ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια αύξηση των δυνάμεων της αριστεράς- ιδιαίτερα του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ- και σε αυτό η εκλογή του Α. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ παίζει ένα καθοριστικό ρόλο. Μια ολοφάνερη ένδειξη του γεγονότος της τάσης ανανέωσης σε πρόσωπα και ιδέες Που αντανακλά την κούραση του εκλογικού σώματος από την 20ετή διακυβέρνηση της χώρας από τις κυβερνήσεις της συντηρητικής-νεοφιλελεύθερης ΝΔ και του σοσιαλφιλελευθέρου ΠΑΣΟΚ. Κατά αυτή την έννοια η δημοσκοπική αύξηση των δυνάμεων της αριστεράς αντανακλά μάλλον μια αριστερή ψήφο διαμαρτυρίας παρά μια σαφή αριστερή στροφή που τείνει να αποκτήσει κάποια δομικά χαρακτηριστικά εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Δεν θα θέλαμε να μεμψιμοιρούμε, σε κάθε περίπτωση χαιρόμαστε γιατί ένα νέο πρόσωπο κερδίζει την συμπάθεια των πολιτών και του ευχόμαστε καλή θητεία στα νέα του καθήκοντα. Θα είμαστε δίπλα του σε κάθε ριζοσπαστική πρωτοβουλία που θα βγάζει τον κόσμο στο δρόμο ενάντια στα καπιταλιστικά συμφέροντα . Αλλά θα είμαστε απέναντι του σε κάθε απόπειρα ενσωμάτωσης του κινήματος των μαζών σε διαχειριστικές , ρεφορμιστικές αντιλήψεις.

Και σε αυτό το σημείο να μας επιτρέψει ο σ Αλέξης να κρατάμε μικρό καλάθι για τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΝ. Αλήθεια τι σημαίνει η πρόταση για την εναλλακτική αριστερή κυβερνητική πρόταση που πρότεινε ο ΣΥΝ στο τελευταίο συνέδριο του; Ρώτησε και τι γνώμη έχουν οι άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για την πρόταση εξουσίας που κατέθεσε ο ΣΥΝ; Είναι μια πρόταση αριστερής διαχείρισης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής ή μια πρόταση εξόδου από αυτόν; Πολύ φοβόμαστε πως πρόκειται για το πρώτο και ουδόλως για το δεύτερο. Κάτι που σε κάθε περίπτωση θα αποτελέσει μια ακόμη καταστροφή για τις αριστερά και τις ιδέες της. Καθώς θα αποπειραθεί να μεταρρυθμίσει ένα σύστημα που πλέον δεν παίρνει από μεταρρύθμιση αλλά μόνο ανατροπή.

Βέβαια κακά τα ψέματα το αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ εμπεριέχει σπερματικά και δυνητικά μιας πρότασης διαχείρισης και μεταρρύθμισης του υπάρχοντος συστήματος σε μια κατεύθυνση αντινεοφιλελεύθερη και νεοκευνσιανική.

Αντίστοιχα η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για «λαϊκή οικονομία- λαϊκή εξουσία» και για ένα αντιιμπεριαλιστικό – αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο εμπεριέχει λογικές διαχείρισης του υπάρχοντος συστήματος στην κατεύθυνση μιας αυτόκεντρης οικονομικής κρατικαπιταλιστικής ανάπτυξης. Με πολιτικό διακύβευμα μια λαϊκή συμμαχία και συνεργασία των κατώτερων τάξεων με τα μεσοστρώματα και μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου. Δηλαδή μια κυβέρνηση της ταξικής συνεργασίας που αφήνει εξω από την λογική του την ριζική κριτική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Τα αριστερά επιτελεία και τον κόσμο της αριστεράς μάλλον πρέπει να τον φοβίσει η επίθεση φιλίας από τα ΜΜΕ και τα αστικά επιτελεία. Την τελευταία φορά που ο αστικός κόσμος και τα ΜΜΕ μίλησαν με καλά λόγια για ηγέτη της αριστεράς τα γεγονότα οδηγήθηκαν στην συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, που συνδυασμένο με τα γεγονότα του 1989 στην Ανατολική Ευρώπη οδήγησαν στο εκφυλισμό και την ριζική μείωση της παρέμβασης της αριστεράς. Σε εκείνη την πολιτική συγκυρία η αριστερά έπαιξε το ρόλο της καύσιμης ύλης για την ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού σκηνικού την δεκαετία του 1990 με την καταθλιπτική ηγεμονία των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Μήπως και σήμερα δεν υπάρχει ένας ανάλογος κίνδυνος με την κρίση αντιπροσώπευσης απόρροια του παροξυσμού του κοινωνικού ζητήματος. Μήπως αυτή η κρίση αντιπροσώπευσης αναγκάζει τα αστικά επιτελεία να προετοιμάζουν το έδαφος για να καλεστεί η αριστερά να την διαχειρισθεί; Και εάν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος πια μπορεί να είναι η απάντηση της αριστεράς;

Το ερώτημα παραμένει ανοικτό και σαφώς συνδέεται με το τι συμβαίνει μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Από την δική μας πλευρά αυτό που συνεχίζει να προέχει είναι μια αριστερή στροφή μέσα στην κοινωνία, μια στροφή που θα επηρεάσει καθοριστικά τους αρνητικούς- για τις δυνάμεις της εργασίας- συσχετισμούς δύναμης στην αντίθεση τους με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τις ελίτ

Μπορεί οι αγώνες των φοιτητών και των καθηγητών, οι απεργιακές κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, στα λιμάνια και στην ΔΕΗ να δείχνουν ένα «φως στην άκρη του τούνελ», αλλά ακόμη στους τόπους δουλειάς τα «πλακώνει η σκλαβιά» της εργοδοτικής τρομοκρατίας του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Ενώ είναι εμφανής η απουσία ενός νέου εργατικού κινήματος που θα ενοποιεί ταξικά την νέα πολυσύνθετη και πληθυντική εργατική τάξη. Ενός εργατικού κινήματος που θα εξασφαλίσει μικρές και μεγάλες νίκες για τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους που θα τόνωναν την πολιτική και αγωνιστική αυτοπεποίθηση αυτού του σημερινού κατακερματισμένου προλεταριακού πλήθους.

Και σε αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε πως οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στηρίζουν – σχεδόν άκριτα- τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που οι ευθύνες τους είναι τεράστιες για την αγωνιστική διάσπαση της εργατικής τάξης με τον φόβο που δείχνουν απέναντι στην εργατική τάξη των 700€ - αρνούμενοι να την γράψουν στα σωματεία – ιδιαίτερα των ΔΕΚΟ- μην τυχόν και χαθούν οι συσχετισμοί και τα εκλογικά, συνδικαλιστικά «κουκιά». Αντίστοιχα το ΠΑΜΕ με την γραμμή της κομματικής περιχαράκωσης των δυνάμεων του δείχνει να φοβάται την τεράστια δύναμη της αγωνιζόμενης εργατικής τάξης. Δείχνει να φοβάται το σύνθημα «η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο αυτής της ίδιας της τάξης». Απόρροια του σταλινικού ρεφορμιστικού δρόμου που συνεχίζει να βλέπει τον σοσιαλισμό ως την προέκταση της κυριαρχίας του κόμματος και της γραφειοκρατίας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και όχι ως άμεση και αδιαμεσολαβητή δημοκρατία των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.

Παρόλο αυτά στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ/ ΠΑΜΕ υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και αγωνιστές που θα έδιναν και την ζωή τους στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και που στο μαζικό κίνημα στέκονται επάξια στο δρόμο ενάντια στην καταστολή και αλληλέγγυοι σε αγωνιστές που διωκόταν. Αγωνιστές που είναι βέβαιο πως θα επανδρώσουν μια σύγχρονη επαναστατική αριστερά που θα αναλάβει το ιστορικό καθήκον να τελειώνει με το καπιταλισμό.

Δυνάμεις που θα πρέπει στο μαζικό κίνημα -μέσα από αμεσοδημοκρατικές πλατφόρμες- να συναντηθούν με τις μάχιμες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα. Με στόχο την απόκρουση της αντεργατικής επίθεσης, με στόχο τις εργατικές νίκες. Ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο που τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα τον έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιτυγχάνοντας την πραγματική και ουσιαστική ενότητα των εργαζομένων.

Η ενότητα όμως στην δράση είναι δυνατή και αναγκαία αλλά δεν φτάνει. Είναι αναγκαιότητα η ύπαρξη μιας αριστεράς που θα «βλέπει» πέρα από καπιταλιστικό σύστημα. Σε μια ιστορική εποχή που παράγεται και καταναλώνεται- πολλές φορές ασκόπως και άλλες επικινδύνως για τον άνθρωπο και την φύση– τεράστιος κοινωνικός πλούτος που θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες επιβίωσης ολάκερης της ανθρωπότητας. Και που η αντίθεση ανάμεσα στις νέες παραγωγικές δυνάμεις και στις «βαμπίρ»καπιταλιστικές σχέσεις και εξουσία διαρκώς διευρύνεται, οδηγώντας μας σε μια νέα βαρβαρότητα. Εκτός και εάν ο κόσμος που παράγει τον κοινωνικό πλούτο πει “basta” και οικοδομήσει μια άλλη κοινωνία με βάση τις ανάγκες και τα δικαιώματα του. Μια «πολιτεία» των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών».

Αυτό περνάει μέσα από την ύπαρξη μιας επαναστατικής αριστεράς που θα συνεισφέρει στην οικοδόμηση ενός προγράμματος άμεσης και διαρκούς ρήξης με την υπάρχουσα καπιταλιστική πραγματικότητα. Και στην οικοδόμηση ενός προγράμματος μιας μεταβατικής κοινωνίας που θα απελευθερώσει τις μπλοκαρισμένες δυνατότητες που από τα σήμερα γεννιούνται από την αντιφατική ανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων.

Με πρώτο διαλεκτικό βήμα την οικοδόμηση μιας νέας αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα υπερβαίνει τα παραδοσιακά ρεύματα της αριστεράς και της ανατροπής του 20^ου αιώνα.(κομμουνιστικό, ευρωκομμουνιστικό, τροτσκιστικό, μαοϊκό, γκεβαρικό, ελευθεριακό και αναρχικό). Μια οικοδόμηση σε ένα τοπικό- εθνικό- και διεθνικό επίπεδο, κατά συνέπεια κινείται σε σωστή κατεύθυνση η πρόταση για την δημιουργία ενός ενιαίου πανευρωπαϊκού ψηφοδελτίου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις ευρωεκλογές του 2009 που διατυπώθηκε από τον Α. Κριβίν, ηγετική μορφή των Γάλλων τροτσκιστών της lcr και του Μάη του 68 στην εφημερίδα «πριν» στις 24/2/08. Στην προοπτική της δημιουργίας ενός πανευρωπαϊκού μάχιμου αντικαπιταλιστικού πόλου και δικτύου.

Να λοίπον πια πρέπει να είναι η απάντηση των καταπιεσμένων και της αριστεράς απέναντι στην κρίση αντιπροσώπευσης. Μια απάντηση που θα βαθαίνει την κρίση και θα δυναμώνει την τάση της χειραφέτησης από τα δεσμά του κεφαλαίου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ