ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΚΟΠΡΑΝΑ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…..
Των αφεντικών τα κουραδοκατακάθια, ξεβράστηκαν στην αγορά,
μολύνοντας μας το αγέρα που φυσά.
Με μυαλό καθάριο από Ελλάδα, με μυαλό άδειο, σχεδόν φελλός, που επιπλέει μες στην βαρβαρότητα την τρομερή την βρώμα.
Ω τι τραγωδία, ω τι συμφορά με αυτή την φάρα των αθλίων που κυβερνά….
Ήρθαν, φάγανε, ξενοπηδήσανε κοπρίσανε το σύμπαν και τώρα τα υπολείμματα τους φόρεσαν μαύρα ρούχα, πήρανε σκεπάρνια και λοστούς, μιλώντας για Ελλάδα, αυτοί οι ανθέλληνες, κυνηγώντας τους λεπρούς, τους σαλούς και τους αγίους που χαλάνε την ησυχία των αφεντάδων, υπερασπίζοντας τα δουλικά που στρώνουν το τραπέζι να φάνε οι αφεντάδες.
Μα νιώθουμε αδύνατοι και δυνατοί συνάμα να ξεβρομίσουμε τον τόπο από της αθλιότητας την θλιβερή την μπόχα, πετώντας στα σκουπίδια τους δούλους με τους ράβδους, τα κόπρανα τους, μα και τα αφεντικά τα ίδια…
Σταματώντας της ιστορίας την πικρή πορεία, αλλάζοντας εμείς οι κολασμένοι την φορά του κόσμου προς την παρακμή.
Μα φοβόμαστε το φως, όπως τα παιδιά το σκοτάδι, τυφλωμένοι απ την λάμψη της αλήθειας που καίει γύρω μας, μέσα μας, πάνω μας…., άγιοι που αρνούνται την αγιότητα τους, δυνατοί που φοβούνται την δύναμη τους.., βλέπουν την μεγαλοσύνη των σκοπών και αντί να σηκωθούν , σκύβουν ακόμη πιο πολύ, μέσα στα ξερατά των αφεντάδων….
Η δική μας αδυναμία, των αφεντάδων η δύναμη, των ξερατών τους η ορμή που μολύνει στο διάβα τους το κάθε τι.., του θανάτου η τρομερή η ηδονή
Και εκεί βρισκόμαστε ένα βήμα προς, δυο βήματα πίσω… Μα της ζωής η 
ηδονή, του έρωτα η χάρη, της αγιότητας η λάμψη στο τέλος θα σημάνουν γενικό ξεσηκωμό. Δεν θα αφήσουν της βίας και του θανάτου την εξουσία να κατακλύσει το σύμπαν…
ηδονή, του έρωτα η χάρη, της αγιότητας η λάμψη στο τέλος θα σημάνουν γενικό ξεσηκωμό. Δεν θα αφήσουν της βίας και του θανάτου την εξουσία να κατακλύσει το σύμπαν…
Δεν θα αφήσουν της παρακμής το καρκίνωμα το μέγα, που γεννάει των αφεντικών τα καμώματα, να πνίξει της ζωτικής ορμής την τρομερή πνοή, αυτή που γεννοβολά το νέο κάθε στιγμή, που παράγει, δημιουργεί, ερωτοτροπεί, αυτή που τον πλούτο και την ποίηση κάνει βασιλιά, κάθε στιγμή που τα αφεντικά και οι δούλοι, ελεύθεροι γίνονται..
Ναι τότε, ακόμη και οι δούλοι με τους ράβδους, ακόμη, ακόμη και τα κόπρανα με τα μαύρα ρούχα και τους λοστούς, της ελευθερίας θα νιώσουν την χαρούμενη ηδονή.. και τότε ή θα αλλάξουν ή από φόβο και τρόμο στο καιάδα της ιστορίας θα χαθούν…
sufired….
πηγή:
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου