Ο Κομμουνισμός η μόνη δυνατή απάντηση!!!!!

Αντί εισαγωγής:

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε για τις ανάγκες ενός ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟΥ ΔΕΛΤΙΟΥ κομμουνιστικών θέσεων και απόψεων στα Γιάννενα με θέμα την «κρίση και την απάντηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος»,  που το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες.

Αναγγέλλοντας και μια ανοικτή εκδήλωση ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 17/5/09 με αντίστοιχο θέμα με το περιεχόμενο του δελτίου.

Φυσικά ενώ προμήνυε το τι θα ακολουθήσει, το παρακάτω κείμενο την εποχή που γραφόταν  δεν μπορούσε εκ προοιμίου να προβλέψει την κατοχή της χώρας στο ΔΝΤ-ΕΕ, την μεγαλειώδη απεργία της 5^ης Μάης, προανάκρουσμα ενός «εργατικού Μάη», αλλά και το τέλος της πολιτικής  αθωότητας και αφέλειας που γέννησε ο «Δεκέμβρης του 08» και πέθανε στα αποκαΐδια της «Μαρφίν» και στις δολοφονίες των εργαζομένων της.

Τώρα κανείς δεν μπορεί να πει δεν γνώριζε, τώρα όλοι μας πρέπει να πάρουμε θέση, να ξεκαθαρίσουμε τα μέτωπα και τις στρατηγικές μας. Το παρακάτω κείμενο ιχνηλατεί ένα τρόπο σκέψης και δράσης…..

Έχουμε πάρτι εδώ αλλά για ποιους;;;

Όσα μέτρα και να πάρουν οι κερδοσκόποι κάνουν πάρτι και η αγορά έχει γίνει κρούσταλλο. Χιλιάδες οι  νέοι άνεργοι, εκατοντάδες τα μικρομάγαζα που κλείνουν καθημερινά…Η κρίση βαθαίνει και φως στην άκρη του τούνελ δεν φαίνεται ακόμη…Φανερή η αδυναμία του συστήματος να δώσει απαντήσεις που θα αναπαράγουν με αποτελεσματικό τρόπο το σύστημα, τεράστια και η αδυναμία των υποτελών τάξεων και των πολιτικοκοινωνικών φορέων τους να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις που θα υπεράσπιζαν τουλάχιστον όσα  με αγώνες είχαν κατακτηθεί.  Τεράστια τα ερωτήματα αδύναμες ακόμη οι απαντήσεις. Σ αυτό μας το σημείωμα θα επιχειρήσουμε μια λογική  απαντήσεων σε μια συγκεκριμένη  στρατευμένη κατεύθυνση για να συνεισφέρουμε σε ένα πλούσιο διάλογο που έχει αναπτυχθεί.   

Ο αδύνατος κρίκος της κρίσης…

Είκοσι χρόνια πέρασαν από την πτώση του τείχους του ανύπαρκτου «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τα τείχη του υπαρκτά υπαρκτού καπιταλισμού τρίζουν επικίνδυνα. Κολοσσοί των τραπεζικών και χρηματιστηριακών τεράτων made in USA κατέρρευσαν. Κάποιοι σώθηκαν από τα λεφτά των Αμερικάνων φορολογούμενων για να μην τιναχτεί το σύστημα στο αέρα. 

Ένας «κευνσιανισμός» για τις τράπεζες στην συνέχεια ενός στρατοκρατικού «κευνσιανισμού» που οδήγησε στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, Ιράκ, στο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ένας τραπεζικός «κευνσιανισμός» που έσωσε το Αμερικάνικο και παγκόσμιο τραπεζικό σύμπλεγμα δίχως όμως να σταματήσει την κρίση, όπως πολλοί αναλυτές πίστεψαν.

Η κρίση γλήγορα πέρασε από το κραχ στο χρηματιστήριο  της αγοράς των ακίνητων στην πραγματική οικονομία˙ μεταλλάχθηκε από χρηματοπιστωτική σε δημοσιονομική, κτυπώντας τις οικονομίες των  πιο «αδύνατων» χώρων του καπιταλιστικού πλέγματος. 

Προτού η κρίση κτυπήσει την Ελλάδα – ίσως το πνέον αδύνατο κρίκο της Ευρωενωσιακής καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και λίγο πιο κάτω θα εξηγήσουμε γιατί το λέμε αυτό- η κρίση είχε κτυπήσει την Ιρλανδία και την Ισλανδία. Χώρες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν παραδοθεί στο χρηματιστηριακό εικονικό πυρετό οικονομίας καζίνο και στο παρεμφερή οικονομικό ντελίριουμ μιας εικονικής οικονομίας της γνώσης. Ανάλογη μοίρα είχε και το Ντουπάι, ένα οικονομικό θαύμα(;;;) που  κατάρρευσε τόσο απότομα λες και ήταν και μια κακοστημένη σκηνή Βεδουίνων που την πήρε η αμμοθύελλα της ερήμου. 

Θεωρούμε την Ελλάδα αδύνατο κρίκο της Ευρωενωσιακής καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής αλυσίδας για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι σίγουρα οικονομικός δίχως να είναι οικονομίστικος.  Συσχετίζεται δε με την σχετικά χαμηλή θέση στην Ευρωενωσιακή ιεραρχία. Σίγουρα η Ελλάδα δεν είναι και δεν ήταν ψωροκώσταινα αλλά είναι σαφώς σε χαμηλότερη θέση από την ΕΕ των 15.

 Ο εν λόγω  οικονομικός λόγος δεν είναι ικανή και επαρκής συνθήκη για να μετατρέψει την Ελλάδα σε αδύνατο κρίκο,  γιατί κατά αυτόν τον τρόπο η ανατολική Ευρώπη και τα Ευρωενωσιακά Βαλκάνια θα ήταν ακόμη πιο αδύνατοι κρίκοι.

 Ένας δεύτερος λόγος έχει σχέση με την πολιτική διόρθωση της χώρας, την σχετικά αδύναμη κοινωνία των πολιτών, τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους που λειτουργούν με ένα στρεβλό τρόπο, εξυπηρετώντας την  κεφαλαιακή αναπαραγωγή, απόρροια της ταξικής πάλης και όχι των οικονομικών ανισομερειών. Αλλά έχει κυρίως σχέση  με την παρέμβαση δυνάμεων, όπως είναι η παρέμβαση της Αριστεράς που κάνει δύσκολη την ολοκληρωτική ενσωμάτωση και υποταγή  των λαϊκών μαζών. 

Από αυτή την οπτική το ζήτημα δεν είναι το χρέος της Ελλάδας που εξ αντικειμένου δεν μπορεί να είναι πρόβλημα για την οικονομία της ΕΕ. Η Ελλάδα που παράγει το 2,5% του ΑΕΠ της ΕΕ της αναλογεί περίπου το 4% του συνολικού χρέους της ΕΕ. Είναι θαρρούμε ζήτημα μιας συνολικότερης συστημικής ανεπάρκειας του Ευρωενωσιακού καπιταλισμού να βγει από την κρίση του, έκφραση των ενδοιμπεριαλιστικών Ευρωενωσιακών αντιθέσεων και της συνολικότερης υποβάθμισης της ΕΕ στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η ίδια μονεταριστική πολιτική που τείνει να διαχειρίζεται τα χρέη, διευρύνοντας τις οικονομικές ανισότητες/ ανισομέρειες ανάμεσα στα κράτη της ΕΕ.

Από την  άλλη πλευρά ίσως και να χουν μια δόση αλήθειας οι  απόψεις που λένε πως η Ελλάδα είναι ένα πειραματόζωο για τις αντοχές τις οικονομίας από τις επιθέσεις των χρηματιστηριακών βαμπίρ, κυριότερα όμως για την εφαρμογή πολιτικών που θα λεηλατούν τα εργατικά δικαιώματα. Και αυτό περνάει μέσα από την διάλυση του ρωμαλέου και μαχητικού Ελληνικού εργατικού κινήματος. Που παρόλες τις ήττες και τις προδοσίες του στέκεται εμπόδιο τις πολιτικές του κεφαλαίου και της ΕΕ. Η αποτελεσματική εφαρμογή αυτών των πολιτικών από την πλευρά της ΕΕ –κεφαλαίου θα ανοίξει τον δρόμο για μια ακόμη αντιδραστικότερη μετάλλαξη των εργασιακών σχέσεων σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό  χώρο. Από αυτή την οπτική οι αγώνες του Ελληνικού προλεταριάτου είναι και αγώνες του Ευρωπαϊκού προλεταριάτου.

Απεναντίας σκεφτείτε τι αντίκτυπο θα είχε η επιτυχία του Ελληνικού εργατικού κινήματος να μπλοκάρει αποτελεσματικά τα μέτρα ή η ανατροπή της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, που δεν θα σήμαινε μια αλλαγή φρουράς αλλά την συνολική ανατροπή του αντιδραστικού μπλοκ εξουσίας καθώς το ΠΑΣΟΚ κυβερνά μαζί με το ΛΑΟΣ και την ΝΔ. Θα σήμαινε το σπάσιμο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και μια κυβέρνηση του μπλοκ των λαϊκών και εργατικών δυνάμεων. Είναι έτοιμη η αριστεράς μας για μια τέτοια εξέλιξη;      

  

Δομική η κρίση….

Τα αιτία της κρίσης δεν βρίσκονται στα πάρτι των νεκροζώντανων των χρηματιστηρίων, ούτε το κεφάλαιο δεν είναι ένα παράσιτο που απομυζά το «απελεύθερο» κοινωνικό πλούτο, όπως πιστεύει ο Α. Νέγκρι. Το πρόβλήμα βρίσκεται στις αντιφάσεις του ίδιου του κεφαλαίου και στην αδυναμία του να εκμεταλλευτεί ακόμη ποιο ριζικά την εργατική τάξη. Το πρόβλήμα συνεχίζει να βρίσκεται στην ιστορική αντίφαση ανάμεσα στις νέες παραγωγικές δυνάμεις και στις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις που υπερασπίζονται με κάθε μέσο την ατομική ιδιοκτησία. Αλλά ας τα δούμε αυτά  λίγο πιο αναλυτικά…    

Όπως πολύ καλά  μας τα εξηγεί και ο Π. Παπακωνσταντίνου στο τελευταίο του βιβλίο « Επιστροφή στο Μέλλον», συνεχίζοντας τον διάλογο που άνοιξε ο Γ. Ρούσης αλλά και ο Α. Νεγκρι από μια διαφορετική οπτική στη θεωρία του Κ. Μαρξ έχουμε δυο τρόπους που συγκρούεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής με τα ιστορικά του όρια: Ο πρώτος αφορά αυτό που ονομάζεται τάση της μείωσης του ποσοστού κέρδους. Για να βγει από αυτο τον μηχανισμό παραγωγής της κρίσης το σύστημα  καταφεύγει στην εικονική οικονομία των καζίνων αλλά και στην υπερχρέωση μέσω δανείων των εργατικών νοικοκυριών για να κρατηθεί το επίπεδο της κερδοφορίας του αλλά και το επίπεδο της καταναλωτικής επάρκειας. Μια διέξοδος που δοκιμάστηκε την δεκαετία του 1990 και  κατάρρευσε στα συντρίμμια της τωρινής  οικονομικής κρίσης. 

Ο δεύτερος τρόπος συσχετίζεται μεν με τον πρώτο αλλά τον υπερβαίνει. Τον βρίσκουμε στα  grundisee που στην εποχή τους ήταν τάσεις ασθενικές και σήμερα τείνουν να ηγεμονεύσουν. Ένας τρόπος που άμεσα συσχετίζεται με την ανάπτυξη της τρίτης τεχνολογικής επανάστασης που μετατρέπει την επιστήμη σε μια γενική παραγωγική διανοητική ικανότητα. Έτσι αντί ο εργάτης να είναι προέκταση της μηχανής η τελευταία να μεταλλάσσεται σε αποτέλεσμα της άμεσης δραστηριότητας και δεξιοτεχνίας του εργάτη. Είναι ο καπιταλισμός της «γενικής διάνοιας».  Μια τάση που δεν μπορεί να γίνει κυρίαρχο παραγωγικό μοντέλο εντός του καπιταλισμού, απεναντίας συνδυάζεται με τους βαρβάρους και πρωτόγονους τρόπους απόσπασης υπεραξίας.

 Οι λόγοι προφανείς: η εν λόγω τάση υποσκάπτει την παραγωγή με βάση το χρόνο εργασίας. Πως μπορεί άραγε να μετρηθεί μια παραγωγή που βασίζεται στην διανοητική εργασία, κατά συνέπεια υποσκάπτει τον νόμο της αξίας. Ταυτόχρονα βάζει σε νέα  βάση την σχέση χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας με αυξημένες τις δυνατότητες για την οριστική υπέρβαση τους. Εν ολίγοις η τάση της «γενικής διάνοιας» παράγει τις σύγχρονες κομμουνιστικές τάσεις μέσα στην καρδιά του καπιταλιστικού κτήνους, όπως λόγου  χάρη ο αντιφατικός πολιτισμός του «gamato. info» και των  σαιτ διαμοιρασμού, τα linux και τα «ανοικτά συστήματα». Η κρίση δε  που απορρέει από αυτό τον δεύτερο τρόπο είναι ακόμη πιο δομική, ακόμη πιο βαθιά, είναι κρίση συστημική, κρίση εν ολίγοις αναπαραγωγής του ίδιου συστήματος, όπως εξελίσσεται η τωρινή κρίση, δημιουργώντας τις δυνατότητες της επαναστατικής του ανατροπής.

 Η λύση του αινίγματος…. 

Δυνατότητες που Αριστοτελικά θα πρέπει να περάσουν από το «δυνάμει στο ενέργεια» και αυτό προϋποθέτει η εργατική τάξη να είναι τάξη για τον εαυτό της και ένα εργατικό κίνημα που δεν θα παζαρεύει μόνο την τιμή της εργατικής του δύναμης αλλά θα θέτει στόχους να πάρει όλο τον πλούτο που παράγει. Προϋποθέτει ένα σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο που θα δυναμώνει την τάση της χειραφέτησης του προλεταριάτου απέναντι στην τάση της χειραγώγησης του. Μια επαναστατική πρωτοπορία που θα αναγνωρίζεται τέτοια από την εργατική τάξη και σε διαλεκτική συσχέτιση με το μαζικό της κίνημα και το μέτωπο των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.

 Κατά αυτό τον τρόπο ο κομμουνισμός δεν θα είναι μια απλή ρυθμιστική καντιανική αρχή που «περιμένει» ένα επαναστατικό συμβάν, όπως πιστεύει ο Α. Μπαντιού. Πρακτικά βέβαια η καντιανή ιδέα του κομμουνισμού στο Μπαντιού οδηγεί στην εξέγερση των απόκληρων του τρίτου κόσμου  και ουδόλως στην ενεργή ολότητα της εργατικής τάξης ως αντικείμενο και υποκείμενο της χειραφετικής διαδικασίας.

Ούτε όμως είναι μια γραμμή οριζόντων, μια ασταθή κατάσταση πραγμάτων, που όσο την πλησιάζουμε τόσο αυτή θα ξεμακραίνει όπως υποστηρίζει στο τελευταίο του βιβλίο ο Π. Παπακωνσταντίνου. Θαρρώ πως κατά αυτόν τον τρόπο βγάζουμε τον Καντ από την πόρτα και τον βάζουμε από το παράθυρο.  Και όπως λέει ο Χέγκελ και το επαναλαμβάνει και ο Έλληνας στοχαστής Κώστας Παπαϊωάννου: «η τρομοκρατία των Ιακωβίνων είναι ο Καντ εφαρμοσμένος στην πράξη». Άραγε μπορούμε και σε πιο βαθμό να υποστηρίξουμε το ίδιο για την τρομοκρατία του Σοβιετικού καθεστώτος την δεκαετία του 30; Μην ταράζονται κάποιοι συναγωνιστές˙ ερωτήματα βάζουμε δεν περιμένουμε απαντήσεις. Απαντήσεις μπορούν να δοθούν μόνο από ένα σύγχρονο συλλογικό επαναστατικό κομμουνιστικό ηγεμόνα, όπως θα έλεγε και Α. Γκράμσι.

Παραμένουμε εξίσου σκεπτικιστές για τις δομές απελευθέρωσης στον Σ. Ζίζεκ που όμως σωστά  περικλείουν την «κοινή» ιδιοποίηση της κουλτούρας, της εξωτερικής φύσης, της εσωτερικής φύσης και της προλεταριακής επαναυποκειμενοποίησης. Στοιχεία που αφορούν την ολότητα της προλεταριακής τάξης εντός των πλαισίων μιας πολιτικής αντικαπιταλιστικής στράτευσης που οικοδομούν επαναστατικά κρατικά μορφώματα. Το ζητούμενο βέβαια είναι τι κάνουμε ύστερα από την οικοδόμηση τους και όχι τόσο πως φτάνουμε σε αυτά, όπως εξάλλου αποδείχθηκε και ιστορικά.                

Ούτε βέβαια κομμουνισμός είναι η ακρατική αδιαμεσολάβητη έξοδος του πλήθους της διανοητικής εργασίας- από πού άραγε να ξεφύγουμε, αφού όλα τα έχει καταπιεί το κεφάλαιο- όπως σωστά αναρωτιέται  ο Π. Παπακωνσταντίνου, κριτικάροντας τις εν λόγω αντιλήψεις του Α. Νεγκρι. Βέβαια στον τελευταίο πρέπει να αναγνωρίσουμε πως δεν έπαψε ποτέ να υπερασπίζεται το κομμουνιστικό πρόταγμα, ακόμη και σε εποχές που άλλοι δεν τόλμαγαν ούτε καν να αναφέρουν αυτή την λέξη. Ακόμη και όταν ήταν στην εξορία και στην φυλακή δεν έπαψε ποτέ να μιλάει για την χαρά  του να είσαι κομμουνιστής…Ένας οντολογικός κομμουνισμός,  πέρα για πέρα αναγκαίος!!!      

Ούτε από την άλλη είναι μια μεταβατική κοινωνία που μπλοκαρισμένη στις αντιθέσεις της μεταμφιέζεται σε «σοσιαλισμός σε μόνο μια χώρα», παραδίδοντας την εξουσία στην γραφειοκρατία. Δίνοντας συγχωροχάρτι στα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα της επανάστασης και του κομμουνισμού. Κατανοούμε, ερευνούμε δεν συγχωρούμε!!!! 

Ο Κομμουνισμός συνεχίζει να είναι το  υπαρκτό κίνημα που αίροντας την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και κάθε υπάρχουσα τάξη πραγμάτων δίνει ένα οριστικό τέλος στην ταξική κοινωνία. Αυτό σίγουρα περνάει από  την κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο ως υποκείμενο και αντικείμενο της επαναστατικής διαδικασίας. Μια διαδικασία που θα αίροντας την κεφαλαιακή σχέση αίρεται και το προλεταριάτο ως υποκείμενο και αντικείμενο. Οικοδομώντας την παγκόσμια ακρατική κοινότητα των ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών. 

Σε κάθε περίπτωση παραμένει αίνιγμα το πώς επιλύεται επαναστατικά η ενότητα και η αντίθεση ανάμεσα στο καθαυτό ταξικό «είναι» και στην  δι’ αυτή ταξική συνείδηση του προλεταριάτου. Είναι δε ένα ανοικτό στοίχημα πως και αν το επαναστατικό πράτειν υπερβαίνει τελεσίδικα τον κόσμο των αντικειμένων, την  κεφαλαιακή σχέση.

Μια απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι η συνάντηση- αντιφατική και αντιθετική ως ένα βαθμό- της ταξικής συνείδησης με τις αντικειμενικές δυνατότητες που γεννά η εποχή και είναι οι μόνες που κάνουν δυνατό το κομμουνισμό. Είναι ο κομμουνισμός της γενικής διάνοιας στην θέση του αντίστοιχου και αντιστραμμένου καπιταλισμού της.

Δυστυχώς η ανεπάρκεια των απαντήσεων από την πλευρά του συστήματος και η εξίσου αδυναμία της αριστεράς και του κινήματος των καταπιεζόμενων τάξεων να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δραματικές εξελίξεις. Εάν το σύστημα δεν καταφέρει να ξαναβάλει σε επαρκή λειτουργία το μηχανισμό του κρεατοκιμά που παίρνει εργατική δύναμη και τον βγάζει υπεράξια και κέρδος είναι πολύ πιθανόν να αρχίσει να καταστραφεί παραγωγικές δυνάμεις˙ ένας τέτοιος μηχανισμός είναι και ο πόλεμος. Με κίνδυνο φυσικά την καταστροφή ολόκληρου του πλανήτη.  

Η απάντηση του προλεταριάτου ένας εργατικός «Δεκέμβρης»   

Η κρίση γέννησε αναζήτηση, αναστοχασμό και δράση. Η έννοια και η ιδέα του κομμουνισμού επανέρχεται στην επικαιρότητα. Πέρσι το Μάιο στο Λονδίνο πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία ένα συνέδριο για τον Κομμουνισμό με την συμμετοχή μια σειράς στοχαστών. Ο μαρξισμός επανέρχεται  επίσης στην μόδα ως αναλυτικό εργαλείο στην κρίση, όχι όμως ακόμη ως εργαλείο χειραφέτησης.

Παγκόσμια λοιπόν φαίνεται πως τα σχέδια του ιμπεριαλισμού για παγκόσμια ρύθμιση έχουν θαφτεί στους καιγόμενους δρόμους της Βαγδάτης από το κίνημα της Ιρακινής  αντίστασης, ένα άγνωστο για εμάς αλλά θαυμαστό κίνημα αντίστασης. Είναι ανοικτό ερώτημα για το πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα σε συνάρτηση με την παγκόσμια κρίση αν ο ιμπεριαλισμός συνέχιζε την πειρατική επιδρομή του με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ. Εξίσου αξιοθαύμαστη είναι και η αντίσταση των παλαιστινίων αλλά και η αντίσταση των προλεταρίων του Λιβάνου που δίνουν μαθήματα μαχόμενης αξιοπρέπειας σε όλο τον κόσμο.

 Την ίδια στιγμή μια σειρά από χώρες της Νοτίου Αμερικής ενεργητικά αναστοχάζονται και δημιουργούν εναλλακτικούς δρόμους οικονομικής ανάπτυξης, δίνοντας την  εξουσία στο ίδιο το λαό. Λόγου χάρη τα κοινοτικά συμβούλια στην Βενιζουέλλα, οι δομές λαϊκής αυτοκυβέρνησης στην Βολιβία, ο συμμετοχικός προϋπολογισμός στο Πόρτο Αλέγκρε στην Βραζιλία. Ταυτόχρονα μια σειρά από κινήματα στην περιοχή βάζουν ως βασικό προαπαιτούμενο για την δράση τους την άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων, τις δομές και τους μηχανισμούς αυτοκυβέρνησης, όπως είναι η κομμούνα της Οαχακα και οι Ζαπατίστας, έχοντας  την σεμνότητα να μην θεωρούν το δικό τους  οργάνωσης της κοινωνίας τους μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσει κάθε κίνημα σε όλο τον κόσμο.

Ενώ θα είναι κρίμα να ξεχάσουμε το ηρωικό αγώνα της Ινδικής φτωχολογιάς αλλά και του λαού του Νεπάλ σε μια περιοχή με άλυτες αντιθέσεις με την νέα τεχνολογία να μπολιάζεται αντεδραστικότερα με την χειρότερη μορφή νεοαποικιοκρατίας, βαρβαρότητας, σκοταδισμού και μεσαιωνισμού.

       

Στην Ευρώπη ο μεγαλειώδης Ελληνικός «Δεκέμβρης»έκλεισε(;;)ένα κύκλο προλεταριακών μητροπολιτικών εξεγέρσεων που συντάραξαν τις χώρες του νότου και της Δύσης. Από το Λος Άντζελες το 92, στην Ιταλία του «πάνθηρα» και του «ανώμαλου κύματος», στην Γαλλία του συμφώνου πρώτης απασχόλησης και της εξέγερσης των λαϊκών γειτονιών η απογοήτευση έγινε φλόγα που κατέστρεψε την κοινωνία του εμπορεύματος, δόμησε ως ένα σημείο μορφές αντιεξουσίας,  αλλά απέτυχε να οικοδομήσει ένα συνολικό επαναστατικό κίνημα.

Το ίδιο συνέβη με το  κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που στη Γένοβα ηττήθηκε κατά κράτος τόσο στρατιωτικά, όσο δε και πολιτικά. Μεταμορφώνοντας την «μη εκπροσώπηση» και το αδιαμεσολάβητο σε εναλλακτική συμμέτοχη  στα όρια μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας.

 Από αυτό το κύμα των χαρούμενων και οργισμένων εξεγέρσεων γεννήθηκε τόσο το νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα στην Γαλλία, όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα που αποτελούν ελπίδα για την οικοδόμηση μια σύγχρονης αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς με τεράστιες στην παρούσα φάση αντιφάσεις και ανεπάρκειες. 

Επίσης άφησε ένα τρόπο σκέψης και δράσης που τον συναντάμε στα νέα εργατικά συνδικάτα και σωματεία με βάση τις γενικές συνελεύσεις, σωματεία και συνδικάτα που συντονίζονται και δράνε μαζί, υπερβαίνοντας τόσο την εκφυλισμένη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όσο και το  κομματικό  συντονισμό του ΠΑΜΕ.   

Ο οριζόντιος συνελευσιακός συντονισμός σωματείων, συνδικαλιστών, εργαζόμενων, ταξικών κινήσεων είναι και η μόνη ελπίδα να δοθεί μια αποτελεσματική απάντηση στην αντεργατική θύελλα της κυβέρνησης-ΕΕ- ΔΝΤ. Η μόνη ελπίδα για την οικοδόμηση ενός νέου εργατικού κινήματος που θα ενοποιήσει όλη την εργατική τάξη.

Ταυτόχρονα είναι ζήτημα προς διερεύνηση τι σημαίνει σήμερα ενιαίο εργατικό μέτωπο. Πως οι δυνάμεις της αριστεράς συνεργάζονται και σε πιο βαθμό, πως γίνεσαι ο αγωνιστικός πόλος για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που πιθανόν θα  σπάσει από τις αυταπάτες του και θα τραβήξει στο δρόμο του αγώνα.

Όπως εξίσου ανοικτό παραμένει πως θα πάρει σάρκα και οστά το νέο επαναστατικό υποκείμενο που θα υπερβαίνει τόσο την τεηλορικοφορντική πειθαρχία του κόμματος νέου τύπου αλλά και την μαχόμενη μερικότητα του κινηματισμού. Δυστυχώς όμως η εποχή του αναστοχασμού πέρασε, η ώρα της δράσης έφτασε και ο καθένας μας και όλοι μαζί αντάμα πρέπει να κάνουμε ταμείο.   Οι καιροί δεν περιμένουν πότε θα γίνουμε η εποχή μας….      

 

Δ. ΑΡΓΥΡΟΣ

Μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Σχετική βιβλιογραφία

 Βιβλία:

Α. Μπαντιού- Η κομμουνιστική υπόθεση- Πατάκης – 2009

Π. Παπακωνσταντίνου – Επιστροφή στο Μέλλον- Η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού και η αριστερά- Λιβάνη- 2010

Γ. Ρούσης – Ο Μαρξ γεννήθηκε νωρίς- εκδ. Γκοβόστης- 2008

Μ. Χαρντ- Α. Νέγκρι- η εργασία του Διόνυσου- Ελευθεριακή Κουλτούρα-2001

Μ. Χαρντ- Α. Νέγκρι- Goodbye Mr. Sosialism.-  Ελευθεριακή Κουλτούρα-2009

Περιοδικά:

Αριστερή Ανασύνταξη, Θέσεις,  Ουτοπία, Σοσιαλισμός από τα κάτω,  Σπάρτακος,  Τα παιδία της Γαλαρίας, Sarajevo,

Εφημερίδες

Δρόμος, Εποχή, Εργατική Πάλη, Εργατική  Αλληλεγγύη,  Εργατική Πολιτική,  Λαϊκός Δρόμος,  Πριν