ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ

Η ιστορία δεν κάνει κύκλους, ούτε όμως βαδίζει γραμμικά
προς την αυτοπραγμάτωση της. Δεν ήταν και δεν είναι η
απόλυτη ιδέα. Η ιστορία αποκτάει νόημα μέσα από την
δράση των ανθρώπων.

Προχωρώντας μέσα από καταστροφές ,
άλματα και υποχωρήσεις . Μέσα από εξεγέρσεις,
επαναστάσεις αλλά και αντεπαναστάσεις. Κάθε φορά, κάθε
μέρα, κάθε στιγμή, παίζεται το μέλλον του ιστορικού
γίγνεσθαι. Η τάση της χειραφέτησης και η τάση της
χειραγώγησης που διαπερνάει οριζόντια το σώμα του κόσμου
δεν χωρίζονται μόνιμα από αδιαπέραστα τείχη. Συνήθως
συνυπάρχουν κάτι που πρακτικά σημαίνει την ηγεμονία της
τάσης χειραγώγησης πάνω στην τάση χειραφέτησης. Για αυτό
και οι εξεγέρσεις αποτελούν το βαρόμετρο της αυτονόμησης
της τάσης χειραφέτησης. Μια αυτονόμηση που μπορεί να
οδηγήσει ακόμη και σε επαναστατική κατάσταση (κάτι που
θα σήμαινε την ηγεμονία της τάσης χειραφέτησης πάνω στην
τάση χειραγώγησης), μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση
όμως αποτελεί σημείο τομής για τις υλικές σχέσεις των
«πάνω» και των «κάτω». Τίποτε δεν είναι το ίδιο μετά από
μια εξέγερση. Πόσο μάλλον μετά από επανάσταση.


Υπάρχουν εν τέλει κάποιες ημερομηνίες που οι κοινωνικές
αντιθέσεις εκρύγνονται, σπάζοντας το κυριαρχικό, ταξικό
και εξουσιαστικό χρονοσυνεχές. Ημερομηνίες που οι
κοινωνικές τάσεις διαχωρίζονται απόλυτα σε αυτές που
πάνε την ιστορία μπροστά και σε αυτές που θέλουν να
καθυποτάξουν την δυναμική της ιστορίας στα σχήματα του
παρελθόντος . Ημερομηνίες που η ιστορία βάζει τα πάθη
των ανθρώπων να μιλήσουν για λογαριασμό της. Ημερομηνίες
που καθορίζουν αλλά και στοιχειώνουν το ιστορικό
γίγνεσθαι, τρομάζοντας τους κυρίαρχους και τις
κοινωνικές και οικονομικές ελίτ.

Στον ηρωικό Νοέμβρη του 73 στην λαϊκή εξέγερση του
πολυτεχνείου μπλοκαρίστηκε η μετάβαση σε μια ελεγχόμενη,
αυταρχική κοινοβουλευτική «δημοκρατία». Αυτό δηλαδή που
συνέβηκε στην Τουρκία ύστερα από την χούντα του Εβρέν,
αυτό που έγινε στην Χιλή της χούντας του Πινοσέτ δεν
κατάφερε να γίνει στην Ελλάδα. Το πείραμα «Μαρκεζίνη»
ηττήθηκε στους δρόμους. Εξαιτίας της δράσης των
εξεγερμένων φοιτητών και εργαζόμενων που έβαλαν
αντικειμενικά το ζήτημα της επαναστατικής
λαϊκής-εργατικής εξουσίας και όχι απλώς μιας επιστροφής
σε μια αστική ομαλότητα. Αυτός ο επαναστατικός εκβιασμός
ήταν που ανάγκασε την χουντική πολιτική τάξη να
εγκαταλείψει το πείραμα μιας μετάβασης σε μια
«μαϊμού»-αστική δημοκρατία. Ένα πείραμα που είχε
τσιμπήσει ένα σημαντικό μέρος της αριστεράς για αυτό το
λόγο την πρώτη μέρα μιλούσαν για 300 προβοκάτορες.
Φυσικά όταν είδαν πως αυτό το πράγμα είναι μια μαζική
εξεγερσιακή διαδικασία μπήκαν μέσα για να το ελέγξουν
και να το κουμαντάρουν. Μόνο που όταν ο λαός βγαίνει στο
δρόμο, καμία κομματική «πρωτοπορία» δεν μπορεί να την
«κάνει καλά». Κανένας ιδεολογικός κομματικός
ινστρούχτορας δεν μπορεί να την σύρει στα πολιτικάντικα
παιχνίδια του. Τότε η μάζα παύει να είναι η «μαζική
κοινωνία» που καταναλώνει εμπορεύματα, ένας όχλος που
σύρεται από λαϊκιστές και γίνεται η επαναστατική μάζα
που φτιάχνει την ιστορία της. Οικοδομώντας από τα «κάτω»
την δική της εξουσία.

Η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν αυτή που ορίστηκα και
αμετάκλητα έκλεισε τους λογαριασμούς που άνοιξε η
εποποιία και της εθνικής αντίστασης, η ήττα του
δημοκρατικού στρατού, η «τελευταία άνοιξη» των
Ιουλιανών. Ένα κλείσιμο λογαριασμών που έγινε προς
όφελος των λαϊκών μαζών και της αριστεράς. Η εξέγερση
του πολυτεχνείου ήταν αυτή που άνοιξε την περίοδο της
μεταπολίτευσης, μια χρονική περίοδο που η ελληνική
άρχουσα τάξη αναγκάστηκε να κάνει παραχωρήσεις κάτω από
τον μαζικό εκβιασμό του κόσμου της ζωντανής
εργασίας.(Καταλήψεις εργοστασίων, εργοστασιακός
συνδικαλισμός, πολιτική ριζοσπαστικοποίηση).

Πολλά λέγονται για την γενιά του πολυτεχνείου: Ό,τι
συμβιβάστηκε, πουλήθηκε, αντάλλαξε με δόξα και πλούτη το
ξύλο που έφαγε στην ΕΑΤ- ΕΣΑ. Πρόκειται για την μισή
αλήθεια: Η ιστορία αυτής της γενιάς δεν έχει γραφτεί
ακόμη γιατί δεν έχει κλείσει ο βιο-ιστορικός κύκλος της.
Παρόλα αυτά μπορούμε να πούμε πως τα πιο «έξυπνα» από τα
παιδία αυτής της γενιάς εξαργύρωσαν την «στράτευση»τους
με θέσεις στο δημόσιο και την πολιτική. Με πλούτη ,
εξουσία, δημοσιότητα και ματαιοδοξία. Τα πιο ευαίσθητα
«αναχώρησαν» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για αλλού. Για
πολιτείες μακρινές, απόκοσμες θεϊκές και αναρχικές.
Τέλος τα καλύτερα και ομορφότερα παιδία ζουν σε ένα
καθεστώς ιδιότυπης και ουσιαστικής παρανομίας. Οι μύθοι
για αυτή την γενιά δεν είναι μόνο ένα παιχνίδι της
κοινωνίας του θεάματος, εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά
παιχνίδια και σχέδια απαξίωσης του.

Το πολυτεχνείο παραμένει ολοζώντανο. Τα αιτήματα του με
άλλο χαρακτήρα παραμένουν ζωντανά για αυτό εξάλλου το
πολυτεχνείο κατά περιόδους συνεχίζει να φοβίζει του
πάσης φύσεως εξουσιαστές και κρατιστές. Που θέλουν να το
βάλλουν στα μέτρα τους. Που θέλουν να το μετατρέψουν σε
μια εθνική επέτειο. Που με την πρώτη ευκαιρία το
ποινικοποιούν (διώξεις, κρατική τρομοκρατία,
αντιτρομοκρατικός αγώνας αλλά ελληνικά - δίκες 17Ν και
ΕΛΑ). Μιλώντας για την εξέγερση του Νοέμβρη του 73 δεν
μπορούμε να μιλάμε με όρους παρελθόντος. Αλλά με όρους
παρόντος και μέλλοντος. Οι αντιθέσεις που προσπάθησε να
επιλύσει η εξέγερση παραμένουν άλυτες. Έχουν φυσικά
αλλάξει τα «καλούπια» , αλλά πίσω από τα φαινόμενα
νομίζω ότι οι αντιθέσεις Έχουν οξυνθεί πολυεπίπεδα
(ανεργία- φτώχεια- ιδιωτικοποίηση - επιχειρηματικοποίηση
της παιδείας- αντιτρομοκρατικοί νόμοι ). Το στοίχημα της
εξέγερσης δεν ήταν η αλλαγή αστικής ηγεσίας. Αλλά ο
κόσμος της εργασίας να γίνει αφέντης στο βιός του. Και
για αυτό το λογο πρέπει να βγάλουμε τα συμπεράσματα που
θα μας βοηθήσουν στην οικοδόμηση της επαναστατικής
αριστεράς του 21ο αιώνα.

Το πολυτεχνείο, όπως κάθε γνήσια λαϊκή εξέγερση δεν
μπορεί να μπει σε μουσεία ούτε να γίνει κομμάτι της
ιστορίας των νικητών. Εκτός και οι νικητές είναι οι
ίδιοι οι καταπιεσμένοι. Παραμένει μια ζωντανή
επαναστατική παράδοση των καταπιεσμένων και συναντιέται
με ανάλογες επαναστατικές παραδόσεις σε εθνικό και
παγκόσμιο επίπεδο. Συναντιέται με τους απόκληρους της
Γαλλίας που εξεγείρονται ενάντια στην ευρωχούντα του
Σαρκοζί. Συναντιέται με τους απόκληρους της Βενεζουέλας
όπου κτίζουν με αμεσοδημοκρατικό τρόπο το δικό τους
μέλλον. Συναντιέται με τους μαχόμενους ιρακινούς και
παλαιστίνιους που πολεμάνε για την λευτεριά τους με το
όπλο στο χέρι.

Διδάσκοντας πως πρέπει να μπαίνει μπροστά η δράση των
απόκληρων και των καταπιεσμένων και οχι των κομματικών
επιτελειων. Τα κομματα ακομη και τα πιο επαναστατικά
στην φαση της επαναστατικής συγκρουσης ειναι πιο πισω
απο τις επιθυμίες των μαζων.
Η δράση των εξεγερμενων λαϊκών μαζών έστω και εάν δεν
μιλαει με ωραία λόγια κεντάει με τα σώματα και τον
ιδρώτα τις νέες φορεσιές της διαρκους επανάστασης που
ερχεται!!!!!
Ας την ακολουθήσουμε στο τρελό χορό τους. Ας
καταστρέψουμε ότι μας καταστρέφει την ζωή!!!

Ιωαννινα 20/11/05

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ