ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (ΜΕ.Ρ.Α)

Στην τελευταία συνεδρίαση του νομαρχιακού συμβουλίου για
το 2006, «πέρασε» η δημιουργία ενός τεράστιου εμπορικού
κέντρου, στα Σερβιανά Ιωαννίνων. Όπως ήταν φυσικό
προκάλεσε την έντονη διαμαρτυρία του εμπορικού κόσμου
των Ιωαννίνων άλλα και του σωματείου εμποροϋπάλληλων.
Από την άλλη πλευρά, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ των κυρίαρχων νομαρχιακών δυνάμεων και της
ηγεσίας του ΕΚΙ συμφώνησαν με την δημιουργία του
εμπορικού κέντρου στο όνομα της ανάπτυξης και της
δημιουργίας θέσεων εργασίας. Στην συνέχεια της
εμπορευματοποίησης των ελεύθερων χώρων και του
ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας(πλατεία-Ξένια).
Στην προοπτική να μετατραπούν τα Ιωάννινα αλλά και
συνολικά η Ήπειρος σε κόμβο μεταφοράς εμπορευμάτων(Ιόνια
οδός, Εγνατία) και εμπορικού- ξενοδοχειακού κέντρου.
Αυξάνοντας την κερδοφορία του κεφαλαίου. Συντασσόμενες
με το νεοφιλελεύθερο ρεύμα της κυριαρχίας των ελεύθερων
αγορών και του εμπορεύματος.

Από την πλευρά μας , θα ήταν εύκολο, απλώς να
καταδικάσουμε το γεγονός. Και ύστερα να υποταχτούμε στην
δυναμική των αγορών. Ανίκανοι να προβάλουμε ένα
ανατρεπτικό λόγο. Θα αποπειραθούμε να κάνουμε κάτι πιο
δύσκολο αλλά νομίζουμε και πιο ουσιαστικό. Να
ερμηνεύσουμε την ουσία των πραγμάτων. Για να το
αντιμετωπίσουμε με τρόπο αποτελεσματικό, από την πλευρά
των στρατηγικών δικαιωμάτων των παραγωγών του κοινωνικού
πλούτου.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια εποχή που η συγκεντροποίηση
του κεφαλαίου εχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο όπου
δημιουργούνται πολυκλαδικά μονοπώλια που παίζουν
καθοριστικό ρόλο στην οικονομική ζωή. Επιβάλλοντας την
ισχύ τους, περιθωριοποιώντας την μικρή ατομική
ιδιοκτησία, διαλύοντας τις εργατικές κατακτήσεις ,
μετατρέποντας όλο τον πλανήτη σε ένα απέραντο σούπερ
μάρκετ. Στα Ιωάννινα και στην Ήπειρο αντίστοιχα
φαινόμενα μονοπωλιακής συγκεντροποίησης του κεφαλαίου
έχουμε στους τομείς πτηνοτροφικών επιχειρήσεων, του
νερού, της κτηνοτροφίας , του τουριστικού πλέγματος. Σε
αντίθεση με την εικόνα μιας φτωχής Ηπείρου που και η
αριστερά πολλές φόρες «παπαγαλίζει». Στην πραγματικότητα
αυτό που έχουμε είναι μια απίστευτη ανισοκατανομή του
τεράστιου παραγόμενου πλούτου.

Ας μας επιτρέψετε να το αναλύσουμε λίγο: Κάθε κεφάλαιο
δεν θα ήταν μια πραγματικότητα, εάν κάποιος
κεφαλαιοκράτης δεν συσσώρευε την εργασία των εργατών
του. Όσο πιο πολύ εργασία συσσωρεύει, βγάζοντας υπεραξία
από την εργασία, τόσο μεγαλύτερο κεφάλαιο έχει. Κατά
συνέπεια στο βαθμό που αυξάνεται ο συνολικός πλούτος που
παράγουν οι εργαζόμενοι και καρπώνονται οι
κεφαλαιοκράτες, τόσο αυξάνεται η τάση της
συγκεντροποίησης στα πιο δυναμικά κομμάτια του. Κάθε
συσσώρευση γίνεται μέσο για μια νέα συσσώρευση σε λίγα
χέρια και για την αντίστοιχη εξουσία στους εργάτες αλλά
και στα μικρότερα κεφάλαια που πέφτουν θύμα στο
αδυσώπητο ανταγωνισμό μικρών και μεγάλων κεφαλαίων. Με
αποτέλεσμα η δημιουργία ενός τεράστιου πλούτου άνισα
μοιραζόμενου οδηγεί στην κατάργηση της αυτοτέλειας των
μικρών κεφαλαίων και στην απαλλοτρίωση του μικρού
κεφαλαιοκράτη από τον μεγαλύτερο. Σε τελευταία ανάλυση
το κεφάλαιο συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια επειδή χάνεται
από πολλά χέρια. Είτε είναι εργαζόμενοι που πουλάνε
φτηνά την εργατική τους δύναμη, είτε από τα μικρά
κεφάλαια.(ΕΒΕδες-αυτοαπασχολούμενοι). Ιδιαίτερα στην
εποχή μας η εμφάνιση των πολυκλαδικών πολυεθνικών
μονοπωλίων είναι μια αντικειμενική εξέλιξη δίχως
επιστροφή. Εκφράζει τον αναπτυγμένο βαθμό
κοινωνικοποίησης της παραγωγής. Επαναστατικοποιώντας τα
μέσα παραγωγής. Με αποτέλεσμα ολοένα και μεγαλύτερες
μάζες εργατών συγκεντρώνονται σε ένα μικρό αριθμό
επιχειρήσεων. Ενώ οι μικρές επιχειρήσεις καταστρέφονται
και χάνονται, και χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες
μετατρέπονται σε άνεργους. Η εμφάνιση των μεγάλων
επιχειρήσεων εν τέλει αντανακλά την αναγκαιότητα
κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας και υπέρβασης του
καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Απόρροια της αντίθεσης
της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων με την ατομική
ιδιοκτησία που όσο μικρότερη είναι, τόσο αδυνατεί να την
αξιοποιήσει. Συνολικότερα οι νέες παραγωγικές δυνάμεις
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξεγείρονται από τα στενά
όρια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Τα
πολυκλαδικά πολυεθνικά μονοπώλια και η μετοχικές
εταιρίες είναι μια αλλοτριωμένη μορφή αυτής της
εξέγερσης. Αυτό δεν συνεπάγεται πως όπου να ΅ναι έρχεται
ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα. Κάθε άλλο, ιδιαίτερα εάν
δούμε τις εργασιακές σχέσεις και την διάχυτη αλλοτρίωση
και εξατομίκευση.

Οι εργασιακές σχέσεις επιστρέφουν στην εποχή της
δουλοπαροικίας. Σε μια εποχή που δημιουργούνται οι
δυνατότητες για μείωση των ωρών εργασίας, την δυτική
Ευρώπη αυξάνονται οι ώρες εργασίας και η
απασχολησιμότητα καθορίζει την σχέση
εργαζομένων-εργοδοτών. Εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν
με μισθούς, όχι μόνο κάτω από την κερδοφορία του
κεφαλαίου αλλά και κάτω από τις πενιχρές συμβάσεις
εργασίας. Ενώ στις αναπτυσσόμενες χώρες , στις νέες
βιομηχανικές χώρες, η εργασιακή δουλεία των παιδιών και
των γυναικών είναι το μοντέλο της παραγωγικής
διαδικασίας στα βιομηχανικά σκλαβοπάζαρα. Παράγωντας μια
τεραστία παραγωγή εμπορευμάτων. Συχνά άχρηστων για τις
πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Αποτέλεσμα της
αποξένωσης των εργαζόμενων από τα δημιουργήματα τους
αλλά και από την σχέση με τους άλλους και τον εαυτό
τους. Όλο και πιο συχνά η ανταλλαγή εμπορευμάτων και οι
αγορές προσπαθεί να καλύψει τις βαθύτατες ανάγκες των
ανθρώπων. Την ίδια στιγμή ας μην μας διαφεύγει πως
περάσαμε στην εμπορευματοποίηση του ελεύθερου χρόνου,
χώρου και της ψυχαγωγίας. Οι πλατείες γίνανε γκαράζ. Οι
δημόσιοι χώροι, μεγαλοξενοδοχεία. Τα σινεμά της
γειτονιάς, έγιναν πολυσινεμά και οι αλάνες των παιδιών
έγιναν πολυκατοικίες και πολυκαταστήματα που μαζί με τα
ι.χ σε ειδικούς χώρους φυλάσσονται και τα παιδιά και οι
άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Σε αυτό τον κόσμο που όλα
αγοράζονται, τα μεγάλα εμπορικά κέντρα , αυτά τα
μοντέρνα Κολοσσαία, λύνουν τα χέρια στο μεγάλο κεφάλαιο.
Οι περιπατητές έγιναν πελάτες, η έξοδος αγορά, τα ψώνια
εμπειρία και η επίσκεψη κατανάλωση, πέρα και έξω από τις
πραγματικές ατομικές και οικογενειακές ανάγκες. Και ο
δημόσιος χώρος σε ιμιτασιόν δημόσιος χώρος, που πουλά
εμπορεύματα και εμπειρίες. Αυτό δεν κάνει τους
εργαζόμενους πλουσιότερους αλλά φτωχότερους, ανίκανους
να διαχειριστούν τους όρους της ζωής τους. Απεναντίας
όσο αυξάνεται η κερδοφορία του κεφαλαίου και ο
κοινωνικός πλούτος, και δεν αυξάνεται αναλογικά το
μερίδιο που πληρώνεται η εργατική δύναμη, ή αντίστοιχα
όσο τα εμπορεύματα πλημμυρίζουν την ζωή μας και δεν
επαναοικειοποιείται ο κοινωνικός πλούτος, τόσο η ζωή μας
θα γίνεται και πιο φτωχή. Αυτό δεν αποκλείει ότι
υπάρχουν ή θα υπάρξουν και ζώνες αντικειμενικής φτώχιας,
αποτέλεσμα και πάλι της απίστευτα άνισης κατανομής του
πλούτου. Στην πόλη των Ιωαννίνων πάνω από 1000 άτομα
σιτίζονται από τον δήμο και την Εκκλησία. Ενώ ο
κοινωνικός ιστός της πόλης θα είχε διαλυθεί εάν δεν
λειτουργούσε το οικογενειακό «κοινωνικό κράτος» εξαιτίας
των υπερβολικά χαμηλών μισθών και συντάξεων.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, ούτε η γραμμή
υποταγής στο καρκίνο της ελεύθερης αγοράς αλλά ούτε και
ο αγώνας για την υπεράσπιση του υπάρχοντος πλαισίου,
είναι ο δρόμος που μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά
στην κεφαλαιοκρατική επιθετικότητα. Ως ΜΕ.Ρ.Α δεν θα
πάψουμε να λέμε την πλήρη αλήθεια , αποφεύγοντας να
χαϊδέψουμε τα αυτιά των πολιτών. Ο αγώνας είναι
δύσκολος. Οι εργαζόμενοι και οι σύμμαχοι τους δεν
μπορούνε παρα να εμπιστεύονται μόνο τις δυνάμεις τους
και κανενός είδους σωτήρα. Οικονομικού ή πολιτικού.

Έτσι οι μικρέμποροι και οι αυτοαπασχολούμενοι θα πρέπει
να κατανοήσουν πως το μέλλον τους βρίσκεται στην
αγωνιστική συνάντηση με τους εργαζόμενους. Κάτω από την
ηγεμονία των εργατικών δικαιωμάτων-αιτημάτων και όχι
κάτω από το σύνθημα του ωραρίου των 48 ωρών της ηγεσίας
της Ομοσπονδίας των ΕΒΕδων και της πλειοψηφίας της
ηγεσίας του σωματείου των εμποροϋπάλληλων και λοιπών
ιδιωτικών υπαλλήλων. Την στιγμή που εκατοντάδες
εμποροϋπάλληλοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι εργάζονται σε
καθεστώς μαύρης εργασίας. Μια αγωνιστική συνάντηση που
θα τους εξασφαλίσει πολύτιμο χρόνο για να αντισταθούν ,
και στους εργαζόμενους ένα σύμμαχο στο να βγούνε
επιθετικά και νικηφόρα. Καθώς πρέπει να κατανοήσουν πως
τα χαμηλά μεροκάματα, ως ένα βαθμό μπορεί να τους
συμφέρει απέναντι στον ανταγωνισμό των μεγάλων, αλλά σε
μια τελευταία ανάλυση συμφέρει τις πολυεθνικές γιατί
αυτές εν τελεί καρπώνονται την μεγάλη πλειοψηφία της
υπεράξιας που παράγει το φτηνό εργατικό δυναμικό. Ενώ
την ίδια στιγμή στο επίπεδο της διανομής των προϊόντων,
οι πολυεθνικές εκμεταλλευόμενες τα χαμηλά μεροκάματα
κτυπάνε και τις τιμές. Δηλαδή με άλλα λόγια, όσο πιο
φτηνά μεροκάματα υπάρχουν, τόσο μεγαλύτερη και
γληγορότερη η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στα μεγάλα
ψάρια.

Σε μια κατεύθυνση που υπερβαίνει τον υπάρχον
κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και εισάγει στρατηγικά
ζητήματα στην κατεύθυνση της κοινωνίας των «ελευθέρων
συνεταιρισμένων παραγωγών» οι μικρέμποροι και οι
αυτοαπασχολούμενοι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν
εμπορικές- καταναλωτικές συνεταιριστικές ενώσεις. Αυτό
δεν συνεπάγεται σοσιαλιστικό μετασχηματισμό αλλά μια
γραμμή άμυνας στην επιθετικότητα των πολυεθνικών. Ενα
σχολείο συλλογικής διαχείρισης. Έτσι απέναντι στο ΙΚΕΑ
αλλά και στις άλλες πολυεθνικές μπορούσε να είχε
προταθεί η δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου
εμπορικού-καταναλωτικού συνεταιρισμού από τους
μικρέμπορους, τους αυτοαπασχολούμενους και εργαζόμενους
που θα διεκδικούσε για λογαριασμό τους το χώρο που πήρε
το ΙΚΕΑ. Στριμώχνοντας τον νομάρχη Ιωαννίνων και τις
άλλες πολιτικές δυνάμεις που στήριξαν την επιλογή ΙΚΕΑ.
Σίγουρα αυτό μπορει να φαντάζει ουτοπία στην υπάρχουσα
πολιτική πραγματικότητα άλλα είναι ένα ρεαλιστικό αίτημα
πάλης των κοινωνικών δυνάμεων που κτυπιούνται από το
νεοφιλελευθερισμό, και την παγκοσμιοποίηση. Το ίδιο
ισχύει και για τους μικροκτηνοτρόφους που μπορούνε να
προχωρήσουν στην δημιουργία ενός ενιαίου πανηπειρωτικού
πρωτοβάθμιου παραγωγικού συνεταιρισμού, για να ξεφύγουν
από τον έλεγχο των γραφειοκρατικών ενώσεων και της
ΔΩΔΩΝΗΣ ΑΕ. Ιδιαίτερα σε μία εποχή που η κυβέρνηση με τα
λόγια του Καλογιάννη ετοιμάζει την ιδιωτικοποίηση της
ΔΩΔΩΝΗΣ ΑΕ, μέσω χρηματιστηρίου.

Από την άλλη οι εργαζόμενοι, στην αντίστοιχη στρατηγική
κατεύθυνση μιας κοινωνίας των «ελευθέρων συνεταιρισμένων
παραγωγών»θα πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στην δύναμη της
συλλογικής δράσης τους. Να αναδείξουν τις δικές τους
άμεσα ανακλητές ηγεσίες, ορίζοντας το πλαίσιο όπου η
εργατική αυτοκυβέρνηση θα μπαίνει επί τάπητος από τα
σήμερα. Aπό το πώς οργανώνεται ένας αγώνας, στο πως
γίνεται η αυτοδιαχείριση παραγωγικών μονάδων, στο πως η
ίδια η εργαζόμενη μαχόμενη κοινότητα τους, μέσα σε μια
δημοκρατικά προγραμματισμένη κοινωνία, θα επιλέξει το τι
μπορεί να διανέμεται δωρεάν, ως αξία χρήσης και τι θα
λειτουργεί μέσω του νόμου της αξίας, στο βαθμό που δεν
εχει εξασφαλιστεί σε παγκόσμια κλίμακα, η καθολική
αφθονία αγαθών. Μια αφθονία που δεν μπορει παρά να
συμβαδίζει με την οικολογική ισορροπία. Καθήκον τέλος
των συνειδητών ανατρεπτικών αριστερών δυνάμεων είναι να
αναδείξουν με επαναστατικό ρεαλισμό τις νέες δυνατότητες
που γεννιούνται π.χ το αντιφατικό γεγονός της μείωσης
της ζωντανής εργασίας από την παραγωγή, την στιγμή που
αυξάνονται ο παραγόμενος πλούτος. Εξαιτίας της ανάπτυξης
της τεχνολογίας, της αύξηση της παραγωγικότητας, της
εξειδίκευσης της εργατικής δύναμης, και του
επιστημονικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής. Αυτό στο
υπάρχον τρόπο παραγωγής μπορεί να σπέρνει ανεργία, αλλά
σε ένα άλλο τρόπο παραγωγής, μιας δημοκρατικής οργάνωσης
της παραγωγής στην βάση της ικανοποίησης των πολύπλευρων
αναγκών του ανθρώπου και όχι της κερδοφορίας του
κεφαλαίου, θέτει ως βάση της ανάπτυξης αυτής της
κοινωνίας τον ελεύθερο χρόνο και την πολύμορφη ανθρώπινη
δραστηριότητα. Καθώς δίνει την δυνατότητα ριζικής
μείωσης των ωρών εργασίας. Οικοδομώντας ένα πλαίσιο
επικίνδυνων αιτημάτων για τους οικονομικά και πολιτικά
ισχυρούς που θα βάζουν ρότα στο πώς θα πάμε αλλιώς. Πως
ο ανατρεπτικός αριστερός λόγος θα οικοδομήσει μέτωπα
αντίστασης- ρήξης-ανατροπής που θα συσπειρώνει πλατιές
μάζες εργαζόμενων, αυτοαπασχολούμενων , αγροτών,
κτηνοτρόφων, μεταναστών.

Φυσικά ως ΜΕΡΑ δεν θεωρούμε πως κατέχουμε το «αλάθητο
του Πάπα». Για αυτό θεωρούμε πως αυτό το κείμενο είναι
μια πρόταση διαλόγου προς τις πολιτικές και κοινωνικές
δυνάμεις που δεν συμβιβάζονται με την υπάρχουσα τάξη
πραγμάτων. Καλώντας τες να καταθέσουν ανοικτά τις θέσεις
τους, που σε μια πρώτη φάση μπορεί να καταλήξει σε μια
ανοικτή εκδήλωση. Ελπίζοντας στην οικοδόμηση ενός
κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης.