Η ΟΡΓΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ:ΣΗΜΑΝΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η συμμετοχή στην απεργία και ιδιαίτερα στις πορείες της 21 Οκτώβρη ξεπέρασε τις προβλέψεις των αστικοποιημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών που έλπιζαν σε μια "ντουφεκία στο αέρα", για να κλείσει έτσι άδοξα η μάχη για τον πλέον αντιλαϊκό προϋπολογισμό της μεταπολίτευσης και να περάσουμε ακόμη πιο άμεσα στην «σωτηρία» μετα εκλογών. Δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων ξεπέρασαν τις «τεχνικές» διασπάσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών και ενώθηκαν σε ένα ποτάμι οργής που πλημμύρισε τις μεγάλες πόλεις και ιδιαίτερα την Αθήνα, απαιτώντας τα αυτονόητα και τα λογικά. Να πληρώσουν αυτοί που ευθύνονται για την κρίση, αυτοί που κέρδισαν στις πλάτες των εργαζόμενων τα προηγούμενα χρόνια και όχι πάλι οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Δεν είναι δυνατόν οι τράπεζες να κερδοσκοπούν και η κυβέρνηση της ΝΔ να τους χαρίζει 28 δις ευρώ. Λεφτά «δανεικά και αγύριστα» για να τζογάρουν οι τραπεζίτες και τα λαμόγια. Ενώ την ίδια στιγμή το ταμείο φτώχειας- θα πάρει, εάν τα πάρει και αυτά- μόλις 100 εκατομμύρια ευρώ για να θρέψει δυο εκατομμύρια φτωχούς. Δηλαδή αναλογεί στο κάθε φτωχό 50 ευρώ για να ζήσει. Δεν μπορεί να φωνάζει η κυβέρνηση ότι δεν έχει το ΙΚΑ λεφτά για συντάξεις και υγεία και να έχουμε μόνο στα Γιάννενα πάνω από 5 εκατομμύρια εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών τα σαββατοκύριακα. Δεν μπορούν να έχουμε πάνω από 10% επίσημη ανεργία στα Γιάννενα και στα εργοτάξια της Εγνατίας να εργάζονται 12ωρα – 7ήμερα- 30ημερα;

Και αν αυτά προκαλούν θυμηδία σε κάποιους φωστήρες των οικονομικών- που η επιστημονική και πολιτική τους επάρκεια, φτάνει μέχρι να φορολογήσουν αυτούς που την πληρώνουν πάντα( 7,4 δις ευρώ παραπάνω φόροι θα πληρώσουν μισθωτοί, συνταξιούχοι , εργαζόμενοι με «μπλοκάκι»)- για να δούμε πως θα επιβιώσουν οι φτωχοί το χειμώνα ;;

Η κατάσταση είναι σοβαρή και αυτό δημιουργεί τους όρους για να απελευθερωθούνε οι εργαζόμενοι από την κυριαρχία και την ηγεμονία του αστικού μπλοκ εξουσίας, ζητώντας , απαιτώντας απαντήσεις.

Που όμως δεν μπορεί να είναι αυτή της ΓΣΕΕ που υπογράφει συλλογικές συμβάσεις 0,70 ευρώ αύξηση την μέρα. Που αρνείται, ακόμη και σήμερα, να καταγγείλει αυτή την άθλια συλλογική σύμβαση εργασίας που υπόγραψε, εν μέσω κορύφωσης των αγώνων. «Παρακαλώντας» σήμερα για ένα έκτακτο επίδομα στους ανθρώπους που είναι στα πρόθυρα να πεθάνουν στην πείνα.

Δεν αποτελεί λύση το ΠΑΜΕ που φοβάται να αναλάβει τις ευθύνες του και να συγκρουστεί με το σύστημα και τα αφεντικά, με αποτέλεσμα να περιχαρακώνεται, στοχεύοντας στην ενίσχυση του ΚΚΕ. Ψηφίζοντας- στις ομοσπονδίες που ελέγχει - κλαδικές συμβάσεις εργασίας στην λογική και τα όρια των συμβάσεων της ΓΣΕΕ, πολύ μακριά από το 1400 ευρώ βασικό μισθό, που και το ίδιο προπαγανδίζει.

Δεν αποτελεί λύση η εκλογική διέξοδος που θα φέρει την κεντροαριστερά ή το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Πρόκειται εμφανώς για μια πρόταση διαχείρισης σε μια περίοδο βαθύτατης και πολύπλευρης συστημικής κρίσης.

Σε τέτοιες περιόδους βαθύτατων και πολύπλευρων κρίσεων έχουν μέλλον μόνο οι ολοκληρωμένες απαντήσεις , που είτε θα δίνουν απαντήσεις στα άμεσα λαϊκά- εργατικά προβλήματα, είτε θα δίνουν απαντήσεις προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Αλήθεια είναι ικανή μια φιλολαϊκή διαχείριση του υπάρχοντος συστήματος να μειώσει τις ώρες εργασίας στις 35, 30 ή και 25 ώρες την εβδομάδα, έτσι ώστε να μην υπάρχουν άνεργοι και να είναι το πραγματικό μέτρο του κοινωνικού πλούτου μιας ανθρώπινης κοινωνίας ο ελεύθερος χρόνος;

Θα έχει το «τσαγανό» μια κεντροαριστερή κυβέρνηση να τα βάλει με τις τράπεζες, μειώνοντας τα επιτόκια των δανείων. Προχωρώντας σε μια «σεισάχθεια» στα χρέη των λαϊκών οικογενειών, σβήνοντας τα δάνεια στα λαϊκά και εργατικά νοικοκυριά. Θα έχει τον «τσαμπουκά» να επιβάλει το 1400 ευρώ βασικό μισθό, σύνταξη και ταμείο ανεργίας;; Ετσι ώστε να μειωθεί η ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους, μια εξέλιξη που θα δομήσει μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία.

Μακάρι να διαψευστούμε αλλά δεν νομίζουμε. Το ΠΑΣΟΚ και οι οπαδοί της κεντροαριστερής διαχείρισης συνεχίζουν να βάζουν τις ανάγκες της οικονομίας -δηλαδή τις ανάγκες του κεφαλαίου- πάνω από τις δικές μας.

Λύση για τα λαϊκά πρόβλημα δεν μπορούν και δεν πρέπει να δώσουν ούτε οι δυνάμεις της αριστεράς. Δεν μπορούν γιατί μια αριστερά στηρίζεται σε ένα κίνημα μαζών- που με όλα τα μέσα- διεκδικεί στο δρόμο τα δικαιώματα του και αυτό σήμερα δεν υπάρχει ακόμη. Επίσης δεν μπορεί γιατί απουσιάζει ο στρατηγικός λόγος που θα τρομοκρατούσε τους «πάνω» και θα έμπνεε τους «κάτω».

Και δεν πρέπει γιατί η λύση δεν περνάει από τον κυβερνητισμό και την διαχείριση αλλά από την οργάνωση μαχητικών εργατικών και κοινωνικών αγώνων, στην προοπτική της αυτοχειραφέτησης των εργαζόμενων και της εργατικής τάξης. Στην προοπτική μιας δημοκρατίας των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών».

Αυτή η υπαρκτή και όχι μια ιδεατή αριστερά που έχουμε στο μυαλό μας, αντί να γίνει τμήμα της κρίσης, έχει τις δυνατότητες και τις δυνάμεις να αποτελέσει λύση προς όφελος των εργαζόμενων και των κοινωνικών αναγκών.

Ενισχύοντας και δυναμώνοντας τους κοινωνικούς/ εργατικούς αγώνες. Μετατρέποντας την κοινωνική δυσφορία, πικρία και οργή σε συνειδητό κοινωνικό και ταξικό αγώνα. Την συνειδητή πολιτική πράξη σε ένα επαναστατικό αγώνα.

Δημιουργώντας ένα νέο εργατικό κίνημα που αυτό σημαίνει πως: α) τα σωματεία, συνδικάτα ανά κλάδο θα περικλείουν όλες τις μορφές εργασιακών συμβάσεων και σχέσεων(μόνιμοι / εποχιακοί, έλληνες / μετανάστες, πλήρους / μερικής απασχόλησης, με μισθό ή «μπλοκάκι», δουλεύοντας στο κύριο εργοδότη ή στους εργολάβους). β)θα έχουμε σωματεία και συνδικάτα που το πρώτο και τον τελευταίο λόγο θα έχει η γενική συνέλευση των εργαζομένων. Με τα διοικητικά συμβούλια να έχουν επικουρικό ρόλο, ως υπηρέτες των διαταγών των γενικών συνελεύσεων.

Η ίδια η αριστερά, σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία, σε μια μεταβατική κοινωνία από το καπιταλισμό στο κομμουνισμό δεν θα είναι τίποτε άλλο από υπηρέτης των κοινωνικών αναγκών και των εργατικών δικαιωμάτων. Υπηρέτης των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων των εργαζόμενων και των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.

Οι διαδηλώσεις της απεργίας της 21 Οκτώβρη έδειξαν πως διαμορφώνεται ένα «εύφλεκτο υλικό», που κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να αλλάξει το ρου των πραγμάτων. Τι μένει;;; Η αριστερά να αφήσει το «γάμο» με τον κυβερνητισμό, «θάβοντας τους νεκρούς που την πνίγουν».

Πηγαίνοντας στο «ερωτικό» της ραντεβού με το «πεζοδρόμιο». Να γευτεί το λεύτερο αέρα της ανατροπής, της επαναστατικής πράξης, της δημοκρατικής ανυπακοής. Να «οπλίσει» τις επιθυμίες των εξεγερμένων μαζών, συνδυάζοντας την "κριτική των όπλων ", με το "όπλο της κριτικής".

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ