Ο χρόνος που «αναμένουμε», αν τον «αναμένουμε»…

Σκέψεις για αυτά που συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε

Οι εκρήξεις του Δεκέμβρη του 08, της 5ής Μάης και της 15 Δεκέμβρη προαναγγέλλουν κατακλυσμιαίες εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα και στο κοινωνικό ιστό. Ή αλλάζουμε  ή βουλιάζουμε λένε οι  κρατούντες και έχουν τα δίκαια τους, μόνο που δεν είναι τα δίκια μας και αυτό γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο στο καθένα μας. Αφού γλέντησαν, αφού μας εξαγόρασαν με δανεικά που τα χρυσοπληρώσαμε και τα χρυσοπληρώνουμε, τώρα μας βάζουν με το ζόρι- δημοκρατίας το ανάγνωσμα- να πληρώσουμε το γλέντι, ενώ αυτοί θα συνεχίσουν να πάρτι, με κάποιες απώλειες φυσικά.

Σκάει μύτη  ο τυφλοπόντικας;; 

Μα και στην Ευρώπη τα πράγματα δεν είναι καλύτερα,  σύσσωμη η Ευρώπη βράζει. Αυτός ο παλαιός κόσμος της ισότητας της ελευθερίας και της αδερφότητας δεν υπάρχει πια. Τον έχει αντικαταστήσει η Ευρώπη του  Μπερλουσκόνι, της Μέρκελ και του Σαρκοζί, η Ευρώπη του «σοσιαλισμού» των αγορών και του ΔΝΤ….μα οι λαοί και η νεολαία δείχνουν να αντιδρούν, δείχνουν να θέλουν να θυμηθούν  τις παλαιές παραδόσεις του 1848, του 1871, του 1917-19. Παλαιές υποθέσεις, όπως το παλαιό κρασί που θα έρθει, αν έρθει με νέα τρόπο, με νέα φορεσιά, με νέα γλώσσα.     

Κάτι κινείται είναι βέβαιο, ο τυφλοπόντικας αρχίζει να ξαναβγάζει στην επιφάνεια την μουσούδα του, τυφλωμένος ακόμη, όπως ο σοφός του σπηλαίου του Πλάτωνα,  από το ήλιο, αλλά περίχαρης, αναγγέλλοντας: ναι είμαι και εγώ εδώ, ως φάντασμα, όνειρο και εφιάλτης για κάποιους.  Μόνο που θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως το πρώτο λόγο    την πρωτοκαθεδρία των κινήσεων, τον έλεγχο αυτών που γίνονται,  συνεχίζουν να το έχουν αυτοί που την ζωή μας μαραζώνουν.

Αυτοί συνεχίζουν να βαράνε το ντέφι, και εμείς να χορεύουμε, όπως ο αρκουδιάρης με την αρκούδα του στο πανηγύρι των τρελών της αγοράς. Δίνοντας μάχες χαρακωμάτων, για να περισώσουμε οτιδήποτε μπορεί να μας φανεί χρήσιμο στην βαρβαρότητα που είναι ήδη παρούσα. Και αυτό το ονομάζουμε αντίσταση και λαϊκός αγώνας, τυχαίο, δεν νομίζω, στην κατάσταση που βρίσκεται το λαϊκό κίνημα και η ηγεσία του. Στη κατάσταση που βρίσκεται η αριστερά, αυτή η δύναμη που πάντα αναλάμβανε τις δύσκολες αποστολές, διαρκώς νικήτρια, μα πάντα ηττημένη…,δεν πειράζει…η ζωή προχωρούσε και θα προχωρήσει  και αυτό είχε σημασία και όχι τα εργαλεία της αλλαγής, γιατί αυτό είναι, αν είναι αυτό, η αριστερά.    

Μα αντίσταση σημαίνει παραγωγή, διάσχιση, έξοδος, συνάντηση, ενόραση, έρωτας. Όχι απλώς όλοι μαζί, άλλα όλοι μαζί διαφορετικά, ανατρεπτικά…Σε σχέση με τα  πρωτοπόρα ρεύματα της εποχής μας, τις τεράστιες άλλα αντιφατικές δυνατότητες χειραφέτησης, εν μέσω του κοινού, δια  του κοινού, για το κοινό. Οικοδόμηση μορφών ζωής της δημοκρατικής  κοινότητας  των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών» από τα σήμερα και όχι σε ένα μακρινό σύμπαν. Δύσκολο, βουνό, …αδύνατο, ουτοπικό ή άτοπο…, ίσως άλλα γοητευτικά επικίνδυνο, τόσο που να βγαίνει εκτός νόμου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ραγιάδικη φωνή- ανυπότακτη ψυχή

Για ηρεμήστε λίγο, φωνάζει η φωνή της ραγιάδικης λογικής αυτή που πάντα επιλέγει να παίξει με θαυμασμό το παιχνίδι  της διαλεκτικής του αφέντη-δούλου, δίχως όμως να την φτάνει στα όρια της, δηλαδή στην διαλεκτική αναίρεση και του αφέντη και του δούλου, εξάλλου ο ένας δεν κάνει δίχως τον άλλο. 

Τι  μπορούσαμε να κάνουμε- συνεχίζει η ραγιάδικη φωνή- έχουμε να τα βάλουμε  με ένα πανίσχυρο αντίπαλο  που τα θέλει όλα δικά του και τα θέλει τώρα. Με ένα παμφάγο τέρας που όπως πάει θα φάει και τα άντερα του για να θρέψει την πείνα του, αφού πρώτα θα  μας έχει φάει ζωντανούς.

Μα είναι έτσι- κραυγάζει η φωνή της ανυπότακτης αξιοπρέπειας- μήπως πίσω από τους σιδερόφραχτους πραιτοριανούς κρύβεται ένας πήλινος γίγαντας που χει πέσει θύμα και ο ίδιος της τάσης να αναπτύσσεται, να τρώει, να καρπώνεται, να "περιφράζει", να γίνεται από εγκληματίας, τραπεζίτης  και από πειρατής, μπάτσος και δικαστής;

Μιας τάσης που ψάχνει παρθένο έδαφος για να αποικίσει, όπως οι τυχοδιώκτες στην άγρια Δύση, καθαρίζοντας το περιβάλλον από κάθε τι που δεν μπορεί να βγάλει κέρδος. Μιας τάσης που ολοκληρώνεται μην έχοντας άλλο παρθένο έδαφος να επεκταθεί. Ή για να το πούμε λίγο διαφορετικά, έχοντας   ως μοναδικό «παρθένο» έδαφος  τα βιοπολιτικά πεδία του, φτιαγμένα από σταθερό κεφάλαιο, νεκρή εργασία και υψηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου, μυρίζοντας καρκίνο και φορμόλη.

Μπλοκάροντας εν τέλει το μηχανισμό παραγωγής κέρδους, πέφτοντας θύμα της ίδιας του της παμφαγιάς.  Μόνο που δεν μπορεί να πράξει και διαφορετικά, από την αρχή έτσι ξεκίνησε, μετατρέποντας την δυναμική του διαφωτισμού σε διαστροφή που έκανε κάποιους λίγους πολύ  πλούσιους και τους πολλούς σε πολύ φτωχούς, τόσο φτωχούς που να μην μπορούν να ελέγχουν τους όρους της ζωής τους και ας έχουν την ανταλλακτική αξία να καταναλώνουν.   

 Αν είναι τα πράγματα τότε μιλάμε για ένα θανάσιμο κίνδυνο καθώς μιλάμε για ένα πληγωμένο θηρίο που θα  πρέπει να εξοντωθεί  για να ξεπεραστεί ο κίνδυνος.  Να γιατί  η μόνη λύση που φαντάζει ρεαλιστική είναι η ουτοπία....., αλλιώς ο καπιταλιστικός καρκίνος θα μας σκοτώσει..

Μήπως μπήκαμε στους έσχατους καιρούς;;;  

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον, αν και αρκετά δυσνόητο βιβλίο για το ζήτημα των χρόνων της επανάστασης(το δύσκολο ζήτημα των χρόνων-1994-διεθνισμός) του Ιταλού Μαρξιστή Αρρίγκο Τσεβέττο αναλύεται η διαλεκτική σχέση  του χρόνου  των παραγωγικών δυνάμεων και του χρόνου της επαναστατικής τάσης καθώς και η δυναμική που αναπτύσσονται όταν- σε ελάχιστες στιγμές και για λίγο είναι αλήθεια- αυτοί οι δυο χρόνοι ταυτίζονται. Τότε δηλαδή που «…Χρόνος και χώρος συνενώνονται στο ρολόι της ιστορίας για να σημάνουν τους κτύπους της ανάπτυξης, των κρίσεων, των πολέμων, των επαναστάσεων μέσα στην πάλη των τάξεων».

 Θεωρώντας  πολύ σωστά πως η αντικειμενική κίνηση του καπιταλισμού βρίσκεται σε εξέλιξη, ανεξάρτητα από το σπάσιμο του ενός ή του άλλου κρίκου και άρα δεν μας ταιριάζει βολονταρισμός και αναμονή. 

 Αναστοχάζοντας όμως τους χρόνους που το προλεταριάτα θα κάνει την επανάσταση του υποχρεωμένο από μια ιστορική αναγκαιότητα. Μόνο που κάποιοι από αυτούς τους έσχατους χρόνους-όπως μας ξαναθύμισε  με τον τρόπο του  ο Ζιζεκ- έφτασαν  και οι όποιες αναγκαιότητες έχουν πάει περίπατο προ πολλού…

 Συμφωνώντας με τον Λ. Τρότσκι όταν έγραφε: «Η ανικανότητα του προλεταριάτου να πάρει στα χέρια τη διεύθυνση θα μπορούσε να οδηγήσει… στην  ανάπτυξη μιας νέας εκμεταλλευτικής τάξης από τη βοναπαρτιστική φασιστική γραφειοκρατία….που θα σήμαινε την έκλειψη του πολιτισμού». Αυτό συνέβη το 1940, αυτό μπορεί να συμβεί δυστυχώς και σήμερα…    

Κατά μια έννοια οι Σενεγαλέζοι εργάτες της Νομαρχίας Ιωαννίνων έδειξαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί από δω και εντεύθεν… Αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, οικοδόμηση μορφών δυαδικής εξουσίας, μορφές πάλης που συμπεριλαμβάνει τα βιοπολιτικά πεδία, μετατρέποντας το ίδιο σου το σώμα σε όπλο, εκβιάζοντας τους εκβιαστές και τους τρομοκράτες των ζωών μας....

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ