ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

Σύντροφοι η κρίση δεν είναι στα σύνορά μας. Η κρίση είναι εντός μας και μέσα από αυτή την κρίση το σύστημα θα αποπειραθεί να διαμορφώσει το νέο τρόπο με τον οποίο θα ελέγξει και θα ενσωματώσει το προλεταριακό πλήθος. Δηλαδή να οικοδομήσει τις νέες μορφές ζωής- ύστερα από το τέλος του καταναλωτικού ονείρου της νεοφιλελεύθερης φάσης του. Κατά την δική μου ταπεινή άποψη αυτό που ονομάζεται πόλεμος κατά της τρομοκρατίας όχι μόνο δεν τελείωσε αλλά απέναντι θα γενικευτεί και θα πάρει ακόμη πιο ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.

Ταυτόχρονα βέβαια όμως η νέα προλεταριακή δομή - πέρα και μακρυά από την παλαιά εργατική βιομηχανική φιγούρα της φορντικής παραγωγής- τείνει να γενικεύεται σε ένα μητροπολιτικό και βιοπολιτικό πλαίσιο που συγκρούεται άμεσα με το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Επιδιώκοντας όχι απλώς μια επιστροφή σε ένα φορντικό παράδεισο αλλά πρόσβαση στο διαρκώς αυξανόμενο πλούτο και στο τρόπο που ακόμη και σε φάση κρίσης αυτό παράγεται και μοιράζεται.
Εν τέλει σύντροφοι και φίλοι η κρίση δεν είναι απλώς κρίση υπερπαραγωγής , υποκατανάλωσης ή χρηματιστηριακή αλλά κρίση συστημική, κρίση του νόμου της αξίας, κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Μια κρίση που λύνεται μόνο με δυο τρόπους ή με παγκόσμιο πόλεμο ή με παγκόσμια επανάσταση.

Αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μας και νομίζω πως ο διάλογος και η απόπειρα της κοινής δράσης σε αυτό θέλει και εύχεται να απαντήσει. και εκεί αρχίζουν τα ερωτήματα , πως και γιατί.
Νομίζω πως θα συμφωνήσω με τον Σ. Μιχαήλ πως χρειάζεται μια επανάσταση μες στην ακρα αριστερά και αυτό αφορά όλες τις συλλογικότητες. Με στόχο ακριβώς να παίξει το πλέον συμαντικό και καθοριστικό ρόλο σε αυτό το αναγκαίο πραγματικό κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα τάξη και πραγματικότητα – όπως έλεγε και ο Κ. ΜΑΡΞ. Να παίξει το ποιο συνειδητό και επ;αναστατικό ρόλο στο εργατικό κίνημα , σε ένα νέο εργατικό , ταξικό κίνημα που δεν θα έχει στόχο οι εργάτες να παραμείνουν ταξη καθ’ αυτή , αλλά να γίνει “τάξη για τον εαυτό της”, όπως έλπιζε και ο Μαρξ και οι κομμουνιστές?

Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και νομίζω πως το γνωρίζουν τόσο το ΕΕΚ, όσο και ο Σάββας Μιχαήλ. Το Σπόρτινγκ, και αυτά που θα συμβούν ύστερα από αυτό ελπίζω και θα συμμετέχω με όλες τις δυνάμεις στο να βρεθεί ένας δρόμος που οι ενωμένες δυνάμεις της “άλλης” αντικαπιταλιστικής αριστεράς να μετατραπούν στον επαναστατικό, εργατικό και διεθνιστικό πόλο.

Αναγκαίοι δρόμοι για αυτή την προσπάθεια είναι:

1) να δώσουμε όλες τις δυνάμεις στην ύπαρξη και στην δυνάμωση ενός ταξικού – εργατικού πόλου που δεν θα αποκλείει κανένα εργαζόμενο , με οποιαδήποτε σύμβαση.

2)να μπαίνουμε με πρωτοπόρο, ευέλικτο , δημιουργικό αλλά και συνειδητό τρόπο σε όλες τις μάχες που ανοίγονται καθημερινά και θα αναδεικνύουμε , αν έχουμε το διαφορετικό πολιτικό επαναστατικό πολιτισμό και πλαίσιο. Σε αυτό θα συναντηθούμε και το κάναμε και στον Δεκέμβρη , τόσο με δυνάμεις εκ των αριστερών μας , όσο και εκ των δεξιών μας. Στοχεύοντας να γίνουμε το σώμα αυτών που δεν έχουν φωνή, έτσι ώστε να γίνει πράξη το σύνθημα: η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης και κανενός άλλου “σωτήρα”. Χρησιμοποιώντας δημιουργικά το σύνθημα των Ζαπατίστας : Προχωράμε ρωτώντας

3)Μπαίνοντας- με ένα ανοικτό, δημιουργικό και διαλεκτικό τρόπο- σε οποιαδήποτε απόπειρα κοινής αντικαπιταλιστικής δράσης και ενοποίησης σε διεθνή κλίμακα. Αφού όλοι μας έχουμε ως στόχο την παγκόσμια κομουνιστική επανάσταση και κοινότητα , τότε θα πρέπει από τα σήμερα να οικοδομούμε διεθνιστικές, αντικαπιταλιστικές σχέσεις, δράση , σχήματα, με προοπτική μια νέα επαναστατική διεθνή.

4)Συμμετέχοντας , τέλος, σε κάθε εκλογική και πολιτική μάχη με βάση ένα αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα που θα έχει ως στόχο να αναδεικνύει το εργατικά αναγκαίο και επαναστατικό ρεαλιστικό.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ