Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ

ΤΟ ΜΕΡΙΚΟ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΜΑΧΟΜΕΝΟ
Μέσα σε ένα διάχυτο κλίμα τρομολαγνείας και
τρομοθεάματος, όπου κάθε αντισυστημική κριτική
δαιμονοποίειτε ασύστολα και η ριζοσπαστική αριστερά
καλείτε να κάνει δήλωση μετανοίας, σε μια περίοδο άγριας
ευρώ ακρίβειας ,όπου το σύνολο των εργαζόμενων εργάζεται
όλο και ποιο πολύ, ενώ πληρώνεται όλο και ποιο λίγο,
καλούμαστε να εκλέξουμε τους δημοτικούς και νομαρχιακούς
άρχοντες.

Καλούμαστε να επιλέξουμε τους αναβαθμισμένους τοπάρχες
της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, που
θα διαχειρισθούν τα «τοπικά» ζητήματα και τον ευρωπαϊκό
πακτωλό για τα επόμενα 4 χρόνια στο όνομα της τοπικής
αυτοδιοίκησης, στην πραγματικότητα μόνο αυτοδιοίκηση δεν
είναι .
Στην όχι και τόσο μικρή και φτωχή μας περιοχή, η
πλειοψηφία των υποψήφιων δημάρχων και νομαρχών, είναι
αντικειμενικά υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση της
,μια πραγματικότητα που κάθε άλλο μας χαροποιεί και
τούτο όχι γιατί έχουν καλές ή κακές προθέσεις, αλλά
διότι μέσα στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς ,οι
ίδιοι σαν τοπικοί κυβερνήτες μικρών κρατιδίων δεν
μπορούν να είναι τίποτα άλλο από εκπρόσωποι οικονομικών
και κοινωνικών συμφερόντων, αντιπρόσωποι μιας
αρχιτεκτονικής του κέρδους και του διαχωρισμού ,απέναντι
στην καθολικότητα των αναγκών της ΠΟΛΙΣ!
Ταυτόχρονα τα τοπικά εμπορικά εργολαβικά συμφέροντα που
επιθυμούν την άναρχη επέκταση της πόλης με σκοπό την
δημιουργία νέων εμπορικών-οικοδομικών- ψυχαγωγικών
κερδοσκοπικών κέντρων, συνδιαλέγονται αλλά και
συγκρούονται όχι μόνο με τα λαϊκά συμφέροντα που
επιθυμούν μια ανθρώπινη πόλη, αλλά με τις συνολικότερες
ανάγκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, οξύνοντας στο έπακρο
τον κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό ανταγωνισμό.
Την ίδια στιγμή η πλειοψηφία των δυνάμεων της αριστεράς,
στο όνομα της τοπικής ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού,
εγκλωβίζουν αριστερούς ψηφοφόρους σε διαχειριστικά
πολιτικά σχήματα, ακυρώνοντας εν τη πράξη, κάθε
ανατρεπτικό αριστερό λόγο.

ΤΟ ΝΕΟ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΕΙ ,ΤΗ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ
ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ

Βρισκόμαστε στο κυκεώνα μιας παγκόσμιας κρίσης, κρίση
που απορρέει από την αντίθεση της διεθνοποίησης των
παραγωγικών δυνάμεων και της καθολικοποίησης των αναγκών
και επιθυμιών της ζωντανής εργασίας, με τις
καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και τον εθνικό τους
χαρακτήρα.
Την ίδια στιγμή που η ζωντανή εργασία εξορίζεται στο
περιθώριο της παραγωγικής διαδικασία, η δουλειά αλλά και
η δουλεία αποκτούν όλο και ποίο συνολικά χαρακτηριστικά
αποικίζοντας όλο το κοινωνικό και φυσικό είναι!!
Έτσι διπλά στις σύγχρονες προωθημένες τεχνολογικά
παραγωγικές μονάδες, υπάρχει ένα δίκτυο εξαρτημένων
μονάδων με τις πλέον άθλιες εργασιακές σχέσεις που
προσιδιάζουν σε εργασιακή σκλαβιά ιδιαίτερα στην
περιφέρεια του κόσμου στα οικονομικά «θαύματα» της
δεκαετίας του 1990, παιδική εργασιακή δουλεία, απλήρωτη
εργασία των φυλακισμένων στο κέντρο της καπιταλιστικής
μητρόπολης, απουσία κάθε εργατικού και κοινωνικού
δικαιώματος. Απόρροια όλων των παραπάνω είναι να
βαθαίνει αυτών που κατέχουν «πλούτο» και εξουσία και
αυτών που όντως δε έχουν να χάσουν τίποτα
Παγκόσμιες αντιθέσεις που αλλάζουν άρδην το χαρακτήρα
του έθνους - κράτους ,των τοπικών δήμων- κρατιδίων ,τον
χαρακτήρα και την έννοια της δημοκρατίας, δημιουργώντας
ένα αποπνικτικό κλίμα ελέγχου πιέσεων έως και εκφοβισμού
των εργαζόμενων, της νεολαίας, των γυναικών και των
μεταναστών με σκοπό την υποταγή τους.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ

Εν τελεί όμως, όπως και σε κάθε ολοκληρωτισμό, έτσι και
σε αυτόν της καθολικής υπαγωγής της ζωντανής εργασίας
στο κεφαλαίο, του συνολικού αποικισμού πάνω στο σώμα του
κόσμου ,ο έλεγχος και η πειθάρχηση εν τελεί αδυνατίζουν
το σύστημα , διότι στηρίζονται μόνο στη κυριαρχία της
εξουσίας ,με αποτέλεσμα τα διάκενα, να είναι συνεχή.
Έτσι ενώ το σύστημα δείχνει άτρωτο σε μια σειρά χώρες
και περιοχές στην ύπαιθρο και στις μητροπόλεις του
κόσμου, οι αλυσίδες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης
παρουσιάζουν πρωτόγνωρες επικίνδυνες ρωγμές.
Στην Αργεντινή συναντάμε μια ιδιάζουσα μορφή οικονομικής
παραγωγικής πολιτικής διπλής εξουσίας με καταλήψεις
εργοστάσιων και συνοικιακές επιτροπές που διαχειρίζονται
την ζωή στις γείτονες των φτωχών και άνεργων λύνοντας ως
ένα βαθμό τα βιοποριστικά προβλήματα των μαζών .
Στις πρόσφατες εκλογές στην Γαλλία οι δυνάμεις τις
επαναστατικής αριστεράς στον πρώτο γύρο ξεπέρασαν το 10%
,αναδεικνύοντας μια τεραστία κρίση πολιτικής
αντιπροσώπευσης και νομιμοποίησης στο κέντρο των
μητροπόλεων.
Οι κολασμένοι της Παλαιστίνης συνεχίζουν την
αιματοβαμμένη έξοδο, μέσα στην παγκόσμια έρημο, για την
εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση, μια έξοδος δίχως
επιστροφή ,διότι τα στρατεύματα του νέου Φαραώ θέλουν να
τους εξοντώσουν οριστικά σαν πολιτικές και εθνικές
οντότητες.
Σε κάθε σύνοδο των κυρίαρχων καπιταλιστικών
αυτοκρατορικών μηχανισμών αναπτύσσεται έντονη αντίδραση
από τις συλογικότητες του κινήματος της
αντιπαγκοσμιοποίησης - αυτού που ονομάσθηκε λαός του
Σιάτλ, όπως έγινε στο Γκέντεμπορκ ,στην Γένοβα στην
Βαρκελώνη και αύριο θα γίνει στην Θεσσαλονίκη.
Στην σημερινή Ελλάδα που η κυρίαρχη πολιτικά ελίτ
μετουσιώνει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας με στόχο
την περιθωριοποίηση κάθε ανατρεπτικού ουτοπικού
πλεονάσματος , η μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών
εκλογών για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που
αντιστέκονται στην νέα τάξη πραγμάτων αναζητώντας, μια
έξοδο από την βαρβαρότητα του κεφαλαίου, είναι επίσης
ένας δρόμος δίχως επιστροφή.
Για τα πλήθος της ζωντανής εργασίας ,για τους
ανυπότακτους πολίτες ,που θέλουν να αντισταθούν και να
κτίσουν ένα άλλο κόσμο δίχως φτώχεια και εκμετάλλευση ,η
μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών είναι μια
στιγμή μιας μακράς και δύσκολης πορείας απελευθέρωσης
από τα θανάσιμα δεσμά ενός συστήματος που σαπίζει κάτω
από τις αντιφάσεις του,
Δεν πρέπει να φοβόμαστε την εξουσία, την ισχύ της
αριστοκρατίας του κέρδους ,ούτε τον κυνισμό ιδιαίτερα
των πρώην αριστερών, εάν μας διέπει η διαλεκτική της
χαράς, της φιλίας και της ελευθέριας, ήδη ένας άλλος
κόσμος είναι υπαρκτός!!!!

Στόχος από τα σήμερα να συγκροτήσουμε και να
συντηρήσουμε την ισο-ελεύθερη κοινότητα των μαχόμενων
σωμάτων ,την εξουσία της απόλυτης δημοκρατίας μας ,όχι
να γίνουμε κυβέρνηση, αλλά να μοιράσουμε την οικονομική
και πολιτική εξουσία στα πλήθη των παραγωγών του
κοινωνικού πλούτου, τοπικά ,εθνικά και παγκόσμια!!!

ΙΟΥΝΙΟΣ 2002

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ