Το ιντερνετ όπλο στα χέρια των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων

Η χρήση των νέων τεχνολογιών, αφήνει τεράστια περιθώρια,
όχι μόνο για την εκμετάλλευσή τους από τις πολυεθνικές,
αλλά και από τους απανταχού απλούς χρήστες. Όχι μόνο με
τη κάπως “θεολογική” έννοια της άμεσης επαφής τους , της
ανταλλαγής απόψεων, της καλύτερης και πιο γρήγορης
επικοινωνίας. Αλλά και με την έννοια της δημιουργίας
ενός “όπλου” στα χέρια των
αντικαπιταλιστικών εργατικών δυνάμεων που όταν αγγίζει
τις πιο ευαίσθητες πτυχές του συστήματος της
καπιταλιστικής κερδοφορίας, κυνηγιέται ως μια από τις
δεκάδες χιλιάδες διαφορετικές μορφές της κατά
καπιταλισμόν “τρομοκρατίας”.


Διότι υπάρχει η δυνατότητα κάτω από συγκεκριμένες
πολιτικές συνθήκες να διαμορφώνονται«εικονικά»αλλα και
ταυτόχρονα πραγματικά ανατρεπτικά δίκτυα, μπλοκάροντας
αποτελεσματικά και ουσιαστικά τον καπιταλιστικό ιστό.
Αναφερόμαστε με αλλα λόγια στα peer-to-peer δίκτυα,
εναλλακτικά λογισμικά, προγράμματα ανοιχτού λογισμικού,
που βάζουν στο πολιτικο και κοινωνικό αγώνα την νέα
κοινωνικοποιημένη εργασία Με τρόπο σχετικά άμεσο και
αδιαμεσολάβητο. Με τρόπο που καταργεί τις ιεραρχικές
δομές. Αντανακλώντας τις δυνατότητες χειραφέτησης της
ζωντανής εργασίας.
Το ίντερνετ και οι χρήστες του διώκονται ποινικά πλέον.
Όχι μόνο ποινικοποιείται η ανταλλαγή αρχείων(δυνατότητα
που αντικειμενικά υπερβαίνει την ατομική ιδιοκτησία και
την λογική του κέρδους), το νέο φάντασμα που απειλεί τα
κέρδη των εταιριών πολυδιασκέδασης, αλλά πλέον η
αξιοπιστία των επαφών μέσω διαδικτύου (e-mail, δικτυακές
σελίδες, συνομιλίες σε φόρουμ, μηνύματα σε blogs) έχει
καταρρακωθεί. Τα πάντα χρησιμοποιούνται ως πιθανά
ενοχοποιητικά στοιχεία για πιθανούς “τρομοκράτες”,
συνήθως ανθρώπους που κινούνται στα πλαίσια ή στα όρια
του κοινωνικού αγώνα, ή και δεν έχουν καμία σχέση με
αυτόν και πληρώνουν την αντιτρομοκρατική υστερία της
εποχής μας.
Το ίντερνετ σήμερα προβάλλεται ως το νέο φετίχ όλων των
κοινωνικών ομάδων, από τους γιάπις μέχρι τα τεχνοφρικιά
της νέας εργατικής βάρδιας. Από τους εμπόρους κάθε λογής
σκουπιδιού, από την εκπόρνευση γυναικών, ανδρών και
παιδιών μέχρι το μόνο, επί σειρά ετών, παράθυρο των
ζαπατίστας στον έξω κόσμο. Είναι αρκετά γνωστό πως
λίγους μήνες πριν , κατά την διάρκεια της εξέγερσης στο
Παρίσι μέσω των αναρίθμητων blogs-δικτυακών χώρων
συζητήσεων έδιναν τα ραντεβού τους οι μαγκρέμπ του
Παρισιού, με το ίδιο μέσο εντοπίζονταν και
συλλαμβάνονταν από την αστυνομία του Σαρκοζί.
Στην Ελλάδα, όπου τρέχει ένα από τα πλουσιότερα
ευρωπαϊκά προγράμματα, η “Κοινωνία της Πληροφορίας”, οι
πρώην, νυν και επόμενες κυβερνήσεις έχουν βρει τον
απόλυτο απολογητή τους για το γεγονός ότι η πρόσβαση για
τους περισσότερους έλληνες στο ίντερνετ είναι ακόμη
απαγορευμένη. Το μοντέλο της διαχείρισης από τα
πεφωτισμένα πανεπιστημιακά “think tank” συνήθως δίνει
τροφή για απαξιωτικά σχόλια από τους φοιτητές,
προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς που γνωρίζουν ότι η
δουλειά τους συνήθως αποδίδει ένα κομμάτι κώδικα για το
επόμενο πατενταρισμένο πανάκριβο πρόγραμμα κάποιας
μεγάλης εταιρίας, πάντα με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης.. Είναι βέβαια ολοφάνερο πως η νέα εργατική
βάρδια που ξημεροβραδιάζει μπροστά σε κώδικες από
προγράμματα, δεν εχει βρει τους ρυθμούς της για να
μετατρέψει το «αϊ σιχτίρ» σε κοινωνική και πολιτική
δράση. Αυτό το νέο επιστημονικό προλεταριάτο δεν εχει
ακόμη συνειδητοποιήσει την δύναμη που κουβαλάει. Εχει
κατανοήσει το πρόβλημα, δεν εχει όμως βρει ακόμη τον
κώδικα να εκφραστεί συλλογικά και ανατρεπτικά.
Αποτέλεσμα: Το «σκάνδαλο» της “Κοινωνίας της
Πληροφορίας” γίνεται “Θέμα” για τηλεοπτικούς πρωτοδίκες
που ενώ υποτίθεται πως αναζητούν την αλήθεια για τη
διαπλοκή στα ελληνικά πανεπιστήμια και τη νέα
“κερκόπορτα” που ανοίγουν οι πρυτανείες στα συμφέροντα
των επιχειρήσεων, τα κατά τόπους “Τεχνολογικά πάρκα”,
συνήθως καταλήγουν να συντηρούν απλώς την καθεστηκυία
τάξη. Και η λεγόμενη «κοινωνία της γνώσης» μετατρέπεται
σε ένα ακόμη ιδεολόγημα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού,
σπέρνοντας δεξιά και αριστερά φόβους(νέοι μεγάλοι
αδελφοί..κτλ) και αυταπάτες ότι οι νέες τεχνολογίες
σχεδόν απριόρι είναι το νέο μανά εξ ουρανών.
Παρόλα αυτά, η εξάπλωση των νέων τεχνολογιών δεν
σταματάει, όχι φυσικά γιατί είναι επαναστατικές από
μόνες τους, αλλά γιατί είναι ακόμη ένα μέσο τεράστιας
κερδοφορίας. Σε αντίθεση όμως με την κλασική παραγωγική
διαδικασία, φορντικού τύπου, τώρα τα μέσα παραγωγής
είναι πιο εύκολα προσβάσιμα από τη σύγχρονη εργατική
βάρδια. Έστω και αν στην Ελλάδα τα κόστη των ευρυζωνικών
συνδέσεων είναι ακόμη απαγορευτικό, μια και οι παροχοί
με πρωτεργάτη τον ΟΤΕ των μάνατζερς πλουτίζουν
σκανδαλωδώς δίνοντας τις πολλαπλάσια ακριβότερες
συνδέσεις σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο
πλανήτη.
Και όμως, λίγες ακόμη είναι οι φωνές για την ανάγκη
κοινωνικοποίησης, ελεύθερης χρήσης και τελικά λαϊκής
οικειοποίησης του διαδικτύου. Τα επίσημα κόμματα, ακόμη
και αυτά της καθεστωτικής Αριστεράς επιμένουν απλώς να
κάνουν μικρές ή καθόλου αναφορές στη χρήση του. Τραγικό
το παράδειγμα του Συνασπισμού, ο οποίος συντάχθηκε με τη
θεωρία του “φόρου tobin” υπέρ των αναπτυσσόμενων κρατών.
Θεωρία που υιοθετήθηκε από τις εταιρίες τηλεφωνίας
προκειμένου, όχι φυσικά να διαθέσουν τα κέρδη τους για
τους φτωχότερους του πλανήτη, αλλά για να πλασάρουν
εμπορικά μια πιο λάιτ εκδοχή χρέωσης των συνδέσεων του
ίντερνετ, για τα πιο αδύνατα βαλάντια. Την ίδια στιγμή
το ΚΚΕ «μπλοκαρισμένο» σε ένα παραδοσιακό κομμουνιστικό
λόγο(κόμμα νέου τύπου- μέτωπο με το εαυτό μου και με
παράγοντες- σωματεία ιμάντες μεταβίβασης κομματικών
εντολών) έχουμε την υποψία πως φοβάται τις δυνατότητες
που γεννάει η ραγδαία ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών.
Βλέπεται η ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών, παρόλο το
σημερινό καπιταλιστικό πρόσημο τους, ενισχύει την
δυνατότητα να γκρεμιστούν πολύ γλήγορα από τον θρόνο
τους, σοφοί,«θεοί» και καθοδηγητές.
Μια κομμουνιστική επαναστατική οργάνωση που επιδιώκει
την καλύτερη δυνατή ανάλυση της κοινωνικής
πραγματικότητας, δεν μπορεί παρά να παρουσιάσει και ένα
μίνιμουμ, έστω, πλαίσιο θέσεων, είτε για τον τρόπο που
χρησιμοποιούνται οι νέες (που πλέον δεν είναι και τόσο
νέες) τεχνολογίες από την “από 'κει μεριά” του
κοινωνικού ποταμού, είτε για το πως μπορούν αυτές να
συμβάλλουν στο ζήτημα της κοινωνικής ανατροπής και της
κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Για όλους τους παραπάνω λόγους και για αρκετούς ακόμη
που ακούσια αμελήθηκε η παρουσία τους (ούτως ή άλλως ο
σκοπός του κειμένου είναι να αποτελέσει βάση συζήτησης),
είναι αναγκαία η συνολική παρέμβαση του ΝΑΡ στα ζητήματα
αυτά.

-Με την υπεράσπιση της ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών και
προγραμμάτων μέσω του διαδικτύου.

-Με την εναντίωση σε κάθε προσπάθεια πατενταρίσματος και
κονσερβοποίησης του προγραμματιστικού αποτελέσματος της
ανθρώπινης ευφυΐας. Ανοιχτό λογισμικό για όλους και
παντού.

-Με την αντίθεση στην ποινικοποίηση της χρήσης του
διαδικτύου και στην παρακολούθηση των επικοινωνιών.

-Με τη διεκδίκηση της ελεύθερης πρόσβασης όλων σε αυτό
και την δωρεάν παροχή των εξελιγμένων συνδέσεων.

-Με την καλύτερη επικοινωνία και ενεργή επαφή με τις
δικτυακές κοινότητες που ήδη βάζουν τα παραπάνω
αιτήματα, σε διάφορες βαθμίδες πολιτικής συγκρότησης.
Ο κόσμος δεν σώνεται με κουρδιστά λάπτοπ 100 δολαρίων
τέως πρακτόρων της CIA. Μόνο τα φετινά κέρδη της
Microsoft αρκούν για να δώσουν από έναν υπολογιστή
τελευταίας γενιάς σε κάθε μαθητή.
Μια δυνατή και αναγκαία καθολική κοινωνικοποίηση των
νέων τεχνολογιών , αυτού του πρωτόγνωρου πλούτου που
παράγεται από τα δίκτυα της ζωντανής εργασίας, θα
μειώσει ριζικά και άμεσα τον αναγκαίο χρόνο εργασίας,
καταργώντας με τρόπο αποτελεσματικό τον καταμερισμό
εργασίας σε χειρωνακτική και διανοητική εργασία,
φέρνοντας κοινωνική απελευθέρωση πολύ κοντά. Αλλα αυτό
είναι μια άλλη μεγαλη κουβέντα.

Δημήτρης Αργυρός- Γιώργος Τσαντίκος