ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Την τιμή του ανατρεπτικού αριστερού χώρου με περίσσιες
αδυναμίες και δυσκολίες, υπερασπίστηκαν μια σειρά μικρών
οργανώσεων και κινήσεων όπως είναι η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ,
το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ ,το ΔΙΚΤΥΟ, η ΚΟΝΤΡΑ, η Α.Κ, η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, οι ανυπότακτοι αγωνιστές
της εργατικής αριστεράς και της αναρχίας...
Στην δίκη της 17Ν ο πέλεκυς της «τυφλής και
ακριβοδίκαιης» δικαιοσύνης(;) έπεσε βαρύς πάνω σε αθώους
και ένοχους, αποκαθιστώντας την «ξεφτιλισμένη» τιμή των
μηχανισμών του κράτους από την 25ετη δράση μιας μικρής
ομάδας ανταρτών πόλης.
Δεν πρόκειται μόνο για την ρεβάνς απέναντι σε αυτούς που
αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο της βίας εκ μέρους
τους κράτους, αλλά για ποινές που λειτουργούν σαν
φόβητρο απέναντι σε κάθε είδος αντικαθεστωτικής δράσης
μέσα στο περιβάλλον ενός παγκόσμιου «πόλεμου κατά της
τρομοκρατίας». Ο πολιτικός στόχος των συστημικών
δυνάμεων είναι η δημιουργία μιας«υγειονομικής
ζώνης»ανάμεσα στα προλεταριακά στρωματά, θύματα μιας
πολύπλευρης επίθεσης και στην επαναστατική
«πρωτοπορία»της αριστεράς .
Φυσικά το περίεργο δεν ήταν η απόφαση του εκτάκτου
δικαστηρίου του κορυδαλλού, στο κάτω , κάτω είχαμε να
κάνουμε με μια δίκη ορκισμένων αντίπαλων του
καπιταλιστικού συστήματος όπου το δίκαιο της δίκης
αντικειμενικά καθορίζεται από το ποιος είναι ο νικητής
και όχι από την φόρμα των τυπικών αστικών δικαιωμάτων.
Τα τελευταία στο βαθμό που εξυπηρετούνε το σύστημα είναι
πολύ καλά, στο βαθμό όμως που λειτουργούνε υπέρ των
«κάτω» καταργούνται τυπικά ή ουσιαστικά. Έτσι κι αλλιώς
πρέπει να το έχουμε εξ αρχής ληγμένο ότι το κόμμα της
αστικής τάξης δεν είναι το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ αλλά το ίδιο το
καπιταλιστικό κράτος.
Το περίεργο, αλλά όχι ανεξήγητο, είναι η στάση της
αριστερά .Η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής και
εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο κινήθηκε σε μια λογική «αστυνομικής ερμηνείας της
ιστορίας» και «προβοκατορολογίας», μια λογική που τους
οδήγησε να υποταχτούνε, στο φοβικό κλίμα της περιόδου,
υπογράφοντας σε κάποιες περιπτώσεις δηλώσεις
νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη και το κράτος.
Τα αιτία το δίχως άλλο βρίσκονται στο γεγονός ότι τόσο η
ένοπλη αριστερά όσο και η νόμιμη αριστερά ανήκουν στην
ίδιο «ιδεολογικό σύμπαν» της ανάπτυξης, της κρίσης και
του εκφυλισμού του σοβιετικού μαρξισμού, με το ένοπλο
κίνημα της μεταπολίτευσης να είναι ένα γνήσιο, άταχτο
αλλά και μαχητικά συνεπές παιδί του μαχητικού
«κομμουνιστικού» ρεφορμισμού.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πλειοψηφία των
κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών ρευμάτων της
αριστεράς, να διαχωρίζονται πάση θυσία από την επιλογή
της πολιτικής αλληλεγγύης στις οργανώσεις και τα μέλη
των ένοπλων αριστερών οργανώσεων. Δυστυχώς τα βαρίδια
του σταλινικού εκφυλισμού, της ήττας του 49, της
ενσωμάτωσης του 74, του ξεπουλήματος του 89 και της
κατάρρευσης του πειράματος της «σοβιετίας» καθορίζουν
ακόμη και σήμερα τις επιλογές της αριστεράς .
Η αλληλεγγύη στον ολοφάνερα αθώο αγωνιστή Γ. ΣΕΡΙΦΗ
είναι μια ολότελα διαφορετική περίπτωση που σε καμία
περίπτωση δεν αθωώνει την συνολική στάση της αριστεράς.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων η πλειοψηφία της αριστεράς
μίλησε για την παραβίαση των δικαιωμάτων των
κατηγορούμενων, δίχως να τολμάει ούτε αυτό να κάνει θέμα
αιχμής .
Την τιμή του ανατρεπτικού αριστερού χώρου με περίσσιες
αδυναμίες και δυσκολίες, υπερασπίστηκαν μια σειρά μικρών
οργανώσεων και κινήσεων όπως είναι η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ,
το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ ,το ΔΙΚΤΥΟ, η ΚΟΝΤΡΑ, η Α.Κ, η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, οι ανυπότακτοι αγωνιστές
της εργατικής αριστεράς και της αναρχίας, κτίζοντας ένα
ευρύ δίκτυο υπεράσπισης των δικαιωμάτων όλων των
πολιτικών κρατούμενων (τόσο των πασιφανών αθώων ή αυτών
που αρνούνται την συμμετοχή τους , όσο και των μελών της
17Ν). Ένα κίνημα που έσπασε ως ένα σημείο την
τρομοϋστερία, αναγκάζοντας δυνάμεις που ανήκουν στην
πρώτη κατηγοριοποίηση να διαφοροποιήσουν σε ένα βαθμό
την λογική τους, πχ η τελευταία εκδήλωση του ΜΕΡΑ τις 10
Δεκεμβρίου 2003.
Η συνεχιζόμενη τρομοϋστερία, η νέα δίωξη στον Γ. ΣΕΡΙΦΗ
-Ν.ΣΚΥΦΤΟΥΛΗ, οι νέοι τρομονόμοι, η δίκη του ΕΛΑ, αλλά
και η ύπαρξη πλέον και στην χώρα μας ύστερα από
δεκαετίες, καταδικασμένων πολιτικών κρατουμένων πιέζουν
την ανατρεπτική αριστερά , εάν θέλει να παρεμβαίνει ως
τέτοια , να αποδεχτεί :
Α) Ότι η 17Ν και ο ΕΛΑ ιστορικά ανήκουν στο χώρο της
αντισυστημικής αριστεράς, αποτελώντας μια ένοπλη
απάντηση μειοψηφικών ριζοσπαστικών δυνάμεων στην
αποτυχία της μαζικής επαναστατικής προοπτικής μετα την
πτώση της χούντας. Οργανώσεις που στην αρχική φάση τους
εκφράσανε το ρεύμα του «ένοπλου κινηματισμού» στην
λογική των «εστιών» ή την ένοπλη πτέρυγα των κινημάτων,
ενώ στην συνεχεία οδηγήθηκαν σε μια υποκαταστασιακή
λογική «ένοπλου ρεφορμισμού».
Β) Η ιστορία της ένοπλης αριστεράς σε όλες τις εκδοχές
της αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του επαναστατικού και
αριστερού κινήματος, όποιος την απαξιώνει παίζει
αντικειμενικά το παιχνίδι του συστήματος, διότι όπως
γραφεί και ο Β. Μπένγιαμιν «ο κίνδυνος απειλεί και την
συνέχιση της παράδοσης και τους παραλήπτες της. Είναι
και για τους δυο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης
τάξης. Το χάρισμα να αναζωπυρώσει την σπίθα της ελπίδας
στον παρελθόν έχει εκείνος μόνο ο ιστορικός που έχει την
πεποίθηση, ότι και οι νεκροί ακόμη δεν θα είναι ασφαλείς
από τον εχθρό, στην περίπτωση που θα νικήσει. Και δεν
έχει πάψει αυτός ο εχθρός να νικά».
Γ) Η υπεράσπιση αγωνιστών που τσουβαλιάζονται σαν μέλη
της 17Ν ή του ΕΛΑ ή αγωνιστών που είχαν το θάρρος και το
θράσος, ένοπλα να αντιμετωπίσουν το κράτος, δεν σημαίνει
απαραίτητα και πολιτική ταύτιση με τις απόψεις και την
πρακτική τους, η άνευ όρων αλληλεγγύη απέναντι στους
πολιτικούς κρατούμενους αποτελεί ύψιστη επαναστατική
θέση.
Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός στην πολεμική του φάση, δεν
αφήνει περιθώρια για ενδιάμεσες στάσεις: ή θα είμαστε με
το μαχόμενο προλεταριακό πλήθος, τους ιρακινούς
αντάρτες, τους παλαιστίνιους μαχητές ή θα συνταχτούμε
ολοκληρωτικά πίσω από την νέα ιερή συμμαχία των ΗΠΑ- ΕΕ
κεφαλαίου. Με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» τα
αφεντικά έριξαν το γάντι στους δούλους που σήκωσαν
κεφάλι, μένει να πάρουν την απάντηση που τους πρέπει.
ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 7/02/2004
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
αδυναμίες και δυσκολίες, υπερασπίστηκαν μια σειρά μικρών
οργανώσεων και κινήσεων όπως είναι η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ,
το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ ,το ΔΙΚΤΥΟ, η ΚΟΝΤΡΑ, η Α.Κ, η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, οι ανυπότακτοι αγωνιστές
της εργατικής αριστεράς και της αναρχίας...
Στην δίκη της 17Ν ο πέλεκυς της «τυφλής και
ακριβοδίκαιης» δικαιοσύνης(;) έπεσε βαρύς πάνω σε αθώους
και ένοχους, αποκαθιστώντας την «ξεφτιλισμένη» τιμή των
μηχανισμών του κράτους από την 25ετη δράση μιας μικρής
ομάδας ανταρτών πόλης.
Δεν πρόκειται μόνο για την ρεβάνς απέναντι σε αυτούς που
αμφισβήτησαν έμπρακτα το μονοπώλιο της βίας εκ μέρους
τους κράτους, αλλά για ποινές που λειτουργούν σαν
φόβητρο απέναντι σε κάθε είδος αντικαθεστωτικής δράσης
μέσα στο περιβάλλον ενός παγκόσμιου «πόλεμου κατά της
τρομοκρατίας». Ο πολιτικός στόχος των συστημικών
δυνάμεων είναι η δημιουργία μιας«υγειονομικής
ζώνης»ανάμεσα στα προλεταριακά στρωματά, θύματα μιας
πολύπλευρης επίθεσης και στην επαναστατική
«πρωτοπορία»της αριστεράς .
Φυσικά το περίεργο δεν ήταν η απόφαση του εκτάκτου
δικαστηρίου του κορυδαλλού, στο κάτω , κάτω είχαμε να
κάνουμε με μια δίκη ορκισμένων αντίπαλων του
καπιταλιστικού συστήματος όπου το δίκαιο της δίκης
αντικειμενικά καθορίζεται από το ποιος είναι ο νικητής
και όχι από την φόρμα των τυπικών αστικών δικαιωμάτων.
Τα τελευταία στο βαθμό που εξυπηρετούνε το σύστημα είναι
πολύ καλά, στο βαθμό όμως που λειτουργούνε υπέρ των
«κάτω» καταργούνται τυπικά ή ουσιαστικά. Έτσι κι αλλιώς
πρέπει να το έχουμε εξ αρχής ληγμένο ότι το κόμμα της
αστικής τάξης δεν είναι το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ αλλά το ίδιο το
καπιταλιστικό κράτος.
Το περίεργο, αλλά όχι ανεξήγητο, είναι η στάση της
αριστερά .Η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής και
εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, με τον ένα ή τον άλλο
τρόπο κινήθηκε σε μια λογική «αστυνομικής ερμηνείας της
ιστορίας» και «προβοκατορολογίας», μια λογική που τους
οδήγησε να υποταχτούνε, στο φοβικό κλίμα της περιόδου,
υπογράφοντας σε κάποιες περιπτώσεις δηλώσεις
νομιμοφροσύνης στην αστική τάξη και το κράτος.
Τα αιτία το δίχως άλλο βρίσκονται στο γεγονός ότι τόσο η
ένοπλη αριστερά όσο και η νόμιμη αριστερά ανήκουν στην
ίδιο «ιδεολογικό σύμπαν» της ανάπτυξης, της κρίσης και
του εκφυλισμού του σοβιετικού μαρξισμού, με το ένοπλο
κίνημα της μεταπολίτευσης να είναι ένα γνήσιο, άταχτο
αλλά και μαχητικά συνεπές παιδί του μαχητικού
«κομμουνιστικού» ρεφορμισμού.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η πλειοψηφία των
κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών ρευμάτων της
αριστεράς, να διαχωρίζονται πάση θυσία από την επιλογή
της πολιτικής αλληλεγγύης στις οργανώσεις και τα μέλη
των ένοπλων αριστερών οργανώσεων. Δυστυχώς τα βαρίδια
του σταλινικού εκφυλισμού, της ήττας του 49, της
ενσωμάτωσης του 74, του ξεπουλήματος του 89 και της
κατάρρευσης του πειράματος της «σοβιετίας» καθορίζουν
ακόμη και σήμερα τις επιλογές της αριστεράς .
Η αλληλεγγύη στον ολοφάνερα αθώο αγωνιστή Γ. ΣΕΡΙΦΗ
είναι μια ολότελα διαφορετική περίπτωση που σε καμία
περίπτωση δεν αθωώνει την συνολική στάση της αριστεράς.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων η πλειοψηφία της αριστεράς
μίλησε για την παραβίαση των δικαιωμάτων των
κατηγορούμενων, δίχως να τολμάει ούτε αυτό να κάνει θέμα
αιχμής .
Την τιμή του ανατρεπτικού αριστερού χώρου με περίσσιες
αδυναμίες και δυσκολίες, υπερασπίστηκαν μια σειρά μικρών
οργανώσεων και κινήσεων όπως είναι η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ,
το ΕΕΚ, η ΟΚΔΕ ,το ΔΙΚΤΥΟ, η ΚΟΝΤΡΑ, η Α.Κ, η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, οι ανυπότακτοι αγωνιστές
της εργατικής αριστεράς και της αναρχίας, κτίζοντας ένα
ευρύ δίκτυο υπεράσπισης των δικαιωμάτων όλων των
πολιτικών κρατούμενων (τόσο των πασιφανών αθώων ή αυτών
που αρνούνται την συμμετοχή τους , όσο και των μελών της
17Ν). Ένα κίνημα που έσπασε ως ένα σημείο την
τρομοϋστερία, αναγκάζοντας δυνάμεις που ανήκουν στην
πρώτη κατηγοριοποίηση να διαφοροποιήσουν σε ένα βαθμό
την λογική τους, πχ η τελευταία εκδήλωση του ΜΕΡΑ τις 10
Δεκεμβρίου 2003.
Η συνεχιζόμενη τρομοϋστερία, η νέα δίωξη στον Γ. ΣΕΡΙΦΗ
-Ν.ΣΚΥΦΤΟΥΛΗ, οι νέοι τρομονόμοι, η δίκη του ΕΛΑ, αλλά
και η ύπαρξη πλέον και στην χώρα μας ύστερα από
δεκαετίες, καταδικασμένων πολιτικών κρατουμένων πιέζουν
την ανατρεπτική αριστερά , εάν θέλει να παρεμβαίνει ως
τέτοια , να αποδεχτεί :
Α) Ότι η 17Ν και ο ΕΛΑ ιστορικά ανήκουν στο χώρο της
αντισυστημικής αριστεράς, αποτελώντας μια ένοπλη
απάντηση μειοψηφικών ριζοσπαστικών δυνάμεων στην
αποτυχία της μαζικής επαναστατικής προοπτικής μετα την
πτώση της χούντας. Οργανώσεις που στην αρχική φάση τους
εκφράσανε το ρεύμα του «ένοπλου κινηματισμού» στην
λογική των «εστιών» ή την ένοπλη πτέρυγα των κινημάτων,
ενώ στην συνεχεία οδηγήθηκαν σε μια υποκαταστασιακή
λογική «ένοπλου ρεφορμισμού».
Β) Η ιστορία της ένοπλης αριστεράς σε όλες τις εκδοχές
της αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του επαναστατικού και
αριστερού κινήματος, όποιος την απαξιώνει παίζει
αντικειμενικά το παιχνίδι του συστήματος, διότι όπως
γραφεί και ο Β. Μπένγιαμιν «ο κίνδυνος απειλεί και την
συνέχιση της παράδοσης και τους παραλήπτες της. Είναι
και για τους δυο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης
τάξης. Το χάρισμα να αναζωπυρώσει την σπίθα της ελπίδας
στον παρελθόν έχει εκείνος μόνο ο ιστορικός που έχει την
πεποίθηση, ότι και οι νεκροί ακόμη δεν θα είναι ασφαλείς
από τον εχθρό, στην περίπτωση που θα νικήσει. Και δεν
έχει πάψει αυτός ο εχθρός να νικά».
Γ) Η υπεράσπιση αγωνιστών που τσουβαλιάζονται σαν μέλη
της 17Ν ή του ΕΛΑ ή αγωνιστών που είχαν το θάρρος και το
θράσος, ένοπλα να αντιμετωπίσουν το κράτος, δεν σημαίνει
απαραίτητα και πολιτική ταύτιση με τις απόψεις και την
πρακτική τους, η άνευ όρων αλληλεγγύη απέναντι στους
πολιτικούς κρατούμενους αποτελεί ύψιστη επαναστατική
θέση.
Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός στην πολεμική του φάση, δεν
αφήνει περιθώρια για ενδιάμεσες στάσεις: ή θα είμαστε με
το μαχόμενο προλεταριακό πλήθος, τους ιρακινούς
αντάρτες, τους παλαιστίνιους μαχητές ή θα συνταχτούμε
ολοκληρωτικά πίσω από την νέα ιερή συμμαχία των ΗΠΑ- ΕΕ
κεφαλαίου. Με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» τα
αφεντικά έριξαν το γάντι στους δούλους που σήκωσαν
κεφάλι, μένει να πάρουν την απάντηση που τους πρέπει.
ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 7/02/2004
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου