Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις ανταρσίες



Είναι γνωστά τα αποτελέσματα των εκλογών. Εκλογές που φανέρωσαν την βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης. Φανέρωσαν την αγωνία της εργατικής τάξης να βρει απαντήσεις για το πώς μπορεί να κάνει την ζωή της καλύτερη και αξιοπρεπής: Να έχει μεροκάματο και δουλειά, να ζει σε ένα πιο καθαρό και ανθρώπινο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον. Την αγωνιά της νεολαίας που κατανοεί πως το μέλλον της θα είναι πολύ χειρότερο από αυτό των γονιών της. Και αντιδρά με τρόπο σπασμωδικό, άτσαλο- απολιτικό εν πολλοίς- αλλά και εξεγερσιακό. Και κάθε εξέγερση έχει μέσα της την αρχή της ελπίδας, όπως θα έλεγε και ο Ε. Μπλοχ. Δυνάμει επικίνδυνη για το σύστημα, για αυτό και η κατοχή των ματ στα Εξάρχεια.


Σε μια εποχή που έχουν αναπτυχθεί και θα αναπτυχθούν και άλλο, νέες παραγωγικές δυνάμεις, που φέρουν την χειραφέτηση των καταπιεσμένων ακόμη πιο κοντά. Που όμως μπορεί και να βρικολακιάσουν- καταστρέφοντας περιβάλλον και ανθρώπους- αν παραμείνει για μακρόν η εξουσία σε αυτούς που καρπώνονται τον κοινωνικό πλούτο.


Και η αριστερά τι κάνει, ιδιαίτερα τι κάνει η αντικαπιταλιστική αριστερά, ποιος είναι ο ρόλος της; Αντικαπιταλιστική Αριστερά που είναι ένα μικρό, αλλά σημαντικό και μάχιμο τμήμα της μεγάλης οικογένειας της Αριστεράς. Μιας πολιτικής οικογένειας που ξεκινάει από την αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας. για να καταλήξει στους χώρους της αυτονομίας και του αναρχοσυνδικαλισμού.


Τι κάνει λοιπόν η «άλλη», αντικαπιταλιστική, ριζοσπαστική, αντιιμπεριαλιστική και αντισυστημική Αριστερά; Ένα τμήμα της συμμετέχει στο ΣΥΡΙΖΑ. Με διαφορετικές όμως προσεγγίσεις: Κάποιοι βλέπουν το ΣΥΡΙΖΑ ως τμήμα μιας μεγάλης και χρήσιμης για τον λαό Αριστεράς. Κάποιοι ως μοντέλο μιας αριστερής αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης. Κάποιοι βλέπουν τον εαυτό τους ως την αντικαπιταλιστική πτέρυγα μιας ενιαίας Αριστεράς. Και κάποιοι ανοικτά ή μη , το βλέπουν ως χώρο ενός μαζικού εισοδισμού. Συνεισφέροντας - εν τω συνόλω- στην ενίσχυση των ρεφορμιστικών αυταπατών του ΣΥΡΙΖΑ.


Κάποιες άλλες δυνάμεις ακολουθούν τους μοναχικούς δρόμους της αυτόκεντρης ανάπτυξης. Δίχως όμως να υπάρχει και εκεί μια ενιαία πολιτική αντίληψη και λογική. Κάποιες μένουν σε μια μισή και αδύναμη αντίσταση. Κάποιες άλλες αντίθετα, στην λογική της αυτόκεντρης ανάπτυξης-διαβάζοντας βολονταριστικά τις αντιφάσεις της πραγματικότητας- σηκώνουν το πήχη, μόνο που δεν το φτάνουν ούτε οι ίδιες. Δυνάμεις που χάνουν την μάχιμη δυναμική τους, στους αδιέξοδους δρόμους της αυτόκεντρης ανάπτυξης.


Τέλος, υπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στις εκλογές επιβραβεύτηκε για την ενωτική λογική της και την αντικαπιταλιστική, ανατρεπτική, αντισυστημική αντίληψη της. Τα προβλήματα φυσικά πολλά: Διαφορετικές τακτικές, στρατηγικές, πολιτικές ανεπάρκειες, μιζέρια, ηττοπάθεια, μικροεγωισμοί ., μικρομεγαλισμοί.


Μόνο που η πραγματικότητα και η αναγκαιότητα είναι αμείλικτη. Το μέλλον για την Αντικαπιταλιστική Αριστερά βρίσκεται στην ενότητα, στην διαλεκτική άρση των διαφορών της και στην ανασύνθεση της. Εξάλλου σήμερα αυτά που ενοποιούν την Αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι πολύ περισσότερα από αυτά που την χωρίζουν. Το μέλλον της Αντικαπιταλιστικής αριστεράς βρίσκεται στην ενότητα , στην εργατική δημοκρατία , στην ανατρεπτική στάση και στην οραματική διάθεση Κατά συνέπεια φρονώ, πως η ολόπλευρη ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μονόδρομος. Κάθε άλλη πολιτική στάση είναι μεμψίμοιρη, εξουσιαστική και μικροαστική. .


Αποτελεί πρώτιστη ανάγκη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ανοίξει τις πόρτες της σε όποια Αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική αριστερή δύναμη το επιθυμεί. Αυτό όμως πρέπει να συνδυαστεί με ένα βάθεμα και όχι έκπτωση των αντικαπιταλιστικών προγραμματικών κεκτημένων της.


Επίσης δεν έχει μέλλον αν μείνει συντονιστικό οργανώσεων και δεν μετατραπεί σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ των αγωνιστών, των εργαζόμενων και της νεολαιών. Μια παραγωγική μηχανή ανατρεπτικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών που θα γίνονται κτήμα των ίδιων των αγωνιστών, των ίδιων των εργαζόμενων και της νεολαίας.


Μια πολιτική συλλλογικότητα που ενωτικά, ανοικτόμυαλα και ανοικτόκαρδα θα πρέπει να συναντηθεί με κάθε δύναμη που αγωνίζεται για τα εργατικά δικαιώματα, για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για το περιβάλλον, για τους δημόσιους χώρους, για τα δημόσια αγαθά. Για να γίνει κτήμα του εργαζόμενου λαού, οι νέες κατακτήσεις της επιστήμης, της τεχνολογίας , του πολιτισμού. Για μια πολιτική αποεμπορευματοποίησης και όχι περαιτέρω εμπορευματοποίησης. Ένα ενιαίο μέτωπο με την υπόλοιπη Αριστερά, καθώς και με τα σοβαρά τμήματα της αναρχίας και της αυτονομίας.


Μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα πάει την συζήτηση πιο πέρα από την οικοδόμηση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος /κόμματος. Βάζοντας και αυτή το δικό της «λιθαράκι» στην συζήτηση, που έχει ανοίξει, για τον κομμουνισμό της εποχής μας. Για ένα παγκόσμιο σχέδιο μιας κοινωνίας των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.


Μακρόπνοο και αισιόδοξο σχέδιο ναι, αδύνατο όχι. Αρκεί να καταφέρουμε να αναμετρηθούμε με τις δικές μας αδυναμίες, αλλά και την μεγαλοσύνη των σκοπών μας Ας ξεκινήσουμε με ένα γέλιο- η ζωή είναι μια τρέλα- ένα νεύμα, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα και ας πορευτούμε μαζί στο δρόμο του αγώνα. Εξάλλου η πολιτική μας πρέπει να είναι σαν τον έρωτα…καθολική και πολύμορφα ανατρεπτική….




ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ



















Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις