Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ


ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Γ. ΒΛΑΧΟΥ «Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ»

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Τα πλήθη της Ευρώπης, εξεγείρονται ενάντια στην
Αυτοκρατορία
και διαδηλώνουν στη Γένοβα (19-21 Ιουλίου 2001)

Είμαστε νέοι, αλλά είμαστε οι ίδιοι όπως πάντα.
Είμαστε αρχαίοι και πάμε προς το μέλλον , ένας στρατός
ανυπακοής. Αιώνες τώρα βαδίζουμε, οπλισμένοι με ιστορίες
αντί για όπλα, η «αξιοπρέπεια» ξεχωρίζει στα εμβλήματα
μας.
Στο όνομα της αξιοπρέπειας πολεμούμε αυτούς που
υποκρίνονται τους άρχοντες και τους αφέντες των ανθρώπων
και των λιβαδιών, των δασών και των νερών. Αυτούς που
κυβερνούν αυθαίρετα, επιβάλλουν τις διαταγές της
αυτοκρατορίας και αποδυναμώνουν τις κοινότητες...
Είμαστε οι Χουσίτες. Είμαστε οι Θαβορίτες. Είμαστε οι
εργάτες και τεχνίτες απ' τη Βοημία που επαναστάτησαν
ενάντια στον Πάπα, το Βασιλιά και τον Αυτοκράτορα μετά
την καύση του Ίαν Χους στην πυρά. Το έτος του Κυρίου
1419 επιτεθήκαμε στο δημαρχείο της Πράγας και πετάξαμε
το δήμαρχο και τους συμβούλους από το παράθυρο. Ο
Βασιλιάς Γουενσεσλάς πέθανε από λύπη. Οι ισχυροί της
Ευρώπης εξαπέλυσαν πόλεμο εναντίων μας, και έτσι
καλέσαμε τους Τσέχους στα όπλα. Απωθήσαμε όλες τις
εισβολές, αντεπιτεθήκαμε και εισβάλαμε στην Αυστρία, την
Ουγγαρία, το Βρανδεμβούργο, τη Σαξονία, τη Γαλικία και
το Παλατίνο. Η καρδιά μιας ηπείρου βρισκόταν στα χέρια
μας. Καταργήσαμε τη δουλεία και τη δεκάτη. Ηττηθήκαμε
μετά από τριάντα χρόνια πολέμου και σταυροφοριών.
Είμαστε οι τριάντα τέσσερις χιλιάδες που απάντησαν στο
κάλεσμα του Χάνς του αυλητή. Το έτος του Κυρίου 1476 η
Παναγία του Νικλασχαουσεν εμφανίστηκε στον Χάνς και είπε
: « Δεν θα υπάρχουν ούτε βασιλιάδες ούτε πρίγκιπες, ούτε
παπισμός ούτε ιερατείο, ούτε φόροι ούτε δεκάτη. Τα
λιβάδια, τα δάση και τα νερά θα ανήκουν σε όλους τους
ανθρώπους. Ο κάθε ένας θα είναι αδελφός του άλλου, χωρίς
να κατέχει περισσότερα από το γείτονα του». Φθάσαμε την
ημέρα της Αγ. Μαργαρίτας, με κερί στο ένα χέρι και ένα
δόρυ στο άλλο. Η Αγία Παρθένα θα μας έλεγε τι να
κάνουμε. Οι ιππότες του επίσκοπου συνέλαβαν τον Hans,
μας επιτέθηκαν και μας νίκησαν. Ο Χάνς κάηκε στην πυρά,
αλλά όχι και τα λόγια της Παρθένου...
Είμαστε ο στρατός των χωρικών και των μεταλλωρύχων που
ακολούθησε τον Τόμας Μiντζερ. Το έτος του Κυρίου 1524
φωνάξαμε : « Τα πάντα είναι κοινά!» και κηρύξαμε το
πόλεμο στην τάξη αυτού του κόσμου. Τα δώδεκα αρθρα μας
ταρακούνησαν τους ισχυρούς της Ευρώπης. Κατακτήσαμε
πόλεις και κερδίσαμε τις καρδιές των ανθρώπων. Οι
Λανσκουένετς μας εξολόθρευσαν στη Θουριγγία, ο Μiντζερ
ξεσκίστηκε από τους εκτελεστές, και όμως κανείς δεν
μπορούσε να το αρνηθεί: όλα όσα ανήκαν στη γη, στη γη θα
επέστρεφαν.
Είμαστε οι «Σκαπανείς» : μια κοινότητα ανέργων και
χωρικών χωρίς γη. Το έτος του Κυρίου 1649 μαζευτήκαμε
στο Γουάλτον-ον-Θεμς στο Σάρευ, καταλάβαμε την δημόσια
γη και αρχίσαμε να τη σκάβουμε. Θέλαμε να ζούμε μαζί και
να μοιραζόμαστε τους καρπούς της γης. Οι άρχοντες του
υποστατικού εξεγείρανε τις μάζες, ένα εξαγριωμένο πλήθος
μας άρπαξε και μας φυλάκισε. Χωρικοί και στρατιώτες μας
επιτέθηκαν και ποδοπάτησαν τη σοδειά μας. Όταν κόψαμε τα
δέντρα στη δημοσιά οι ιδιοκτήτες της γης μας κατηγόρησαν
για ζημιές και καταπάτηση. Κινηθήκαμε προς το Κόμπχαμ
Μέινορ, χτίσαμε τέσσερις εμπορικούς οίκους και
ξεκινήσαμε τη χειμερινή σοδειά. Στρατεύματα μας
επιτέθηκαν, κατέστρεψαν τα σπίτια και ξανά ποδοπάτησαν
τους αγρούς. Επιμείναμε. αλλοι σκαπανείς ξεκίνησαν να
σπέρνουν στο Κεντ και το Νορθαμπτονσάιρ. Ένας όχλος τους
εκδίωξε. Ο νόμος μας κατέβαλε και ξεκινήσαμε ξανά.....



ΕΝ ΑΡΧΗ ....Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ


Το 1998 για λογαριασμό των εκδόσεων ΕΡΑΣΜΟΣ εκδόθηκε μια
μικρή μελέτη του στοχαστή ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΛΑΧΟΥ με τίτλο: Η
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ με υπότιτλο «Επαναστατικές
σέχτες και ουτοπικές αιρέσεις στον 16 και 17 αιώνα».
Σκοπός του εγχειρήματος είναι να αναδείξει και να
μελετήσει, «σήμερα (που) γινόμαστε μάρτυρες της
αποσύνθεσης αυτού του (αστικού) πολιτισμού...τις
σύντομες αλλα σημαντικές περιόδους που (αυτός ο
πολιτισμός, από την αρχή του) αμφισβητήθηκε και
κινδύνεψε».
Ο συγγραφέας πιστεύει ότι: «Ένας στοχασμός πάνω σε αυτές
τις στιγμές της ρήξης είναι ίσως ο μόνος που μπορεί
πραγματικά να δείξει τις εναλλακτικές προοπτικές που
κατά καιρούς υπήρξαν, και οι οποίες, έστω και αν
κατεστάλησαν στην πράξη, φθάνουν μέσα από τις υπόγειες
διαδρομές της κοινωνικής μνήμης να φωτίσουν το δικό μας
μέλλον».
Φορείς των στιγμών ρήξης της ιστορικής συνεχείας στην
αυγή του αστικού κόσμου ήταν τα κινήματα της «αριστεράς
της μεταρρύθμισης» ή της «ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης»,
δηλαδή τα θρησκευτικοπολιτικά κινήματα που ξεκινώντας
από την κοινή μήτρα της θρησκευτικής μεταρρύθμισης
του16ου- 17ου αιώνα ήρθαν σε συνολική αντιπαράθεση με
την κοσμική εξουσία των βασιλιάδων των ευγενών και
γαιοκτημόνων όσο και με την θρησκευτική- πολιτική
εξουσία, του Πάπα αλλά και του Λούθηρου.
Προβάλλοντας το «όραμα μιας ουτοπικής κοινωνίας, ο
δρόμος για την οποία περνούσε πάντα από την κοινωνική
εξέγερση»,εκφράζοντας την αντίδραση των κατώτερων
στρωμάτων μπροστά στις αλλαγές που ερχόταν. «Η κοινή
συνιστάμενη που διαπερνά όλα αυτά τα ρεύματα είναι η
εξέγερση ενάντια στο νόμο, ως κανονιστικό θεσμό,
θρησκευτικό ή κοσμικό που εκείνη την περίοδο αρχίζει να
ορθολογικοποιείται και να γίνεται τόσο πιο
αποτελεσματικός όσο ο έλεγχος εκλεπτύνεται».
Η εργασία φανερά χρωματισμένη από την συμπάθεια που
δείχνει προς τους φορείς των εξεγερσιακών καταστάσεων
«επικεντρώνεται σε τρεις βασικούς σταθμούς της ιστορίας
αυτών των κινημάτων: στον Αναβαπτισμό, στον Αντινομισμό,
και στις Αριστερές πουριτανικές σέχτες ».
Κλείνοντας την εισαγωγή του ο συγγραφέας τοποθετεί τρία
ζητήματα ορολογίας:
1) Στο Προτεσταντισμό σε αντίθεση με τον καθολικισμό και
την ορθοδοξία είναι αποδεκτή (και επιβεβλημένη πολλές
φορές) η διαφορετικότητα στην ερμηνεία των ιερών
κειμένων, όπως συμβαίνει άλλωστε και στον σιιτικό
ισλαμικό ρεύμα . Η διαφορετική ερμηνεία των γραφών
μετατρέπεται σε αίρεση μόνο όταν αυτές οι ερμηνείες
συγκρούονται ανοικτά με την υπάρχουσα ταξη πραγμάτων
αμφισβητώντας την εξουσία, όπως συμβαίνει στις
περιπτώσεις του Αναβαπτισμού, των Αντινομιστών και των
αριστερών πουριτανικών ομάδων.
2) Οι όροι «αναβαπτισμός» και «αντινομισμός», παρολο που
στην αρχή εξέφρασαν συγκεκριμένα πολιτικά κινήματα και
ρεύματα, μέσα από ένα «είδος διάχυσης που υπέστησαν με
τον χρόνο οι αντίστοιχες θεωρίες έφθασαν στο σημείο να
επηρεάζουν ομάδες με τις οποίες{μεταξύ τους}δεν είχαν
καμία ιστορική συνάφεια... κάτω και από το βάρος της
«χρήση(ς) που έγινε στους όρους από τα καθιερωμένα
δόγματα στα πλαίσια της επίθεσης ενάντια σε μια μεγάλη
ποικιλία εξτρεμιστικών τάσεων».
3) Ιδιαίτερα προβληματικό θεωρείτε ο όρος
«Πουριτανισμός» καθώς «ο Πουριτανισμός όπως θα φανεί
άλλωστε, υπήρξε ένα φαινόμενο τόσο ευρύ ώστε κατέληξε να
περιλαμβάνει διαμετρικά αντίθετες αντιλήψεις. Αν σ' αυτό
προστεθεί (και) η...(μοντέρνα) χρήση του όρου που τον
ταυτίζει με το «αυστηρό» και το «συντηρητικό» είναι
προφανής ο βαθμός ασάφειας στο οποίο καταλήγουμε».

Ο THOMAS MUNTZER ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΤΕΣ

Με ένα ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο ερευνάτε ο Αναβαπτισμός
που ιστορικά συνδέθηκε σαν η κύρια πολιτική και
ιδεολογική έκφραση, του ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΣΤΗΝ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ(1524- 1526).
Οι Αναβαπτιστές,(ο όρος κατασκευάσθηκε από την
πολιτικοθρησκευτικη εξουσία με στόχο«να εφαρμόσει μια
ιουστινιάνεια διάταξη που τιμωρούσε την επανάληψη του
βαπτίσματος με θάνατο»,την στιγμή που οι ίδιοι
αυτοπροσδιορίζονται ως «Εκκλησία της αποκατάστασης»),
αποδέχονταν την ελεύθερη βούληση και την απόλυτη ηθική
υπευθυνότητα του ατόμου, θεωρώντας πως η εκκλησία
αποτελείτο μόνο από αληθινούς πιστούς οι οποίοι
μπορούσαν να έρχονται σε άμεση επαφή με τον θεό.
Ο THOMAS MUNTZER η σημαντικότερη μορφή του
Αναβαπτιστικού κινήματος, φίλος και μαθητής του
Λούθηρου, ήταν ένας από τους οργανωτές της μαχητικής
πρωτοπόρας ομάδας των Αναβαπτιστών «ένωση των εκλεκτών»
που είχε σαν άμεσο στόχο την κοινωνική επανάσταση, μια
επανάσταση που θα προανήγγελλε την μέλλουσα κρίση.
Ο «χιλιασμός, η ιδέα της κοινοκτημοσύνης και η εχθρότητα
απέναντι στα κυρίαρχα στρωματά, πρωτεύοντα στοιχεία στα
κηρύγματα του THOMAS MUNTZER βρήκαν ενθουσιώδη απήχηση
στους αγρότες, τους χειροτέχνες και στους εργάτες
ορυχείων» που επάνδρωσαν μαζικά τις τάξεις των
αναβαπτιστών.
Κορυφαία στιγμή αλλα και κύκνειο άσμα της επαναστατικής
του φάσης του Αναβαπτισμού, που κράτησε μόνο 20 χρόνια,
είναι η κομμούνα του Μύνστερ. Το 1533 «μια μαχητική
ομάδα Αναβαπτιστών έφτασε στο Μύνστερ και πήρε μέρος στο
κίνημα κατά του καθολικού επισκόπου, κίνημα που
υποστήριζε ένα είδος κοινωνικής δημοκρατίας».
Παρά την εκδίωξη του επισκόπου και την ανακήρυξη του
Μύνστερ σε «Νέα Ιερουσαλήμ» πολύ γρήγορα οι αναβαπτιστές
κήρυξαν «τη βίαιη επανάσταση με σκοπό την ίδρυση ενός
επίγειου βασιλείου του θεού, χωρίς νόμους, δικαστές,
ιδιωτική ιδιοκτησία και γάμο».
Μόλις οι αναβαπτιστές ανέλαβαν την εξουσία«όλες οι
ιδιωτικές περιούσιες απαλλοτριώθηκαν, τα συμβόλαια και
τα χρεόγραφα καταστράφηκαν, δημιουργήθηκαν κεντρικές
αποθήκες με ρούχα, έπιπλα , συσκευές που ο καθένας
μπορούσε να παίρνει ότι είχε ανάγκη».
Η συσσωρευμένη λαϊκή οργή γλήγορα ριζοσπαστικοποίησε το
πολιτικό κλίμα στο Μύνστερ. Ριζοσπαστικοποίηση που
οδήγησε στην κατάργηση των χρημάτων, της ατομικής
ιδιοκτησίας και του γάμου, στην απόλυτη σεξουαλική
ελευθεριότητα γυναικών και ανδρών.
Οι εξελίξεις οδηγούσαν στην οικοδόμηση μιας ανατρεπτικής
εστίας στην Ευρώπη που η κοσμική και θρησκευτική
εξουσία, αστική και φεουδαρχική, καθολική και
προτεστάντικη, δεν μπορούσε να ανεχθεί, καθώς έπληττε
τις παλαιές και νέες ιδεολογικές σταθερές αλλα και
αμφισβητούσε, εν τι γενέσει του , τον νέο καπιταλιστικό
καταμερισμό εργασίας και οργάνωσης της κοινωνίας .
Ο τρόμος της εξουσίας από την εξέγερση ήταν τόσο μεγάλος
που ύστερα από την βίαιη καταστολή της εξέγερσης τα
πτώματα των δυο ηγετών της κομμούνας του Μύνστερ
«κρεμάστηκαν από την κορυφή μιας εκκλησίας μέσα σε
κλούβια, τα οστά τους έμειναν εκεί για παραδειγματισμό
μέχρι το 1881(!)»!! Για να θυμίζουν στο πλήθος την
κατάληξη αυτών που σήκωσαν κεφάλι στα αφεντικά. Πάσα
ομοιότητα με τα «λευκά κελιά» δεν είναι καθόλου μα
καθόλου τυχαία.

«ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΥΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΑ »

Στην συνεχεία του βιβλίου και με ανάλογους θερμούς
ρυθμούς αναλύονται τόσο ο «Αντινομισμός» όσο και η
«αριστερά» του πουριτανισμού, δυο ρεύματα που παρα τις
επιμέρους διαφοροποιήσεις τους παρουσιάζουν σε γενικές
γραμμές τα ίδια ανατρεπτικά μοτίβα με τους Αναβαπτιστές.
Στο «Αντινομισμό» βρίσκουμε την άρνηση του πιστού που
θεωρεί ότι είναι σε άμεση επαφή με τον θεό να δεχτεί
οποιαδήποτε νόμο και εξουσία , ενώ στην Αγγλία η
«διαμόρφωση μιας ισχυρής «ακροαριστερής τάσης», ενός μη
καλβινικού πουριτανισμού», έκανε τον ιστορικό
CHRISTOPHER HILL να υποστηρίξει ότι ο «εσωτερικός θεός»
των πουριτανών έμοιαζε πολύ με τον θεό της αναρχίας.
Ιδιαίτερα μετα τη Αγγλική επανάσταση(1642-1648) ο
ριζοσπαστισμός των Αριστερών πουριτανών εκφράστηκε με
ένα συνολικότερο τρόπο, κύρια με στόχο την ατομική
ιδιοκτησία. Οι DIGGERS(σκαφτιάδες), μια από τις
σημαντικότερες σέχτες, υποστήριζαν ότι «η ιδιοκτησία
οδηγεί στον εξαναγκασμό της μισθωτής εργασίας που
υποδουλώνει τους ανθρώπους». Ενώ μια άλλη σέχτα οι
RANTERS(κήρυκες) προχώρησαν σε μια ριζοσπαστικότερη και
ακτιβίστικη πρακτική με ληστείες πλουσίων και λεηλασιών
παρουσιών.
Η κοινοκτημοσύνη τους ήταν κατά κάποιο τρόπο συνέχεια
των «αγαπών»των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων μέσα στα
φιλοσοφικά πλαίσια μιας έννοιας φυσικού δικαίου. Ο
THOMAS MUNTZER «επικαλείται ένα είδος φυσικής θεολογίας,
σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι μαθαίνουν τις
χριστιανικές αρχές από το βιβλίο της φύσης». Η
«οικογένεια της αγάπης» μια ομάδα Αντινομιστών στην
Ολλανδία και Αγγλία διακήρυτταν ότι η φύση είναι που
κατευθύνει τα πράγματα και όχι ο θεός. «Οι
RANTERS(κήρυκες) θεωρώντας ότι ο θεός υπάρχει στα πάντα
(ένα είδος πανθεϊσμού) υποστήριζαν ότι η βίβλος μπορεί
να κατανοηθεί από τα μαθήματα της φύσης».
Η αποδοχή ενός φυσικού δικαίου ήταν η αιτία της
απόρριψης της κοινωνικής ιεραρχίας του κράτους και του
γάμου, την στιγμή που οι ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις
έπλητταν άμεσα τον θεσμό της πατριαρχικής οικογένειας
που αντανακλά το μοτίβο της κρατικής εξουσίας.
Οι DIGGERS(σκαφτιάδες) πρότασσαν το όραμα μιας «παρθένας
κατάστασης χωρίς ιεραρχία και εξουσία ένα κοινωνικό
μοντέλο βασισμένο στην καθολική ψηφοφορία». Η εξέγερση
της ελεύθερης συνείδησης, μέσω της απόλυτης θεϊκής
πίστης, τους απελευθέρωνε από τις ηθικές, νομικές και
κοινωνικές δεσμεύσεις , αμαρτίες και συμβάσεις, «για
τους Αγνούς όλα τα πράγματα είναι αγνά » έλεγαν οι
RANTERS.
Ο λαϊκός ανατρεπτικός χιλιασμός του μεσαίωνα, της
μεταρρύθμισης και της αναγέννησης δεν περίμενε την
«έσχατη ώρα», διεκδικούσε «εδώ και τωρα» την σωτήρια .
Μέσα στα πλαίσια της έκστασης και των οργίων «το ατομικό
ξαναβυθίζεται στο ομαδικό προτάσσοντας την ενότητα της
ζωής, .. »,στοιχεία που μας οδηγούν σε μια μακρά
διαδικασία πειραματισμών για την καθολική χειραφέτηση
που συνεχίζονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό, σαφώς με
αλλα ιδεολογικά εργαλεία, έως στις μέρες μας.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Α) Η συνείδηση σε κάθε περίπτωση θα είναι η συνιστάμενη
και η αντανάκλαση των αντικειμενικών και υποκειμενικών
δυνάμεων, των συνειδητών και ασυνείδητων τάσεων του
ατομικού και συλλογικού γίγνεσθαι. Κάτω από αυτό το
πρίσμα οι συγκεκριμένοι ιστορικοί, πολιτικοί, υλικοί και
ιδεολογικοί όροι και προσδιορισμοί επιδρούν καθοριστικά
στο ποτέ, που και πως, θα εμπνευστεί η «αρχετυπική στάση
της συνείδησης».

Η «αρχετυπική στάση της συνείδησης» αντικειμενικά
οδηγείτε στην αναζήτηση της καθολικότητας, ο στοχασμός
πάνω στην «αρχετυπική στάση της συνείδησης» είναι ο
στοχασμός επάνω και διάμεσου της καθολικότητας,
διαφορετικά ΤΟ ΜΕΡΙΚΟ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΜΑΧΟΜΕΝΟ(Γ.ΝΤΕΜΠΟΡ,
δάνειο από τον Χέγκελ).

Β) Ο ανατρεπτικός χιλιασμός, με τον μανδύα του
θρησκευτικού μεσσιανικού αμφισβήτησε την κυρίαρχη
θρησκευτική και πολιτική εξουσία προετοιμάζοντας το
έδαφος για την εμφάνιση νέων κοινωνικών και πολιτικών
δυνάμεων. Ο Γ. ΝΤΕΜΠΟΡ γράφει στην «κοινωνία του
θεάματος» ότι ο αναβαπτιστικός χιλιασμός δεν είναι παρά
«ο ταξικός αγώνας που μιλάει για τελευταία φορά την
γλώσσα της θρησκείας».
Η «επαναστατική αριστερά» της Μεταρρύθμισης είναι μια
από τις εκφράσεις της μακράς πορείας των αγώνων των
καταπιεσμένων, ένα κομμάτι του ανατρεπτικού νήματος που
έρχεται από πολύ μακριά και μας πάει ακόμη μακρύτερα.

Γ)Ζώντας σε μια εποχή εξάντλησης των κατακτήσεων της
γαλλικής επανάστασης, όπου τα οράματα της ελευθέριας,
ισότητας και δικαιοσύνης έχουν χάσει την ριζοσπαστική
φύση τους, παρολο που διατηρούνε το αστικοδημοκρατικό
καλούπι τους, η θρησκεία επανέρχεται δραματικά στην
κεντρική πολιτική σκηνή σαν μια από τις απαντήσεις στην
πολύπλευρη κρίση του συστήματος .
Η επιστροφή παίρνει τόσο την μορφή της άκριτης
υποστήριξης της κρατικής και οικονομικής εξουσίας, όπως
είναι οι υπερσυντηρητικές σέχτες και ρεύματα του
προτεσταντισμού στις ΗΠΑ, όσο και την μορφή της
αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος και του δυτικού
παραδείγματος, όπως είναι η δράση των ισλαμιστών(Μια
αμφισβήτηση με ξεκάθαρο αντιδραστικό πρόσημο που βλέπει
διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα την επιστροφή σε μια
ολότελα ιδεατή και μυθική πρωτοισλαμική εποχή).
Την ίδια στιγμή βέβαια δεν έπαψαν εμφανίζονται και
αντιστέκονται στην σημερινή βαρβαρότητα ποικίλα
ανατρεπτικά και ελευθεριακά ρεύματα που έχουν, συν της
άλλοις, αναφορές και σε θρησκευτικές παραδόσεις,
ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική(θεολογία της
απελευθέρωσης, Ζαπατίστας).
Γεγονότα που μας οδηγούνε στο συμπέρασμα ότι οι
ρομαντικές θρησκευτικοπολιτικές αναφορές, ιδιαίτερα σε
εποχές κρίσης και αναζήτησης ταυτότητας, θα επηρεάζουν
πάντα το πολιτικο και κοινωνικό γίγνεσθαι. Είναι μια
μορφή «μη-σύγχρονης αντίφασης» που είτε ενισχύει τις
ριζοσπαστικές εξελίξεις, όταν διαλεκτικά μπολιάζεται με
επαναστατικές θεωρήσεις , όπως είναι ο μαρξισμός, είτε
θα οδηγεί σε νέες βαρβαρότητες, όταν γίνεται το εργαλείο
ποικίλων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων και
εξουσιών .

ακοποι αφορισμοί δεν χωράνε, το όπιο των λαών θα
συνεχίζει επί μακρόν ακόμη να απαλύνει τον πόνο των
ψυχών και των σωμάτων, κάνοντας συχνά ποιο ελαφριές τις
αλυσίδες μας και σπάνια, κάτω από ειδικές συνθήκες, θα
δυναμώνει τις επιθυμίες μας να σπάσουμε τις αλυσίδες για
να χαρούμε τον ανθό της καθολικής ελευθέριας.
Τούτο δεν συνεπάγεται ότι θα πρέπει να προσκυνάμε τους
πάσης φύσεως μουλάδες, αλλά να μην πετάμε το παιδί μαζί
με τα βρομόνερα.

Δ)Είναι ολοφάνερη η προσπάθεια του συγγραφέα να
αναδείξει την τάση της ασυνέχεια μέσα στην ιστορική
συνεχεία, τις στιγμές εκείνες όπου οι συσσωρευμένες
αντιθέσεις οδηγούνται σε έκρηξη.
Όπως γράφει και ο Β. Μπένζιαμιν στις «θέσεις για την
φιλοσοφία της ιστορίας» «η συνείδηση της ρήξης του
συνεχούς της ιστορίας είναι χαρακτηριστικό των
επαναστατικών τάξεων την στιγμή της δράσης τους» και
συνεχίζοντας «η ιστορία δεν έχει σαν καθήκον να γίνει
μόνο κάτοχος της παράδοσης των καταπιεσμένων αλλα και
θεμελιωτής της.»
Η επιθυμία για την καθολική απελευθέρωση με την γλώσσα
του Ε. ΜΠΛΟΧ στο βιβλίο του « THOMAS MUNTZER ο Θεολόγος
της επανάστασης» είναι « ...μια ιδέα πάντοτε ζωντανή ,
μισοπνιγμένη μέσα στον ωκεανό μίσους και αδικίας, σπίθα
πανταχού παρούσα που μεταφέρεται διάμεσου μιας ευγενούς
σειράς μυστικών παραδόσεων». Ένα βιβλίο που, ο Ε.ΜΠΛΟΧ
«βλέπει τους μπολσεβίκους ως τους κληρονόμους της πρώτης
παράδοσης, την οποία την ανιχνεύει στο παρελθόν-«ΩΣ ΤΗΝ
ΥΠΟΓΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ» - στους καθαρούς, στον
THOMAS MUNTZER και στους αναβαπτιστές, στον Meister
Eckardt και στον Sebastian Frank στο Ρουσσώ και τον
Τολστόι»
Ένα ουτοπικό πλεόνασμα που «ξεπηδάει από τα χάσματα της
ιστορίας, από τα ανοικτά της τραύματα, σαν η ορμή του
ανολοκλήρωτου, του απροσδιόριστου και απροσδόκητου».
Είναι η έκφραση αυτού «που δεν υπάρχει ακόμη», μιας
λανθάνουσας δυνατότητας, που διαμορφώνει , σε κρίσιμες
στιγμές ιστορικών διακλαδώσεων, τις όχθες της
πραγματικότητας. Ένα «μυστικό νήμα που συνδέει όλες τις
στιγμές κατά τις οποίες το αστικό κοσμοείδωλο
διαρρηγνύεται και την θέση της παίρνει η επιθυμία της
γενικευμένης γιορτής , της βίαιης απαλλοτρίωσης του
χώρου και του χρόνου .

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

....Είμαστε ο στρατός του στρατηγού Λουντ. Οι πατεράδες
μας εκδιώχτηκαν από τη γη τους και γίναμε υφαντές. Μετά
ήρθε η μηχανή ύφανσης. Το έτος του Κυρίου 1811
κινηθήκαμε κατά μήκος της Αγγλίας, επιτεθήκαμε σε
εργοστάσια, καταστρέψαμε μηχανές και γελάσαμε κατάμουτρα
στους αξιωματούχους. Η κυβέρνηση έστειλε χιλιάδες
στρατιωτών και ένοπλων πολιτών. Ένας αισχρός νόμος
εγκαθιδρύθηκε ότι οι μηχανές ήταν πιο σημαντικές από τα
ανθρώπινα όντα , και ότι αυτοί που κατέστρεφαν μηχανές
θα έπρεπε να κρεμαστούν. Ο Λόρδος Βύρων προειδοποίησε: «
Δεν υπάρχει αρκετό αίμα στον ποινικό σας κώδικα, ώστε
πρέπει περισσότερο να χυθεί, να ανέλθει στους Ουρανούς
και να καταθέσει εναντίων σας ; Πως θα θέσετε το νόμο σε
εφαρμογή ; Μπορείτε να καταδικάσετε μια ολόκληρη χώρα
στις ίδιες τις φυλακές της; Θα υψώσετε μια κρεμάλα σε
κάθε αγρό και θα κρεμάσετε τους ανθρώπους σαν σκιάχτρα;
Ή θα προχωρήσετε (όπως θα πρέπει για να εφαρμόσετε αυτό
το μέτρο) σε αποδεκατισμό;...Αυτά είναι τα γιατρικά για
ένα πεινασμένο και απελπισμένο πληθυσμό;» Η επανάσταση
ξέσπασε, αλλά ήμασταν κουρασμένοι και υποσιτισμένοι.
Αυτοί που ξέφυγαν απ' τη θηλιά εξορίστηκαν στην
Αυστραλία. Μα ο στρατηγός Λουντ ακόμα καλπάζει στο πεδίο
της μάχης, τη νυχτερινή σιγαλιά, ανασυντάσσοντας τα
στρατεύματα του...
Είμαστε οι υφαντές της Σιλέσια που εξεγέρθηκαν στο έτος
1844. Είμαστε οι τυπογράφοι υφασμάτων που έβαλαν φωτιά
στη Βοημία τον ίδιο χρόνο. Είμαστε οι προλετάριοι
στασιαστές του σωτηρίου έτους 1848. Είμαστε τα
φαντάσματα που βασάνισαν πάπες, τσάρους, αφεντικά και
στρατιώτες. Είμαστε ο λαός του Παρισιού το σωτήριο έτος
1871. Έχουμε ακολουθήσει μέχρι τέλους τον αιώνα της
εκδίκησης και της τρέλας, και συνεχίζουμε τη πορεία.
Λένε ότι είναι καινούριοι, βαφτίζουν τους εαυτούς τους
με αρκτικόλεξα : G8, ΔΝΤ, ΠΤ, ΠΟΕ, NAFTA, FTAA… Δεν
μπορούν να μας ξεγελάσουν, είναι οι ίδιοι με εκείνους
που ήρθαν πριν απ' αυτούς : Οι έκορσερς που λεηλάτησαν
τα χωράφια μας, οι ολιγαρχικοί που ανακατέλαβαν τη
Φλωρεντία, η αυλή του Aαυτοκράτορα Σίγκισμούντ που
εξαπάτησε τον Ίαν Χους, Η βουλή του Τούμπινγκεν που
υπάκουσε τον Ούλριχ και αρνήθηκε να δεχτεί τους Πουρ
Κόνραντ, οι πρίγκιπες που έστειλαν τους λάνσκουενετς στο
Φράνκενχάουσεν, οι ασεβής που έψησαν τον Ντότζα, οι
ιδιοκτήτες της γης που βασάνισαν τους Σκαπανείς, οι
απολυταρχικοί που νίκησαν τον Πουγκάτσεβ, η κυβέρνηση
που ο Μπάυρον καταράστηκε, ο παλιός κόσμος που σταμάτησε
όλες μας τις επιθέσεις και κατέστρεψε τους δρόμους για
τον παράδεισο.
Σήμερα έχουν μια νέα αυτοκρατορία, εκμεταλλεύονται νέους
δούλους σε όλο το κόσμο, ακόμα υποκρίνονται τους
άρχοντες και τους αφέντες της γης και της θάλασσας.

αλλη μια φορά, εμείς τα πλήθη, εξεγειρόμαστε εναντίων
τους.

Γένοβα.
Ιταλική χερσόνησος.
19,20 και 21 Ιουλίου
ενός έτους που πια δεν ανήκει σε κανέναν Αφέντη
---------

ΟΜΑΔΑ ΛΟΥΘΕΡ ΜΠΛΙΣΕΤ




ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ


Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ- Γ. ΒΛΑΧΟΣ

-Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ - Γ. ΝΤΕΜΠΟΡ

-ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ- Β. ΜΠΕΝΖΙΑΜΙΝ

-ΜΟΡΦΕΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ- R.SAYRE M.LOWY

-Ο ΤΡΟΤΣΚΙ ΣΑΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ- ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ

- ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟΥ - ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ




ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις