Με όπλο την ζωή, την δύναμη και την δημιουργία…..

Ένα κράτος, μια οικονομία που στηρίζεται και θα στηρίζεται στα δανεικά και στα χρέη, με επιχειρηματίες, ραντιέρηδες, χρηματιστές, τραπεζίτες και λαμόγια που κερδοσκοπούν ασύστολα με ό,τι και όπως μπορούν. Και αυτό δεν θα αλλάξει με τα 110 δις οικονομική βοήθεια και 45 δις από τα πρωτόγνωρα μέτρα λιτότητας. Απεναντίας φοβούμαστε πως και πάλι όλοι θα εργαστούν για τις δυνάμεις που και πριν έτρωγαν πλουσιοπάροχα με τον λαό να ζει στερημένα, την φτώχια να παίρνει δραματικές διαστάσεις, τους μικρομεσαίους και τους αγρότες να προλεταριοποιούνται και την εργατική τάξη να κινείται στα όρια της εξαθλίωσης.


Πλούτος-κέρδος

Όχι πως αυτή η χώρα δεν έχει παραγωγή, δεν παράγει πλούτο, απεναντίας παράγει ένα τεράστιο πλούτο και οι δυνατότητες της είναι να παραχθεί και περισσότερος και μάλιστα σε σχετική ισορροπία με την φύση.
Μόνο που το πρόβλημα για το κυρίαρχο καπιταλιστικό μοντέλο δεν βρίσκεται στην παραγωγή πλούτου, αλλά στο πόσο κέρδος αφήνει αυτός στα χέρια αυτών που καρπώνονται τον πλούτο, στα χέρια αυτών που κατέχουν την ισχύ και την εξουσία, στα χέρια των ελίτ.
Δηλαδή σε αυτό που ονομάζεται μέσο ποσοστό κέρδους και δεν είναι τίποτε άλλο από την σταθερά που δίνει την τιμή της κερδοφορίας σε σχέση με το πάγιο κεφάλαιο, την εργασία και τον παραγόμενο πλούτο. Αυτή η σταθερά μας λέει πως όσο μια παραγωγή μηχανοποιείται και η ζωντανή εργασία μειώνεται τόσο αυτό πέφτει. Κάτι που γίνεται σωρηδόν σήμερα παγκόσμια και είναι η κύρια αιτία της κρίσης του κυριάρχου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης.
Αυτός βέβαια ο μηχανισμός δεν δρα γραμμικά, ούτε παίρνει τον ίδιο χαρακτήρα ανά χώρα και κοινωνικό σχηματισμό. Διαφορετικό χαρακτήρα αποκτά σε μια μητροπολιτική ιμπεριαλιστική δύναμη που συνεχίζει με τον ένα ή τον άλλο χαρακτήρα να απομυζά υπεραξία και πρώτες ύλες από την περιφέρεια του κόσμου, κατά συνέπεια με αυτόν τον τρόπο λειτούργει ανασχετικά στην πτώση του ποσοστού κέρδους.
Διαφορετικά δε λειτούργει σε χώρες που είναι ενταγμένες στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας σε θέσεις κατώτερες. Χώρες με εγγενή προβλήματα κεφαλαιακής συγκρότησης, απόρροια τόσο της ανισόμετρης λειτουργιάς του κ.τ.π, όσο και της ταξικής πάλης που επέτρεψε την ύπαρξη διευρυμένων μικρομεσαίων στρωμάτων.
Μια τέτοια χώρα είναι και η Ελλάδα- ένας αδύνατος κρίκος, πολιτικά και οικονομικά- του Ευρωενωσιακού εγχειρήματος. Οικονομικά εξαιτίας ακριβώς των ανισόμετρων αλλά και των συνδυασμένων χαρακτηριστικών της παραγωγής που όμως πολιτικά επιτρέπει την γρήγορη και άμεση ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών και εργατικών μαζών.
Από τον «Δεκέμβρη του 08», στις δολοφονίες των εργαζομένων στην τράπεζα «Μαρφίν».

Όπως συνέβη τον «Δεκέμβρη» του 2008 με την νεολαία και τις κατώτερες μάζες να διεκδικούν λόγο στο δρόμο, σε ένα μέλλον που ετοιμάζεται δίχως αυτούς. Με θετικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η συνειδητοποίηση τμημάτων της νεολαίας πως η διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς ζωής περνάει μέσα από την δική τους πάλη. Αλλά και με αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η πολιτικοποίηση μιας μηδενιστικής αντίληψης που «μεταμφιέζεται» ενίοτε σε αναρχική, ενίοτε όμως και σε φασιστική που δεν κατανοεί τα διακυβευμένα και δρα με βάση το ένστικτο και την ροπή προς την καταστροφή.
Μια αδιέξοδη εν τέλει λογική που μετατρέπει την συμβολική ανάλωση του κόσμου των εμπορευμάτων σε αυτοσκοπό, απόρροια ίσως και ενός φθόνου απέναντι σε ότι εν τέλει ποθούμε. Δηλαδή πρόκειται για μια λογική που όχι μόνο δεν μας πάει πέρα από τον κόσμο των πραγμάτων αλλά και τον αναπαράγει.
Όπως συνέβη και στις 5 Μάη με εκατοντάδες χιλιάδες λαού και εργαζόμενων να διεκδικούν τα δίκαια τους, να διεκδικούν να μην ξαναγίνουν θυσία στα κέρδη του κεφαλαίου και στις ρεμούλες. Δείχνοντας μια δημοκρατική και αγωνιστική ανυπακοή στους εκβιαστικούς μονόδρομους μιας κυβέρνησης που εκλέχτηκε με συνθήματα την συμμετοχική δημοκρατία, την διαβούλευση και μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου και εφαρμόζει τα ακριβώς αντίθετα.
Αγωνιζόμενος λαός που πάγωσε όταν έμαθε πως τμήματα αυτού του οργανωμένου πολιτικοποιημένου μηδενισμού έκαψαν τρεις ανθρώπους στην τράπεζα «Μαρφίν», εργαζόμενοι που εργάζονταν σε απαράδεκτες εργασιακές συνθήκες, όπως κατήγγελλε και η ΟΤΟΕ.
Η δολοφονία των συγκεκριμένων εργαζόμενων μπορεί σε τελευταία ανάλυση να έχει ηθικό αυτουργό το κράτος, την εξουσία, την κυβέρνηση και την εργοδοσία αλλά κάποιοι μηδενιστές που μισούν παρά αγαπούν, φορώντας το ρούχο της αναρχίας, στο όνομα της αδιαμεσολαβητής ταξικής πάλης, έκαψαν ζωντανούς αυτούς τους ανθρώπους. Ένα κρίμα που θα φέρουμε πάνω μας όσοι θα μείνουμε στις επάλξεις του αγώνα, σε αυτά που έρχονται.
Κίνημα μαζικό, δημοκρατικό και περιφρουρημένο


Ας ελπίσουμε όμως πως το πάθημα, ένα τραγικό πάθημα, θα μας γίνει μάθημα. Έχει διαφορετικό χαρακτήρα μια μαζική αντιβία απέναντι στην εξουσία, έχει διαφορετικό χαρακτήρα η «συμβολική» ανάλωση των εμπορευμάτων του συστήματος και διαφορετικό μια βία για την βία από ειδικούς της βίας, ένας μηδενιστικός και κυνικός οχετός στο όνομα της απελευθέρωσης των μαζών. Αντίστοιχος με αυτόν των εργοδοτών που εκβιάζουν τους εργαζόμενους να εργαστούν μέρα απεργίας, κλειδώνοντας τους μέσα στα εργασιακά κολαστήρια
Οι στιγμές που θα έρθουν απαιτούν σοβαρότητα, περιφρούρηση, μια εμμονή στην δημοκρατία του δρόμου, των μαζών και των γενικών συνελεύσεων. Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να δρα στο όνομα ή στις πλάτες των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων, των αποφάσεων των συντονιστικών των σωματείων.
Απέναντι σε ένα πάνοπλο και αποφασισμένο αντίπαλο, όπως είναι το κράτος και η κυβέρνηση, μόνο ένα δημοκρατικά οργανωμένο, ενωμένο και εξίσου αποφασισμένο κίνημα μπορεί να είναι η απάντηση.
Ένα κίνημα που θα αγκαλιάζει το σύνολο του Ελληνικού λαού και από την εξέλιξη των πραγμάτων θα βάζει ζήτημα μιας εναλλακτικής κοινωνικής και οικονομικής συγκρότησης. Με βάση μια πιο δίκαιη αναδιανομή του τεράστιου κοινωνικού πλούτου, τοπικά, περιφερειακά, εθνικά και παγκόσμια. Με βάση η εξουσία να περάσει άμεσα στο λαό, δίχως να καταπιέζονται και να φιμώνονται φωνές που διαφωνούν. Απεναντίας οι διαφορετικότητα των φωνών του πλήθους, οι ατομικές μας πορείες θα ενισχύει και θα δυναμώνει τις εναλλακτικές δομές της αμεσοδημοκρατικής συγκρότησης. Ένας πολιτισμός της χαράς, της ελεύθερης δημιουργικότητας, των δυναμικών ροών όπως θα το θελε ο Σπινόζα και ο Ντελέζ, απέναντι στο πολιτισμό της μιζέριας, του μίσους και του μηδενός.
Δ.ΑΡΓΥΡΟΣ