ΠΑΛΑΙΕ ΚΟΣΜΕ , ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ

η αυτοκρατορία σε αδιέξοδο.

O Αυτοκράτορας Μπους με το βιβλικά μεσσιανικό του
διάγγελμα, μας γνωστοποίησε πως ο πόλεμος κατά την
τρομοκρατίας συνεχίζεται με στόχο την «ελευθερία όλου
του πλανήτη». Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι
συνεχίζεται ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» με στόχο
την αμερικανοποίηση όλου του πλανήτη. Για τον
ολοκληρωτικό αποικισμό κάθε γωνίας από το αμερικάνικο
πολυεθνικό κεφάλαιο, την χιλιετή βασιλεία του
αμερικανικοπροτεσταντικού ράιχ.
Να λοιπόν, έφτασε η εποχή που η λέξη «ελευθέρια» στα
χείλη των ισχυρών του πλανήτη βρικολάκιασε και ζητάει το
μερτικό της από το ανθρώπινο αίμα. Να λοιπόν έφτασε η
εποχή που οι άξιες που βγήκαν από τα οράματα της
γαλλικής επανάστασης «ελευθέρια - ισότητα - αδελφότητα»
έγιναν εφιάλτες στο ύπνο των καταπιεσμένων σωμάτων.


Η ομιλία του πλανητάρχη ήταν μια επίδειξη πυγμής
απέναντι στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Ένας
«τσαμπουκάς» απέναντι στον ανταγωνιστικό γαλλογερμανικό
άξονα. Μέσα από την ομιλία του Μπους μπορεί να συνάγει
κανείς το συμπέρασμα ότι είναι οι ΗΠΑ που θα συνεχίσουν
να σέρνουν το χορό στην κούρσα των πλανητικών
αστυνομεύσεων και ελέγχων. Δηλώνοντας ανοικτά σε εχθρούς
και φίλους ότι δεν έχουν καμία όρεξη να αποκτήσουν
ισότιμους συνεργάτες στις κουρσάρικες επιδρομές τους.
Σαν αυτή που ετοιμάζει ενάντια στην σιίτικη «ισλαμική
δημοκρατία» του Ιράν, ρεφάροντας για να υπερβεί το
αδιέξοδο του Ιράκ.
Συνολικότερα μπορούμε να υποστηρίξουμε πως το
στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που κυβερνάει τις ΗΠΑ
και όλο τον κόσμο, μέσω της φασιστικής κλίκας του Μπους
έχει βρεθεί σε αδιέξοδο, γεγονός όμως που κάνει ακόμη
πιο επικίνδυνες τις εξελίξεις για τον πλανήτη γη. Η
έναρξη του τρίτου παγκόσμιου πόλεμου στα πεδία των μαχών
του Αφγανιστάν και του Ιράκ δεν μπορεί να τελειώσει με
την άδοξη αποχώρηση των Αμερικάνικων στρατευμάτων. Έστω
και αν αυτό οδηγούσε στην αντικατάσταση των
αμερικανοβρετανικών κατοχικών στρατευμάτων από τους
στρατιώτες των Ενωμένων εθνών. Εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε
αυτό θα σήμαινε ότι οι ΗΠΑ θα αποδέχονταν τον
γαλλογερμανικό άξονα σαν ισότιμους τοποτηρητές της
πλανητικής καπιταλιστικής ειρήνης. Κάτι που κάτω απο τις
σημερινές συνθήκες είναι αδύνατο. Κάτι τέτοιο θα σήμανε
την λήξη του πολεμικού κεϋνσιανισμού. Ο «πολεμικός
κεϋνσιανισμός» είναι η πολιτική της χρηματοδότησης στο
στρατιωτικο τομέα της οικονομίας, όπως και της
χρηματοδότησης των τομέων «εσωτερικής ασφάλειας» ώστε να
αποτρέψει την περαιτέρω πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους
ύστερα από το σπάσιμο της φούσκας της «νέας οικονομίας».
Ένας «πολεμικός κεϋνσιανισμός» που θυμίζει εντονότατα
τον ολοκληρωτικό κεϋνσιανισμό της ναζιστικής Γερμανίας.
Και στις δυο περιπτώσεις είχαμε τη ανάπτυξη ενός
νεοταξικου πολεμικού λόγου που είχε και έχει σαν στόχο
την συνολική αλλαγή στο «status qvo» προς όφελος της
αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι
ταυτόχρονα η ιδιότυπη επιστροφή του παραδοσιακού
αποικιοκρατισμου σε συνθήκες όμως παγκοσμιοποίησης του
καπιταλιστικού συστήματος, ένας συνδυασμός που
παγκοσμιοποιεί ακόμη εντονότερα την σήψη του ύστερου
ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Το επικίνδυνα αξιοπερίεργο είναι ότι ο αμερικανισμός σαν
τρόπος παραγωγής και σαν ιδεολογία φαίνεται να είναι και
για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο μια στρατηγική επιλογή ύστερα
από την υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών. Την
ποιο επιθετική αντίληψη σε αυτή την προοπτική την εχει ο
Μπαρόζο(ο νυν πρόεδρος της ΕΕ, ο πρώην πρωθυπουργός της
Πορτογαλίας που η νεοφιλελεύθερη πολιτική του είναι το
πρότυπο της κυβέρνησης της ΝΔ). Μια παγκόσμια στρατηγική
επιλογή που έχει βάλει σκοπό την ολοκληρωτική υποταγή
του σώματος της ζωντανής εργασίας σε Ανατολή και Δύση,
με στόχο την δημιουργία ενός νέου κύκλου καπιταλιστικής
κερδοφορίας. Φυσικά αυτή η διαδικασία θα μείνει στα μισά
του δρόμου εάν δεν αλλάξουν άρδην οι σχέσεις της
κυρίαρχης αντίθεσης κεφάλαιο-εργασίας, εάν δεν παρθούν
πίσω όλα τα δικαιώματα που με κόπο και αίμα απέκτησε το
εργατικό κίνημα της φορντικής παραγωγικής διαδικασίας.
Ένα γεγονός που στην Ευρώπη παρά την απαξίωση των
συνδικάτων, εξαιτίας της μακρόχρονης επαναστατικής
παράδοσης, είναι πολύ δύσκολο για το κεφάλαιο να τα
καταφέρει. Μπορεί να περάσει μόνο από ένα συνολικό
αντεπαναστατικό σχέδιο που θα συντρίψει με αίμα τις
παραδόσεις των ευρωπαίων εργατών. Η επίθεση στην
ριζοσπαστική αριστερή παράδοση , με αφορμή τον «πόλεμο
κατά της τρομοκρατίας» εντάσσεται σε αυτό το μακροχρόνιο
σχεδιασμό. Αλλά αυτό ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.

Δημοκρατικό και κοινωνικο ζήτημα

Ο Αριστοτέλης στην εποχή του είχε αναδείξει τον δρόμο
της μεσότητας , τον δρόμο του μέτρου σαν την οδό της
δημοκρατίας. Θεωρούσε ότι η μεγάλη απόσταση μεταξύ των
εισοδημάτων και των εξουσιών καταργεί το δρόμο της
μεσότητας φθείροντας την δημοκρατία. Και είχε απόλυτα
δίκαιο.
Αυτό γίνεται και σήμερα. Η υποχώρηση των χειραφετικών
προταγμάτων ήδη από τις αρχές του 1980, η κατάρρευση των
εκφυλισμένων γραφειοκρατικών κρατών, το αλλεπάλληλο
μπαράζ ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής επιθετικότητας
ενάντια στους λαούς, στα δικαιώματα και στις
κατακτήσεις, έχει διευρύνει την απόσταση ανάμεσα στους
λίγους πλούσιους και στα δισεκατομμύρια των φτωχών που
όντως δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. Τα
παραδοσιακά μεσαία στρώματα ακόμη και στην δυτική Ευρώπη
συρρικνώνονται απελπιστικά, δημιουργώντας νέα
προλεταριακά στρώματα διευρύνοντας την κατακερματισμένη
προλεταριακή πλυθηντικοτητα.
Η απόσταση ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους
είναι τόσο μεγάλη που 200 άνθρωποι κατέχουν τόσο πλούτο
όσο εκατοντάδες χώρες σε όλο τον κόσμο. Ενώ μια έρευνα
έδειξε ότι εάν το 30 % που κατέχουν οι μεγιστάνες
μεταβιβάζονταν στις φτωχές χώρες θα λύνονταν το πρόβλημα
της πείνας στο κόσμο . Μια έρευνα που αποκαλύπτει σε όλο
το μεγαλείο της τον καπιταλιστικό παραλογισμό,
αποτέλεσμα της καπιταλιστικής αναρχίας στην παραγωγή και
στην διανομή των αγαθών.
Να πια είναι λοιπόν η βάση της απαξίωσης των κατακτήσεων
της αστικής δημοκρατίας. Οι λίγοι μπορεί να αποκτάνε την
ισχύ να εξουσιάζουν αλλά δεν κατέχουν την δύναμη να
ηγεμονεύουν. Εξουσιάζουν μόνο με την ισχύ των όπλων
μαζικής καταστροφής, εξουσιάζουν μόνο με το όπλο της
πείνας και της ανεργίας. Χρησιμοποιούν την τρομοκρατία
σαν φόβητρο για όποιον τους κοιτάει άφοβα στα μάτια και
τους φτύνει κατάμουτρα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα στην «αστικοδημοκρατική» δύση
δίχως να αίρονται τυπικά τα δημοκρατικά συνταγματικά
εχέγγυα έχουμε την διαμόρφωση ενός κοινωνικού- πολιτικού
και κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Ένα υπερμοντέρνο
χομπσιανό λεβιάθαν, προστάτη των ιδιοκτητών και των
εμπορευμάτων που βγάζει εκτός νόμου κάθε εναλλακτική
ιδέα και αντίδραση, χαρακτηρίζοντας την σαν τρομοκρατία.
Στις ΗΠΑ μέσω της θέσπισης ειδικών νόμων ύστερα από την
11η Σεπτέμβρη δεν γίνεται διάκριση μεταξύ εσωτερικού και
εξωτερικού εχθρού και περιορίζονται αστικές ελευθέριες
και δικαιώματα. Στην πιο «δημοκρατική» και «κοινωνική»
ΕΕ σαν τρομοκρατία ορίζεται ένα ευρύ φάσμα εκδηλώσεων:
άγριες απεργίες και καταλήψεις δημόσιων χώρων και
εγκαταστάσεων, μπαίνουν σε τροχιά ποινικοποίησης, το
φρόνημα, η ενεργητική αντίσταση στην εξουσία, και οι
αγώνες των εργαζόμενων. Ουσιαστικά η απεργία έχει βγει
εκτός νόμου στην μεγάλη μερίδα των πολυεθνικών και μη
επιχειρήσεων. Ενώ η εργοδοτική τρομοκρατία καθορίζει
ερήμην των συνδικάτων της εργασιακές σχέσεις.
Μέσα σε αυτό το έκδηλα τρομοφοβικο κλίμα υπογράφονται
συμφωνίες και συμβάσεις έκδοσης ύποπτων για
τρομοκρατικές ενέργειες. Καταργείται έτσι επί της ουσίας
το πολιτικο άσυλο, ενώ οι μετανάστες (ιδιαίτερα οι
μουσουλμάνοι) μπαίνουν στο στόχαστρο και θεωρούνται
δυνάμει τρομοκράτες,.
Στην χώρα μας στις δίκες για τις υποθέσεις της 17Ν και
ΕΛΑ, δίκες πολιτικής σκοπιμότητας ,έχουμε την συρρίκνωση
των πολιτικών και δικανικών δικαιωμάτων των
κατηγορούμενων, τις καταδίκες τους δίχως ουσιαστικά
στοιχεία(περίπτωση Γιωτόπουλου, θεσπρωτών…κτλ), ενώ στην
πρώτη δίκη του ΕΛΑ ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων
είχαμε την κυριαρχία της ναζιστικής λογικής της
συλλογικής ευθύνης. Την ίδια στιγμή που αγωνιστές του
εργατικού κινήματος όπως ο Γ.Σεριφης σέρνονται σε
αλλεπάλληλες δίκες, παρόλο που αθωώνονται με μοναδικό
στόχο την ταύτιση του ανυπόταχτου εργατικού φρονήματος,
που εκφράζεται στο πρόσωπο του συντρόφου Γιάννη Σερίφη,
με πραχτικές ατομικής τρομοκρατίας.
Σε αυτό το σημείο θα προσπαθήσω να επισημάνω κατά την
γνώμη μου δυο σημαντικότατα ζητήματα:
Α) οι κατηγορούμενοι για τις υποθέσεις 17Ν και ΕΛΑ,
αντικειμενικά από ένα αστικοδημοκρατικό κοινό νου,
οριζόμενοι σαν πολιτικοί κρατούμενοι(άσχετο με την
συμφωνία ή την διαφωνία των πρακτικών των οργανώσεων
ένοπλης προπαγάνδας),για την κρατική και δικαστική
εξουσία χαρακτηρίζονται ύστερα από μια δίκη
στρατοδικίστικων αντιλήψεων, ποινικοί κρατούμενοι. Αντι
όμως να οδηγηθούνε σε μια κανονική φυλακή ,όπως χιλιάδες
άλλοι βαρυποινίτες, κλείνονται στα ανήλια και υγρά
ειδικά κελιά του κορυδαλλού, θάβονται ζωντανοί με στόχο
να υπογράψουν την άνευ όρων υποταγή τους στην νέα τάξη
πραγμάτων.
Στην σημερινή συγκυρία σε αυτούς που ένοπλα
αντιστέκονται και συγκρούονται με την νέα τάξη πραγμάτων
δεν αναγνωρίζεται η ιδιότητα του αιχμάλωτου πολέμου,
σύμφωνα και με την συνθήκη της Γενεύης, όπως δεν
αναγνωρίζεται και η ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου.
Έτσι δημιουργούνται ζώνες στρατιωτικής- δικαστικής -
αστυνομικής ανομίας, Γκουαντάναμο, αμπου γκράιπ, λευκά
κελιά του κορυδαλλού(17Ν-ΕΛΑ), της Τουρκίας(αριστεροί
αγωνιστές), της Ισπανίας(ETA), της Γαλλίας(ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ).

Οι κρατούμενοι των ειδικών φυλακών του κορυδαλλού για το
σύστημα δεν είναι ούτε ποινικοί κρατούμενοι, ούτε
πολιτικοί κρατούμενοι αλλά επί της ουσίας είναι αυτό που
ορίζουν οι ΗΠΑ για αυτούς που βρίσκονται «θαμμένοι» στο
γκουαντάναμο, είναι «μαχητές του εχθρού» παραδομένοι
ψυχή και σώματι στο κράτος της έκτακτης ανάγκης. Αυτό
αποδεικνύεται από τις σκληρές απεργίες πείνας των
καταδικασμένων για την υπόθεση της 17Ν για να μπορούν να
βλέπουν λίγο ήλιο.
Σαν «μαχητές του εχθρού » δίχως δικαιώματα πρέπει να
τους βλέπει και το σύνολο της ελληνικής αριστεράς,
συνδέοντας την πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα των
καταδικασμένων για τις υποθέσεις της 17Ν και ΕΛΑ με την
πάλη για τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων, με την
πάλη για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση όλων των
λαών και των καταπιεσμένων.
β) Παρόλο που διαφωνώ πολιτικά και στρατηγικά με τις
επιλογές του ΕΛΑ και ακόμη πιο πολύ της 17Ν δεν μπορώ
παρά τονίσω ότι οι επιλογές, των οργανώσεων μειοψηφικής
λαϊκής βίας υπήρξαν κομμάτι του επαναστατικού κινήματος
της μεταπολίτευσης. Ένα κομμάτι που ακολούθησε όπως και
το οργανωμένο μη-ένοπλο ακροαριστερό κομμάτι το δρόμο
της συρρίκνωσης και εν πολλοίς της παρακμής του . Μέσα
από αυτό το πρίσμα είναι ανόητο και πολιτικά επικίνδυνο
η πλειοψηφία της αριστεράς(κοινοβουλευτικής και
ριζοσπαστικής), να πλένει τα χέρια της, παριστάνοντας
ότι δεν γνωρίζει τίποτε για την υπόθεση. Διαφορετικά
έχουμε να κάνουμε με μια αριστερά που είναι απόλυτα
αρεστή στο σύστημα. Μια αριστερά ακίνδυνη, μια «φωνακλού
γλάστρα» στα πολιτικά ρεαλιτι της ολοκληρωτικής
θεαματικής κοινωνία μας.

Αντίσταση -ρήξη-ανατροπή


Όταν το πολυεθνικό κεφαλαίου κλέβει τον πλούτο αυτών των
χωρών, βιάζει τα παιδικές ψυχές στις γειτονίες της
Καμπότζης και στα εργοστάσια των πολυεθνικών στην Ταϊβάν
βομβαρδίζοντας ιστορικές πόλεις όπως την Βαγδάτη, η
αντίσταση αυτών των ανθρώπων και λαών κάθε άλλο παρά
παράλογη είναι. Απεναντίας όσο πιο βάρβαρη είναι η
εκμετάλλευση τόσο πιο βίαιη και απόλυτη είναι η δράση
των καταφρονεμένων .
Οι λαϊκές και εργατικές μάζες στην δύση γνωρίζουν πολύ
καλά πως με τους καταπιεσμένους του νότου και του τρίτου
κόσμου δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Το ταξικό ένστικτο
των καταπιεσμένων εργατικών στρωμάτων της δύσης κατανοεί
πως το ζήτημα δεν είναι να καταδικάσεις ή να
δικαιολογήσεις την τυφλή βία των ταπεινών και
καταφρονεμένων αλλά να οικοδομήσεις σαν ανθρωπότητα
αυτές τις προϋποθέσεις που θα άρουν τις αιτίες και
συνθήκες που δημιουργούνε την τυφλή βία.
Η αντίσταση στην τρομοκρατία του κράτους και των
αφεντικών, η καταπολέμηση της φτώχειας, της
εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης θα ήταν η καλύτερη
δικαίωση όχι μόνο των θυμάτων της Νέας Υόρκης και της
Μαδρίτης αλλά και των νεκρών από τους πολέμους και τα
εργατικά ατυχήματα ή των αδικοχαμένων από τους
«τυχαίους»πυροβολισμούς των δυνάμεων της κρατικής
τρομοκρατίας σε διαδηλωτές και μετανάστες.
Η βαθιά σαπίλα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος
έχει δημιουργήσει ένα ωκεανό ανασφάλειας, φόβου και
φτώχιας μέσα στο σύμπαν μιας τεραστίας ανάπτυξης του
κοινωνικού πλούτου. Μια ανάπτυξη που θα έφτανε να ζήσουν
όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη αξιοπρεπώς. Αυτή η μοντέρνα
τραγωδία που ψάχνει να βρει την νέμεση της.
Και αυτή δεν είναι άλλη από την διαλεκτική υπέρβαση της
κυρίαρχης αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας μια υπέρβαση που
προϋποθέτει την διαλεκτική άρση και των δυο πλευρών της
αντίθεσης. Προϋποθέτει ένα παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα
που θα συνδέει τους απόκληρους και τους καταφρονεμένους
του νότου και της ανατολής με τους απόκληρους και
καταπιεσμένους της δύσης. Το αγώνα για την διεύρυνση των
εργατικών – κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων στο
παγκόσμιο προλεταριακό πλήθος με την εθνική χειραφέτηση
όλων των καταπιεσμένων εθνών
Η οριστική ήττα των κατοχικών στρατευμάτων των ΗΠΑ στο
Ιράκ ή και αλλού και ίσως αύριο η ήττα των ενωμένων
καπιταλιστικών πλανητικών μπάτσων ( Ενωμένα έθνη) δεν
μπορεί να έρθει από τον ηρωικό αγώνα των ισλαμιστών ή
τους αράβων εθνικιστών αλλά από ένα μαζικό ανατρεπτικό
κίνημα σε παγκόσμια κλίμακα που θα μπλοκάρει πραγματικά
και όχι συμβολικά τους σταυροφόρους της νέας τάξης και
των πολυεθνικών στους τοπους δουλειάς , στα εργοστάσια,
στα λιμάνια.
Οι απόκληροι του Ιράκ- Αφγανιστάν και Παλαιστίνης
απέναντι στον ιμπεριαλισμό θα πρέπει να έχουν ενεργό
σύμμαχο τις διεθνιστικές εργατικές αντικαπιταλιστικές
δυνάμεις της δύσης. Αυτό είναι το άμεσο καθήκον της
επαναστατικής αριστεράς. Αλλά δεν φτάνει η αντίσταση
πρέπει να συνδυαστεί με την οικοδόμηση ενός
μακροπρόθεσμου σχεδίου.
Αυτό στην σημερινή συγκυρία μπορεί να πάρει τον
χαρακτήρα ενός αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου. Ένα
αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο που έρχεται σε ρήξη με
το παρόν που εμπορεύεται τον τρόμο , την φτώχεια , την
κακομοιριά. Ενοποιώντας τις πολυπληθής διάσπαρτες
αντιδράσεις απέναντι του, οικοδομώντας τις μελλοντικές
σταθερές από τα σήμερα. Προτάσσοντας ένα άλλο κόσμο πέρα
από το κέρδος, την αλλοτρίωση, την συναισθηματική πενία
του σημερινού συστήματος.
Το στοίχημα της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι από τα
σήμερα με μαχητικότητα και σθένος να σπάσει το
νέο-χομπσιανό σύμπαν του καπιταλιστικού βιοεξουσιαστικού
ολοκληρωτισμού. Μόνο τότε μπορεί να ελπίζει ότι οι
μεγάλες μάζες της προλεταριακής πληθυντικότητας θα
ξαναγοητευτούν από την ιδέα των «μεγάλων αφηγήσεων»

10/2/2005

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ