής, πολύ περισσότερο από ότι το 1917.
Αναδεικνύοντας και δυναμώνοντας την επαναστατική τάση
απέναντι στην αντεπαναστατική.
Το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, δεν μπορεί να
είναι η αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα των οραμάτων της
γαλλικής επανάστασης(ελευθέρια- ισότητα- αδελφότητα)
αλλά η «μηχανή» καταστροφής του παλαιού που αντιστέκεται
και μας απειλεί να μας θάψει και μας μαζί του. Και
ταυτόχρονα το πολιτικό σώμα που δυνητικά υπερβαίνει τις
ταξικές διαιρέσεις. Αναδεικνύοντας τον ασύγιστο πάθος
για τον κομμουνισμό. Για την καθολική απελευθερωτική
δυνατότητα.

«Ο ωκεανός της δυνατότητας είναι πολύ μεγαλύτερος
από την συνήθη ξηρά της πραγματικότητας»

Ε.ΜΠΛΟΧ

Η λεγόμενη επαναστατική «πρωτοπορία»σε αυτή την συγκυρία
πρέπει να στοχαστεί και να πειραματιστεί πάνω στις
μορφές που μπορεί να αποκτήσει η ανεξάρτητη επαναστατική
οργάνωση του προλεταριακής πληθυντικότητας . Σε αυτή την
διαδικασία ο φορμαλισμός και ο κομφορμισμός ποτέ δεν
ήταν καλός οδηγός για την επαναστατική αριστερά,
ιδιαίτερα εάν απεικονίζει νεκρά σχήματα μιας άλλης
περιόδου.
Οι μορφές οργάνωσης και πάλης σε καμία περίπτωση δεν
πρέπει να φετιχοποιούνται απεναντίας κάθε φορά πρέπει να
προκρίνονται οι μορφές αγώνα και οργάνωσης που βοηθούνε
το μέτωπο των καταπιεσμένων στον επαναστατικό πόλεμο που
διεξάγουν. Όπως έλεγε και ο Λένιν «το προλεταριακό κόμμα
σε διαφορετικές εποχές χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα.».
Γενικότερα μπορούμε να πούμε πως ανάμεσα στα μέσα και
στους σκοπούς υπάρχει μια διαλεκτική αλληλεπίδραση, ένας
επαναστατικός σκοπός μπορεί να χρησιμοποιεί μόνο
επαναστατικά μέσα.
Δεν μπορούμε σε μια εποχή που υπάρχει μια τεραστία
αύξηση του κοινωνικού πλούτου, που μπορεί να λύσει το
πρόβλημα της φτώχειας και για τα 6 δισεκατομμύρια
ανθρώπους, ένα σεβαστό κομμάτι της εγχώριας και μη
«πρωτοπορίας»να θεωρεί την διεκδίκηση 1100 ευρω, την
μείωση των ωρών εργασίας, τον εργατικό έλεγχο,
προεπαναστατικά αιτήματα.(;;;;;)!!!!!!!!!!! ΕΛΕΟΣ!!!!!
Το πιο ουσιαστικό όμως σημείο έχει να κάνει την τάση και
την ανάγκη του εργατικού κινήματος να αντιπαρατεθεί στο
ολοκληρωτικό σφετερισμό του πυρήνα και κάθε πλευρά της
κοινωνικής ζωής από το κεφάλαιο, να αναμετρηθεί με την
χιονοστιβάδα της ενοποιημένης καπιταλιστικής
εκμετάλλευσης από μια εξίσου ολοκληρωτική σε ποιότητα
και βάθος απάντηση από την πλευρά της εργατικής τάξης.
Στόχος πρέπει να είναι η οικοδόμηση ένα νέου
ανατρεπτικού εργατικού κινήματος που πρέπει άμεσα να
διεκδικήσει μια νέα «χάρτα» των εργατικών δικαιωμάτων
σύμφωνα με τις σύγχρονες δυνατότητες της εποχής μας.
Αμφισβητώντας τα κριτήρια και τα επιλογές του κεφαλαίου,
των κυβερνήσεων και των διεθνών ολοκληρώσεων(Ε.Ε, ΠΟΕ,
κτλ), βάζοντας μπροστά τις ανάγκες, τα δικαιώματα, την
αλληλεγγύη, την ισότητα, την κοινωνική ευημερία, την
εθνική και πολιτιστική πολυποίκιλα, την φυσική
βιωσιμότητα. Διεκδικώντας την εργατική αυτοδιαχείριση
και την πανκοινωνική αυτοδιεύθυνση. Σπάζοντας τον
καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, παραγωγής,
υπερβαίνοντας την συνολική κεφαλαιακή σχέση.
Ένα εργατικό μαχητικό κίνημα θα απαιτεί από τα σήμερα
όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν μια μόνιμη και σταθερή
εργασία. Θα αγωνίζεται για μείωση ωρών εργασίας στο
βαθμό που δεν θα υπάρχουν άνεργοι. Με μισθούς που θα
ικανοποιούν τις πολύπλευρες ανάγκες τις εποχής μας.
τέλος θα διεκδικεί κοινωνικό μισθό και σύνταξη σε
σπουδαστές, ανίκανους για εργασία, συνταξιούχους, κτλ
στο ύψος του κατώτερου μισθού.
Ένα τέτοιο ανυπότακτο εργατικό κίνημα δεν μπορεί να
χωρέσει στις δομές του εκφυλισμένου εργατικού κινήματος.
Στο κάτω, κάτω το τελευταίο ήταν αποτέλεσμα μιας
συγκεκριμένης φάσης του καπιταλισμού, ενώ σήμερα στέκει
στην γωνία ανίκανο και ανύπαρκτο να υπερασπίσει ακόμη
και το πιο μικρό.
Αυτό δεν συνεπάγεται ότι οι μάχιμες εργατικές δυνάμεις
θα περιμένουν την μέρα που θα εμφανισθεί το νέο εργατικό
κίνημα, αλλά παλεύουν από τα σήμερα να οργανώσουν τις
διάσπαρτες προλεταριακές δυνάμεις, τόσο εντός των
σημερινών δομών(συνδικάτα, σωματεία, εργατικά κέντρα)
όσο και στα πλαίσια συσπειρώσεων ,κινήσεων, επιτροπών
αγώνα, κινήσεων πόλης.
Σε μία εποχή «πολλαπλών εργατικών τάξεων» μέσα στην μία
εργατική τάξη και πολλαπλών πεδίων πολιτικής όπως είναι
αυτά που το ίδιο το κεφάλαιο έχει καθορίσει ως πεδία
επέκτασής του και επομένως πεδία επαναστατικής Εξόδου
και εργατικής αντι-εξουσίας, η μορφή οργάνωσης
απαιτείται να είναι πιο καθολική και γι'αυτό πιο τοπική,
πιο σφιχτή και γι'αυτό πιο δαιδαλώδης και ''αντάρτικη''.

Παλεύοντας το ριζοσπαστικό εργατικό ρεύμα να γίνει ο
καταλύτης στο μαζικό κίνημα. Παλεύοντας να γίνει, στο
βαθμό που μπορεί κάθε στιγμή, η εργατική τάξη, «τάξη για
τον εαυτό της». Σε αυτό το κλίμα οι αντικαπιταλιστικές
εργατικές δυνάμεις πρέπει να δείξουν απερίγραπτη
ευελιξία, εξυπνάδα, και πονηριά, αντίστοιχη με αυτή που
δείχνει το σύστημα για να συνεχίσει την εκμετάλλευση,
ώστε ο λόγος των καταπιεσμένων να βγει στο προσκήνιο,
καλυτερεύοντας την θέση των εργαζόμενων.
Tο πολιτικοσυνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης θα
πρέπει να μορφοποιείται με πλατιές εργατικές
οργανώσεις(Eργατικές Eπιτροπές- Συμβούλια βάσης,
συνδικάτα) που οικοδομούνται στη βάση των συνελεύσεων με
εκλεγμένους και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς αντιπροσώπους
με, από τα κάτω, συντονισμό. Διαμορφώνοντας την
ικανότητα των άμεσων παραγωγών του κοινωνικού πλούτου να
πάρουν τις τύχες της κοινωνίας στα χέρια τους.
Αντανακλώντας, ως ένα βαθμό, σε ένα οργανωτικό- πολιτικο
και πολιτισμικό επίπεδο, το κομμουνιστικό απελευθερωτικό
πρόταγμα .
Το πλήθος των εργατικών, εργασιακών, κοινωνικών
συμπεριφορών για να παίξουν ανατρεπτικό χαρακτήρα και να
σπάσουν από το αντεστραμμένο αλλοτριωμένο περίβλημα τους
δεν μπορούν να υποταχτούν σε μονολιθικές λογικές και
αντιλήψεις. Εξάλλου οι τελευταίες αποτέλεσαν τον
εκφυλισμό του παλαιού κομμουνιστικού κινήματος.
Ο πλούτος των παραγωγικών δικτύων θα πρέπει να εκφραστεί
και στις μορφές που θα πάρει το πολιτικό σώμα της
προλεταριακής πληθυντικότητας. Είναι αναγκαίο σε μια
πρώτη φάση να υπάρξουν και να παλεύουν ενωτικά και
συντροφικά συλλογικότητες, ομάδες, οργανώσεις, κόμματα,
κινήματα, όμιλοι, έντυπα, σχήματα κ.λ.π. που διαλεκτικά
θα συμβάλλουν στην εργατική απελευθερωτική υπόθεση.
Δεν λέμε, ότι υπάρχει, καλό είναι. Έχουμε συγκεκριμένη
άποψη που την παλεύουμε μέσα στο κίνημα. Yπάρχουν
επιλογές, προγράμματα, δράσεις που έχουν, κατά τη γνώμη
μας, ένα επαναστατικό πρόταγμα και άλλες που δεν έχουν.
H επαναστατική μαζική πρωτοπορία όμως ή θα μοιάζει με
μέτωπο, με ρεύμα, με πόλο ή δεν θα υπάρχει. Ένας
αντικαπιταλιστικός πόλος- μέτωπο που θα οικοδομείτε
τοπικά- εθνικά- διεθνικά.
Η έξοδος από τα δεσμά του κεφαλαίου σε καμία περίπτωση
δεν θα είναι περίπατος ούτε αυτονόητα και αυτόματα θα
έχει ένα αίσιο πέρας. Κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να
προετοιμαστούμε για ένα μακροχρόνιο διαρκή και αδιάκοπο
επαναστατικό αγώνα σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο
επίπεδο, ένας αγώνα που θα έχει σαν βάση την
ποικιλομορφία και πολυμορφία του ανθρώπινου
,πολιτιστικού, εθνικού, κοινωνικού πλούτου.
Ένας συνολικός επαναστατικός αγώνας που αντικειμενικά
δεν μπορεί να είναι μια διαρκής έφοδος στα θερινά ή
χειμερινά ανάκτορα αλλά μια διαδικασία που θα συνδυάζει
την τακτική με την στρατηγική, ένας διαρκής πόλεμος
θέσεων και κινήσεων. Δείχνοντας αλληλεγγύη σε όσους
αγωνίζονται και αντιστέκονται σε όλα τα μέρη της γης, με
οποιοδήποτε μέσο, ενάντια στην εκμετάλλευση και την
καταπίεση. Αισθανόμενοι συναγωνιστές και σύντροφοι με
όλες εκείνες τις τάσεις και συλλογικότητες που έχουν σαν
στόχο την οικοδόμηση ενός ταξικού πόλου μέσα στα μαζικά
κινήματα(εργατικό- αντιπολεμικό- αντιπαγκοσμιοποιημένο).
Ανεξάρτητα από την συνολική συμφωνία στις στρατηγικές
επιλογές αποτελεί αναγκαιότητα η κοινή δράση ανάμεσα
στις αριστερές ριζοσπαστικές οργανώσεις σε όλα τα
επίπεδα. Το «βαδίζουμε χώρια, χτυπάμε μαζί» θα πρέπει να
είναι «μπουσουλάς» δράσης από δω και μπρος. Φυσικά αυτό
εάν δεν αποκτήσει συγκεκριμένες δομές που θα στηρίζονται
στην δημοκρατική συμμετοχή και στην συντροφικότητα
γλήγορα θα εκφυλισθεί, σε παιχνίδια ηγετίσκων-
φραξιών-ομάδων- οργανώσεων και σέχτων.
Ανάλογη τακτική πρέπει να οικοδομηθεί για τις σχέσεις
που πρέπει να έχει η επαναστατική αριστερά με τον κόσμο
των ρεφορμιστικών κομμάτων. Δεν μπορούμε σε καμία
περίπτωση, τουλάχιστον σε συγκεκριμένες ιστορικές
στιγμές, να αποκοπούμε από την βάση αυτών των κομμάτων.
Αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να «γλύφουμε» τις
αυταπάτες των εργαζόμενων που απορρέουν από την κυρίαρχη
ιδεολογία. Μόνο η γείωση του στρατηγικού μας λόγου
μπορεί να δημιουργήσει όρους για να σπάσει ένα σημαντικό
κομμάτι εργαζόμενων από την κυρίαρχη ιδεολογία.
Μέσα σε αυτό το πνεύμα πρέπει να αποφασίσουμε τι
μπορούμε να κάνουμε με το ΜΕΡΑ ή με την ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
ΑΓΩΝΑ ή πια θα είναι η σχέση μας με το ΕΛΛΗΝΙΚΟ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ και με το ΚΚΕ. Προσωπική μας γνώμη
είναι ότι το ΜΕΡΑ εάν δεν αποκτήσει συγκεκριμένες δομές
τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ενώ στα πλαίσια της κοινής
δράσης πρέπει να γίνουν πιο στενές οι σχέσεις μας με το
ΕΚΦ ή με τα μετωπικά σχήματα του ΚΚΕ. Ιδιαίτερα με το
τελευταίο οι σχέσεις μας πρέπει να είναι βαθύτατα
συντροφικές αλλά και πολιτικότατα κριτικές απέναντι στις
επιλογές της ηγεσίας τους που τους μετατρέπει σε
αριστερό δεκανίκι του συστήματος.
Το διεθνές αντικαπιταλιστικό κίνημα πρέπει να είναι πολύ
προσεκτικό και ευέλικτο με τα κινήματα εθνικής
απελευθέρωσης και τα οργισμένα πλήθη του τρίτου κόσμου.
Μια πολιτική στάση ίσων όρων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές
και στις εθνικιστικές και ισλαμικές δυνάμεις χαρίζει
οριστικά τους απόκληρους στους μουτζαχεντιν. Αλλά από
την άλλη σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ταυτίζεται το
εργατικό επαναστατικό μπλοκ με αυτές τις δυνάμεις στο
όνομα του αντιαμερικανισμού-αντιιμπεριαλισμού.
Αλληλεγγύη λοιπόν στις εξεγερμένες μάζες των απόκληρων,
που η δράση τους αποκτάει αντικειμενικά
αντιιμπεριαλιστικα χαρακτηριστικά, αλλά και πλήρη
ανεξαρτησία από τις οργανωμένες δυνάμεις των ισλαμιστών
και εθνικιστών.
Η οικοδόμηση ενός αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικου
συντονισμού σε Βαλκάνια , μέση ανατολή , Ευρώπη πρέπει
να μας απασχολήσει σοβαρά το επόμενο διάστημα. Ένας
διεθνιστικός πόλος «αντάμα» με την αριστερή πτέρυγα του
κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης(δυνάμεις που
αναφέρονται στην ιστορική 4η διεθνούς, αντιμπεριαλιστικο
μπλοκ, το εργατικό ρεύμα των cobas και των αυτόνομων
ανυπάκουων στην Ιταλία, οι ριζοσπάστες οικολόγους στην
Γερμανία,κτλ), μαζί με τους μαχόμενους παλαιστίνιους,
τους ηρωικούς τούρκους κομμουνιστές, τους ζαπατίστας
κτλ. Ένα οριζόντιο αμεσοδημοκρατικό δίκτυο επικοινωνίας-
υποστήριξης- αλληλεγγύης και συνεργασίας. Ένας
επαναστατικός συντονισμός στην προοπτική της οικοδόμησης
μιας νέας διεθνούς των απόκληρων και των καταπιεσμένων.

«μόνο όσοι ονειρεύονται το αδύνατο

πετυχαίνουν το απίστευτο»

Ραβινικό απόφθεγμα

Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», σκόρπισε την
απογοήτευση σε εκατομμύρια καταπιεσμένους σε όλο τον
κόσμο. Η κατάρρευση του υβριδιακού
«σοσιαλ»«καπιταλισμού» της ανατολής δεν σήμανε το τέλος
της κομμουνιστικής ουτοπίας αλλά το τέλος του
συγκεκριμένου ιστορικού πειράματος.
Εάν τελείωσε κάποιος «κομμουνισμός», τελείωσε ο
«κομμουνισμός» του 20αιοωνα. Ένα κομμουνιστικό πρόταγμα
που κινήθηκε στα όρια των οραμάτων της γαλλικής
επανάστασης. Κατά κάποιο τρόπο οι σοσιαλιστικές
επαναστάσεις του 20αιωνα ήταν τελικά οι συνεπέστατοι
εκφραστές των διακηρύξεων του διαφωτισμού. Ίσως να ήταν
μια ιστορική αναγκαιότητα οι πρώτες σοσιαλιστικές
επαναστάσεις να ολοκληρώσουν ότι άφησε στην μέση η
αστική επανάσταση;
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μηδενίσουμε την
ιστορική παρακαταθήκη αυτών των πρωίμων σοσιαλιστικών
επαναστάσεων και πειραμάτων. «Εάν αξίζουν δόξα και τιμή
οι ηττημένοι κομμουναριοι στο Παρίσι το 1871 με πια
λογική είναι για ορισμένους «επαναστάτες» ανάξια λόγου
και άξια αναθέματος μια επαναστατική πορεία που σημάδεψε
τους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων του 20αιωνα;» Δ.
ΠΑΤΕΛΗΣ.
Σήμερα 14 χρόνια από το τέλος του διπολισμού το σύστημα
δεν έχει βρει την ισορροπία που είχε την περίοδο του
ψυχρού πόλεμου. Αυτό δεν κάνει την αποστολή μας
ευκολότερη απεναντίας ο πόλεμος και η βαρβαρότητα
παραμονεύουν σε κάθε βήμα μας. Το κυριότερο πρόβλημα δεν
είναι οι υποκειμενικές αδυναμίες της αριστεράς που τα
βαρίδια των παλαιών αμαρτιών δεν την αφήνουν να σηκωθεί
, αλλά η αντικειμενική δυσκολία του εγχειρήματος της
συνολικής απελευθερωτικής διαδικασίας.
Και αυτό με την σειρά του έχει την εξήγηση του:« Η
μετάβαση στον κομμουνισμό συνιστά την μετάβαση από την
προϊστορία από ολόκληρη την προγενέστερη ιστορία, προς
την αυθεντική ιστορία της ανθρωπότητας. Συνεπώς αυτή η
μετάβαση δεν είναι συγκρίσιμη ως προς το βάθος και την
διάρκεια της με την απλή μετάβαση από ένα σχηματισμό σε
ένα άλλο. π.χ από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό, σε
αυτή την περίπτωση η μετάβαση στον κομμουνισμό είναι
πολύ μεγαλύτερης διάρκειας και ασύγκριτα πιο πολύπλοκη
απ΄ ο,τι η μετάβαση από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό.
Και ο κομμουνισμός ο ίδιος δεν προβάλλει πλέον απλώς σαν
ένας σχηματισμός μέσα στην ίδια γραμμή με τους άλλους
σχηματισμούς , αλλά σαν ένας ριζικά νέος τύπος ανάπτυξης
της κοινωνίας» Β. ΒΑΖΙΟΥΛΙΝ.
Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που η ιστορία τρέχει και οι
μάζες πλάθουν τον κόσμο τους, υπάρχουν άλλες που ο
«τυφλοπόντικας σκάβει ακούραστα» δημιουργώντας τις
συνθήκες για το επόμενο άλμα, υπάρχουν δυστυχώς και
άλλες ιστορικές στιγμές που η «διαλεκτική λιμνάζει» με
αποτέλεσμα η βαρβαρότητα και όχι ο σοσιαλισμός να
αποτελεί μια κάποια λύση στα προβλήματα του συστήματος.
Στόχος μας δεν είναι να βιάσουμε την ιστορία, κάτι
τέτοιο εξάλλου είναι φύση και θέση αδύνατο, αλλά να
γίνουμε ο σπινθήρας που θα ανάψει το μπαρούτι της
επανάστασης , αυτής της οργιαστικής γιορτής των
καταπιεσμένων.
Δεν χρειάζεται να απογοητευόμαστε για τις αυτές τις
στιγμές που η συνάντηση του αντικειμενικού με το
υποκειμενικό είναι αδύνατη, κάτι τέτοιες στιγμές
δουλεύει ο «τυφλοπόντικας» για εμάς. Έχοντας όμως τα
μάτια και τα μυαλά μας ανοικτά και ελευθέρα για τις
στιγμές που οι αντιθέσεις έχουν μπλοκάρει και η
επανάσταση και η βαρβαρότητα είναι προ των πυλών.
Ας συνεχίσουμε το ταξίδι της απελευθέρωσης και της
αυτογνωσίας του ανθρώπινου γένους, ένα ταξίδι που
έρχεται από πολύ μακριά και έχει στόχο να πάει ακόμη
μακρύτερα. Ένα ταξίδι σε ου-τόπους, σε οράματα, σε ιδέες
, στην ποίηση του πλήθους που επιθυμεί και αγωνίζεται
για την καθολική ελευθέρια .
Ένα ταξίδι πάνω και μέσα στα εξεγερμένα σώματα που
στρατεύονται στον έρωτα, στα ιδανικά της αλληλεγγύης,
της συναδέλφωσης και της κοινωνικής χειραφέτησης. Ένα
ταξίδι γεμάτο κίνδυνους, απογοητεύσεις αλλά και
απρόσμενες χαρές και απολαύσεις. Εξάλλου η πραγματική
ελπίδα έρχεται από αυτούς που δεν έχουνε καμία ελπίδα.

Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι τα πράγματα μπορεί να
αλλάξουν- Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι τα πράγματα
μπορούν να μείνουν για πάντα ίδια.

Δημήτριος Aργυρός
ΙΩΑΝΝΙΝΑ 28 /11/04