Ρε Γιάννη γιατί να μην είναι εις το επανιδείν;;;

Το θλιβερό  γεγονός του θανάτου του Γιάννη Καραμάνη το έμαθα ακούγοντας τους παφλασμούς της θάλασσας σε μια όμορφη παραλία των Συβότων το κάρβουνο.

Η είδηση που θανάτου με συντάραξε και με επανέφερε σε μια θλιβερή πραγματικότητα, την πραγματικότητα της αναγκαιότητας, την πραγματικότητα της περατότητας που προκαλεί ο θάνατος.

Και μάλιστα ένας άδικος και άδοξος θάνατος για ένα 39 χρονών  που θα μπορούσε να αποφθεχτεί,  αν…!!!! Μα πλέον δεν έχει κανένα νόημα να λέμε: αν  το ένα, αν το άλλο..

Η περατότητα του θανάτου και το μηδέν συνάντησαν τον Γιάννη, κόβοντας το νήμα της ζωής ενός  αγωνιστή, ενός κομμουνιστή. Και δυστυχώς αυτό δεν αλλάζει..,  όσα αν και  πούμε.

Με τον Γιάννη είχαμε μια δύσκολη, μα πολύ ενδιαφέρουσα σχέση. Στέλεχος του ΚΚΕ, πρόεδρος του σωματείου εμποροϋπαλλήλων, στέλεχος του ΠΑΜΕ  και μέλος της διοίκησης του ΕΚΙ εκείνος, στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πρώην μέλος της διοίκησης  του σωματείου εμποροϋπαλλήλων ο αποφαινόμενος ήρθαμε ουκ ολίγες φορές σε σύγκρουση, σύγκρουση σφοδρή,  όμως πάντα  πολιτική και μέσα στα όρια- νομίζω- της ευπρέπειας, της καλώς εννοούμενης συναγωνιστικής ευπρέπειας.

Πίσω όμως από τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς ανταγωνισμούς, υπήρχε νομίζω μια αμοιβαία συμπάθεια, αλληλοσεβασμός και αλληλοεκτίμηση.  Αλληλοεκτίμηση που νομίζω πως δεν χάθηκε ούτε τον Οκτώβριο του 2011 με τα γεγονότα της πλατείας Ιωαννίνων, τουλάχιστον από την δική μου πλευρά αυτό ίσχυε,  μα και από την δική του νομίζω… και δεν νομίζω να λαθεύω(http://argiros.net/?p=2472). Αν και μου έλειψε μια κατ’ ιδίαν συζήτηση για τα γεγονότα του Οκτωβρίου.. Διαδικτυακά επιχείρησα να το συζητήσουμε, μα δεν βρήκα ανταπόκριση, ίσως πάλι να μην υπήρχε και λόγος να συμβεί, να μην υπήρχε αναγκαιότητα να γίνει…

Χάρηκα και στήριξα όσο μπορούσα το άνοιγμα του βιβλιοπωλείου «ΚΑΤΩΦΛΙ» στην θέση της «ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ» με πρωταγωνιστή του εγχειρήματος τον Γιάννη, απόπειρα που δεν είχε την τύχη να μακροημερεύσει, όπως και η ζωή του Γιάννη, δυστυχώς. http://argird.blogspot.gr/2010/12/blog-post_17.html

Επίσης χαιρόμουν πάντα τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες πρώτα με τους «Αθεράπευτους» και μετά με την ομάδα «Εξαύδα».  Κάτι που δείχνει πως ο Γιάννης  ήταν μια πολυσχιδής και  ανήσυχη προσωπικότητα, όπως δηλαδή θα έπρεπε να είναι κάθε κομμουνιστής και κάθε επαναστάτης….

Τα γεγονότα μίλησαν και δεν αλλάζουν, δεν μπορούν να αλλάξουν ότι και να γίνει, όποιες και αν είναι οι επιθυμίες μας.

Και δυστυχώς ως κομμουνιστές δεν έχουμε ούτε την  ελπίδα, μα  ούτε και την αυταπάτη της δυνατότητας να  συναντηθούν οι υποστάσεις μας  κάπου άλλου. Κάτι που θα μας επέτρεπε να συνεχίσουμε με το Γιάννη την σύγκρουση  για το δίκαιο των θέσεων μας . Μέχρι να αποφασίσει η σκρόφα η  ιστορία για το ποιος έχει τελικά δίκαιο…

Καλό ταξίδι συναγωνιστή και σύντροφε Γιάννη, περαστικά σου Γεωργία…….

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ