ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΚΡΩΝ

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Η ανεξέλικτη δομική κεφαλαιοκρατική  κρίση που βρήκε ως αδύνατο κρίκο την χώρα μας,  σμπαράλιασε το πολιτικό σκηνικό, δυναμώνοντας τα πολιτικά άκρα.   Κυρίως το άκρο δεξιό τμήμα της πολιτικής γεωγραφίας για λόγους που έχουν να κάνουν με την ηγεμονία κυρίαρχων συντηρητικών  στερεοτύπων. Όπως όμως έχουν να κάνουν και με την στρατηγική απουσία της αριστεράς, με την αδυναμία της να προβάλει ένα συνολικό επαναστατικό πρόγραμμα στο σήμερα.

Απέναντι στην πόλωση στα δυο άκρα, η κυρίαρχη ηγεμονική κεφαλαιοκρατική τάξη, προβάλει τα καλά της τάξης, της ησυχίας, της ηρεμίας, της νοικοκυροσύνης, τα ιδανικά του κέντρου, προβάλλοντας το ιδεολόγημα πως τα  άκρα που κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ενώνονται. Έτσι κατά αυτόν τον μυστήριο τρόπο  η οριζόντια γραμμή από τα φασισμό και τον ναζισμό έως και τον εξεγερσιακό κομμουνισμό- αναρχισμό κυρτώνει και γίνεται κύκλος, λες και έχουμε να κάνουμε με το κύκλο της φύσης.

Η δεξιά πατερίτσα του συστήματος  

Το αστήριχτο και το παρόλο του εν λόγω ιδεολογήματος είναι ολοφάνερο: Ο κύκλος λοιπόν ενώνει τα ιδανικά του δεξιού άκρου που είναι   τα ιδανικά της φυλής, του αίματος, του έθνους, της πειθαρχίας, της τάξης, της υποταγής σε ένα ηγέτη  με τα ιδανικά του αριστερού άκρου που είναι τα ιδανικά  της καθολικής ελευθερίας, της ισότητας,  της δικαιοσύνης,  της παγκόσμιας αδελφότητας. Το δίχως άλλο πρόκειται για μια σχιζοφρενική συστημική άποψη, που στοχεύει κύρια στο να δυσφημήσει το αριστερό ανατρεπτικό άκρο, δικαιώνοντας εν τέλει,  το δεξιό άκρο.    Προβάλλοντας ως επιχείρημα το μίσος που- τάχα μου, τάχα μου- έχουν και τα δυο άκρα απέναντι  στην δημοκρατία. Κάτι που σε μεγάλο βαθμό δεν ισχύει, τουλάχιστον όπως το βάζουν οι κυρίαρχες συστημικές δυνάμεις.

Ναι στο δεξιό  άκρο υπάρχει ένα  βαθύ μίσος απέναντι στην δημοκρατία,  την ισότητα και την αδελφότητα. Κατά αυτούς δεν μπορούν και δεν πρέπει όλοι οι άνθρωποι, όλα τα φύλα, όλα τα έθνη και όλες οι φυλές να είναι ίσιοι. Κατά αυτούς υπάρχει μια φυσική ανωτερότητα που μετατρέπεται σε εθνική, φυλετική, πολιτισμική και πολιτική ανωτερότητα. Άρα οι άνθρωποι, τα έθνη και οι φυλές για να συναντήσουν το ιστορικό τους πεπρωμένο πρέπει να υπακούουν σε σωτήρες, θεούς, ηγέτες και φύρερ, υποτάσσοντας κατωτέρους ανθρώπους, λαούς, έθνη και φυλές. Αντιλήψεις που έφτασαν στο σημείο να οδηγήσουν λαούς και ανθρώπους σε γενοκτονίες και ολοκαυτώματα.

Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό το  άκρο υπερασπίζεται ιδέες και ιδανικά που δεν νικήθηκαν αποτελεσματικά από το διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση. Έτσι στην συνέχεια αυτές οι αντιδραστικές  σκοταδιστικές αντιλήψεις ενσωματώθηκαν- οργανικά παρακαλώ-  στην κυρίαρχη ιδεολογία της νέας αστικής ελίτ και χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στο αγώνα των ελίτ ενάντια στις λαϊκές τάξεις και τους λαούς  του τρίτου κόσμου.

Το εν λόγω άκρο  χρησιμοποιείται από την ηγεμονική καπιταλιστική ελίτ, όταν η τελευταία κινδυνεύει,  τόσο από τις δικές τους αντιφάσεις, όσο και από τα λαϊκά επαναστατικά κινήματα. Εξυπηρετώντας τις πολιτικές της οικονομικής ανισότητας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Είναι γνωστό πως για να εφαρμοστούν οι πολιτικές του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού είναι αναγκαίο ένα  ισχυρό κατασταλτικό κράτος και συχνά δικτατορικά καθεστώτα. Καθεστώτα όπως αυτά της Λατινικής Αμερικής που στην δεκαετία του 70 έδωσαν   δουλειά στα υπολείμματα του φασισμού και του ναζισμού, για να εξαφανίσουν τους αντιφρονούντες.    Άρα τα δεξιά ακραία κινήματα  σε καμιά περίπτωση δεν είναι για αντισυστημικά κινήματα, μα είναι προϊόντα του βαθιού κράτους, όπως είναι και η Χ.Α

Το άκρο της ριζικής αλλαγής

Ας δούμε τώρα το αριστερό  άκρο που κατά τον πλείστον δεν μισεί και  δεν αντιμάχεται τις ιδέες του διαφωτισμού και της δημοκρατίας. Αντιμάχεται  την συγκεκριμένη μορφή της  κοινοβουλευτικής δημοκρατία που είναι η κυρίαρχη  αντίληψη και ιδεολογία του κ.τ.π.  Κατά μια έννοια το αριστερό άκρο αγωνίζεται για την ολοκλήρωση της δημοκρατίας, της ελευθέριας και της αδελφότητας, αγωνίζονται για την ολοκλήρωση του απελευθερωτικού στόχου του διαφωτιστικού παραδείγματος.

Που όμως δεν θα συμβεί στα πλαίσια αυτού του συστήματος που στηρίζεται στην οικονομική ιεραρχία και ανισότητα, μα στα πλαίσια μιας οικονομικής και κοινωνικής δημοκρατίας και ισότητας.  Όπου ο πλούτος των εργαζόμενων ανθρώπων θα μοιράζεται  σε αυτούς, σύμφωνα με τις ανάγκες τους.

Χρησιμοποιώντας  συχνά επαναστατικά μαχητικά μέσα. Χρησιμοποιώντας μορφές βίας- συμβολικής και πραγματικής-  ενάντια σε σύμβολα και εκπρόσωπους της καπιταλιστικής τάξης. Κατανοώντας πως καμιά παλαιά τάξη δεν φεύγει από το προσκήνιο της ιστορίας με την θέληση της.

Και σε αυτό το σημείο πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι θεμελιώδες:  Υπάρχει βία και βία, υπάρχει η βία που στήνει καθεστώτα και κυρίαρχους ή που υπερασπίζεται καθεστώτα και τύραννους, υπάρχει και η  βία, ας την ονομάσουμε αντιβία, που γκρεμίζει τυραννίες και καθεστώτα και συμβάλει στο να αλλάξει ρότα ο κόσμος.  Η πρώτη βία ανήκει στην βία που χρησιμοποιεί το δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος, όπως και το κέντρο δια του κράτους, η δεύτερη ανήκει στο αριστερό  άκρο του πολιτικού φάσματος.

Φυσικά η ιστορία και η εξέλιξη της δεν λειτούργησε, ούτε λειτουργεί με ένα τόσο γραμμικό τρόπο.  Η αντιβία της Γαλλικής Επανάστασης, γέννησε την  αντιβία της λαϊκής τρομοκρατίας του επαναστατικού άκρου για να φέρει ως συστημικό αντίβαρο  την βία του συστήματος και την παλινόρθωση της αυτοκρατορίας με αστικό πλαίσιο και μανδύα. Αντίστοιχα η επαναστατική αντιβία στις αντικαπιταλιστικές επαναστάσεις του 20ού αιώνα μεταλλάχτηκε στην καθεστωτική βία των γραφειοκρατών,  των κομματοκρατόρων και των νέων αστικών ελίτ που βγήκαν από το μπλοκάρισμα των εν λογω επαναστάσεων.

Και πάλι όμως δεν είχαμε συνάντηση κανενός πολιτικού άκρου. Αυτό που είχαμε ήταν η επανεμφάνιση- για διάφορους λόγους-  της παλαιάς τάξης μέσα στην νέα. Είχαμε μια μετατόπιση του αριστερού άκρου προς το κέντρο, παρά την συνάντηση της άκρας δεξιάς με την άκρα αριστερά. Άρα και σε αυτή την περίπτωση το ιδεολόγημα του κέντρου όχι μόνο πέφτει στο κενό,  αλλά και αποδεικνύει πως είναι το κέντρο- το κάθε φορά κέντρο- που χρησιμοποιεί την συστημική βία- με την μια ή την άλλη φορεσιά και μορφή-για να στηρίξει την εξουσία του.

Και αυτό γιατί το κέντρο- το κάθε φορά κέντρο- δεν είχε και δεν  έχει καμία σχέση με την Αριστοτελική μεσότητα του πολιτεύματος της πολιτείας. Το πολίτευμα όπου δεν θα υπήρχαν ούτε πολλοί πλούσιοι, ούτε πολλοί φτωχοί και η εξουσία θα μοιράζεται σε όλους  Αυτό το πολίτευμα που είναι και το όραμα του επαναστατικού, αριστερού άκρου με την μορφή της κοινωνίας των συνεταιρισμένων παραγώγων.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ