ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ


Tuesday, February 13 2007

Στις εκλογές που έρχονται, το σύνθημα της «δίκαιης
κοινωνίας» θα παίξει πολύ απέναντι στην νεοφιλελεύθερη -
νεοσυντηρητική κυβέρνηση της ΝΔ. Ποιο όμως θα πρέπει να
είναι το μεστό νόημα της; Σε τούτο το μικρό μας σημείωμα
θα επιχειρήσουμε να ιχνηλατήσουμε ένα ριζοσπαστικό
περίγραμμα μιας δίκαιης κοινωνίας.

Καταρχήν θα πρέπει να επισημάνουμε πως το κύριο πρόβλημα
της σημερινής κοινωνίας είναι η τεράστια ανισοκατανομή
πλούτου, γνώσης και ισχύος. Κατά συνέπεια ένα πολιτικό
κίνημα, μέτωπο και κόμμα που λέει πως αγωνίζεται για μια
δίκαιη κοινωνία δεν μπορεί παρά να αγωνίζεται για την
ισοκατανομή του πλούτου, γνώσης και ισχύος με όλα τα
μέσα. Και όχι απλώς να προβάλει ένα σχετικά φοβισμένο
πολιτικό πρόγραμμα που θα συνδυάζει την
αποτελεσματικότητα της οικονομίας της αγοράς με ένα
κράτος πρόνοιας. Όπως λέει πως θα κάνει το ΠΑΣΟΚ.

Πόσο μάλλον που η κοινωνία είναι που παράγει το πλούτο
και την γνώση με την μορφή μιας συνολικής γενικής
διανοητικής ικανότητας, που υπερβαίνει τον
κατακερματισμένο και διχασμένο βιοπολιτικό σώμα της.
Πλούτο και γνώση που καρπώνεται μια σχετικά ολιγομελής
πολιτική και οικονομική ελίτ, στηριζόμενη όλο και πιο
πολύ στην εξουσία των κατασταλτικών και δικαστικών
μηχανισμών , των μμε, της οικονομικής βίας πάρα στην
δυνατότητα να ενσωματώνουν τους «κάτω», όπως γίνονταν
παλαιοτέρα. Ένας καπιταλιστικός μεσαίωνας που μετατρέπει
σε εμπόρευμα κάθε κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού
και του φυσικού περιβάλλοντος. Ένας ολοκληρωτισμός που
«περιχαρακώνει» και «φυλακίζει» τις
κοινωνικές-παραγωγικές δυναμικές.
Αυτό σημαίνει με απλά λόγια πως κάθε αγώνας για δίκαιη
κατανομή του πλούτου και της γνώσης είναι αγώνας
σύγκρουσης με την εξουσία των ελίτ. Αγώνας για να
οργανωθεί η δύναμη των πολλών. Για να συγκροτηθεί το
πολιτικό σώμα των παραγωγών του πλούτου και της γνώσης.
Για να απελευθερωθούν οι νέες δυνατότητες που απορρέουν
από την αντιφατική επιστημονική εξέλιξη.

Ένας αγώνας που εάν θέλει να νικήσει τους πράκτορες και
πραίτορες των ελίτ θα πρέπει την σύγκρουση να την φτάσει
ως το τέρμα. Στην οικοδόμηση της «κοινωνίας των
ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών». Την κοινότητα των
ελεύθερων προσωπικοτήτων, που η ελευθερία του καθενός θα
συνεπάγεται την καθολική ελευθερία της κοινωνίας.
Η εικόνα όμως μιας «κοινωνίας συνεταιρισμένων παραγωγών»
θα πρέπει από τα σήμερα να αναδεικνύει την δυναμική της.
Έτσι είναι αναγκαιότητα η ύπαρξη ενός πολιτικοκοινωνικού
ρεύματος που θα αναδεικνύει και θα οργανώνει την
ικανότητα των διανοητικών και χειρωνακτικών εργαζόμενων
στο να οικοδομούν από τα σήμερα μορφές συνεταιριστικής
και αυτοδιαχειριστικής συμμετοχής στην παραγωγή, στο
πολιτισμό και στα κοινά.

Δίχως να το «παίζει» σωτήρας των φτωχών και των
καταφρονεμένων. Δίχως να καλλιεργεί την αυταπάτη πως ο
μακροχρόνιος δρόμος προς την «κοινωνία των
συνεταιρισμένων παραγωγών» θα είναι στρωμένος με ρόδα.
Ένας δύσβατος δρόμος που συχνά θα σε γυρίζει πίσω, εκεί
που νόμιζες πως πήγες πολύ μακριά. Γι αυτό χρειάζεται
προσοχή, υπομονή, διαλεκτικό πνεύμα, σωφροσύνη και
εμπιστοσύνη στην δυνατότητα της κοινωνικής
απελευθέρωσης.
Ο δρόμος για την «κοινωνία των συνεταιρισμένων
παραγωγών» είναι ο αγώνας για μια πραγματικά δίκαιη και
ελεύθερη κοινωνία. Για ένα δημοκρατικό πανκοινωνικό,
οικονομικό προγραμματισμό, στοχεύοντας στην ικανοποίηση
των κοινωνικών αναγκών, στην οικολογική ισορροπία και
όχι το κέρδος. Για να έχουν όλοι οι πολίτες μια εργασία
που θα τους επιτρέπει να ζουν αξιοπρεπώς από αυτή.
Προσφέροντας πλήρη κοινωνική και οικονομική ασφάλεια
στους ανήμπορους. Προστατεύοντας το διαφορετικό,
καταπολεμώντας την ομοιομορφία. Για να έχουν όλοι οι
πολίτες ελεύθερη και καθολική πρόσβαση στα βασικά
κοινωνικά αγαθά. Σε ένα εργασιακό- οικιστικό-πολεοδομικό
και φυσικό περιβάλλον που θα σέβεται τον άνθρωπο, τον
δημόσιο χώρο, την φυσική βιοποικιλία. Σε τελευταία
ανάλυση είναι ο αγώνας για να έχουν το πρώτο και
καθοριστικό λόγο αυτοί που παράγουν το πλούτο και την
γνώση και όχι αυτοί που τα μετατρέπουν σε ατομική
ιδιοκτησία τους.

Το νεοφιλελεύθερο, ιμπεριαλιστικό και νεοαποικιοκρατικό
παράδειγμα πεθαίνει στα πεδία των μαχών του Ιρακ και της
Μέσης Ανατολής και μια νέα ριζοσπαστική αριστερά
προβάλει στις γειτονίες της Λατινικής Αμερικής. Στην
Ελλάδα οι μαχητικοί αγώνες των φοιτητών και των
εκπαιδευτικών προκαλούν ρωγμές στη νεοσυντηρητική
πολιτική πραγματικότητα. Κάτι πεθαίνει και κάτι νέο
γεννιέται. Ας προσπαθήσουμε να αποκτήσει όσο γίνεται πιο
ξεκάθαρα ανατρεπτικά και χειραφετικά χαρακτηριστικά.
Διαφορετικά μια νέα γενικευμένη βαρβαρότητα παραμονεύει
ως λύση για το καπιταλιστικό σύστημα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

www.agon.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις