Μπορούμε δίχως αφεντικά(;;;)


Αναδημοσιεύω  το κείμενο της

Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

που βρίσκεται στην εφημερίδα ΔΡΑΣΗ. (http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2012/08/blog-post_25.html?spref=fb).
Στην συνέχεια θα κάνω και εγώ κάνα δυο φιλικά, συντροφικά και κριτικά σχόλια πάνω στο ζήτημα και στην γραμμή της εργατικής αυτοδιαχείρισης…

Μπορούμε χωρίς αφεντικά, αυτοδιαχείριση τώρα! Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής
Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 23/8, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Νοσότρος, ανοιχτή συνέλευση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής. Στη συνέλευση έγινε ενημέρωση για τις αποφάσεις των συνελεύσεων των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, και συζήτηση προτάσεων για δράσεις αλληλεγγύης και στήριξης του αγώνα τους.
Αποφασίστηκαν τα εξής:
- Η συμμετοχή της Πρωτοβουλίας στο μπλοκ των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στην πορεία της ΔΕΘ, στις 8/9, στην Καμάρα.
- Η διοργάνωση εκδήλωσης-συζήτησης στην Αθήνα με συμμετοχή εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και εργαζόμενου από την αυτοδιαχειριζόμενη Ζανόν της Αργεντινής.
- Η διοργάνωση μεγάλης συναυλίας αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης των εργαζομένων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής.
- Η πραγματοποίηση νέας ανοιχτής συνέλευσης, τη Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου, 8:00 μμ, στο Πολυτεχνείο.
- Η οργάνωση εξορμήσεων ενημέρωσης σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, με το παρακάτω κείμενο που διαμορφώθηκε στη συνέλευση:
Μπορούμε χωρίς αφεντικά!
Αυτοδιαχείριση τώρα!
Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στη Θεσσαλονίκη, απλήρωτοι από τον Μάιο του 2011 και σε επίσχεση εργασίας, αγωνίζονται να κάνουν πράξη ότι εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε χωρίς αφεντικά. Αγωνιζόμαστε μαζί τους στηρίζοντας την απόφασή τους να περάσει το εργοστάσιο στα χέρια των εργαζομένων, για την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου, ως λύση για να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας και τα δεδουλευμένα των εργαζομένων.
Ο αγώνας αυτός αφορά ολόκληρη την κοινωνία, καθώς θέτει άμεσα επί τάπητος το δρόμο της αυτοδιαχείρισης και του αμεσοδημοκρατικού εργατικού συνεταιρισμού ως απάντηση στην κρίση και στην επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους. Ως το αναγκαίο βήμα για να πάρουμε εμείς, οι δημιουργοί του πλούτου, την παραγωγή και ολόκληρη τη ζωή μας στα χέρια μας.
Όπως δείχνουν και πολλά υπαρκτά και επιτυχημένα παραδείγματα σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ένας δρόμος ανταγωνιστικός προς τις υπάρχουσες σχέσεις εκμετάλλευσης, ανισότητας και ιεραρχίας, που δεν επιζητεί απλώς να περισώσει την προηγούμενη κατάσταση αλλά να ανοίξει παράθυρα προς μια διαφορετική οργάνωση της παραγωγής και κατανομή των προϊόντων της με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος των λίγων.
Παράλληλα είναι ένας δρόμος που ρίχνει τα τείχη των συντεχνιακών περιχαρακώσεων και των διαιρέσεων των εργαζομένων, αφού μπορεί να κινητοποιήσει και να συνενώσει όλο το «περιττό» για το κεφάλαιο εργατικό δυναμικό, από τους νεολαίους της επισφάλειας μέχρι τους εργαζόμενους στις βιομηχανικές ζώνες, από τους ανέργους μέχρι τους μετανάστες, για την επιβίωση, τη δημιουργία και την ελευθερία μέσω μιας άλλης αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας.
Βεβαίως πρόκειται για δύσκολο δρόμο που βρίσκεται και θα βρίσκεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπος με το κεφάλαιο και το κράτος. Γι” αυτό η πλατιά κοινωνική ουσιαστική αλληλεγγύη και στήριξη είναι προϋπόθεση για την επιτυχία κάθε τέτοιου εγχειρήματος, και ταυτόχρονα κάθε νίκη σε αυτόν τον αγώνα μπορεί να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά για την εξάπλωση και την ενδυνάμωση του παραδείγματος της αυτοδιαχείρισης.
Καλούμε τα σωματεία, τις εργατικές συλλογικότητες, τις συνελεύσεις γειτονιάς, όλους τους εργαζόμενους και τους ανέργους να στηρίξουν με κάθε μέσο τον δίκαιο αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής. Να πλαισιώσουν την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και τον κοινό μας αγώνα. Να συμβάλλουμε όλοι μας στη δημιουργία ενός πανελλαδικού δικτύου πολιτικής και οικονομικής υποστήριξης του πολύμορφου αγώνα και της ίδιας της αυτοδιαχειριζόμενης λειτουργίας του εργοστασίου.
Το ζήτημα έχει τεθεί: Δεν μπορείτε εσείς; Μπορούμε εμείς!
Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας)
στον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική

κάποια φιλικά και συντροφικά σχόλια: 

1) Καταρχήν η ιδέα και η προοπτική της εργατικής αυτοδιαχείρισης με συναρπάζει και με βρίσκει θεωρητικά σύμφωνο. Καλύτερα θα συμφωνούσα με την ιδέα και την προοπτική της γενικευμένης αυτοδιαχείρισης και όχι απλώς της εργατικής αυτοδιαχείρισης.
2)Η διαφορά δεν είναι λεκτική η γνωσιοθεωρητική. Η διαφορά είναι οντολογική, πολιτική, σχεδόν κοσμοθεωρητική. Για να μην μπερδευτούμε να τι εννοώ: Η προοπτική της εργατικής αυτοδιαχείρισης στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μπαίνει με 2 τρόπους: α) με τον τρόπο ενός «λαϊκού» καπιταλισμού. Εκεί αφεντικά θα είναι οι ίδιοι οι εργάτες ή οι εργάτες που θα είναι μέτοχοι της επιχείρησης. Και θα εκμεταλλεύονται τους εαυτούς τους ή άλλους εργάτες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια τρύπα στο νερό από την στιγμή που το επιχειρείν, η  εκμετάλλευση και η υπεραξία παραμένουν παρούσες. β) η αυτοδιαχείριση ως διπλή εξουσία, ως αντιεξουσία. Όπως είναι η παραπάνω πρόταση της Ανοικτής   Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης (Αθήνας) στον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανικής Μεταλλευτικής. Σε αυτή την περίπτωση η προοπτική έχει κάποια ελπίδα να προχωρήσει στο βαθμό που θα γενικευτεί και θα γειωθεί σε μια σειρά από χώρους.  Και όμως και εκεί η εκμετάλλευση, όπως και η παραγωγή υπεραξίας είναι παρούσα, όχι με τον τον άγριο τρόπο του νεοφιλελευθερισμού μα παρούσα.  Στο  βαθμό που παραμένουν εργάτες που διαχειρίζονται ένα κεφάλαιο, συλλογικό κεφάλαιο, ελεγχόμενο κεφάλαιο από τους ίδιους, μα κεφάλαιο   Παραμένει ζωντανή  δηλαδή η διαλεκτική σχέση κεφάλαιο-εργασία σε ένα περίγυρο άκρως καπιταλιστικό, με την εξουσία, την κρατική εξουσία να την έχει το κεφάλαιο. Αν είναι ανέφικτος ο σοσιαλισμός σε μόνο μια χώρα, ποσό αλήθεια ανέφικτος είναι η αυτοδιαχείριση σε ένα εργοστάσιο ή σε ένα δίκτυο εργοστασίων; Αυτό δεν συνεπάγεται πως εναντιωνόμαστε σε αυτές τις μάχες, μα βλέπουμε και τα όρια τους, στο βαθμό που δεν καταλύεται η κεφαλαιακή σχέση.   Μέσα στο ταξικό πόλεμο θα μπορούσαν να υπάρξουν και τέτοιες οπτικές και τακτικές, λόγου χάρη στην ΔΩΔΩΝΗ στα Γιάννενα, ή και στην υπόλοιπη Ελλάδα με τα συνεταιριστικά εργοστάσια…..
3)Το ζητούμενο λοιπόν βρίσκεται στην κατάλυση, στην υπέρβαση της σχέσης κεφάλαιο- εργασία. Στην διαλεκτική άρση και των  δυο πλευρών της κυρίαρχης αντίθεσης. Στην οικοδόμηση των κομμουνιστικών προϋποθέσεων από τα σήμερα, αυτών  που αντιφατικά γεννάει τόσο η ταξική σύγκρουση, όσο και η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Στην προοπτική της γενικευμένης αυτοδιαχείρισης, όχι από τους εργάτες που θα παίρνουν πίσω  το πλούτο, αλλά από τους ελεύθερους συνεταιρισμένους παραγωγούς που θα αλλάζουν τόσο τις αντικειμενικές-υποκειμενικές συνθήκες, όσο και τον  ίδιο τον πλούτο. Αλλάζοντας οντολογική οπτική μεταξύ τους και με την φύση.
4) Αυτό προϋποθέτει ένα κίνημα που θα έχει στόχο την καθολική και διαρκή ανατροπή με οποιοδήποτε μέσο επιλέξει αυτό. Ένα κίνημα που δεν θα φοβηθεί να οικοδομήσει αντιεξουσίες ή να ανατρέψει την καπιταλιστική εξουσία.    Θα μου πείτε, υπάρχει αυτό το κίνημα;   Όχι δεν υπάρχει, υπάρχουν πυρήνες, μαχόμενες πρωτοπορίες(ας μην μας φοβίζει η λέξη). Όμως θαρρώ πως η εν λόγω προοπτική είναι πολύ πιο ρεαλιστική από την προοπτική ενός δικτύου εργατικών αυτοδιαχειριστικών μονάδων.  Και πάλι θα μου πείτε γιατί;; Μα γιατί η πολύμορφη και βαθιά καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες μιας συνολικής ανατροπής που θα κτυπά στην καρδιά του κτήνους, Γιατί απέναντι στην καταστροφική ορμή του καπιταλισμού δεν απαντά η εργατική αυτοδιαχείριση, μα η καταστροφή του, η καταστροφή της σχέσης κεφαλαίο-εργασία, απαντά η κομμουνιστικοποίηση….
Κατά συνέπεια, ναι μπορούμε δίχως αφεντικά, όταν και εμείς θα πάψουμε να είμαστε και να σκεφτόμαστε ως εργάτες, μα ως μαχόμενοι κομμουνιστές, ελεύθερες προσωπικότητες και συνεταιρισμένοι παραγωγοί….Μπορούμε;;;
 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις