περί αμοιβών και πληρωμών…

Περικοπές εδώ ακόμη και οδοιπορικών, απλήρωτοι εργαζόμενοι εκεί, με τα τράπεζες ουσιαστικά πτωχευμένες, να παίρνουν το μερίδιο του λέοντος των δανείων και τους εφοπλιστάδες να αυξάνουν τα κέρδη τους. Ναι συνεχίζω να το λέω λεφτά υπάρχουν, ο αντιεξουσιαστής της εξουσίας είχε δίκαιο, μόνο που και ο ίδιος έκανε τα πάντα οι ελίτ και οι οικονομικά ισχυροί να γίνουν πλουσιότεροι και οι πλειοψηφία φτωχότεροι. Οι Αμερικάνοι αντικαπιταλιστές του  Occupy Wall St έχουν δίκαιο: Από την μια έχουμε το 99% και από την άλλη το 1%.
Αυτό είναι η εισαγωγή για ένα σχόλιο περί πληρωμών και αμοιβών που δεν θα μείνει  στην συγκεκριμένη καταθλιπτική και μίζερη πραγματικότητα που κάνει «μάγκες» τα αφεντικά που δίνουν λίγο παραπάνω από τα 600€ και αυτά μικτά!!!!
Ας ξεκινήσουμε από το ιδεατό. Αν μια πολιτεία καθορίζει τις αμοιβές σύμφωνα με τις ανάγκες των πολιτών και δη των εργαζόμενων πολιτών τότε είναι βέβαιο πως μιλάμε για μια κομμουνιστική πολιτεία.
Δυο μόνο σχόλια: 1) είναι ανοικτό αλλά  και ιστορικά συγκεκριμένο  το πώς καθορίζονται οι ανάγκες του καθενός. Σίγουρα είναι να προσφέρεις στο καθένα ο,τιδήποτε  που θα του εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή.  Που θα του πρόσφερε την πρόσβαση να ξεδιπλώσει τις  δυνατότητες του και τις δεξιότητες του που αυτές θα έκαναν την πολιτεία καλύτερη και πιο πλούσια, με μια πιο συνολική οπτική της έννοιας πλούσια.
2)Πρέπει μάλλον να αναγνωρίσουμε  μια διάκριση μεταξύ  αναγκών και επιθυμιών, που σίγουρα θα είναι άδικο και ανελεύθερο να καταπιέζονται. Στο βαθμό που αυτές δεν καταπιέζουν άλλες ανάγκες και επιθυμίες.  Που αν το πράττουν  τελικά ακυρώνουν και την ελευθερία του καταπιεστή, που η ελευθερία του εξαρτάται από την ελευθερία των άλλων και τελικά της πολιτείας. Λοιπόν τι γίνεται με αυτές τις επιθυμίες που ξεπερνάνε τα κάθε φόρα ιστορικά όρια των αναγκών;; Μα επιχειρείται να δημιουργεί   το πλαίσιο για την ικανοποίηση τους, στο βαθμό που μπορεί να ικανοποιηθεί με την συμμετοχή του ίδιου του υποκειμένου  που επιθυμεί. Τι εννοώ;; Αν λόγου χάρη επιθυμεί ένα δεύτερο σπίτι, αν μπορεί ας βάλει και ο ίδιος πλάτες ή ας  προσφέρει κάτι που επιθυμεί κάπου αλλού. Λόγου χάρη διάμεσου της έκδοσης ανταλλακτικών διατακτικών, ο Τ. Φωτόπουλος στο βιβλίο του «Περιεκτική δημοκρατία»(http://www.inclusivedemocracy.org/pd/ ) , κάνει αξιοσημείωτες αναλύσεις.
Ας πάμε παρακάτω: Αν μια πολιτεία καθορίζει τις αμοιβές με βάση την αξία, την ικανότητα και την παραγωγικότητα, τότε σίγουρα μιλάμε για μια καπιταλιστική κράτος/ κοινωνία. Αν και με τους όρους του Αριστοτέλη δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτεία.  Στην Αριστοτελική πολιτεία δεν υπάρχει μεγάλος πλούτος και μεγάλη φτώχεια και επικρατεί μια οικονομία της μεσότητας.  Το αντίθετο βέβαια από την σημερινή καπιταλιστική κοινωνία του 99% και του 1%.
Επιστρέφοντας στον αρχικό μας συλλογισμό:  Όταν οι μισθοί καθορίζονται από την ικανότητα και την παραγωγικότητα του καθενός τότε μιλάμε για ένα καθαρό καπιταλισμό. Γιατί μόνο εκμεταλλευόμενοι οι εργοδότες την ικανότητα και την παραγωγικότητα του καθενός μπορεί να παραχθεί υπεράξια.
Μόνο που  μιλάμε για ένα ιδεατό καπιταλισμό και κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.  Πρώτο γιατί αντικειμενικά μια τέτοια τυπικά ισότιμη  σχέση πληρωμής με βάση την ικανότητα και την παραγωγικότητα μας οδηγεί σε αυτό που ονομάστηκε  σοσιαλισμός που είναι το μεταβατικό στάδιο προς τον κομμουνισμό. Μεταβατικό στάδιο ή φάση  μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, η κοινωνία και οι παραγωγικές δυνάμεις και ο πλούτος να μοιράζεται πλέον σύμφωνα με τις ανάγκες, όπως και πιο πάνω είπαμε. Άρα ένας ιδεατός φιλελεύθερος καπιταλισμός, ένας άτοπος καπιταλισμός μοιάζει πολύ με την πρώτη σοσιαλιστική φάση της μετάβασης σε μια κομμουνιστική κοινωνία.
Δεύτερο γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν μπαίνουν στην μέγγενη της εκμετάλλευσης των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων, δίχως παράλληλα να υπηρετούν το πλαίσιο που θα οργανώνει αυτή την ανελεύθερη εκμετάλλευση. Είτε γιατί το επιθυμούν, είτε γιατί αδυνατούν να μπουν σε αυτό το παιχνίδι. Τότε το καπιταλιστικό κράτος για την εύρυθμη λειτουργία της καπιταλιστικής κοινωνίας/οικονομίας οργανώνει ένα πλαίσιο που η διαβίωση και η επιβίωση εξαρτάται από μια αμοιβή με βάση την ικανοποίηση των  βασικών τουλάχιστον αναγκών. Αυτό είναι το λεγόμενο σοσιαλδημοκρατικό πλαίσια που αποτελεί πάντα το στήριγμα του καπιταλιστικού συστήματος.
Βέβαια σε περιόδους κρίσης το εν λόγω σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο αδυνατεί να λειτουργήσει, αδυνατεί να απαντήσει στα ζητήματα και τότε   τόσο η αμοιβή λόγω ικανότητας και δεξιότητας ή το πλαίσιο για την  εύρυθμη λειτουργία της καπιταλιστικής κοινωνίας φτωχαίνει, χαμηλώνει, υποτιμούνται οι όροι προλεταριακής αναπαραγωγής.
Και τότε είναι που  φαίνεται η φεουδαρχική και δουλοκτητική ουσία του καπιταλισμού που βρίσκεται πίσω από την προβιά της «ελεύθερης» σχέσης εργαζόμενου- εργοδότη.  Όχι δεν μιλάμε για μια «ελεύθερη» σχέση, μα για μια σχέση εξουσίας, ιεραρχίας και κοινωνικής θέσης. Και κάθε αμοιβή με βάση την εξουσία, ιεραρχία και κοινωνικής θέση μας οδηγεί σε σχέσεις εξάρτησης, σχέσεις φεουδαρχισμού και φεουδαλισμού.
Όσο η κρίση βαθαίνει πάει περίπατο το ιδεολόγημα του δουλευταρά και του άξιου, επικρατεί και επικροτείται  ο εκβιασμού του ισχυρού, αυτού που απαιτεί ομόφωνη απόφαση από την συνέλευση των εργαζόμενων για να περικόψει π.χ  το 15% των μισθών και όχι το 30% και στην συνέχεια με το έτσι θέλω κόβει οδοιπορικά.Ή αυτού που συνεχίζει να βγάζει λεφτά στο εξωτερικό ενώ αφήνει τους εργαζόμενους απλήρωτους.
Τυχαία παραδείγματα μιας τρελής πραγματικότητας που χάνει όλο και πιο πολύ το περίβλημα του ελεύθερου βούλεσθαι και της «ελεύθερης» διαβούλευσης – μέσα σε εργασιακούς κανόνες και νόμους-  μεταξύ εργαζόμενων και εργοδοτών.
Η καπιταλιστική κοινωνία- οικονομία όλο και πιο πολύ μετατρέπεται σε αυτό που πολέμησε και μετά συμβιβάστηκε  για να μπορεί να εξουσιάζει και να κυβερνά. Μετατρέπεται σε ένα φεουδαρχισμό, όχι πως έπαψε ποτέ καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός να εμπεριέχει και κόμβους φεουδαρχισμού ή και δουλείας. Μόνο που ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής της τυπικά «ελεύθερης» σχέσης εργαζόμενου-εργοδότη ήταν κυρίαρχος.. Ε σήμερα χάνει όλο και πιο πολύ την «ελεύθερη» φτιαξιά του και εμφανίζεται ο αυταρχικός καπιταλιστής- φεουδάρχης.
Από αυτή την άποψη έχουμε πάει πολύ πίσω και ταυτόχρονα κάποιοι μέσα στο μεταμοντερνισμό τους- αριστεροί- κατά τα αλλά τους δίνουν έδαφος να δυναμώσει η φεουδαρχική ισχύ τους.
Το παράδειγμα ΔΗΜΑΡ- Ρεπούση είναι η κορυφή του παγόβουνου. Όπως και να το κάνουμε ο διαφωτισμός στην μεταμοντέρνα εκδοχή του, μα και σε κάθε εκδοχή, λόγου χάρη στην εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ ή του ηττημένου σταλινισμού, πλέον αδυνατεί να απαντήσει στην εξελισσόμενη πολύμορφη βαρβαρότητα.
Επίσης είναι μάλλον ουτοπία να πιστεύουμε πως μπορούμε να γυρίσουμε σε ένα καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο όπως τον ζήσαμε στην δυτική Ευρώπη. Μάλλον είναι αναγκαιότητα για ένα άλμα στο μέλλον, σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία που στην αρχή της θα  αμείβει με βάση τις ικανότητες του καθενός και στην συνέχεια με βάση τις ανάγκες του. Το ζητούμενο βέβαια είναι αν ο κόσμος είναι ώριμος για ένα τέτοιο άλμα, μόνο που η ωριμότητα κάθε φορά κρίνεται στην πράξη ή κάνω λάθος;;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις