ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Το παρακάτω κείμενο είναι η ομιλία μου στο πολιτικό και πολιτιστικά διήμερο «ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ 08» που διοργανώνει η νεολαία «Κομουνιστική Απελευθέρωση» και το Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ) στις 13-14 Ιούνη στο Θεατράκι(περιοχή σκάλα) με θέμα τους ελεύθερους χώρους στα Ιωάννινα.
Σύντροφοι και συντρόφισσες , φίλες και φίλοι: Όπως όλοι μας γνωρίζουμε και έχουμε νιώσει στο πετσί μας η πόλη και η περιοχή μας τα τελευταία 7 χρόνια έχουν μετατραπεί σε ένα θέατρο συνεχόμενων κοινωνικών αγώνων για την υπεράσπιση των συνεχώς συρρικνωμένων ελεύθερων και δημόσιων χώρων. Με κορυφαίο γεγονός την μάχη για την υπεράσπιση του Ξενία που κατέληξε σε αυτό το πογκρόμ καταστολής, τρομοκρατίας και τραμπουκισμών που ζήσαμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να βιώνουμε ως βιοπολιτικά υποκείμενα και ενεργοί πολίτες των Ιωαννίνων
Αγώνες που ήταν η κινηματική απάντηση των ενεργών πολιτών απέναντι σε ένα ντελίριουμ επίθεσης στους ελευθέρους χώρους και την δημόσια περιούσια, αγώνες για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων μας στο χώρο και στο χρόνο , αγώνες που εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίηση αυτών των χώρων, αγώνες για την διατήρηση της φυσικής και πολιτιστικής βιοποικιλότητας.
Μια επίθεση στους χώρους που στηρίζεται πολιτικά και επιχειρησιακά από την κυβέρνηση, ενορχηστρώνεται από την τωρινή δημοτική αρχη των Ιωαννίνων και την νομαρχιακή αρχή της περιοχής μας, εξυπηρετώντας ανοικτά και απροκάλυπτα την λούμπεν και παμφάγα ντόπια και πολυεθνική αστική τάξη και ολιγαρχία που μας έχει κάτσει στο σβέρκο, ζώντας παρασιτικά από τον κοινωνικό πλούτο που με πολύμορφο τρόπο παράγουμε.
Δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα τοπικό φαινόμενο που αφορά τους ντόπιους εντολοδόχους των συμφερόντων του κεφαλαίου και των ελίτ- αυτό σε καμία περίπτωση δεν αθωώνει την συγκεκριμένη συμπεριφορά τους - αλλά πρόκειται για ένα συνολικότερο φαινόμενο που αφορά άμεσα και καθοριστικά τον συγκεκριμένο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε αυτή την ύστερη ολοκληρωτική και παρασιτική του φάση .
Είναι κοινή διαπίστωση από πολλές πλευρές πως έχει κυριαρχήσει μια άνευ όρων οικονομική μανία που έχει παραδώσει ολόκληρο τον πλανήτη στην κερδοσκοπία του κεφαλαίου και ιδιαίτερα του χρηματιστικού κεφαλαίου που θυσιάσει κάθε ίχνος ζωής, τα πολιτιστικά και κοινωνικά αγαθά στο βωμό του κέρδους.
Λεηλατώντας ανθρώπινους, ζωικούς, φυτικούς και περιβαντολογικούς πόρους με μια απίστευτη κερδοσκοπική λύσσα και μανία που επί της ουσίας είναι η βάση του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού και μηδενισμού που βιώνουμε κυρίως ως θύματα αλλά και ως ένα βαθμό ως θύτες που συμμετέχουμε στο κυνήγι του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης για να αυτοπραγματωθούμε ως οντότητες που έχουμε χάσει -ελπίζω όχι οριστικά και αμετάκλητα- την δυνατότητα του έλεγχου της ζωής μας.
Και αυτό σε μια εποχή που σε μια υλική βάση δημιουργούνται οι δυνατότητες οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου να ελέγχουν συνολικά και αδιαμεσολάβητα τους όρους ζωής, παραγωγής και κατανάλωσης με βάση τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες. Φυσικά αυτό θα προϋπόθετε μια διαφορετικού τύπου κοινωνική συγκρότηση που σήμερα δεν υφίσταται παρά μόνο ως μια θετική ουτοπία στα σχετικά στενά όρια πολιτικών και κινηματικών πρωτοποριών.
Ο άναρχος τρόπος που το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει τα προβλήματα στον πλανήτη μας φαίνεται και στην περιοχή μας στο τρόπο που διαχειρίζεται το ζήτημα των ΧΥΤΑ και των σκουπιδιών . Π.χ στην περίπτωση των ΧΥΤΑ στο νομό Ιωαννίνων έχουμε να κάνουμε με μια «επιστημονική» μελέτη που κολλάει παντού και εν τέλει επιλέγει με ολότελα «επιστημονικό» τρόπο περιοχές που δεν έχουν τόσο γερές πλάτες με την κεντρική εξουσία. Αυτό συμβαίνει με την περιοχή του Ελληνικού, του Καρβουναριού και της Λευκίμμης.
Η παρασιτική υφή του σημερινού καπιταλισμού έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που παράγει αμέτρητα σκουπίδια και ύστερα δεν ξέρει τι να τα κάνει, ή καλύτερα στήνει βιομηχανίες για να κερδίσει από την διαχείριση τους σε βάρος μιας συνολικότερης δημοκρατικά σχεδιοποιημένης ρύθμισης οργανωμένη από το σύνολο των κατοίκων μιας ευρύτερης περιοχής με βάση την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζόμενων και όχι των ημέτερων και των συμφερόντων. Το ίδιο συμβαίνει και με την περιοχή του Ελληνικού , του καρβουναριού και της Λευκίμμης που έζησε και την αγρία και δολοφονική καταστολή του κράτους και των δυνάμεων του. Ένα γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως οι μηχανισμοί του κράτους και της αγοράς με ένα ολοκληρωτικό τρόπο χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να περάσουν το πρόγραμμα τους.
Με την ίδια άναρχη και ανορθόλογη οπτική είδαν και το ζήτημα της μεταφοράς των ΚΤΕΛ που το μόνο που κάνουν είναι να μεταφέρουν το πρόβλημα ένα δρόμο πιο κάτω , επιβαρύνοντας την Λίμνη και το κυκλοφοριακό , στοχεύοντας στα τεράστια κέρδη που συνεχίζει να δίνει η γη και η οικοδόμηση της.Στην περίπτωση του ΚΤΕΛ είναι σε τέτοιο βαθμό η ανορθόλογη αντιμετώπιση των ζητημάτων που προκαλεί την διαφοροποίηση των αστικών δυνάμεων που προσβλέπουν σε ένα πράσινο καπιταλισμό με χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του υφυπουργού Σ. Καλογιάννη .
Μέσα από αυτό το πρίσμα ο αγώνας για την υπεράσπιση αλλά και την διεύρυνση των ελεύθερων και δημόσιων χώρων και τόπων εντάσσεται οργανικά στα πλαίσια ενός πολύμορφου και πολυεπιπέδου αντικαπιταλιστικού αγώνα υπεράσπισης και διεύρυνσης των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών, όπως είναι η αξιοπρεπής εργασία , η υγεία , η παιδεία, ο ελεύθερος χρόνος, τόπος και χώρος.
Το να έχουμε χώρους και πλατείες που να μην τις έχουν απαλλοτριώσει τα καπιταλιστικά και άλλα συμφέροντα δεν είναι ένα μεταυλικό αίτημα χορτασμένων μικροαστών αλλά ένα βασικό εργατικό αίτημα και διεκδίκηση που αφορά τον κάθε εργαζόμενο πολίτη που θέλει να ζει αξιοπρεπώς σε μια πόλη που τον σέβεται ως εργαζόμενο, πολίτη και άνθρωπο.
Κατά συνέπεια ο αγώνας για να μην ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιοι τόποι… συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα στην αξιοπρέπεια στην εργασία, με τον αγώνα για την ριζική μείωση των ωρών εργασίας που θα αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο, το πραγματικό μέτρο του κοινωνικού πλούτου κατά τον Μαρξ.
Ένας ελεύθερος χρόνος που θα πρέπει να απελευθερωθεί και αυτός με την σειρά του από την εξάρτηση του από την καταναλωτική δικτατορία και τον εμπορευματικό ολοκληρωτισμό που μας επιβάλλεται.
Μια απελευθερωτική διαδικασία που θα στοχεύει στην συνολική μας απελευθέρωση , τόσο ως εργατική δύναμη όσο και ως καταναλωτικά είδωλα.. Σε αυτά τα κινηματικά και αγωνιστικά πλαίσια έχει τεράστιο νόημα και σημασία να υπάρχουν ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι ως ένα συστατικό στοιχείο μιας αλλού τύπου οργάνωσης της κοινωνίας μας.
Και σε αυτό το σημείο νομίζω πως πρέπει να επισημάνουμε κάτι σημαντικό έως και καθοριστικό στα πλαίσια μιας αντίληψης που δεν επιθυμεί απλώς να διορθώσει τα πράγματα εντός του καπιταλιστικού συστήματος αλλά να συνεισφέρει με όλες τις δυνάμεις στην υπόθεση της ανατροπής και της χειραφέτησης των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.
Ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι δεν είναι απλώς τα κομμάτια της πόλης που φιλοξενούν μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων, λειτουργώντας σαν τόποι παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης κι επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Αυτό δεν συνεπάγεται πως και αυτό στις μέρες της καθολικής ιδιώτευσης δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Ίσως να είναι το πρώτο δειλό βήμα αλλά σίγουρα δεν φτάνει.
Πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ελεύθεροι χώροι δεν υφίσταται αφ’ εαυτού, «υπάρχουν» μόνο μέσα από την αυτοθεσμισμένη, ανατρεπτική, δηλαδή την άμεσα απελευθερωτική δράση των πολιτών και εργαζόμενων. Ένας δημόσιος χώρος υπάρχει πραγματικά μόνο όταν οι πολίτες οικειοποιούνται αυτούς τους χώρους, ως περιοχές κοινωνικής ζύμωσης, περιοχές ανοικτές στο προβληματισμό και στην αμφισβήτηση, περιοχές συνάντησης και αναφοράς ενεργών υποκείμενων που παράγουν μια πραγματικότητα πέρα από την πραγματικότητα της καπιταλιστικής πραγμοποίησης. Διαφορετικά μιλάμε για μια «προσομοίωση» δημόσιου χώρου όπου οι ιδιώτες στο «ελεύθερο» χρόνο τους καταναλώνουν και αυτοκαταναλώνονται σαν εμπορεύματα.
Σε αυτή την περίπτωση οι χώροι , τόποι, οι χρόνοι , το περιβάλλον δεν είναι απλώς το ανόργανο σώμα του ανθρώπου αλλά μετατρέπονται σε οργανικό μέρος μιας διαδικασίας κοινωνικής και πολιτικής αυτοσυνειδησίας και απελευθέρωσης για την διεκδίκηση μιας διαφορετικής κοινωνικής συγκρότησης πέρα από το εμπόρευμα και την αποξένωση.
Ετσι εξηγείτε και η επιθετικότητα του κράτους , τους παρακράτους και των μηχανισμών του σε κοινωνικά στέκια, αυτοδιαχειριζόμενος χώρους που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα , Θεσσαλονική, αλλά και πέρσι στα Γιάννενα
Για αυτό ήταν τόσο σημαντικές οι δράσεις μας μέσα και εξω από το Ξενία ως επιτροπή αγώνα πολιτών. Για αυτό και η καταστολή του κράτους και των δημοτικών και παραδημοτικών αρχών ήταν άμεση το καλοκαίρι του 2005.
Τι θέλω να πω: Οι άμεσες δράσεις στο χώρο του Ξένια παρήγαγαν το «μικρόβιο» της ανατροπής και της οικειοποίησης των δημόσιων χώρων που δημιουργούσε ένα κακό προηγούμενο τόσο στις δυνάμεις που ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν τα πράγματα να παραμείνουν ως έχει, αλλά και σε αυτές τις δυνάμεις που λόγω αδυναμίας ή πολιτικής και ταξικής επιλογής δεν θέλουν να αλλάξουν ριζικά και άμεσα τα πράγματα.
Το ανατρεπτικό και αμεσοδημοκρατικό κίνημα της επιτροπής αγώνα πολιτών κτυπήθηκε γλήγορα προτού πάρει χαρακτήρα επιδημίας, μόνο που άφησε την σπορά του τόσο στην περιοχή μας όσο και ευρύτερα.
Είναι γνωστό πως στα ιστορικά και πολιτικά πλαίσια οι ανατρεπτικές σπορές ακολουθούνε μη γραμμική πορεία και μέσα από αυτή την οπτική οι αγώνες για το Ξενία και την πλατειά είναι απόλυτα δικαιωμένοι και συνεχίζουν να αποτελούν επικίνδυνα προηγούμενα για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
Για αυτό και το συνεχιζόμενο μένος και μίσος των κατεστημένων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων για τους αγωνιστές και τις πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στο καμίνι του αγώνα για την υπεράσπιση των ελεύθερων και δημόσιων χώρων και της δημόσιας περιουσίας στην περιοχή μας. Όπως το ζήσαμε και πρόσφατα στο νομαρχιακό συμβούλιο με την επίθεση που δεχτήκανε μέλη του κινήματος υπεράσπισης των ελεύθερων και δημοσίων χώρων από «κλακαδόρους» των συμφερόντων και της τοπικής εξουσίας.
Μέσα στην επιτροπή αγώνα πολιτών συναντήθηκαν πολιτικές δυνάμεις και αγωνιστές σε μια ισότιμη αμεσοδημοκρατική βάση που δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ όλοι μαζί και παρόλες τις διαφορετικές ιστορικές πολιτικές αναφορές τους δημιούργησαν ένα από τα κάτω μέτωπο αγώνα που βρέθηκε στο δρόμο και συγκρούστηκε με την ντόπια και μη εξουσία.
Το σημαντικότερο είναι πως η ομορφιά της σύγκρουσης , οι αναλαμπές της ανατροπής ένωσε ανθρώπους που ακόμη συνεχίζουν να ενώνονται, να συσπειρώνεται και δράνε μαζί.
Πρόκειται για μια εν δυνάμει και ενέργεια μάχιμη κοινότητα αγωνιστών. Για ένα ιστορικό προηγούμενο και κρατούμενο στην τοπική κοινωνική ιστορία που θα πρέπει ως πολιτικά υποκείμενα από εκεί ξεκινήσουμε και να το αναπτύξουμε περαιτέρω σε μια κατεύθυνση μαζικοποιήσης της δράσης της επιτροπής αγώνα πολιτών ή αντιστοιχών επιτροπών αγώνα που θα γεννηθούν.
Άλλωστε οι μορφές οργάνωσης κάθε φορά συνδέονται άρρηκτα με το κάθε φορά επίπεδο συγκρότησης των μάχιμων υποκείμενων και την δύναμη της οικονομικής και πολιτικής καπιταλιστικής εξουσίας.
Εξάλλου η επίθεση στα δικαιώματα μας θα συνεχιστεί αμείωτη και όσο δεν δραστηριοποιούνται οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι κάτοικοι παρά μόνο οι «πρωτοπόρες δυνάμεις», τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει για τους πολλούς που θα ζούνε στο πετσί τους τις επιλογές των λίγων. Είναι ένα ανοικτό ερώτημα που θα πρέπει κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης και εργαζόμενος θα πρέπει να το απαντήσει.
Σύντροφοι , συντρόφισσες , φίλες και φίλοι νιώθω περήφανος για την στράτευση μου στο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, νιώθω περήφανος που βρέθηκα μαζί σας στο δρόμο, στην σύγκρουση με τα συμφέροντα και καλοτυχίζω τον εαυτό μου που σας γνώρισα. Μέσα από τις συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από την ενότητα και την σύγκρουση απόψεων , αντιλήψεων , ιστορικών αναφορών δημιουργούμε αντικειμενικά τον κόσμο που ονειρευόμαστε και θέλουμε να φτιάξουμε .
Ο κόσμος μας , ο άλλος κόσμος , ο κόσμος που θα θεμελιώνει μια πραγματική ανθρώπινη κοινότητα που θα βασίζεται στην δημοκρατική σχεδιοποίηση , την κοινωνική , παραγωγική αυτοδιαχείριση και αυτοοργάνωση , στην θέληση για ζωή, στην αγάπη, στην συντροφικότητα , στην γενναιοδωρία, στην χαριστικότητα, στην απληστία για γνώση και όχι μια ψευδοκοινότητα εμπορευμάτων και ανταλλακτικών αξιών είναι εδώ μπροστά μας. Είναι στην ομορφιά του δρόμου, είναι στην ομορφιά της σύγκρουσης, είναι στην ομορφιά της ποίησης , της τέχνης , της δημιουργίας και του έρωτα.
Από εμάς θέλει να σταθούμε στο ύψος των ιστορικών στιγμών που ζούμε, ιστορικές στιγμές που με αργόσυρτο και αντιφατικό τρόπο διαμορφώνουν τους όρους για την ανατρεπτική επιστροφή των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας, της χαράς και της δημιουργίας.
Για την επιστροφή της προοπτικής της καθολικής κοινωνικής, πολιτικής απελευθέρωσης των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, πλούτου υλικού, αϋλου και συναισθηματικού. Γνωρίζω, γνωρίζουμε πως τα πράγματα δεν είναι και δεν θα είναι εύκολα αλλά ούτε και για αυτούς τα πράγματα θα είναι περίπατος.
Σύντροφοι , συντρόφισσες, φίλες και φίλοι, ενωτικά, ριζοσπαστικά και μαχητικά ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε- εκ νέου- τους όρους για να ξανασυναντηθούμε παρέα με τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού στο πανηγύρι της ανατροπής, ήρθε η ώρα να ξανασπείρουμε τον φόβο σε αυτούς που θέλουν να εξουσιάζουν τις ζωές μας. Ένα είναι το σίγουρο- μπορούμε!!!! Ας το πράξουμε!!!!! Γιατί η πράξη δικαιώνει την θεωρία και όχι το αντίθετο.
just do it Ας ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σύντροφοι και συντρόφισσες , φίλες και φίλοι: Όπως όλοι μας γνωρίζουμε και έχουμε νιώσει στο πετσί μας η πόλη και η περιοχή μας τα τελευταία 7 χρόνια έχουν μετατραπεί σε ένα θέατρο συνεχόμενων κοινωνικών αγώνων για την υπεράσπιση των συνεχώς συρρικνωμένων ελεύθερων και δημόσιων χώρων. Με κορυφαίο γεγονός την μάχη για την υπεράσπιση του Ξενία που κατέληξε σε αυτό το πογκρόμ καταστολής, τρομοκρατίας και τραμπουκισμών που ζήσαμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να βιώνουμε ως βιοπολιτικά υποκείμενα και ενεργοί πολίτες των Ιωαννίνων
Αγώνες που ήταν η κινηματική απάντηση των ενεργών πολιτών απέναντι σε ένα ντελίριουμ επίθεσης στους ελευθέρους χώρους και την δημόσια περιούσια, αγώνες για την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων μας στο χώρο και στο χρόνο , αγώνες που εναντιώνονται στην ιδιωτικοποίηση αυτών των χώρων, αγώνες για την διατήρηση της φυσικής και πολιτιστικής βιοποικιλότητας.
Μια επίθεση στους χώρους που στηρίζεται πολιτικά και επιχειρησιακά από την κυβέρνηση, ενορχηστρώνεται από την τωρινή δημοτική αρχη των Ιωαννίνων και την νομαρχιακή αρχή της περιοχής μας, εξυπηρετώντας ανοικτά και απροκάλυπτα την λούμπεν και παμφάγα ντόπια και πολυεθνική αστική τάξη και ολιγαρχία που μας έχει κάτσει στο σβέρκο, ζώντας παρασιτικά από τον κοινωνικό πλούτο που με πολύμορφο τρόπο παράγουμε.
Δυστυχώς δεν πρόκειται για ένα τοπικό φαινόμενο που αφορά τους ντόπιους εντολοδόχους των συμφερόντων του κεφαλαίου και των ελίτ- αυτό σε καμία περίπτωση δεν αθωώνει την συγκεκριμένη συμπεριφορά τους - αλλά πρόκειται για ένα συνολικότερο φαινόμενο που αφορά άμεσα και καθοριστικά τον συγκεκριμένο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε αυτή την ύστερη ολοκληρωτική και παρασιτική του φάση .
Είναι κοινή διαπίστωση από πολλές πλευρές πως έχει κυριαρχήσει μια άνευ όρων οικονομική μανία που έχει παραδώσει ολόκληρο τον πλανήτη στην κερδοσκοπία του κεφαλαίου και ιδιαίτερα του χρηματιστικού κεφαλαίου που θυσιάσει κάθε ίχνος ζωής, τα πολιτιστικά και κοινωνικά αγαθά στο βωμό του κέρδους.
Λεηλατώντας ανθρώπινους, ζωικούς, φυτικούς και περιβαντολογικούς πόρους με μια απίστευτη κερδοσκοπική λύσσα και μανία που επί της ουσίας είναι η βάση του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού και μηδενισμού που βιώνουμε κυρίως ως θύματα αλλά και ως ένα βαθμό ως θύτες που συμμετέχουμε στο κυνήγι του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης για να αυτοπραγματωθούμε ως οντότητες που έχουμε χάσει -ελπίζω όχι οριστικά και αμετάκλητα- την δυνατότητα του έλεγχου της ζωής μας.
Και αυτό σε μια εποχή που σε μια υλική βάση δημιουργούνται οι δυνατότητες οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου να ελέγχουν συνολικά και αδιαμεσολάβητα τους όρους ζωής, παραγωγής και κατανάλωσης με βάση τα συλλογικά κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες. Φυσικά αυτό θα προϋπόθετε μια διαφορετικού τύπου κοινωνική συγκρότηση που σήμερα δεν υφίσταται παρά μόνο ως μια θετική ουτοπία στα σχετικά στενά όρια πολιτικών και κινηματικών πρωτοποριών.
Ο άναρχος τρόπος που το καπιταλιστικό σύστημα αντιμετωπίζει τα προβλήματα στον πλανήτη μας φαίνεται και στην περιοχή μας στο τρόπο που διαχειρίζεται το ζήτημα των ΧΥΤΑ και των σκουπιδιών . Π.χ στην περίπτωση των ΧΥΤΑ στο νομό Ιωαννίνων έχουμε να κάνουμε με μια «επιστημονική» μελέτη που κολλάει παντού και εν τέλει επιλέγει με ολότελα «επιστημονικό» τρόπο περιοχές που δεν έχουν τόσο γερές πλάτες με την κεντρική εξουσία. Αυτό συμβαίνει με την περιοχή του Ελληνικού, του Καρβουναριού και της Λευκίμμης.
Η παρασιτική υφή του σημερινού καπιταλισμού έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που παράγει αμέτρητα σκουπίδια και ύστερα δεν ξέρει τι να τα κάνει, ή καλύτερα στήνει βιομηχανίες για να κερδίσει από την διαχείριση τους σε βάρος μιας συνολικότερης δημοκρατικά σχεδιοποιημένης ρύθμισης οργανωμένη από το σύνολο των κατοίκων μιας ευρύτερης περιοχής με βάση την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζόμενων και όχι των ημέτερων και των συμφερόντων. Το ίδιο συμβαίνει και με την περιοχή του Ελληνικού , του καρβουναριού και της Λευκίμμης που έζησε και την αγρία και δολοφονική καταστολή του κράτους και των δυνάμεων του. Ένα γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα πως οι μηχανισμοί του κράτους και της αγοράς με ένα ολοκληρωτικό τρόπο χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να περάσουν το πρόγραμμα τους.
Με την ίδια άναρχη και ανορθόλογη οπτική είδαν και το ζήτημα της μεταφοράς των ΚΤΕΛ που το μόνο που κάνουν είναι να μεταφέρουν το πρόβλημα ένα δρόμο πιο κάτω , επιβαρύνοντας την Λίμνη και το κυκλοφοριακό , στοχεύοντας στα τεράστια κέρδη που συνεχίζει να δίνει η γη και η οικοδόμηση της.Στην περίπτωση του ΚΤΕΛ είναι σε τέτοιο βαθμό η ανορθόλογη αντιμετώπιση των ζητημάτων που προκαλεί την διαφοροποίηση των αστικών δυνάμεων που προσβλέπουν σε ένα πράσινο καπιταλισμό με χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του υφυπουργού Σ. Καλογιάννη .
Μέσα από αυτό το πρίσμα ο αγώνας για την υπεράσπιση αλλά και την διεύρυνση των ελεύθερων και δημόσιων χώρων και τόπων εντάσσεται οργανικά στα πλαίσια ενός πολύμορφου και πολυεπιπέδου αντικαπιταλιστικού αγώνα υπεράσπισης και διεύρυνσης των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και αναγκών, όπως είναι η αξιοπρεπής εργασία , η υγεία , η παιδεία, ο ελεύθερος χρόνος, τόπος και χώρος.
Το να έχουμε χώρους και πλατείες που να μην τις έχουν απαλλοτριώσει τα καπιταλιστικά και άλλα συμφέροντα δεν είναι ένα μεταυλικό αίτημα χορτασμένων μικροαστών αλλά ένα βασικό εργατικό αίτημα και διεκδίκηση που αφορά τον κάθε εργαζόμενο πολίτη που θέλει να ζει αξιοπρεπώς σε μια πόλη που τον σέβεται ως εργαζόμενο, πολίτη και άνθρωπο.
Κατά συνέπεια ο αγώνας για να μην ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιοι τόποι… συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα στην αξιοπρέπεια στην εργασία, με τον αγώνα για την ριζική μείωση των ωρών εργασίας που θα αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο, το πραγματικό μέτρο του κοινωνικού πλούτου κατά τον Μαρξ.
Ένας ελεύθερος χρόνος που θα πρέπει να απελευθερωθεί και αυτός με την σειρά του από την εξάρτηση του από την καταναλωτική δικτατορία και τον εμπορευματικό ολοκληρωτισμό που μας επιβάλλεται.
Μια απελευθερωτική διαδικασία που θα στοχεύει στην συνολική μας απελευθέρωση , τόσο ως εργατική δύναμη όσο και ως καταναλωτικά είδωλα.. Σε αυτά τα κινηματικά και αγωνιστικά πλαίσια έχει τεράστιο νόημα και σημασία να υπάρχουν ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι ως ένα συστατικό στοιχείο μιας αλλού τύπου οργάνωσης της κοινωνίας μας.
Και σε αυτό το σημείο νομίζω πως πρέπει να επισημάνουμε κάτι σημαντικό έως και καθοριστικό στα πλαίσια μιας αντίληψης που δεν επιθυμεί απλώς να διορθώσει τα πράγματα εντός του καπιταλιστικού συστήματος αλλά να συνεισφέρει με όλες τις δυνάμεις στην υπόθεση της ανατροπής και της χειραφέτησης των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.
Ελεύθεροι και δημόσιοι χώροι δεν είναι απλώς τα κομμάτια της πόλης που φιλοξενούν μέρος της κοινωνικής ζωής των κατοίκων, λειτουργώντας σαν τόποι παιχνιδιού και περιπάτου, συνεύρεσης κι επικοινωνίας, άθλησης, δημιουργίας και προβληματισμού, καταργώντας τα στεγανά της διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Αυτό δεν συνεπάγεται πως και αυτό στις μέρες της καθολικής ιδιώτευσης δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Ίσως να είναι το πρώτο δειλό βήμα αλλά σίγουρα δεν φτάνει.
Πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ελεύθεροι χώροι δεν υφίσταται αφ’ εαυτού, «υπάρχουν» μόνο μέσα από την αυτοθεσμισμένη, ανατρεπτική, δηλαδή την άμεσα απελευθερωτική δράση των πολιτών και εργαζόμενων. Ένας δημόσιος χώρος υπάρχει πραγματικά μόνο όταν οι πολίτες οικειοποιούνται αυτούς τους χώρους, ως περιοχές κοινωνικής ζύμωσης, περιοχές ανοικτές στο προβληματισμό και στην αμφισβήτηση, περιοχές συνάντησης και αναφοράς ενεργών υποκείμενων που παράγουν μια πραγματικότητα πέρα από την πραγματικότητα της καπιταλιστικής πραγμοποίησης. Διαφορετικά μιλάμε για μια «προσομοίωση» δημόσιου χώρου όπου οι ιδιώτες στο «ελεύθερο» χρόνο τους καταναλώνουν και αυτοκαταναλώνονται σαν εμπορεύματα.
Σε αυτή την περίπτωση οι χώροι , τόποι, οι χρόνοι , το περιβάλλον δεν είναι απλώς το ανόργανο σώμα του ανθρώπου αλλά μετατρέπονται σε οργανικό μέρος μιας διαδικασίας κοινωνικής και πολιτικής αυτοσυνειδησίας και απελευθέρωσης για την διεκδίκηση μιας διαφορετικής κοινωνικής συγκρότησης πέρα από το εμπόρευμα και την αποξένωση.
Ετσι εξηγείτε και η επιθετικότητα του κράτους , τους παρακράτους και των μηχανισμών του σε κοινωνικά στέκια, αυτοδιαχειριζόμενος χώρους που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα , Θεσσαλονική, αλλά και πέρσι στα Γιάννενα
Για αυτό ήταν τόσο σημαντικές οι δράσεις μας μέσα και εξω από το Ξενία ως επιτροπή αγώνα πολιτών. Για αυτό και η καταστολή του κράτους και των δημοτικών και παραδημοτικών αρχών ήταν άμεση το καλοκαίρι του 2005.
Τι θέλω να πω: Οι άμεσες δράσεις στο χώρο του Ξένια παρήγαγαν το «μικρόβιο» της ανατροπής και της οικειοποίησης των δημόσιων χώρων που δημιουργούσε ένα κακό προηγούμενο τόσο στις δυνάμεις που ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν τα πράγματα να παραμείνουν ως έχει, αλλά και σε αυτές τις δυνάμεις που λόγω αδυναμίας ή πολιτικής και ταξικής επιλογής δεν θέλουν να αλλάξουν ριζικά και άμεσα τα πράγματα.
Το ανατρεπτικό και αμεσοδημοκρατικό κίνημα της επιτροπής αγώνα πολιτών κτυπήθηκε γλήγορα προτού πάρει χαρακτήρα επιδημίας, μόνο που άφησε την σπορά του τόσο στην περιοχή μας όσο και ευρύτερα.
Είναι γνωστό πως στα ιστορικά και πολιτικά πλαίσια οι ανατρεπτικές σπορές ακολουθούνε μη γραμμική πορεία και μέσα από αυτή την οπτική οι αγώνες για το Ξενία και την πλατειά είναι απόλυτα δικαιωμένοι και συνεχίζουν να αποτελούν επικίνδυνα προηγούμενα για την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
Για αυτό και το συνεχιζόμενο μένος και μίσος των κατεστημένων πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων για τους αγωνιστές και τις πολιτικές δυνάμεις που βρέθηκαν στο καμίνι του αγώνα για την υπεράσπιση των ελεύθερων και δημόσιων χώρων και της δημόσιας περιουσίας στην περιοχή μας. Όπως το ζήσαμε και πρόσφατα στο νομαρχιακό συμβούλιο με την επίθεση που δεχτήκανε μέλη του κινήματος υπεράσπισης των ελεύθερων και δημοσίων χώρων από «κλακαδόρους» των συμφερόντων και της τοπικής εξουσίας.
Μέσα στην επιτροπή αγώνα πολιτών συναντήθηκαν πολιτικές δυνάμεις και αγωνιστές σε μια ισότιμη αμεσοδημοκρατική βάση που δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ όλοι μαζί και παρόλες τις διαφορετικές ιστορικές πολιτικές αναφορές τους δημιούργησαν ένα από τα κάτω μέτωπο αγώνα που βρέθηκε στο δρόμο και συγκρούστηκε με την ντόπια και μη εξουσία.
Το σημαντικότερο είναι πως η ομορφιά της σύγκρουσης , οι αναλαμπές της ανατροπής ένωσε ανθρώπους που ακόμη συνεχίζουν να ενώνονται, να συσπειρώνεται και δράνε μαζί.
Πρόκειται για μια εν δυνάμει και ενέργεια μάχιμη κοινότητα αγωνιστών. Για ένα ιστορικό προηγούμενο και κρατούμενο στην τοπική κοινωνική ιστορία που θα πρέπει ως πολιτικά υποκείμενα από εκεί ξεκινήσουμε και να το αναπτύξουμε περαιτέρω σε μια κατεύθυνση μαζικοποιήσης της δράσης της επιτροπής αγώνα πολιτών ή αντιστοιχών επιτροπών αγώνα που θα γεννηθούν.
Άλλωστε οι μορφές οργάνωσης κάθε φορά συνδέονται άρρηκτα με το κάθε φορά επίπεδο συγκρότησης των μάχιμων υποκείμενων και την δύναμη της οικονομικής και πολιτικής καπιταλιστικής εξουσίας.
Εξάλλου η επίθεση στα δικαιώματα μας θα συνεχιστεί αμείωτη και όσο δεν δραστηριοποιούνται οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι κάτοικοι παρά μόνο οι «πρωτοπόρες δυνάμεις», τόσο η κατάσταση θα χειροτερεύει για τους πολλούς που θα ζούνε στο πετσί τους τις επιλογές των λίγων. Είναι ένα ανοικτό ερώτημα που θα πρέπει κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης και εργαζόμενος θα πρέπει να το απαντήσει.
Σύντροφοι , συντρόφισσες , φίλες και φίλοι νιώθω περήφανος για την στράτευση μου στο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, νιώθω περήφανος που βρέθηκα μαζί σας στο δρόμο, στην σύγκρουση με τα συμφέροντα και καλοτυχίζω τον εαυτό μου που σας γνώρισα. Μέσα από τις συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, μέσα από την ενότητα και την σύγκρουση απόψεων , αντιλήψεων , ιστορικών αναφορών δημιουργούμε αντικειμενικά τον κόσμο που ονειρευόμαστε και θέλουμε να φτιάξουμε .
Ο κόσμος μας , ο άλλος κόσμος , ο κόσμος που θα θεμελιώνει μια πραγματική ανθρώπινη κοινότητα που θα βασίζεται στην δημοκρατική σχεδιοποίηση , την κοινωνική , παραγωγική αυτοδιαχείριση και αυτοοργάνωση , στην θέληση για ζωή, στην αγάπη, στην συντροφικότητα , στην γενναιοδωρία, στην χαριστικότητα, στην απληστία για γνώση και όχι μια ψευδοκοινότητα εμπορευμάτων και ανταλλακτικών αξιών είναι εδώ μπροστά μας. Είναι στην ομορφιά του δρόμου, είναι στην ομορφιά της σύγκρουσης, είναι στην ομορφιά της ποίησης , της τέχνης , της δημιουργίας και του έρωτα.
Από εμάς θέλει να σταθούμε στο ύψος των ιστορικών στιγμών που ζούμε, ιστορικές στιγμές που με αργόσυρτο και αντιφατικό τρόπο διαμορφώνουν τους όρους για την ανατρεπτική επιστροφή των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας, της χαράς και της δημιουργίας.
Για την επιστροφή της προοπτικής της καθολικής κοινωνικής, πολιτικής απελευθέρωσης των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, πλούτου υλικού, αϋλου και συναισθηματικού. Γνωρίζω, γνωρίζουμε πως τα πράγματα δεν είναι και δεν θα είναι εύκολα αλλά ούτε και για αυτούς τα πράγματα θα είναι περίπατος.
Σύντροφοι , συντρόφισσες, φίλες και φίλοι, ενωτικά, ριζοσπαστικά και μαχητικά ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε- εκ νέου- τους όρους για να ξανασυναντηθούμε παρέα με τον κόσμο της εργασίας και του πολιτισμού στο πανηγύρι της ανατροπής, ήρθε η ώρα να ξανασπείρουμε τον φόβο σε αυτούς που θέλουν να εξουσιάζουν τις ζωές μας. Ένα είναι το σίγουρο- μπορούμε!!!! Ας το πράξουμε!!!!! Γιατί η πράξη δικαιώνει την θεωρία και όχι το αντίθετο.
just do it Ας ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου