ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ

Η κυβέρνηση της ΝΔ με το τρόπο της το ξεκαθάρισε: Κάθε
κοινωνική διαμαρτυρία που ξεφεύγει από την μικροαστική
ευπρέπεια, που δεν χωρά στον ολοκληρωτισμό του «μεσαίου
χώρου» θα καταστέλλεται με όλα τα μέσα και ο καθένας ας
πάρει τις ευθύνες του. Κάθε απεργία που τείνει να
δημιουργήσει όρους εκβιασμού των «πάνω» θα βγαίνει στην
παρανομία και οι απεργοί θα πρέπει να υπογράφουν
δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Για την κυβέρνηση της ΝΔ η
κοινωνία του νόμου και της τάξης είναι το μέτρο κάθε
πράγματος και ο κάθε πολίτης ανεξάρτητα από την
κοινωνική τάξη που ανήκει θα πρέπει να κρίνεται με βάση
αυτό το μέτρο.


Το απόδειξε έμπρακτα στην τελευταία απεργία δέρνοντας
βάναυσα απεργούς συνδικαλιστές και αγωνιστές αριστερών
οργανώσεων. Όπως τους συντρόφους απεργούς της «Εργατικής
Εξουσίας».

Φυσικά πίσω από αυτό το νεοσυντηρητικό τρομοκρατικό
περίβλημα «σκάνε μύτη» τα συμφέροντα των κυρίαρχων
τάξεων. Τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των
πολυεθνικών. Τα συμφέροντα του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας
που επιβάλει τον πολύμορφο εκβιασμό του στο σύνολο της
κοινωνίας. Όπως τα εκφράζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ που λέει
ότι το 2, 6 % είναι πολλά και σκάστε, διαφορετικά δεν θα
πάρετε τίποτε

Είναι τα συμφέροντα των παγκόσμιων αφεντικών μας που
έχουν μετατρέψει όλο το κόσμο σε ένα παγκόσμιο
στρατόπεδο συγκέντρωσης, καταδιώκοντας και
εξολοθρεύοντας κάθε φωνή που διαμαρτύρεται.

Βέβαια το όνειρο των κυρίαρχων τάξεων για ένα
ολοκληρωτικό έλεγχο των επιθυμιών, των αναγκών και των
αντιδράσεων των καταπιεσμένων τάξεων«μπάζει»από πολλές
πλευρές. Η ανθρώπινη δημιουργικότητα και η φαντασία δεν
μπαίνει στα καλούπια των ιθυνόντων. Κανένας μηχανισμός
έλεγχου δεν μπορεί να σταματήσει ένα άνθρωπο που
επιθυμεί να γίνει μάρτυρας του Αλλάχ. Κανένα κυρίαρχο
μπλοκ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας όσο καλά και
εάν είναι οργανωμένο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα
εξεγερμένο πλήθος που γνωρίζει ακριβώς τι θέλει. Ένα
προλεταριακό πλήθος που εχει την ηγεσία που αναλογεί
στις περιστάσεις.

Για αυτό το λόγο την ίδια στιγμή που ο Μπους υπόσχεται
ένα διαρκές παγκόσμιο αντιτρομοκρατικό πολύχρονο
χειμώνα, διαμορφώνονται καταστάσεις που δείχνουν την
αποτυχία της αμερικανικής, νεοσυντηρητικής και
νεοπουριτανικής εκστρατείας.(Αντιαμερικανικά καθεστώτα
στην νότιο Αμερική, Χαμάς στην Παλαιστίνη, η
διευρυνόμενη αντίσταση στο Ιράκ, μαοϊκό ανταρτικό στο
Νεπάλ, κτλ).

Την ίδια στιγμή στην χώρα μας οι δημοσκοπήσεις δείχνουν
μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση αντιπροσώπευσης. Η ΝΔ
χάνει , ιδιαίτερα στα φτωχά στρώματα, το ΠΑΣΟΚ δεν
κερδίζει την δυσαρέσκεια, η αριστερά κολλημένη στο 8%,
και η μόνη πολιτική δύναμη που φαίνεται να κερδίζει
είναι η ακροδεξιά του ΛΑΟΣ με ένα λαϊκίστικο
αντιπλουτοκρατικό πολιτικο προφίλ , που συγκινεί τα
λαϊκά στρώματα. Μια κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης που
βγαίνει στο δρόμο, και συγκρούεται με την κυβέρνηση των
βιομηχάνων. Συχνά ενάντια και στις αντιλήψεις του
συνόλου της αριστεράς(ρεφορμιστικής- ριζοσπαστικής) που
φοβάται την συγκυρία και δεν μπορεί να αναλάβει τις
πολιτικές και ιστορικές ευθύνες της. Η κινητοποίηση των
λαϊκών τάξεων και όχι οι ηγεσίες τους είναι που
προβληματίζει την κυβέρνηση της ΝΔ και του κυρίαρχου
μπλοκ εξουσίας με αποτέλεσμα την επιστράτευση των
απεργών και την καταστολή των κινητοποιήσεων.

Αλλα σε ποια βάση θα μπορούσαν να νικήσουν οι αγώνες;
Και τι φταίει που διαρκώς οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να
υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους. Για να απαντήσουμε θα
πρέπει να μπούμε στο ρεζουμέ του ζητήματος: Τα παγκόσμια
αφεντικά και οι τοπικοί έπαρχοι τους επιβάλλοντας μια
παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιχειρούν να
πάρουν πίσω αυτά που με αγώνες οι λαοί και οι
εργαζόμενοι κατάκτησαν. Ιδιαίτερα σε μια φάση που η ίδια
η αναγκαιότητα οδηγεί την παγκόσμια προλεταριακή
πληθυντικότητα να αναζητεί δρόμους που την οδηγούν πέρα
από το καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Μια αναγκαιότητα
που αντανακλά την άλυτη αντίθεση ανάμεσα στον μοντέρνο
κοινωνικό πλούτο, την ανθρώπινη δημιουργικότητα, την νέα
κοινωνικοποιημένη εργασία και τις καπιταλιστικές σχέσεις
παραγωγής και εκμετάλλευσης που σφετερίζονται βιαία τον
κοινωνικό πλούτο και την πρωτόγνωρη επιστημονική
δημιουργικότητα.

Όσο η κυρίαρχη αντίθεση οξύνεται τόσο βιώνουμε την
έκρηξη επιμέρους αντιθέσεων(προόδου-παράδοσης, εθνικές,
θρησκευτικές, δημοκρατικές,
περιβάλλοντος-ανάπτυξης…κτλ),αντανακλώντας την άλυτη
κυρίαρχη αντίθεση. Η έκρηξη των επιμέρους αντιθέσεων όχι
μόνο δεν μπλοκάρει την κυρίαρχη αντίθεση αλλα πολώνει
ακόμη πιο καθοριστικά την κυρίαρχη αντίθεση.

Ας πάρουμε το ζήτημα της δημοκρατίας: Τυπικά έχουμε την
πιο εξελιγμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που
έζησε ποτέ αυτός ο τόπος. Αλλα ουσιαστικά κάθε άλλο παρα
δημοκρατία έχουμε. Αντίθετα ο συσχετισμός δύναμης των
κυρίαρχων τάξεων είναι τέτοιος που απαγορεύει με κάθε
μέσο τις φωνές εναντίωσης στις αποφάσεις των κυρίαρχων
οικονομικά και πολιτικά δυνάμεων. Τα παραδείγματα
πάμπολλα. Απονομιμοποίηση ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών
εκφράσεων, αντιλήψεων και φρονημάτων. Το άλλο μήνα
δικάζεται ο σύντροφος Κ. Αβραμίδης για την τόλμη του να
υπερασπιστεί το πολιτικό χαρακτήρα της δράσης της 17Ν.
Στο πρόσωπο του συντρόφου Κ. Αβραμίδη δικάζονται οι
επαναστατικές και ανατρεπτικές ιδέες. Ιδέες που δεν
υποτάσσονται στην νέα τάξη πραγμάτων.

Πέρα από αυτό έχουμε την ουσιαστική απαγόρευση του
δικαιώματος της απεργίας στο ιδιωτικό τομέα. Και ακόμη
χειρότερα εκεί που έχουμε συνδικαλιστική κάλυψη οι
διοικήσεις των σωματείων εκφράζοντας ανοικτά τις τάσεις
υποταγής όχι μόνο δεν οργανώνουν τη εργατική αντίσταση
αναδεικνύοντας τις τάσεις χειραφέτησης, αλλα κάνουν τα
πάντα να περιθωριοποιηθούν και οι οποίες φωνές
διαμαρτυρίας. Π.χ στα Γιάννενα το σωματείο του
πτηνοτροφικού συνεταιρισμού της Πίνδου αποδέχτηκε τον
εκβιασμό της διοίκησης του συνεταιρισμού την κρίση στην
πτηνοτροφία να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και όχι τα
αφεντικά. Αποδέχτηκε να χάσουν δυο μεροκάματα το μήνα οι
εργαζόμενοι, έτσι ώστε να μην οδηγηθούνε σε απολύσεις.
Ακόμη χειρότερα αυτή η εκβιαστική απόφαση πήρε την
έγκριση της διοίκησης και συνέλευσης του εργατικού
κέντρου Ιωαννίνων με την ανοχή του «ταξικού» ΠΑΜΕ(άλλο
εάν μετα αποστασιοποιήθηκε από το γεγονός, ύστερα από
τις διαμαρτυρίες που προκάλεσε το γεγονός).

Το ζήτημα της δημοκρατίας , σε ένα πολιτικό, κοινωνικό
και οικονομικό επίπεδο κάθε άλλο παρα δευτερεύον ζήτημα
είναι. Το να μπορούνε οι εργαζόμενοι να εκφράζονται, να
οργανώνονται και να διαμαρτύρονται ελεύθερα αποτελεί
κυρίαρχο στοίχημα επιβίωσης για το εργατικό κίνημα.

Να γιατί για το αριστερό κινημα στην χώρα μας και όχι
μόνο το δημοκρατικό ζήτημα πρέπει να μπει στο κέντρο της
παρέμβασης της . Έτσι ώστε να σπάσει με κάθε τρόπο η
κοινωνία του νόμου και της τάξης. Η φοβική κοινωνία του
όψιμου καπιταλισμού. Για να εκφραστεί στην καθολικότητα
της η τάση χειραφέτησης των καταπιεσμένων ενάντια σε
οποιαδήποτε τάση υποταγής και χειραγώγησης.



Δημήτρης Αργυρός
Monday, March 27 2006