ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΔΡΑΣΗ

Wednesday, December 28 2005

Είναι σχεδόν κοινός τόπος πλέον:Απέναντι στην
νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική αντιμεταρρύθμιση ο
κόσμος της ζωντανής εργασίας, η πολυσύνθετη προλεταριακή
πληθυντικότητα αδυνατεί να αντισταθεί και υποτάσσεται
άνευ όρων στις βουλές του κεφαλαίου. Πρόκειται για μια
εξαιρετικά άσχημη κατάσταση που για να αντιμετωπιστεί
πρέπει να διερευνηθεί σε βάθος. Αυτό το μικρό σημείωμα
δεν φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις αλλα να εισάγει
ερωτήσεις που δύναται κάτω από προϋποθέσεις να ανοίξουν
μονοπάτια στην εργασία του αρνητικού, στην εργασία που
επιτελεί ο «τυφλοπόντικας». Εάν και πόσο θα το καταφέρει
αυτό θα κρίνει η πράξη και η ίδια η δράση των
προλεταριακών μαζών και όχι εν τέλει οι δικές μας
επιθυμίες.

Μια υπόθεση με παρελθόν

Η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση αποτέλεσμα βαθύτατων
κρισιακών φαινομένων «έφτασε» και στην Ελλάδα στις αρχές
του 1990. Αφού πρώτα προετοιμάσθηκε κατά την διάρκεια
της δεύτερης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ, πατώντας επάνω στην
προδοσία της συγκυβέρνησης και της οικουμενικής που
διέπραξε ο ενιαίος συνασπισμός αλλα και στην κατάρρευση
των γραφειοκρατικών εργατικών κρατών. Αυτού που
ονομάστηκε «υπαρκτός σοσιαλισμός». Σημαίνοντα ρόλο στην
προετοιμασία και στην επιβολή της νεοφιλελεύθερης
λαίλαπας έπαιξε ο προδοτικός και εκφυλιστικός ρόλος της
συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που στην καλύτερη των
περιπτώσεων υπεράσπισε τα συμφεροντα της εργατικής
αριστοκρατίας των ΔΕΚΟ. Φυσικά σήμερα ούτε αυτό δεν
καταφέρνει να κάνει, για αυτό και η τεραστία ανυποληψία
του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος. Από κει
απορρέει και η αναγκαιότητα ενός νέου εργατικού
κινήματος. Και γιατι όχι της επαναθεμελίωσης της
κομμουνιστικής αριστεράς. Η τριετία του «Δρακουμέλ»-
Μητσοτάκη ήταν μια περίοδος έντονων και άγριων ταξικών
αγώνων που μπλοκάρισε στην πράξη αλλά συγκυριακά την
νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και απονομιμοποίησε την κυβέρνηση
της ΝΔ με αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης
του«Δρακουμέλ»- Μητσοτάκη. Η σφοδρότητα όμως της
νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και το παγκόσμιο δυσμενές κλίμα
για τις δυνάμεις της εργασίας έστρωσαν το δρόμο για την
νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση που προχώρησαν με μέθοδο οι
κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα η σοσιαλφιλελεύθερη
κυβέρνηση Σημίτη σε συνεννόηση και συνεργασία με την
ηγεσία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και τον κοντόθωρο συντεχνιασμό των
μονίμων εργαζόμενων των ΔΕΚΟ επέτρεψαν την ουσιαστική
ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ και την πολυδιάσπαση των
εργαζόμενων σε αυτές. Ένα γεγονός που συνέβαλε τα
μέγιστα στην διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Την ίδια
στιγμή η επιλογή της η πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη
και της άρχουσας τάξης να παίξει ένα παρεμβατικό ρόλο
στα Βαλκάνια έδωσε κίνητρα να μεταφερθούν εργατοβορες
επιχειρήσεις έξω από την Ελλάδα. Ανοίγοντας τον δρόμο σε
αυτό που ονομαζεται «αποβιομηχανοποίηση». Όπου δεκάδες
μικρά και μεγάλα εργοστάσια μεταναστεύουν για τις
γείτονες βαλκανικές χώρες, ενώ η διαχείριση το μάνατζερ
και η προώθηση αυτών των επιχειρήσεων παραμένουν στην
Ελλάδα. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν
είναι«αποβιομηχανοποίηση», αλλα πρόκειται για μια
οικοδομηση ενός οριζόντιου μεταφορντικού και νεο
τεϋλορικού δικτύου. Παρόλο την σχετικά συναινετική
προώθηση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας από το Σημιτιστάν,
ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου της ζωντανής εργασίας
και της νεολαίας αντιστάθηκε. Σημαντικές αγωνιστικές
στιγμές ήταν τα «εξεταστικά» το 1998 και οι μαθητικές
καταλήψεις που αντιμετωπίστηκαν με το όπλο της
καταστολής από το Σημιτιστάν. Αλλα και οι απεργίες του
ασφαλιστικού που κατέβασαν εκατομμύρια εργαζόμενων στο
δρόμο. Μαζικές απεργίες που όμως αποτέλεσαν το μαχόμενο
κύκνειο άσμα του παλαιού εργατικού κινήματος. Ας μην
ξεχνάτε τέλος πως η δεκαετία του νεοφιλελεύθερου
Σημιτικού πογκρόμ ήταν η περίοδος του ολυμπιακού έπους
που επιτεύχθηκε χάρη στην φτηνή εργασία των μεταναστών.
Έχοντας σαν αποτέλεσμα να πιεστεί η εργατική δύναμη προς
τα κάτω και να εκτιναχτούν προς τα επάνω τα κέρδη των
κεφαλαιοκρατών. Όλα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν τις
ευθύνες της αριστεράς. Απεναντίας κάνουν τις ευθύνες της
ακόμη πιο μεγάλες. και καθοριστικές. Γενικότερα μπορούμε
να πούμε πως: ότι έσπειρε με βιασύνη και «τσαμπουκά» ο
«Δρακουμέλ»- Μητσοτάκη και καλλιεργείσαι με σχέδιο το
«Σημιτιστάν», θερίζει με απροκάλυπτο κυνισμό ο
«ανιψιός».

Παγκόσμια χούντα- όλος ο κόσμος ένα Γκουαντανάμο

Σήμερα οικοδομείται, στα πλαίσια και ευρύτερων
πανευρωπαϊκών και παγκόσμιων συνθηκών, μια παγκόσμια
χουντα των μεγάλων αφεντικών -ένα κράτος στρατηγείο για
την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Μέσα σε λίγους μήνες
έχουμε απελευθέρωση του ωραρίου, κατάργηση της
κυριακάτικης αργίας, του 8ωρου, των υπερωριών, των
συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Μια επίθεση στην τιμή της
εργατικής δύναμης με στόχο την ριζική μείωση της. Μια
επίθεση στο χρόνο εργασίας και στα θεμελιώδη δικαιώματα
των εργαζόμενων. Την ίδια στιγμή, δίχως να καταργούνται
τα τυπικά αστικοδημοκρατικά συνταγματικά δικαιώματα ο
πολύμορφος εκβιασμός των αφεντικών και του κράτους
γίνεται το επίσημο και νομιμοποιημένο εργαλείο άσκησης
της κυρίαρχης πολιτικής. Ενώ η τρομολαγνεία οικοδομεί
ένα πλαίσιο ανασφάλειας και φόβου για όσους σηκώνουν
κεφάλι. Π.χ η ιστορία με την απαγωγή των πακιστανών δεν
είναι μόνο μια καταγγελία απαράδεκτων πρακτικών αλλα
λειτουργεί και εκφοβιστικά απέναντι σε όσους θέλουν να
ζούνε με αξιοπρέπεια. Για την συγκεκριμένη καταγγελία
μέρα με την ημέρα βγαίνουν όλο και πιο πολλά στοιχεία
στην δημοσιότητα για την άμεση εμπλοκή των ελληνικών
αρχών και δη της ΕΥΠ. Τις τελευταίες μέρες έγινε γνωστό
πως η ΕΕ και οι εθνικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις
αποφάσισαν να παρακολουθούν τα ιδιωτικά δεδομένα και
συνομιλίες των πολιτών(τηλέφωνα-ιντερνετ,email...κτλ).
Ακολουθώντας κατά πόδα τις ΗΠΑ, στο αντιτρομοκρατικό-
αντιδημοκρατικό ντελίριουμ. Στα ίδια πλαίσια η ΕΕ και το
ευρωκοινοβούλιο«καταδικάζουν»τον κομμουνισμό ταυτίζοντας
τον με τον φασισμό και τον ναζισμό. Στην χώρα μας δεν
πρόλαβε να αρχίσει το εφετείο για την 17Ν και οι
πάτρωνες μας απαίτησαν νέες συλλήψεις και επανάληψη των
βαριών καταδικαστικών αποφάσεων του πρώτου δικαστηρίου-
«στρατοδικείου» για την υπόθεση της 17Ν. Τα παγκόσμια
αφεντικά δεν πρόλαβαν να μιλήσουν και ο πρώην «αρχηγός»
των «ρειτζερς» και των «κένταυρων» υπουργός δημοσίας
τάξης εξαπόλυσε πογκρόμ ενάντια στον «..εξτρεμισμό των
Εξαρχείων» που όπως είπε στα στελέχη της
αστυνομίας«..που πρέπει να τελειώνουμε με αυτόν τον
εξτρεμισμό...». Η συγκεκριμένη εμφυλιοπολεμική διαταγή
είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα την επιδρομή των δυνάμεων
καταστολής σε γραφεία αριστερών συλλογικοτήτων- «δίκτυο
πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων » και σε στέκια
νεολαίας.

Κι όμως το σύστημα ασθενεί

Παρόλο που η θέση των εργαζόμενων είναι εξαιρετικά
δύσκολη και της αριστεράς για κλάματα, η «άγαρμπη»
επίθεση του κεφαλαίου μάλλον είναι φαινόμενο αδυναμίας
και όχι δύναμης. Μέχρι τα τώρα μέσα από διάφορους
δρόμους το σύστημα κατάφερνε, κυρίως στην Ευρώπη και
βόρεια Αμερική, να «στρατεύει» στις επιλογές του το
πλήθος της ζωντανής εργασίας. Η ενσωμάτωση και όχι η
καταστολή ήταν το κύριο όπλο του συστήματος απέναντι
στους «κάτω». Η κατάσταση πλέον εχει τελείως
αντιστραφεί. Επειδή οι δυνατότητες ενσωμάτωσης έχουν
εξαιρετικά ελαχιστοποιηθεί, ο τρόμος και ο φόβος
γίνονται το κυρίαρχο και καθοριστικό πολιτικό κριτήριο
της κεφαλαιοκρατίας. Το ευέλικτο παγκοσμιοποιήμενο
εργοστάσιο με τις πολλαπλές ταυτότητες φτάνει στα
ιστορικά όρια του. Ο βιοπολιτικός έλεγχος γίνεται ένα
στρατοπεδικό καθήκον της παγκόσμιας χούντας. Μιας
παγκόσμιας χούντας που τείνει να ελέγχει το σώμα το νου,
το γονιδιακό υπόστρωμα και τις συνειδήσεις. Ολόκληρο το
"κοινωνικο είναι" και βιοκοινωνικό εντάσσεται στο
παγκόσμιο εξουσιαστικό μηχανισμό. Πρόκειται για την
άσκηση μιας πολιτικής ολοκληρωτικού ελέγχου του
βιοπολιτικου σώματος των καταπιεσμένων που δεν κοιτάει ,
ούτε μπορεί να πάει μακριά. Κατά μια έννοια το σύστημα
πιέζει για την δημιουργία δομών αντίστασης, με στόχο να
την υποτάξει και να την χρησιμοποιήσει παραγωγικά προς
όφελος του. Για να ανανεώσει την στρατηγική και τα
επιτελεία του. Όπως έγινε και με το Μάη του '68. Την
ανεπάρκεια της σημερινής κεφαλαιοκρατικής στρατηγικής
την βλέπουμε στην φλεγόμενη Γαλλία, στην εξεγερμένη
νότιο Αμερική, στα αντιστεκόμενα πλήθη του νότου και της
ανατολής. Στην αντιστοιχία ανάμεσα στο πλούτο που
παράγεται και στα εκατομμύρια των φτωχών και
καταφρονεμένων. Το κίνημα κατά της καπιταλιστικής και
ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης μέσα από διάφορους
δαιδαλώδεις δρόμους γειώνεται σε συγκεκριμένους
κοινωνικούς σχηματισμούς. Μια νέα
αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική αριστερά γεννιέται
κερδίζοντας τις μάζες. Μια αριστερά που βάζει μπροστά
τις ίδιες τις μάζες των καταπιεσμένων. Η Βενεζουέλα και
η Βολιβία είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, γεγονός
που εχει παγώσει τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και
ειδικότερα τις ΗΠΑ που βλέπουν στο χαμηλό υπογάστριο
τους να σηκώνουν κεφάλι οι κολασμένοι και να προκαλούν
ανοικτά τα παγκόσμια αφεντικά. Φυσικά οι εξελίξεις στην
περιφέρεια του πλανήτη δεν μεταφράζονται άμεσα και
απαραίτητα σε ανατρεπτικά γεγονότα στον κέντρο των
καπιταλιστικών μητροπόλεων. Για να συμβεί τούτο
χρειάζεται η συνειδητή δράση συγκεκριμένων πολιτικών
υποκείμενων και ειδικότερα αυτού που ιστορικά ονομάστηκε
επαναστατική κομουνιστική αριστερά. Για αυτό το λόγο
στην συνέχεια θα ασχοληθούμε συγκεκριμένα για το πώς
μπορεί και πρέπει να παρέμβει στο δικό μας κοινωνικό
σχηματισμό η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά σε ένα
κοινωνικο και πολιτικό επίπεδο.

Ενότητα -αλλά πως και που ;;;;

Απέναντι σε αυτό το εύρος και το βάθος της επίθεσης του
κεφαλαίου και του συστήματος στα δικαιώματα, τις ανάγκες
και στην φύση η ενότητα για την ριζοσπαστική αριστερά
είναι μονόδρομος. Μια ενότητα σε κινηματικό και πολιτικό
επίπεδο. Μια ενότητα που δεν θα κρύβει τις ιδεολογικές
διαφοροποιήσεις αλλα που πρώτιστα θα αναδεικνύει την
ενότητα στην δράση. Καθώς μόνο μέσα από τη κοινή δράση
παράγεται ο συγκεκριμένος ανατρεπτικός πολιτισμός που
βοηθάει στην οικοδόμηση των αναγκαίων κομμουνιστικών
κοινοτήτων και στην παραγωγή στρατηγικής αντίληψης. Το
να μάθουμε να προχωράμε και να κτυπάμε μαζί είναι ένα
επαναστατικό άλμα, που σπάει τον μικροαστικό σεχταρισμό
μας. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που θα πρέπει να’χει η
κοινή δράση είναι ευελιξία στη δράση, κύρια στο
κοινωνικό επίπεδο. Στόχος της κινηματικής παρέμβασης,
είναι να βγουν στο προσκήνιο οι μάζες. Να αποκτήσουν την
αυτοπεποίθηση οι εργαζομενοι και οι καταπιεσμενοι για να
μπορέσουν να εκβιάσουν τα αφεντικά, την κυβέρνηση και το
κεφάλαιο. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η έμμονη σε λογικές
ενός χωροταξικού διαχωρισμού, όπως και η έμμονη σε μια
κατ’ επίφαση φορμαλιστική ενότητα, σε συνδικαλιστικές
δομές που έχουν οριστικά τελειώσει(ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ)δεν
βοηθάει στην οικοδόμηση ενός μάχιμου μπλοκ εργατικών
δυνάμεων. Κάθε στιγμή, πρέπει να βλέπουμε τι μπορεί να
βάλει στο παιχνίδι από θέση καθοδηγητή τις εργατικές
μάζες. Αυτό συνεπάγεται αναβαθμισμένη αλλα και
ουσιαστικότερη παρέμβαση στα συνδικάτα αλλα και την
παρέμβαση μας για την δημιουργία νέων εργατικών
σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν. Με στόχο την ενοποίηση
όλων των εργαζόμενων. Είτε είναι μόνιμοι, είτε εποχιακοί
και συμβασιούχοι, είτε δουλεύουν σε εργολάβους. Είτε
πληρώνονται με μισθό , είτε με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
Ενότητα στο μισθό και στο χρόνο εργασίας, είναι η γραμμή
που μπορεί να ενοποιήσει την κατακερματισμένη
προλεταριακή πληθυντικότητα. Και σε αυτή την προοπτική
οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι στο χέρι
τους να δείξουν τον καλύτερο εαυτό τους. Η ενότητα της
ριζοσπαστικής αριστεράς, σε ένα αντικαπιταλιστικό
δημοκρατικό μέτωπο, θα κριθεί μέσα στο κόσμο της
εργασίας, βγαλμένη από τον ίδιο τον κόσμο της εργασίας
και όχι από την κομματικά επιτελεία. Ένα
αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό μέτωπο που θα λειτουργεί
αμεσοδημοκρατικά, σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό
επίπεδο. Προσπαθώντας να οικοδομήσει δεσμούς
συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ενότητας στην δράση σε
τοπικο- εθνικό- ευρωπαϊκό ή και γιατί όχι σε παγκόσμιο
επίπεδο. Η μαζικοποιήση του αντικαπιταλιστικού
δημοκρατικού μετώπου είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για
να μπορούμε να μιλάμε με ορούς ισχύος απέναντι σε
εχθρούς και φίλους. Αυτό με την σειρά του γεννά την
αναγκαιότητα να έρθει σε επαφή το αντικαπιταλιστικό
δημοκρατικού μέτωπο με τον κόσμο που βρίσκεται στην
λεγομένη επίσημη αριστερά. Με τον κόσμο του ΚΚΕ , του
ΣΥΝ και γιατί όχι με τον εργατικό και αγωνιστικό κόσμο
του ΠΑΣΟΚ. Το να έρθεις όμως κοντά με αυτόν τον κόσμο
περνά μέσα από προτάσεις κοινής δράσης σε όλη την
υπαρκτή αριστερά. Μια κοινή δράση πάνω σε συγκεκριμένα
πλαίσια, προγράμματα και αμεσοδημοκρατικές δομές
λειτουργίας. Δεν μπορούμε να φοβόμαστε να κυλιστούμε
στην λάσπη, αρκεί αυτό να γίνει μέσα από ένα σχέδιο
δράσης, τακτικής και στρατηγικής. Και όχι απλώς για να
γίνουμε ουρά του ενός ή του άλλου αριστερού διαχειριστή.
Αλλα προσοχή η ενότητα στην δράση του συνόλου της
αριστεράς, είναι μια ικανή αλλα όχι και η αναγκαία
συνθήκη για να αλλάξει ο συσχετισμός υπέρ των κατώτερων
τάξεων. Η ικανή και αναγκαία συνθήκη να πάνε τα πράγματα
«αλλιώς» περνά μέσα από την επαναθεμελίωση και την
οικοδόμηση σε εθνική- ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα
μιας καινοτόμας νέας κομμουνιστικής αριστεράς και
προοπτικής. Η ενότητα στην δράση των αριστερών δυνάμεων
βοηθάει να ανοίξει μια τέτοια κουβέντα , δεν εξασφαλίζει
πάραυτα όμως την επιτυχία της. Σε κάθε περίπτωση όμως
είναι μια καλή αρχή. Και κάθε αρχή είναι το ήμισυ του
παντός. Βέβαια είναι ένα ζητούμενο εάν και κάτω από
ποιους όρους οι υπάρχουσες δυνάμεις της ελληνικής
αριστεράς, τόσο της κοινοβουλευτικής όσο και της
εξωκοινοβουλευτικής είναι ώριμες και υπεύθυνες να
ξεκινήσουν και να ολοκληρώσουν μια τέτοια διαδικασία.
Δίχως να θέλω να μεμψιμοιρώ, θεωρώ πως σε αυτή την
συγκυρία οι υπαρκτές δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς
αδυνατούν να παίξουν αυτό το ρόλο. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα ο διάλογος για τον πόλο της ριζοσπαστικής
αριστεράς που εμφανώς έχει κολλήσει. Ίσως εν τέλει οι
αντικειμενικές συνθήκες να μην οικοδομούν αυτή την
στιγμή τα αναγκαία πλαίσια για να εκφραστεί μια ενότητα
στην δράση της αριστεράς. Και όλα τα παραπάνω να είναι
απλώς η επιθυμία ενός αγωνιστή πέρα από την δυνατότητα
της εποχής . Εύχομαι εν τέλει η ίδια η κίνηση των
προλεταριακών μαζών να πιέσει και τις «πρωτοπορίες» να
γινουν πιο σοβαρές.. ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ