Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ
«Οι ίδιοι οι άνθρωποι πρέπει να διδάξουν το Ισλάμ, να
ασκήσουν την δικαιοσύνη, να οργανώσουν μια ισλαμική
κοινωνία, να αυτοκυβερνηθούν...» Αλί Σαριατί
Σε αυτό το σημείωμα θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το
φαινόμενο του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και να δούμε εάν
συνδέονται με την πραγματική κίνηση που καταργεί την νέα
τάξη πραγμάτων. Και εάν ναι σε ποια βάση γίνεται αυτό.
Φυσικά πρόκειται για ένα παράτολμο ερώτημα και αυτό
εξαιτίας της δαιμονολογίας των δυτικών ΜΜΕ για τους
«βάρβαρους» ισλαμιστές αλλά και εξαιτίας του
ευρωποκεντρισμού μας που βλέπει μόνο την θρησκευτική
επικάλυψη της κίνησης και της ριζοσπαστικοποίησης των
αραβικών μαζών.
Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την κατάρρευση των δίδυμων
πύργων, τέσσερα χρόνια από την θεαματική έκρηξη των
παγκόσμιων αντιφάσεων που μας έβαλαν σε μια νέα αποχή.
Σε μια εποχή που ο τρόμος αποτελεί εργαλείο πολιτικής,
υποταγής των λαϊκών μαζών και ξεκαθαρίσματος των
λογαριασμών μεταξύ των ελίτ. Σε μια νέα εποχή που οι
βορειοαμερικανοι ιμπεριαλιστές , οι νέοι χριστιανοί
σταυροφόροι του Μπους εξαπόλυσαν τον τρίτο παγκόσμιο
πόλεμο τοποθετώντας στην στόχευση τους φτωχούς του
τρίτου κόσμου που έτυχε να ζήσουν σε περιοχές με
πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πήγες. Τοποθετώντας σαν τον
απόλυτο εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί τον ισλαμικό
ριζοσπαστισμό ή διαφορετικά τον ισλαμικό θεμελιωτισμό
(φονταμεταλισμό). Σε αυτό το σημείωμα θα προσπαθήσουμε
να αναλύσουμε το φαινόμενο του ριζοσπαστικού ισλαμισμού
και να δούμε εάν συνδέονται με την πραγματική κίνηση που
καταργεί την νέα τάξη πραγμάτων. Και εάν ναι σε ποια
βάση γίνεται αυτό. Φυσικά πρόκειται για ένα παράτολμο
ερώτημα και αυτό εξαιτίας της δαιμονολογίας των δυτικών
ΜΜΕ για τους «βάρβαρους» ισλαμιστές αλλα και εξαιτίας
του ευρωποκεντρισμού μας που βλέπει μόνο την θρησκευτική
επικάλυψη της κίνησης και της ριζοσπαστικοποίησης των
αραβικών μαζών.
Μια εικόνα με πολλά πρόσωπα
Ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός σαν ένα πολιτικοκοινωνικό
ρεύμα είναι ένα πολύμορφο και πολυσύνθετο φαινόμενο. Από
τους αυτόνομους υπόγειους πυρήνες ατομικής τρομοκρατίας
που έλκονται και πιθανόν συνεργάζονται με την αλ-κάιντα
και τις μυστικές υπηρεσίες, έως και τα σιίτικα πλήθη της
χεσμπολά στο Λίβανο , τους μαχητές της Χαμάς και της
τσιχάντ , τους σιίτες του στρατού του «μαχντί» στο Ιράκ,
τους ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και στους απόκληρους στην
ίδια την Σαουδική Αραβία που γίνονται υποχείρια των
δικτύων του Οσάμα Μπιν Λάντεν και της εσωτερικής
αντιπολίτευσης του ουαχαμπιτικού καθεστώτος, οι
ομοιότητες είναι συχνά ελάχιστες, ενώ οι διάφορες και οι
αντιθέσεις τεράστιες . Π.χ το μίσος ανάμεσα στο
μεσσιανικό και μυστικιστικό σιϊτισμό των δώδεκα ιμάμηδων
στο Ιράν και στο βαθιά συντηρητικό και πουριτανικό
ουαχαμπιτισμό της Σαουδικής Αραβίας είναι πολύ
μεγαλύτερο από το μίσος που έχουν οι ισλαμιστές ενάντια
στον πουριτανικό ευαγγελισμό της άκρας δεξιάς στις ΗΠΑ.
Για αυτό λόγο σε αυτό το σημείο νομίζω ότι είναι
αναγκαία να δούμε δυο πράγματα 1) μια γενικότερη θέση
για το κίνημα του ριζοσπαστικού ισλαμισμού 2) μια
εσωτερική διάκριση ανάμεσα στα δυο κυρίαρχα ρεύματα. Στο
πρώτο ερώτημα η θέση μου είναι ότι δεν πρόκειται για ένα
κίνημα παρελθοντολογικό και προνεωτερικό αλλα για ένα
μετανεωτερικό κίνημα αμφισβήτησης της υπάρχουσας δυτικής
τάξης πραγμάτων. Είναι μετανεωτερικό διότι ενώ αναφέρετε
σε ένα ιδεατό παρελθοντολικό σχήμα(«σαρία»-ιερός νόμος,
«Ούμα»- κοινότητα πιστών ) αυτο συνδέεται άρρηκτα με την
εξελιγμένη χρήση νέων τεχνολογιών , την δικτυακή
οργάνωση των παρεμβάσεων στην οικονομία και την
πολιτική. Ιδιαίτερα στην οικονομία έχουμε την δημιουργία
ισλαμικών τραπεζών, που δεν χρησιμοποιούνε τόκο αλλα
είναι τράπεζες συμμετοχών και επενδύσεων. Αυτό μαζί με
τα διάφορα φιλανθρωπικά ισλαμικά δίκτυα(ένα κράτος
πρόνοιας στα πρότυπα των μη κυβερνητικών οργανώσεων με
έντονη την λαϊκή παρουσία), τις μυστικές υπηρεσίες και
την επενδυτική προσπάθεια του ίδιου του Οσάμα Μπιν
Λάντεν βοήθησε στην οικοδόμηση της ισλαμικής
«επαναστατικής» διεθνούς. Οπότε από την μια έχουμε την
ανάδειξη ενός ιδεατού παρελθόντος και από την άλλη
ύπαρξη υπερμοντέρνων δομών. Ένα αντιφατικό σχήμα , πόσο
μάλλον που μέσω αυτού του μη- διαλεκτικού σχήματος
εκφράζονται οι επιθυμίες εκατομμυρίων μαζών.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι ότι σε γενικές
γραμμές έχουμε να κάνουμε με το πλειοψηφικό σουνιτισμό,
που χάρη στα πετροδόλαρα της Σαουδικής Αραβίας και των
θρησκευτικών σχολείων στο Πακιστάν (και οι δυο χώρες
πιστοί σύμμαχοι των ΗΠΑ) ηγεμονεύεται από το ακραίο
αντιδραστικό δόγμα του σαουδαραβικού ουαχαμπατισμού. Και
στο μειοψηφικό και εσχατολογικό σιϊτισμό του Ιράν.
Ανάμεσα στα δυο ρεύματα υπάρχουν τεράστιες διαφορές και
συγκρούσεις που έχουν τις ρίζες τους στις θανάσιμες
αντιπαραθέσεις των κληρονόμων του Μωάμεθ, στην
εγκατάλειψη των εξισωτικών διδαγμάτων του πρωταρχικού
Ισλάμ, στις εθνικές και πολιτιστικές διαφοροποιήσεις
ανάμεσα στα διάφορα Ισλάμ, στον άγριο ανταγωνισμό
ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της περιοχής, στον
διαλυτικό ρόλο της αποικιοκρατίας και στην συνέχεια του
ιμπεριαλισμού.
Προϊόν του ιμπεριαλισμού
Έως και την εποχή της κυριαρχίας του αραβικού εθνικισμού
οι σουνίτικες αλλα και ως ένα βαθμό οι σιϊτικές
θρησκευτικές κοινότητες ήταν κομμάτι της άρχουσας τάξης
που κατά το πλείστον τα έβρισκε με τους αποικιοκράτες.
Αν και κατά τους αιώνες της αποικιοκρατίας με όπλο το
κοράνι οι λαϊκές μάζες των αραβικών χωρών προσπάθησαν
επανειλημμένα να χειραφετηθούν. Μια αγωνιστική παράδοση
που ζει μέχρι τα σήμερα σαν την ζώσα παράδοση των
καταπεσμένων
Η κυριαρχία των νεωτερικών και κοσμικών πολιτικών
δυνάμεων, όπως του αραβικού εθνικισμού (Νάσερ- Μπααθ)
αλλα και τα αυταρχικά εκσυγχρονιστικά ανοίγματα του σάχη
στην Περσία περιθωριοποίησαν τον ρόλο της θρησκείας και
των θρησκευτικών ηγετών και διανοούμενων. Αυτό είχε σαν
αποτέλεσμα ομάδες ισλαμιστών και μουσουλμάνων
διανοούμενων να παίξουν τον ρόλο της ιδεολογικής,
πολιτικής, θεσμικής και εξωθεσμικής αντιπολίτευσης.(π.χ
δημιουργία των αδελφών μουσουλμάνων). Αυτό το εκρηκτικό
μίγμα ενός μεσσιανικού , εξισωτικού και θρησκευτικού
λόγου που συγκινούσε και ανέπνεε τις κατώτερες και
φτωχές τάξεις που ζούσαν την ξεπεσμό, την διαφθορά και
την φαυλοκρατία των μπαθιστων και των νασερικων, την
τρομοκρατία του σάχη , την ανικανότητα της αραβικής
αριστεράς και την εθνική ταπείνωση από τους χαμένους
πόλεμους με το Ισραήλ δεν άργησε να εκραγεί. Πάνω σε
αυτή την συγκεκριμένη υλική βάση πάτησε ο ρόλος των
μεγάλων δυνάμεων και των ιμπεριαλιστικών κύκλων. Καθώς
άμεσα ή έμμεσα ο ρόλος του ιμπεριαλισμού και των
πολυεθνικών είναι αναμφισβήτητα σημαντικός στο δυνάμωμα
των ισλαμικών ρευμάτων. Ο μαχητικός σιιτισμός των δώδεκα
ιμάμηδων στο Ιράν πάτησε πάνω στην αποτυχία της
οικονομικής και εθνικής χειραφέτησης από τον Μοσαντέκ. Ο
ακραίος αντιαμερικανισμός του ιρανικού λαού εχει τις
ρίζες του σε αυτή την περίοδο. Ένα αντίστοιχο πείραμα
στο φεουδαρχικό Αφγανιστάν με την βοήθεια και την
ενίσχυση της Σοβιετικής Ένωσης προκάλεσε την αντίδραση
των Αφγανών ισλαμιστών φυλάρχων, που με την βοήθεια των
ΗΠΑ, οδήγησαν σε αποτυχία την απόπειρα αστικού
εκσυγχρονισμού στο Αφγανιστάν. Αυτό όπως είναι γνωστό
είχε σαν αποτέλεσμα την κυριαρχία των υπερσυντηρητικών
ταλιμπάν (οι μόνοι που βαλαν τάξη στο χάος του εμφύλιου
πόλεμου καθώς εκφράζανε μια δύναμη ανανέωσης και εθνικής
ομογενοποίησης απέναντι στο φυλετικό και φεουδαρχικό
κατακερματισμό). Οι οποίοι δημιουργήθηκαν με την βοήθεια
των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν στα ιερατικά σχολεία
των μουσουλμάνων στο Πακιστάν. Ενώ η πρώτη γενιά της αλ
γκάιντα και των ποικίλων τεροριστικων ισλαμικών δικτύων
ήταν όλοι αγαπημένοι σύμμαχοι και συνεργάτες των ΗΠΑ
στον πόλεμο τους ενάντια τον άθεο και κοσμικό
κομμουνισμό στο Αφγανιστάν . Κάτι παρόμοιο έγινε και
στην Παλαιστίνη όπου τα δίκτυα αλληλοβοήθειας της Χαμάς
σε μια πρώτη φάση ενισχύθηκαν από Ισραήλ για να
αντιμετωπιστεί η δράση και η παρέμβαση της plo και της
παλαιστινιακής αριστεράς (λαϊκό μέτωπο , δημοκρατικό
μέτωπο.. κτλ). Και στην συνέχεια δυναμωμένα και με μια
μεγαλη λαϊκή επιρροή τα δίκτυα της Χαμάς ανέλαβαν με όλα
τα μέσα το έργο της εθνικής απελευθέρωσης.
Οι δυο «ισλαμισμοί»
Σήμερα για να μπορέσουμε να αναλύσουμε το φαινόμενο
πρέπει να δούμε ότι έχουμε να κάνουμε με δυο
«ισλαμισμούς», ιστορικά και αντικειμενικά
αλληλεξαρτούμενους, αλλα και με έντονα στοιχεία
αυτονομίας:
1) το ισλαμισμό των «πάνω», τον ισλαμισμό των αραβικών ,
τουρκικών και ιρανικών ελίτ. Πρόκειται για μια ιδεολογία
ενός μουσουλμανικού εκσυγχρονισμού, όπως π.χ είναι
φανερό στην περίπτωση της Τουρκίας, όπου οι ισλαμιστές
που βρίσκονται στην κυβέρνηση εμφανίζονται κατά ανάγκη
φιλοευρωπαϊστές σε αντίθεση με τους κοσμικούς κεμαλιστές
που εμφανίζονται δογματικοί εθνικιστές. Μια κυρίαρχη
ιδεολογία, πλήρως ενταγμένη στο κυρίαρχο καπιταλιστικό
τρόπο παραγωγής , εναλλακτική προς τον σαφώς νεωτερικό
πολιτικο πρόταγμα του αραβικού εθνικισμού. Ένας αραβικός
εθνικισμός που παρά τα εκσυγχρονιστικά άλματα του,
απέτυχε να ενισχύσει αποτελεσματικά την θέση των
κοινωνικών κρατικών σχηματισμών του στο παγκόσμιο
καταμερισμό εργασίας. Απέτυχε να απεξαρτηθει τελείως από
τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις . Απέτυχε να επιβιώσει
στον μετα την κατάρρευση του διπολισμού κόσμο, καθώς
στην πλειοψηφία του ταυτίσθηκε με το σοβιετικό μπλοκ.
Ένας αραβικός εθνικισμός που χρησιμοποίησε το σοσιαλισμό
σαν σημαία ευκαιρίας για να στριμώξει τις
ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της δύσης. Η ισλαμική
τρομοκρατία στα χέρια των κυρίαρχων μουσουλμανικών ελίτ
αποτελεί εργαλείο ενσωμάτωσης των λαϊκών μαζών και μια
μορφή βίαιου παζαρέματος για την καλύτερη συμμετοχή στα
υπερκέρδη των αμερικάνικων πολυεθνικών και πιο
συγκεκριμένα στα κέρδη των πολυεθνικών του πετρελαίου.
Για την άνοδο τους στο παγκοσμιο καταμερισμό εργασίας.
Και αυτό δεν είναι παράξενο, ο καθένας μας χρησιμοποιεί
την ισχύ που έχει. Γιατι νομιμοποιούνται οι ΗΠΑ και οι
άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να βομβαρδίζουν χώρες και
πρωτεύουσες και να μην νομιμοποιούνται οι χώρες του
νότου να κάνουν κάτι ανάλογο. Γιατί στην πρώτη
χαρακτηρίζεται πράξη νομιμότητας και δικαιοσύνης και
στην δεύτερη πράξη τρομοκρατίας;
2) ο ισλαμισμός των «κάτω», ο ισλαμισμός των
καταπιεσμένων και των απόκληρων, ιδιαίτερα των αράβων
και των ιρανών : Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ρομαντική
ιδεολογία εξέγερσης των απόκληρων της ανατολής που στις
υπάρχουσες συνθήκες αποκτάει δυνάμει αντιιμπεριαλιστικό
χαρακτήρα, στα πλαίσια της αλλαγής των συσχετισμών και
όχι στην προοπτική της ανατροπής και της συνολικής ρήξης
με τον ιμπεριαλισμό. Για την διεκδίκηση μιας ταυτότητας
αντίστασης, πολιτιστικής και θρησκευτικής
διαφοροποίησης, εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης. Ο
Σαγιεντ Κουντμπ των αδελφών μουσουλμάνων έγραφε στα
ορόσημα του « ..Ετσι το κινημα του μουσουλμανικού αγώνα
γινεται ένας αμυντικός πόλεμος: υπεράσπιση του ανθρώπου
απέναντι σε όλους εκείνους που αλλοτριώνουν την
ελευθερία του και εμποδίζουν την απελευθέρωση του μέχρις
ότου να κυριαρχήσει πάνω στο ανθρώπινο είδος η βασιλεία
του ιερού νόμου». Μέσα από αυτή την επαναστατική
μεσσιανική γλώσσα μιλάνε οι διανοούμενοι του ισλαμισμού
στους καημούς και στις πίκρες των απόκληρων στην μέση
ανατολή. Εξάλλου η γλώσσα της νεωτερικοτητας, η γλώσσα
της λογικής, η γλώσσα του διαφωτισμού για αυτούς σήμανε
σκλαβιά και αποικιοκρατία. Ο Αλί Σαριατί, ένας ιρανός
σιίτης διανοούμενος εξόριστος στην Γαλλία στην εποχή του
σάχη ερχόμενος σε επαφή με κριτικά μαρξιστικά ρεύματα
και την επαναστατική αριστερά προσπάθησε να ενσωματώσει
τον επαναστατικό λόγο στην εσχατολογικη σιίτικη λογική.
Μίλησε για ένα ανατρεπτικό και επαναστατικό Ισλάμ των
πιστών , των λαϊκών μαζών και όχι των κληρικών, που θα
σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, επηρεάζοντας την
σιίτικη αριστερά(μουτζαχεντιν χαλκ) και ως ένα σημείο το
πρώτο διάστημα τα ισλαμικά επαναστατικά συμβούλια.
Ανάλογες απόπειρες που θα έκτιζαν γέφυρες με τους «κάτω»
δίχως να ταυτίζονται με τους «πάνω» δεν μπόρεσαν να
γίνουν από την ηρωική ιρανική αριστερά , που στο όνομα
ενός θολού αντιιμπεριαλισμού υποτάχτηκε στην αστική τάξη
του bazaar, στους μουλάδες και στο τέλος σφάχτηκε.
Φυσικά τα πράγματα κάθε άλλο παρα εύκολα ήταν και η
κριτική μπροστά από ένα υπολογιστή εύκολη, ενώ η δράση
μέσα στο κόσμο που παλεύει προϋποθέτει μια συνολικότερη
αντίληψη που δεν υπήρχε και ούτε υπάρχει. Για αυτό το
λόγο ας προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε στην σχέση
αλληλεξάρτησης και αυτονομίας μεταξύ των δυο
«ισλαμισμών», μεταξύ των ελίτ και της φτωχολογιάς με την
βοηθείας της ιστορίας.
Δύναμη αντίστασης αλλά όχι ανατροπής
Την περίοδο της ακμής των αράβων, σχεδόν πάντα οι
σουνίτες ήταν το κατεστημένο και σχεδόν πάντα οι
ποικίλες αιρέσεις των σιϊτών έπαιζαν τον ρόλο της λαϊκής
και επαναστατικής αντιπολίτευσης.( το κινημα του Αμπου
Μουσλιμ, Φατιμίδες, ισμαϊλίτες , καρμάτες, νιζαρινοί-
ασσασινοί.. κτλ). Αντιπολιτεύσεις που συχνά κατακτούσαν
την εξουσία για να εκφυλιστούνε γρήγορα σε χαλιφάτα και
μοναρχίες, που δημιουργούσαν τις δικές τους
αντιπολιτεύσεις. Π,χ οι μυστικιστές Φατιμίδες στην
Αίγυπτο που ο εκφυλισμός τους οδήγησε στους ασσασινους
των γέρου του βουνού (την αλ-κάιντα της εποχής).
Κάτω από την επιρροή μιας περίεργης διαλεκτικής και
σαφώς επηρεασμένη από την παράδοση των καταπιεσμένων που
πιο πάνω περιγράψαμε- κατά το πλείστον σιϊτικές αιρέσεις
του 20 αιώνα βρεθήκανε τις πιο πολλές στο ίδιο
στρατόπεδο με προοδευτικά και κοσμικά κινήματα δίχως να
ταυτιστούν και να ενσωματωθούν σε αυτά . Στην Τουρκία οι
ελεβίτες(σιιτικη φιλελεύθερη αίρεση), βρεθήκανε στο ίδιο
στρατόπεδο με τον Κεμάλ και στην συνέχεια με την
τουρκική αριστερά. Στην Συρία σημαντικό κομμάτι της
πολιτικής τάξης των μπααθιστών εθνικιστών είναι η
σιίτικη αίρεση των αλαουϊτών, που θεωρούνται άθεοι από
τους σουνίτες που είναι η συντριπτική πλειοψηφία του
συριακού λαού. Οι σιιτες της Χεσμπολά στο Λίβανο
αντικατέστησαν επάξια την παλαιστινιακή αριστερά στον
εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα , ενώ τελευταία συνομίλησαν
στα πλαίσια του παγκόσμιου φόρουμ που έγινε στο Λίβανο
με κομμάτια της παγκόσμιας αριστεράς. Στο Ιράν στην φάση
της ιρανικής επανάστασης το 1979 είχαμε την δημιουργία
των μουτζαχεντιν χαλκ(μαχητές του λαού) που οικοδομήσανε
μια εκλεκτίκιστικη ιδεολογία με ισλαμομαρξιστικά
χαρακτηριστικά. Η αγρία καταστολή των Μουλάδων της
Τεχεράνης τους οδήγησε στις αγκαλιές των μπαθιστων στο
Ιράκ και σήμερα στις αγκαλιές των αμερικανών. Φυσικά
αυτή η εικόνα εχει εξαιρέσεις, π.χ τα δίκτυα
αλληλοβοήθειας, αντίστασης και εθνικής χειραφέτησης της
σουνίτικης Χαμάς και τσιχάντ στην Παλαιστίνη.
Δεν θα ήθελα να θεωρηθεί ότι υποστηρίζω μια αντίληψη
ενός κακού και συντηρητικού κατά βάση σουνίτικου Ισλάμ
και ενός καλού και επαναστατικού πάλι κατά βάση σιίτικου
Ισλάμ. Και στις δυο περιπτώσεις όπως είπαμε και ποιο
πάνω έχουμε να κάνουμε με μια κυρίαρχη ιδεολογία των
αστικών τάξεων, που εκτός των άλλων καταργεί θεμελιώδη
δικαιώματα του ανθρώπου. Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι
ο εξεγερσιακός λόγος των φτωχών μουσουλμάνων έστω και
εάν εκφράζεται με ένα θρησκευτικό τρόπο, στο βαθμό που
επικαθορίζεται από νεωτερικά κοσμικά προταγματα, από
κινήματα εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης, από
ταξικούς προσδιορισμούς μπορεί να παίξει ένα δυνάμει
προοδευτικό ρόλο. ο όποιος όμως αδυνατεί να φτάσει έως
το τέλος την ρήξη με τον ιμπεριαλιστικό κλοιό. Δύναμη
αντιιμπεριαλιστικής αντίστασης αλλα όχι ανατροπής και
απελευθέρωσης. Το ερώτημα είναι ένα: μέσα σε αυτά τα
πλαίσια μπορει η ανατρεπτική αριστερά να κινηθεί. Και αν
ναι, πως;
Η Ουδετερότητα είναι συνενοχή στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα
Τέσσερα χρόνια ύστερα από την 11 Σεπτέμβρη, οι
βορειοαμερικανοι ιμπεριαλιστές και οι σύμμαχοι τους
χάνουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Στο Αφγανιστάν
οι Ταλιμπάν και οι διάφοροι πολέμαρχοι και φύλαρχοι
ελέγχουν την χώρα και οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους
συνεχίζουν να είναι κτήματα των αντρών. Η επέμβαση στο
Ιράκ ανέτρεψε την κοσμική δικτατορία του Σ. Χουσειν και
ανέδειξε σαν ρυθμιστές των εξελίξεων τους φίλους του
Ιράν. Ενώ το σύνταγμα που ετοίμασαν για το νέο
«δημοκρατικό» Ιράκ βασίζεται εν μέρη στην σαρία , τον
ιερό ισλαμικό νόμο. Την ίδια στιγμή προβοκάρουν ανοικτά
την αντίσταση, όπως έγινε στην Βασόρα για να σφαχτούν
μεταξύ τους σιίτες και σουνίτες.
Εάν ο στόχος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας ήταν η αλ
κάϊντα , τότε η αποτυχία του πόλεμου είναι πλήρης. Δεν
υπάρχει πλέον μια αλ κάϊντα αλλα δεκάδες δίκτυα, έτοιμα
να σπείρουν τον τρόμο στην δύση και μάλιστα το πλέον
αξιοπερίεργο από μια άποψη είναι πως αυτά τα δίκτυα
ενισχύονται από την Σαουδική Αραβία και το Πακιστάν,
τους πιο θερμούς φίλους των ΗΠΑ. Γεγονότα που
αποδεικνύουν πως ο στόχος του πόλεμου κατά της
τρομοκρατίας δεν είναι οι ισλαμιστές- τεροριστες, ούτε ο
Οσάμα Μπιν Λάντεν αλλα ο έλεγχος των πηγών ενέργειας, ο
έλεγχος των περιοχών, ο έλεγχος της εξεγερμένης ζωντανής
εργασίας.
Όμως και πάλι, όσο κι εάν κατατρομοκρατούν τα πλήθη των
καταπιεσμένων σε ανατολή και δύση , οι αποτυχίες τους
είναι μεγαλύτερες από τις επιτυχίες τους. Ένας τυφώνας
που η πολιορκημένη από τον ιμπεριαλισμό Κούβα
αντιμετώπισε με επιτυχία και χωρίς θύματα , στις ΗΠΑ
σκότωσε χιλιάδες, καταστρέφοντας τις περιούσιες
εκατομμυρίων αμερικάνων . (στην πλειοψηφία τους μαύρων).
Στο χαμηλό υπογάστριο των ΗΠΑ, η νότιος Αμερική
αφυπνίζεται και πάλι , ενώ η αμερικανοποιηση της Ευρώπης
συναντάει παντού κολλήματα(όχι στο σχέδιο Αναν, όχι στο
ευρωσυνταγμα, όχι των γερμανών) . Παρόλο που οι
ευρωπαίοι ηγέτες για δικούς τους λόγους στέκονται αρωγοί
σε αυτή την απόπειρα. Η ΕΕ όλο και πιο πολύ μοιάζει με
μια νέα δημοκρατία των ΗΠΑ. (Η ιστορία της παρέμβασης
της Κοντολιζα Ράις να αρχίσουν οι συνομιλίες της ΕΕ με
την Τουρκία είναι χαρακτηριστική).
Εκεί που έχουν φτάσει ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας οι
βορειοαμερικανοι ιμπεριαλιστές και οι σύμμαχοι τους δεν
μπορούν να κάνουν πίσω. Η επίθεση ενάντια στην
ανθρωπότητα είναι μονόδρομος. Σε αυτά τα πλαίσια η
αναγκαιότητα της αλληλεγγύης μας προς τους μαχόμενους
του Ιράκ και της Παλαιστίνης είναι αναγκαία. Αλλα αυτό
θέλει μια προσοχή: Ολόψυχη αλληλεγγύη στα εξεγερμένα
σώματα του στρατού του «μαχντι» του νεαρού σιίτη
κληρικού Μοκτάντα αλ Σάντρ στο Ιράκ. Αλλα την ίδια
στιγμή θα είναι λάθος να ταυτιστούμε με την ηγεσία του
Μοκτάντα αλ Σάντρ. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και στην
περίπτωση των μαχητών της Χαμάς και τσιχαντ στην
Παλαιστίνη και της Χεσμπολά στο Λίβανο. Οι περιπτώσεις
των τεροριστικων δικτύων, τύπου αλ κάιντα θέλουν ακόμη
μεγαλύτερη προσοχή. Πρόκειται για την δράση απόλυτα
μυστικών πυρήνων που πέρα από το ηρωισμό των μελών τους
οι προθέσεις και οι επαφές αυτών των ομάδων παραμένουν
αρκετά σκοτεινές. Μια δράση που λειτουργεί αντικειμενικά
προβοκατόρικα.
Την ήττα των ιμπεριαλιστών στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη
θα την φέρει η μαζική δράση των ίδιων των καταπιεσμένων
και αυτούς πρέπει να υποστηρίξει με όλα τα μέσα η
παγκόσμια αριστερά. Αυτό όχι μόνο δεν την ταυτίζει με
τους ισλαμιστές, αλλα απεναντίας κτίζει γέφυρες
συνεννόησης με τους απόκληρους αποτρέποντας τους να
γίνουν μάρτυρες του Ισλάμ. Πιόνια στα παιχνίδια των
αντιπαραθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και
των αραβικών αστικών τάξεων. Η καλύτερη άμυνα για τις
κοινωνίες της δύσης απέναντι στα σώματα που θέλουν να
γίνουν μάρτυρες του Αλλάχ δεν είναι η κρατική
τρομοκρατία και η ολοκληρωτική αστυνόμευση. Όλα τα
παραπάνω αποδεικνύονται ανίκανα να σταματήσουν ένα σώμα
που επιθυμεί να γίνει μάρτυρας μιας απόλυτης αλήθειας. Η
καλύτερη άμυνα για τις δυτικές κοινωνίες είναι η
οικοδόμηση μιας μάχιμης αλληλεγγύης στους λαούς της
ανατολής. Μιας παγκόσμιας συμμαχίας των καταπιεσμένων,
ανάμεσα στα προοδευτικά, αριστερά, εργατικά και
ανατρεπτικά κινήματα και κόμματα της Ευρώπης- νοτίου και
βορείου Αμερικής, τις αντιιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις
της Βενεζουέλας – Κούβας και τα κινήματα αντίστασης στην
ανατολή και την Ασία. Αυτή την παγκόσμια συμμαχία είναι
καθήκον της παγκόσμιας ανατρεπτικής και κομμουνιστικής
αριστεράς να την οικοδομήσει, διαφορετικά είναι ή
ανίκανη ή νεοταξική .
Ιωάννινα 19/10/05
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου