Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Αυτό που ονομάζουμε παγκοσμιοποίηση αποτελεί μια εγγενή
διαδικασία στην ιστορική εξέλιξη του καπιταλισμού.
Πρόκειται για την ολοκληρωτική υπαγωγή του κοινωνικού,
γεωγραφικού , φυσικού περιβάλλοντος και της κοινωνικής
εργασίας στο κεφαλαίο.

Τούτο δεν σημαίνει ότι γεννιέται ένα παγκόσμιο κράτος ή
ότι παύει να υπάρχει πια ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας
της εποχής, όπως αυτός καθρεπτίζεται από την
αυτοκρατορική αντίληψη των ΗΠΑ αλλά και από την
παγκόσμια κυριαρχία οικονομικών ελίτ.

Σήμερα είναι ολοφάνερο ότι καμία δύναμη δεν μπορεί να
αμφισβητήσει τις ΗΠΑ ως τον ισχυρότερο και ηγεμονικό
κρίκο του διεθνούς καπιταλιστικού πλέγματος, αυτό σε
καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζει τις εντεινόμενες
ενδοιμπεριαλιστικές συγκρούσεις, απεναντίας αναβαθμίζει
τον κίνδυνο μιας συνολικότερης παγκόσμιας ανάφλεξης λόγο
ακριβώς αυτών των αντιθέσεων.

Ο πόλεμος ενάντια στο Ιράκ έχει να κάνει τόσο με την
εκμετάλλευση των τεράστιων πετρελαϊκών αποθεμάτων, όσο
με την αναγκαιότητα πλήρους κυριαρχίας στην περιοχή
καθώς η αποκατάσταση της παγκόσμιας τάξης σε εκτεταμένες
περιοχές του πλανήτη αποτελούν το βασικό στόχο των
πολέμων που εξαπολύουνε οι ελίτ του πλανήτη .

Μέσα από αυτό το πρίσμα ο στόχος του ιμπεριαλιστικού
ανταγωνισμού είναι η πάλη για τον έλεγχο της λείας από
την εκμετάλλευση των λαών και των εργαζόμενων. Οι
κεφαλαιοκράτες βλέπουν την «απεριόριστη» εκμετάλλευση
των εργαζόμενων σαν προϋπόθεση για την κυριαρχία τους
πάνω στους ανταγωνιστές και από την άλλη η ηγεμονία τους
πάνω στους ανταγωνιστές καθορίζει την επιτυχία τους
απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό».

Η απάντηση στην σημερινή κρίση της εκμεταλλευτικής
ισχύος, από την εξάντληση των προηγούμενων μέσων για την
αύξηση των κερδών, ύστερα και από σκάσιμο της φούσκας
των χρηματιστηρίων από την διόγκωση του πλασματικού
κεφαλαίου είναι ο πόλεμος

Έχουμε μια παγκόσμια κρίση που απορρέει από την όλο και
αυξανόμενη κοινωνικοποίηση της εργασίας και της
δημιουργίας ενός τεράστιου πλούτου που έρχεται σε
αντίφαση με τις κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής και
διανομής που έχουν σαν σκοπό το ατομικό κέρδος του
κεφαλαιοκράτη.

Έτσι την ίδια στιγμή που το κεφαλαίο τοποθετεί τον χρόνο
εργασίας σαν μοναδικό μέτρο και πηγή του πλούτου, η
αυτοματοποίηση και η αύξηση της παραγωγικότητας της
εργασίας δημιουργεί δυνατότητες για σταθερή αφθονία
αγαθών, για δραστική μείωση του εργάσιμου και αύξηση του
ελεύθερου χρόνου απαξιώνοντας την άξια του χρόνου
εργασίας σαν μέσο μέτρησης του πλούτου.
Μια άλλη αντίφαση που απορρέει από την πρώτη είναι
ανάμεσα στο εμπόρευμα- εργατική δύναμη και στο
καταναλωτή- εμπόρευμα: Το κεφαλαίο θέλει τον
εργαζόμενο- καταναλωτή να έχει εισόδημα για να μπορεί να
αγοράζει τα εμπορεύματα που παράγει , η συνεχή αύξηση
όμως των μισθών αυξάνει το κόστος της εργασίας με
αποτέλεσμα την πτώση του ποσοστό κέρδους, από την άλλη
εάν δεν γίνουν αυξήσεις τα εμπορεύματα που συνεχώς
παράγονται θα μείνουν απούλητα με αποτέλεσμα αυτό που
ονομάζεται κρίση υπερπαραγωγής που οδηγεί με την σειρά
του ξανά σε πτώση του ποσοστού κέρδους.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΝΕΟΤΑΞΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση ορθώνει το ανάστημα του
τα τελευταία χρόνια, μέσα από τις στάχτες της ιστορικής
αριστεράς, του Μάη του 68 και των πειραμάτων του
σοβιετικού μπλοκ, το κίνημα ενάντια στην
παγκοσμιοποίηση, με πολλά ελπιδοφόρα και ελκυστικά
χαρακτηριστικά.
Α) Πρώτα , πρώτα ο διεθνισμός του στο περιεχόμενο και
στις μορφές του, αποτέλεσμα της διεθνοποίησης της
αντίστασης που γεννά η διεθνοποίηση του κεφαλαίου.

Β) Η πολυμορφία του: πλάι , πλάι κινούνται μαζί
οικολόγοι, αντιρατσιστές, παραδοσιακοί κομμουνιστές,
αριστεροί ριζοσπάστες, αναρχικοί και ελευθεριακοί,
ριζοσπάστες χριστιανοί, εργαζόμενοι, μετανάστες και
ιθαγενείς. Αυτό το χαρούμενο και πολύχρωμο πλήθος είναι
αποτέλεσμα της όξυνσης και της έκρηξης των πολύπλευρων
αντιθέσεων του συστήματος,

Σήμερα που ο κατακερματισμός και η διάχυση της εργατικής
τάξης σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις εκφάνσεις της
πραγματικότητας διευρύνεται όλο και περισσότερο, η
έκρηξη της πολύμορφης δράσης δημιουργεί τους
μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους όρους για την
επιδίωξη ενιαίας κοινής συνείδησης στο προλεταριακό
πλήθος .

Γ) η ριζοσπαστικοποίηση που εκφράζεται μέσα από το
συγκρουσιακό πνεύμα , την δημιουργία δικτύων άμεσης
δημοκρατίας, και την επανεμφάνιση του πανηγυριού, των
χάπενινγκ, κατά την διάρκεια της διαδήλωσης.
Η ριζοσπαστικοποίηση και η χαρούμενη γιορτινή ατμόσφαιρα
των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας είναι αποτέλεσμα και
προϋπόθεση μιας οντολογικής και βιωματικής
απελευθερωτικής διαδικασίας που αρχίζει άμεσα και δεν
περιμένει την «κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων».

Η παγκοσμιοποίηση κατά κάποιο τρόπο δίνει το «φιλί του
θανάτου» στο σύστημα της εκμετάλλευσης, σπρώχνοντας στα
άκρα τις αντιφάσεις του , όπως λέει και ένας σύντροφος
«η καθολική αθλιότητα παράγει καθολικές εξεγέρσεις»,
βάζοντας επί τάπητος το ζήτημα της οικοδόμησης μιας νέας
κομουνιστικής προοπτικής, μιας νέας επαναστατικής
διεθνούς.

Αναβαθμίζοντας τον ρόλο που πρέπει να παίξει τα επόμενα
χρόνια η αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα του παγκόσμιου
κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Σε μια τέτοια
κατεύθυνση δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε της
προσπάθειες της ιταλικής ριζοσπαστικής
αριστεράς(κομμουνιστική επανίδρυση, το αυτόνομο εργατικό
ρεύμα των cobas, οι ανυπάκουοι), της αντίστοιχης
γαλλικής τροτσκιστικής αριστεράς και των κοινωνικών και
πολιτικών πειραμάτων που πραγματοποιούνται στην νότιο
Αμερική. Όσο για την ελληνική αριστερά, η δυναμική των
αυτόνομων πρωτοβουλιών λόγω της Ελληνικής προεδρίας της
ΕΕ θα κρίνει πολλά

2003

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ