ΣΠΙΝΟΖΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ….

Ένα μικρό δοκίμιο πάνω στο φόβο, το μίσος και την χαρά 

Αν οι εκλογές που έγιναν στις 6 ΜΑΗ ήταν οι εκλογές της οργής ενάντια σε μια κατάσταση που η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν κατανόησε ακόμη στην ολότητα της την τραγικότητα των ιστορικών στιγμών,  οι εκλογές στις 17 Ιούνη ήταν οι εκλογές του φόβου και του μίσους.

Του φόβου του πλήθους απέναντι στον  ανοικτό εκβιασμό δυνάμεων που σε ένα εικονικό και τηλεοπτικό πεδίο βρίσκονται πάνω από εμάς. Τρομοκρατώντας μας  πως θα γίνουμε «Αλβανία», ενώ μας ετοιμάζουν να γίνουμε- αν δεν μας έχουν κάνει ήδη- μπανανία.

Του μίσους απέναντι σε ότι διαφέρει από εμάς, απέναντι σε αυτούς που απειλούν την επίπλαστη- αν όχι ψεύτικη-ευμάρεια και ησυχία μας.  Και που στην πραγματικότητα επάνω σε αυτούς στηρίχθηκε ο μέχρι πρότινος δανεικός καταναλωτισμός μας.  Σώζοντας για μια δεκαετία τον μικροαστικό συμφερτό που τώρα φοβάται πως θα χάσει τα ψιχουλάκια που χει στις τράπεζες ή στο προσκεφάλι του, αφού τα πολλά τα αρπάξανε οι τράπεζες και τα μνημόνια του.

Μικροαστικός συμφερτός που επιχαίρει για τις σφαλιάρες σε γυναίκες, μέγιστη πράξη αντρισμού, κατά τους ίδιους. Βάρβαρες αντιλήψεις μακράν μιας συντηρητικής αριστοκρατικής σκέψης που ο ιπποτικός ηρωισμός αντιμετώπιζε ίσους και όχι αδυνάτους…,  ή έτσι θέλανε να πιστεύουν οι διανοητές του…

Του φόβου που μετατρέπεται σε μίσος των μαζών που γίνονται φοβερές και κάποτε φοβισμένες και που η ΧΑ δεν είναι παρά το παρακρατικό χέρι που τις  προστατεύει και αύριο είναι σίγουρο πως θα τις τιμωρεί αφού θα τις εξουσιάζει. Άλλωστε κάθε εξουσία που ξέρει να πουλάει προστασία αύριο θα ζητήσει το μερτικό της  στην κυριαρχία… Ιδιαιτέρα οι οπλισμένοι μικροαστοί και τα λούμπεν προλεταριακά πλήθη.

Μόνο που η τρομοκρατία των ελίτ και των ακολουθών τους είναι η απάντηση στο φόβο που ασκεί πάνω τους  η αντίσταση του συνειδητοποιημένου πλήθους, όπως συνέβη τα 2 τελευταία χρόνια στην Ελλάδα… Με το μαχητικό λαϊκό- εργατικό κίνημα  ενάντια στο μνημόνιο, τις πολιτικές του και τους πολιτικούς του. Που απονομιμοποίησε όλο το πολιτικό προσωπικό και προσωπείο της μεταπολίτευσης.

Αυτό το κίνημα που εκφράστηκε πολιτικά διαμέσου του  ΣΥΡΙΖΑ που εξέφρασε και εκπροσώπησε πολιτικά  την πλυθηντικότητα και την πολυμορφία των κινημάτων των τελευταίων 15 χρόνων. Από τις ευρωπορείες, τα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, τις πλατείες και το κίνημα ενάντια στο μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ σε ολάκαιρη την Ευρώπη είναι ότι ριζοσπαστικότερο  και μαζικότερο ανέδειξαν τα εν λόγω κινήματα στο πολιτικο σκηνικό.

Ανεξάρτητα  από το παρόν και το μέλλον του, ανεξάρτητα της μεταρρυθμιστικής του ηγεσίας. Ανεξάρτητα από το γεγονός της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από ένα πολυμορφικό πληθυντικό δίκτυο σε κόμμα εξουσίας με μέλη και οπαδούς  που είναι πολύ πιθανόν να αποκόψει την δυναμική που χει αναπτύξει.

Αυτή η κινηματική, πληθυντική,  πολυσύνθετη βάση του και οι δυναμικές που έχουν αναπτυχθεί είναι που τρόμαξε τις ελίτ της Ευρώπης και προχώρησαν σε αυτό τον απροκάλυπτο και σχιζοειδή εκβιασμό που δυστυχώς είχε αποτέλεσμα  στην σχετική πλειοψηφία του πολιτικού σώματος που  καταντά μειοψηφία.

Καθώς στις  εκλογές της 17 Ιούνη με διαφορά λίγων εκατοντάδων χιλιάδων ψήφων και με το 40% του εκλογικού σώματος να απέχει η φόβος επικράτησε στα σημεία της ελπίδας. Η διαφορά  τους  δε, σε μια οντολογική βάση τεράστια. Στην περίπτωση του φόβου έχουμε ένα υποταγμένο πλήθος, ενώ της ελπίδας ένα ελεύθερο πλήθος.

Ας ακολουθήσουμε την σκέψη του Σπινόζα:  Ένα ελεύθερο πλήθος καθοδηγείται περισσότερο από την ελπίδα παρά από το φόβο, ενώ το υποταγμένο περισσότερο από το φόβο παρά από την ελπίδα∙ το πρώτο επιχειρεί να  δημιουργήσει κάτι μέσα στην ζωή του, το δεύτερο περιορίζεται να αποφύγει το θάνατο∙ το ένα επιχειρεί να ζήσει σύμφωνα με τις δικές του φιλοδοξίες, το άλλο υπακούει στον εξαναγκασμό του κατακτητή. Ο Σπινόζα μέσα σε λίγες γραμμές ανάλυσε πλήρως το τι συνέβη στις εκλογές της 17 Ιούνη και κάθε άλλη ανάλυση ίσως και να περίσσευε.

Θα περίσσευε αν πέρα από την ελπίδα δεν υπήρχε τίποτε άλλο.  Αν δεν υπήρχε η χαρά. Η χαρά που είναι το πραγματικό αντίβαρο όχι μόνο στην λύπη μα και στο φόβο και το μίσος που νιώθουμε για τον άλλον που δεν είναι παρά αντιστραμμένα το μίσος που νιώθουμε για τον εαυτό μας.

Γιατί κακό και καλό υπάρχουν μόνο στους υποταγμένους ανθρώπους. Αντίθετα στους ελεύθερους ανθρώπους δεν υπάρχουν γενικά και αόριστα οι έννοιες καλό και κακό. Για τους ελεύθερους ανθρώπους καλό είναι ότι τους αυξάνει την δύναμη και κακό ότι τους την μειώνει. Καλό είναι να νιώθουμε δυνατοί και χαρούμενοι, ικανοί για να αυτοεξουσιαζόμαστε. Αντίθετα κακό είναι να μεταβιβάζουμε την εξουσία μας σε τρίτους…

Διαφορετικά η ελπίδα δεν θα είναι παρά η άλλη όψη του φόβου που διαρκώς θα αναπαράγεται προκαλώντας μίση και αλληλοσπαραγμό.

Ενώ η χαρά είναι η ικανότητα και η δυνατότητα  να παράγουμε- από κοινού- αυτά που δυναμώνει το πολιτικό μας σώμα. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά σε ένα δυνατό σώμα που όλα τα μέρη συνεργάζονται όσο γίνεται  αρμονικότερα  και μοιράζονται το πλούτο που παράγεται…

Αν κάποιοι αναγνωρίζουν σε αυτή την κατάσταση χαράς την κομμουνιστική κοινωνία δεν πέφτουν και πολύ έξω. Πρόκειται για μια λογική διαρκούς ρήξης και ανατροπής με τα δίπολα και τα τρίποδα εξουσίας. Με τα δίπολα όπως είναι η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία που θα πρέπει να αποδομηθεί προς όφελος μιας κοινότητας ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών.

Ή  με τα ηθικά  τρίποδα όπως είναι ο «σκλάβος-τύραννος-ιερέας» με την θέση του σκλάβου να παίρνει ο μισθωτός εργαζόμενος, την θέση του τυράννου να την παίρνει ο επαγγελματίας πολιτικός και του ιερέα ο τεχνοκράτης. Με αυτά τα δίπολα και τα ηθικά τρίποδα καλείται να έρθει σε μια διαρκή και παρατεταμένη σύγκρουση το πραγματικό κομμουνιστικό κίνημα της εποχής μας, οικοδομώντας οντολογικά την κοινότητα της δύναμης του πλήθους και  των κοινών.

Τι σημαίνουν όλα αυτά τα τόσο φιλοσοφικά και τα τόσο αφηρημένα;  Μα τίποτε άλλο από το γεγονός πως αν η αντικαπιταλιστική αριστερά- άρα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- θέλει να έχει μέλλον σε αυτή την αγρία φάση της αλλαγής της συσσώρευσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να οικοδομήσει ή να συνεισφέρει στην οικοδόμηση ενός δυνατού κομμουνισμού από τα σήμερα σε μια εμμενή κατεύθυνση.

Με βάση όχι μόνο την σύγκρουση με την καπιταλιστική εξουσία, μα διαμέσου της επανοικειοποίησης του παραγόμενου πλούτου. Με γνώμονα και εργαλείο την κοινωνική αλληλεγγύη και την γενικευμένη αυτοδιαχείριση… Απαντώντας πολιτικά- κοινωνικά και πρακτικά σε ζητήματα που η αγορά δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Οικοδομώντας πεδία που φέρνουν το μέλλον σήμερα…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ