....ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ.


Wednesday, September 28 2005


Στόχος τα δικαιώματα των εργαζόμενων Θα ξεκινήσω με κάτι που έγινε ήδη πολύ λόγος, αλλα που νομίζω ότι πρέπει σαν αριστερά και εργατικό κίνημα να επιμείνουμε, να αναλύσουμε για να το αντιμετωπίσουμε, καθώς πρόκειται για ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο φαινόμενο: Αναφέρομαι στην πρόταση του συνδέσμου βιομηχάνων βορείου Ελλάδας για την εισαγωγή μεταναστών από Βαλκάνια που θα μπαίνουν το πρωί στην χώρα μας, θα εργάζονται με συλλογικές συμβάσεις των κρατών καταγωγής τους και θα επιστρέφουν στην χώρα τους μόλις τελειώνει η εργασία. Το κεφαλαίο θα τους εκμεταλλεύεται ελληνικά και θα τους πληρώνει βαλκανικά, για να μην πω τριτοκοσμικά.

Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο, απροκάλυπτο και κυνικό εκβιασμό του ελληνικού κεφαλαίου. Για την πρόταση θεσμοθέτησης ενός κρατικού ρατσισμού, παρόμοιου με αυτού της νότιου Αφρικής των απαρτχάιντ. Φυσικά η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Καραμανλή σε πρώτη φάση το αρνήθηκε, για να μπορεί να το παζαρέψει αύριο και ταυτόχρονα να εκβιάζει με την σειρά της τις υποτελείς τάξεις. Παρόμοια πρόταση έκανε το εμποροβιοτεχνικο επιμελητήριο των Ιωαννίνων ήδη από το 1995 σε σχέση με την Αλβανία. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος που μπορεί να δημιουργηθεί πρέπει να πούμε πως στην «δημοκρατία της Μακεδονίας» ο βασικός μισθός κινείται γύρω στα 100 ευρώ και στην Βουλγαρία 77 ευρώ, ενώ στην ελληνική επικράτεια φτάνει στο «τρομερό», για τα βαλκανικά πλαίσια, ποσό των 500 ευρώ. Όποτε εάν αυτό το μέτρο περάσει θα οδηγήσει στην εκτίναξη της φτώχειας στην ελλαδική επικράτεια(θα οδηγήσει στην βαλκανοποιηση των μισθών). Στην βίαιη και ανορθόλογη έκρηξη των κοινωνικών αντιφάσεων. Ένα γεγονός που φοβίζει τα φωτισμένα αστικά πνεύματα που βλέπουν σε αυτή την εξέλιξη την υπονόμευση των συνολικών κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Την ίδια στιγμή το κεφαλαίο απαιτεί κατάργηση του κατώτερου μισθού και την συνολική κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων στις ΔΕΚΟ στο όνομα της ισότητας εργαζόμενων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Έχοντας κερδίσει το δικαίωμα να ελέγχει τρομοκρατικά το χρόνο εργασίας(εργοδοτικό δικαίωμα, μείωση υπερωριών)αποπειράται να μειώσει δραστικά την τιμή της εργατικής δύναμης, εκβιάζοντας με κλείσιμο εργοστάσιων για να εξασφαλίσει το δικαίωμα να κάνει μαζικές απολύσεις. Ο ιδιοκτήτης των κλωστηρίων Πρέβεζας, Σ. Αργυρός, πρώην ευρωβουλευτής της ΝΔ αφού εξασφάλισε και πήρε επιδοτήσεις, έκλεισε το εργοστάσιο απαιτώντας μαζικές απολύσεις,(ο ίδιος έκλεισε με πανομοιότυπο τρόπο τα κλωστήρια Φιλιατών στην Θεσπρωτία το 1993). Το ίδιο συμβαίνει και με τα εργοστάσια του Λαναρά στην Νάουσα. Ενώ δεκάδες επιχειρήσεις, εντάσεως εργασίας μετανάστευσαν ήδη στην βαλκανική επικράτεια, αυξάνοντας τον συνολικό αριθμό του εφεδρικού στρατού εργασίας(80.000 νέοι άνεργοι τον τελευταίο καιρό, σύμφωνα με τις επίσημες πηγές ). Μιας απούλητης εργατικής δύναμης που χάνει όλο και πιο πολύ την αξία της και τις ελπίδες της να πουληθεί(ιδιαίτερα στις ηλικίες πάνω των 50). Για αυτό και η πολιτική της πρόωρης συνταξιοδότησης στο χώρο των ΔΕΚΟ όπου 45 και 50 χρόνων έμπειροι εργαζόμενοι, με πλούσια όμως συνδικαλιστική παράδοση απολύονται και αντικαθίστανται με νέους εργαζόμενους και χαμηλή συνδικαλιστική συνείδηση που εργάζονται σε εργολάβους με τα μισά χρήματα που έπαιρναν οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ. Πρέπει να κατανοήσουμε πως δεν πρόκειται για πρωτόγνωρα πράγματα Σε αυτή την φάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όπου μια «τράμπα»στα χρηματιστήρια εξασφαλίζει στα καπιταλιστικά παράσιτα πολύ περισσότερο κέρδος από ότι θα τους εξασφάλιζε η δημιουργία ενός εργοστάσιου, είναι νόμος τα πολυεθνικά μονοπώλια να μεταφέρουν τις εργατοβόρες επιχειρήσεις στις περιοχές με χαμηλό εργατικό κόστος και μειωμένα ή ανύπαρκτα τα εργατικά δικαιώματα(ιδιαίτερα στην Ασία). Ενώ την ίδια στιγμή η διοίκηση, το μάνατζερ, το μάρκετινγκ και ο σχεδιασμός των προϊόντων παραμένουν στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Η εξαγωγή κεφαλαίου τα τελευταία χρόνια δεν αφορά μόνο την κλωστοϋφαντουργία ή την παραδοσιακή βιομηχανία αλλά και τις εταιρίες της λεγόμενης νέας τεχνολογίας. Η Ινδία π.χ εχει γεμίσει με εταιρίες σοφτγουερ και παροχής υπηρεσιών στις νέες τεχνολογίες(τελευταία διάβασα πως το τηλεφωνικό κέντρο μιας αγγλικής ιδιωτικής εταιρίας τηλεφωνίας και επικοινωνίας βρίσκεται στην Ινδία). Πρόκειται για την ανάδυση ενός οριζόντιου και ευέλικτου παγκοσμιοποιημένου νεο-τεϊλορισμού (η ευέλικτη δικτυακή επιχείρηση και όχι απλώς μια dot.com δεν καταργεί την αλυσίδα παραγωγής, αλλά την προσαρμόζει σε μια παγκόσμια κλίμακα μέσω κόμβων, ομάδων εργασίας…..κτλ). Στοχεύοντας στην αποειδικοποίηση της ζωντανής εργασίας .( μέσω και της παροχής ειδικοτήτων με ημερομηνία λήξης), υπερβαίνοντας την πτώση του ποσοστού κέρδους. Φυσικά στο επίπεδο του συλλογικού εργαζόμενου η εργατική πείρα και δεξιότητα αυξάνεται, κάνοντας ακόμη πιο ρεαλιστικό τον εργατικό έλεγχο και την αυτοδιαχείριση. Αν και ο έλεγχος της παραγωγικής διαδικασίας από τον συλλογικό εργαζόμενο προϋποθέτει την ανάπτυξη της προλεταριακής ανταγωνιστικής συλλογικότητας. Όπως και να'χει όμως, η κεφαλαιοκρατική αναδιάρθρωση αποτελεί απάντηση του κεφαλαίου στο ταξικό ανταγωνισμό. Μια πολιτική που ακολουθεί με συνέπεια και αποφασιστικότητα και το ελληνικό κεφάλαιο στη βαλκανική επικράτεια. Έχοντας τις πλάτες του ελληνικού κράτους που παίζει ένα ιδιαίτερο γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή, ένα ρόλο αυτόνομου μεσάζοντα μεταξύ των κυρίαρχων μητροπολιτικών καπιταλιστικών δυνάμεων. Όπως ο αμερικανικός στρατός είναι ο ένοπλος βραχίονας των αμερικάνικων πολυεθνικών, στις περιοχές που δεν έχει εξασφαλιστεί η κυριαρχία τους, το ίδιο συμβαίνει και με τον ελληνικό επαγγελματικό στρατό, μέσω του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και αλλού. Ας δούμε π.χ τι σημαίνει για το ελληνικό κεφαλαίο να είναι η Ελλάδα σε αυτή την συγκυρία η πλέον αμερικανόφιλη δύναμη στην περιοχή και πως αυτό συνδυάζεται, αν συνδυάζεται με την μετανάστευση των επιχειρήσεων και με την πίεση για την «δημιουργία ζωνών ελεύθερων συναλλαγών». Έτσι εκτός των κρατικοδίαιτων ελλήνων καπιταλισμών στην κλωστοϋφαντουργία που μεταναστεύουν στα Βαλκάνια -συνεργαζόμενοι συχνά με σχέση φασόν με τις πολυεθνικές, οι εταιρίες επικοινωνίας και ενέργειας (π.χ ΟΤΕ , ΔΕΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ)αγοράζουν ή συνεργάζονται με αντίστοιχες επιχειρήσεις στο χώρο των βαλκανίων . Κάνοντας την βαλκανική εργατική ενότητα μια αναγκαιότητα της εποχής.
Η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να δώσει την απάντηση της
Το 20% του ελληνικού λαού σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία βρίσκεται κάτω από όριο φτώχειας, ενώ αναμένεται η μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού να περάσει πολύ δύσκολο χειμώνα λόγω της κούρσας των πετρελαίων και της κερδοσκοπίας των μεσαζόντων στα είδη πρώτης ανάγκης. Παρόλα αυτά η αντίδραση των εργαζόμενων δεν είναι αυτή που έπρεπε. Αντίθετα θα λέγαμε πως οι «πάνω» έχουν εξασφαλίσει ως αυτή την στιγμή, σε ένα μεγάλο βαθμό την κοινωνική ειρήνη και την συναίνεση των «κάτω» στα προγράμματα λιτότητας, της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της κατάργησης όσων με αίμα και αγώνες είχαν κατακτήσει οι προηγούμενες γενιές των εργαζόμενων. Την ίδια στιγμή η ελληνική αριστερά πολλαπλά διασπασμένη και ιδεολογικά ηττημένη δεν συγκινεί. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν έχει νόημα σαν αριστερά να γράφουμε και να λέμε πόσο άσχημα τα περνάει η εργατική τάξη, ούτε πόσο κακός είναι καπιταλισμός. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εργαζόμενοι, άσε που από πολλές πλευρές αυτό δεν στέκει. Η αγορά ακόμη μπορεί να δημιουργεί μηχανισμούς όπου οι ανάγκες που υπάρχουν ή δημιουργούνται από την διαφήμιση, να ικανοποιούνται σε ένα μεγάλο βαθμό . Ούτε από την άλλη σαν αριστερά μπορούμε να περιμένουμε να πεινάσει ο κόσμος για να δικαιωθούμε, διότι τότε πιο εύκολα θα δικαιωθεί στα μάτια του λαού και της εργατιάς κανένας σωτήρας (συνήθως εκ των δεξιών του πολιτικού φάσματος). Ούτε πάλι μπορούμε να δράμε σαν σωτήρες. Π.χ δεν γνωρίζω πόσο νόημα έχει να πάνε τα κομματικά επιτελεία έξω από σούπερ μάρκετ για να μην εφαρμοστεί το απελευθερωμένο ωράριο, την στιγμή που οι εμποροϋπάλληλοι αδυνατούν να αντιδράσουν ή δεν κατανοούν την σημασία αυτής της διαμαρτυρίας. Αλήθεια τι μήνυμα στέλνουμε σε αυτούς τους φοβισμένους και απογοητευμένους εργαζόμενους. Στην χειρότερη των περιπτώσεων σπέρνουμε την απογοήτευση, γιατί αδυνατούμε να λύσουμε τα προβλήματα τους , ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων σπέρνουμε την αυταπάτη ο,τι εμείς οι μεγάλοι σωτήρες της εργατικής τάξης τους λύσαμε τα προβλήματα. Ενώ η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της τάξης. Παράλληλα όμως έρευνες έχουν αποδείξει πως υπάρχει μια βαθιά κρίση αντιπροσώπευσης των λαϊκών τάξεων. Η υποταγή και η ενσωμάτωση των λαϊκών τάξεων μέσα στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας δεν στηρίζεται σε μια αντιπροσώπευση των συμφερόντων τους, αλλά στην αδυναμία αυτών των λαϊκών τάξεων να εκφράζουν με τρόπο αυτόνομο αυτά τα συμφέροντα. Κάτι που δεν συνέβαινε με την μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατία. Η ενσωμάτωση των υποτελών τάξεων κινείται πολλές φορές σε ένα τεντωμένο σχοινί, όπως δείχνει πιο ολοκληρωμένα οι εκλογές στην Γερμανία και το συντριπτικό όχι στην Γαλλία. Στην χώρα μας παρόλη την υποχώρηση του αγωνιστικού πνεύματος των καταπιεσμένων, η κρίση αντιπροσώπευσης μπορεί να αποκτήσει ακραία συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, όμοια με αυτά που συναντάμε στην νότιο Αμερική(ιδιαίτερα εάν ο φετινός χειμώνας πάει τόσο άσχημα όσο λένε). Αρκεί βέβαια η αριστερά να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μπορεί η αριστερά να μην είναι και να μην πρέπει να γίνει ο σωτήρας του λαού των καταπιεσμένων, αλλά σίγουρα πρέπει να είναι αυτή η πολιτική δύναμη που ενισχύει τις υπαρκτές και αντιφατικές αντιδράσεις των λαϊκών μαζών. Το μέτωπο των κοινωνικών δυνάμεων που ηγείται -υπακούοντας τις προλεταριακές μάζες στη βάση των καθολικών συμφερόντων τους. Δυναμώνοντας και ενισχύοντας την τάση χειραφέτησης της εργατικής τάξης. Η πολιτική οντότητα που μιλάει σε μια συνολική οραματική κατεύθυνση. Όχι απλώς μια δύναμη αντίστασης αλλά ρήξης- ανατροπής-κοινωνικής χειραφέτησης.
Μια αριστερά διεθνιστική, αντικαπιταλιστική, δημοκρατική και ελευθεριακή , που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με το παρελθόν, ούτε να σχεδιάζει μαζί με τον εξεγερμένο σώμα της ζωντανής εργασίας, το μέλλον. Που δεν τρομάζει από την μοναξιά της πρωτοπόρας αντίληψης, ούτε από την επιθετικότητα των κυρίαρχων τάξεων και των ελίτ. Αλλά από την άλλη, ούτε φοβάται «να πέσει μέσα στις λάσπες» βαδίζοντας μαζί, όπου και όταν χρειάζεται, μαζί με τους ρεφορμιστές. Εξάλλου κριτής μας είναι η ανάδειξη και η ικανοποίηση των στρατηγικών συμφερόντων των λαϊκών- εργατικών τάξεων και όχι η ύπαρξη των πολιτικών «μαγαζιών» μας. Τώρα εάν με ρωτήσετε εάν υπάρχει και που αυτή η αριστερά , θα σας πω όχι!!!! Υπάρχουν πλευρές αυτής της αριστεράς σε κάθε υπαρκτή αριστερή δύναμη. Υπάρχει σαν μια αναγκαιότητα που όσο γληγορότερα εκφραστεί , τόσο καλύτερα για όλους μας .
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις