ΚΙΝΗΜΑ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Είναι γνωστό πως από το περσινό Μάη έως το φετινό Πάσχα
την ελληνική κοινωνία συντάραξε το πρωτοφανές κίνημα
στην εκπαίδευση που η συντακτική του δύναμη παρήγαγε τις
αντίστοιχες υλικές και συμβολικές εξουσίες του. Υλικές
και συμβολικές εξουσίες πρωτόγνωρες για την κινηματική
άπνοια των 15 ετών που όμως εν τέλει δεν κατάφεραν να
επηρεάσουν καθοριστικά την συντακτική και θεσμίζουσα
δύναμη των υποτελών τάξεων, που αρνήθηκαν να πάρουν μια
ξεκάθαρη σχέση αλληλέγγυα με τα αγωνιζόμενα πλήθη.

Και ως ένα σημείο δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Η
κυρίαρχη ιδεολογία ήταν και θα παραμείνει καταθλιπτικά
ηγεμονική για μακρό ακόμη διάστημα. Και εάν αυτή η
καπιταλιστική ηγεμονία μπορεί να σπάσει ως ένα βαθμό
εντός των κινηματικών πεδίων είναι σχεδόν αδύνατο να
σπάσει στο πεδίο των εκλογικών μαχών, όπου το πρώτο και
τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι κυρίαρχες τάξεις και τα
πολιτικά επιτελεία τους.

Κατά συνέπεια είναι άτοπο οι αριστερές δυνάμεις να
μιλάνε για την εκλογική μάχη λες και είναι η συνέχεια
των κινημάτων και του πεζοδρομίου. Και να προσπαθούνε να
φέρουν τα προϊόντα των συλλογικών κινηματικών
διαδικασιών σε μια διαδικασία εξατομίκευσης, όπως είναι
η επιλογή υποψηφίου, εν ήδη εμπορεύματος. Το κίνημα δεν
μπορεί και δεν πρέπει να διαμεσολαβείτε στις κάλπες. Η
εκλογική διαδικασία έχει αλλά χαρακτηριστικά και η
συμμετοχή της αριστεράς σε αυτές αποκτάει περισσότερο
τακτικά και μεταβατικά χαρακτηριστικά παρά στρατηγικά.
Ας δούμε πια.

Η αριστερά από την φύση της είναι μια δύναμη ανατροπής
που έχει ως στόχο την συνολικοποίηση των αγώνων των
υποτελών τάξεων στην κατεύθυνση της εξόδου από την
κοινωνία της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης. Δεν
μπορεί να έχει ως στόχο να εκπροσωπήσει τους αγώνες των
υποτελών τάξεων στο κοινοβούλιο ή σε μια κυβέρνηση
διαχείρισης της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και της
αλλοτρίωσης. Ούτε όμως μπορεί να μιλάει η αριστερά για
μια μετακαπιταλιστική κοινωνία με όρους ιδεολογικούς,
συναισθηματικούς και θυμικούς αλλά με όρους ανάδειξης
των δυνατοτήτων που απορρέουν δυνητικά από την σημερινή
ανάπτυξη των υλικών όρων ζωής και παραγωγής. Με την
ανάδειξη αυτών των «πραγμάτων που[ως πλήθος]κατέχουμε
ήδη», όπως λέει και ο Νέγκρι και Χαρτ στην περίφημη
«Αυτοκρατορία».

Αυτή όμως η αριστερά που με επιστημονικό τρόπο θα
αναδεικνύει τις πρωτόγνωρες για την ανθρώπινη ιστορία
δυνατότητες και με βάση αυτές θα αγωνίζεται για την
συνολικοποίηση των αγώνων των υποτελών τάξεων θα πρέπει
να είναι ανοικτή, δημοκρατική, αντικρατική, διεθνιστική,
κομμουνιστική που σημαίνει επινοητική, παραγωγική και
υβριδική και όχι καθαρή, δογματική, εθνοκεντρική και
σεχταριστική.

Μια αριστερά που θα είναι ο«ηγεμόνας» που «οφείλει να
μην φέρει κανένα βάρος …ως προς την διαμόρφωση της
συγκυρίας μέχρι την στιγμή που θα αναλάβει δράση. Μόνο
έτσι θα ακουστεί πολιτικά το αίτημα που φέρει ως ακριβώς
αίτημα νεο , ως αίτημα που συμπυκνώνει διαθέσεις και
προσδοκίες που δεν λειτουργούσαν μέχρι τα τότε
πολιτικά», όπως μας λέει ο φιλόσοφος Α. Μπαλτάς για τον
Μακιαβέλι και τον Αλτουσέρ. Όπως ήταν για την εποχή τους
όλα τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα προτού γίνουν
κατεστημένα και εκφυλιστούν.

Σίγουρα αυτή η αριστερά δεν υπάρχει και μπορεί για μακρό
χρονικό διάστημα να μην υπάρξει. Όποτε αυτό που μένει να
κάνει η υπαρκτή αριστερά είναι να βοηθήσει την τάση του
κομμουνισμού, δηλαδή την τάση της ανατροπής και της
επινοητικότητας να εκφραστεί στο σήμερα Και αυτό μπορεί
να γίνει μόνο με την παραγωγή κοινών τόπων και πεδίων
συνάντηση πολιτικών συλλογικοτήτων. Μια απόπειρα
υβριδοποίησης των στρατηγικών και τακτικών διακηρύξεων
μέσα από την συνειδητή παρέμβαση του κόσμου του αγώνα
και όχι μέσα από τις συναντήσεις και τα αλισβερίσια των
μικρών ή μεγάλων πολιτικών γραφείων.

Δηλαδή μέσα από την επινόηση και την θεμελίωση μιας
πολιτείας που το πρώτο και το τελευταίο λόγο θα το έχει
ο κόσμος του αγώνα παράγωντας τις αντίστοιχες εξουσίες.
Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει στο μέλλον μια επικίνδυνη
αντικαπιταλιστική αριστερά χρήσιμη στην προοπτική της
παραγωγής ενός πραγματικού κινήματος που θα άρει την
καπιταλιστική τάξη πραγμάτων. Ο δρόμος ακόμη μακρύς και
κάθε μάχη σημαντική αρκεί να ενισχύει την συνάντηση των
αριστερών δυνάμεων, των σωμάτων της ζωντανής εργασίας,
και των νέων , ιστορικά πρωτόγνωρων, δυνατοτήτων

Thursday, August 02 2007