Από την ανταρσία της ΚΝΕ στις ανταρσίες του μέλλοντος

Πριν από είκοσι χρόνια, η πλειοψηφία της ΚΝΕ, με επικεφαλής το Γιώργο Γράψα, κήρυξε ανταρσία στην πολιτική του ιστορικού συμβιβασμού αλα ελληνικά, που εκφράστηκε με την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Η επιλογή αυτή, που επιτάχυνε τη συγκρότηση του ΝΑΡ, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Είχε ωριμάσει μέσα από σειρά συγκρούσεων για διάφορα θέματα, από την πολιτική ουράς απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, μέχρι την καταστολή των εργατικών-φοιτητικών διαδηλώσεων από τον «κομμουνιστικό» καπιταλισμό της Κίνας στην πλατεία Τιεν Ανμέν και την έσχατη παρακμή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» της ΕΣΣΔ, που αποκάλυψε και επιτάχυνε η γκορμπατσοφική… καταστρόϊκα.

Η αξία της ρήξης ήταν ότι εκπροσωπούσε ένα ρεύμα αμφισβήτησης του «υπαρκτού κομμουνισμού» από τα αριστερά, σε μια εποχή όπου η προϊούσα κατάρρευση των ανατολικών γραφειοκρατιών ευνοούσε κάθε μορφής αμφισβητήσεις από τα δεξιά. Η δική μας «ανταρσία» δεν ήταν η αριστερή πάροδος προς το σπίτι, αλλά ο δύσκολος δρόμος της κομμουνιστικής επανίδρυσης- ακόμη πιο δύσκολης, γιατί δεν αναζητούσε έτοιμες λύσεις στις βεβαιότητες προηγούμενων, ιστορικών διασπάσεων του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά στο αβέβαιο μέλλον του κοινωνικού αγώνα.

Όσοι ξεκινήσαμε το εγχείρημα, δεν έχουμε αυταπάτες: Ό,τι πετύχαμε είναι πολύ μικρότερο από ό,τι διακηρύξαμε. Ούτε βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να εκφράσουμε, μόνοι εμείς, τη νέα, μαζική και επαναστατική Αριστερά που έχει ανάγκη ο κόσμος της εργασίας. Αυτή θα υπάρξει μόνο αν εμπνεύσει ευρύτερες δυνάμεις αριστερών: Όχι μόνο εκείνων που όλα αυτά τα χρόνια μάχονταν από τις γραμμές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (κάποτε, προτιμώντας ένα ελαττωματικό χαράκωμα από το καθόλου χαράκωμα), αλλά και πολλοί από αυτούς που συνεχίζουν να παλεύουν από τις γραμμές του ΚΚΕ ή των αριστερών τάσεων του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και εργαζόμενους που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ. Όπως και των πολλών, των πάρα πολλών που, μη βρίσκοντας αξιόπιστη πολιτική έκφραση, προτίμησαν να συμβάλουν μέσα από συνδικαλιστικές, κοινωνικές και θεωρητικές συλλογικότητες.

Το ενωτικό ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ– πραγματική ανορθογραφία στο σκηνικό ενός αποκαρδιωτικού, χωρίς αρχές ενδοαριστερού «εμφυλίου» που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες- είναι ένα μικρό, αλλά σταθερό πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Ένα βήμα που ήταν από καιρό αναγκαίο, θετικά και αρνητικά.

Αρνητικά, λόγω των έκδηλων αδυναμιών της «υπαρκτής Αριστεράς». Το ΚΚΕ υπερασπίστηκε, κόντρα στο ρεύμα, την ανεξαρτησία, την αυτοτέλεια και τα σύμβολα του κομμουνιστικού κινήματος, κάτι διόλου ευκαταφρόνητο. Δεν μπορεί όμως να υπερασπίζεται το μέλλον του κομμουνισμού, όταν εξιδανικεύει το παρελθόν του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ, δεν μπορεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι «ΠΑΜΕ για άλλα», όταν η πρακτική του είναι παντού και πάντα «ΠΑΜΕ μόνοι μας» κι όταν σε κάθε απρόβλεπτη, εκτός σχεδίου έκρηξη της νεολαίας, όπως του Δεκέμβρη, επιλέγει όχι να περιφρουρήσει το κίνημα από την προβοκάτσια, αλλά να προφυλάξει το κόμμα από το κίνημα. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερή μετατόπισή του ασφαλώς δημιουργεί δυνατότητες κοινής δράσης. Υπονομεύεται όμως από την πολυγλωσσία και τον καιροσκοπισμό ενός σχήματος που «συζητά» με το ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι και με τον Δεκέμβρη και στις γραμμές του οποίου συνυπάρχουν ανοιχτοί θιασώτες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και συναγωνιστές που εμπνέονται από το μαοϊκό αντάρτικο του Νεπάλ.

Κυρίως όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ωριμάσει, καιρό τώρα, θετικά. Η ιστορικών διαστάσεων κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι ο καταλυτικός παράγοντας που ωθεί μεγάλες μάζες αριστερών να επιστρέψουν στην ενεργό δράση, αναζητώντας νέες απαντήσεις και νέους δρόμους ενότητας, ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις και τους διαχωρισμούς του χθες. Η δυναμική που κατάφερε κιόλας να δημιουργήσει η νέα προσπάθεια σε πολλούς οργανωμένους και κυρίως ανεξάρτητους, αριστερούς αγωνιστές βεβαιώνει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήρθε για να μείνει- κι όσοι πόνταραν στο αντίθετο, θα αναγκαστούν να αλλάξουν γνώμη.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 17 Μάη 2009