Η ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ


Monday, February 26 2007

Όλο και πιο συχνά παρόλες τις αντικειμενικές
αντιξοότητες, γινόμαστε μάρτυρες την ανυπακοής των
πολιτών και των εργαζόμενων στα κελεύσματα του κράτους
και των αφεντικών. Μια αυθόρμητη, κατά των πλείστον
αντίδραση , που από την μία κάνει δύσκολη τα ην ζωή των
«πάνω» και απΆ την άλλη δημιουργεί προϋποθέσεις στις
αριστερές ανατρεπτικές δυνάμεις να «παίξουν» στο
πολιτικό σκηνικό με στρατηγικούς όρους. Μια ανυπακοή που
εχει τις ρίζες στην στρατηγική αδυναμία των κυρίαρχων
τάξεων να ενσωματώσουν τα λαϊκά- εργατικά συμφέροντα.
π.χ τα αιτία της τελευταίας φοιτητικής εξέγερσης στην
Ελλάδα βρίσκονται στην συνειδητοποίηση πως η σημερινή
και η αυριανή γενιά θα ζήσουν χειρότερα από τις
προηγούμενες. Για αυτό και η διάρκεια και ο
ριζοσπαστισμός του κινήματος που επιζητά διεξόδους.


Και όλα αυτά σε μια εποχή που η τεράστια ανάπτυξη της
τεχνολογίας, της επιστήμης, αποδεικνύουν την ωριμότητα
του καπιταλισμού, ιδιαιτερα στις καπιταλιστικές
μητροπόλεις και αναδεικνύοντας τις χειραφετικές
δυνατότητες της εποχής. Αλλά και στις λιγότερο
αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες η πολιτική της άμεσης
νέας αποικιοκρατίας δεν προχωρά. Τα παραδείγματα γνωστά.
Στο Ιράκ και στην μέση Ανατολή η ενσωμάτωση των λαών και
η εκμετάλλευση των ενεργειακών ροών προχωράει με μεγάλα
εμπόδια. Στην Λατινική Αμερική οι λαοί και τα κινήματα
ψηφίζουν κυβερνήσεις που παζαρεύουν τους όρους
ενσωμάτωσης τους στην παγκόσμια αγορά, οικοδομώντας από
τα «πάνω» και από τα «κάτω» ένα κράτος πρόνοιας με
έντονη την λαϊκή συμμετοχή. Η Ρωσία ξαναεμφανίζεται ως
μια παγκόσμια δύναμη σε συνεργασία με τις ανερχόμενες
παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις, την Κίνα και την
Ινδία. Η παρακμή των ΗΠΑ ανοίγει τον δρόμο για την
ανάδειξη ενός πολυπολικού κόσμου. Ενώ η Ευρώπη σώζεται
ακόμη από την υπαρκτή σε ένα σημαντικό βαθμό ακόμη
κοινωνική συνοχή της . Ιδιαίτερα η βόρεια Ευρώπη.
Αντίθετα στην νότιο Ευρώπη οι βαθιές και άλυτες
αντιθέσεις παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις.

Ο καπιταλισμός πρέπει διαρκώς να αναπτύσσεται στο χώρο,
εντατικά και εκτατικά και να βαθαίνει την εκμετάλλευση
της ζωντανής εργασίας και των ενεργειακών ροών.
Επαναστατικοποιώντας διαρκώς τις παραγωγικές δυνάμεις.
Με αρνητικά αποτελέσματα, π.χ ανεργία, κοινωνικός
αποκλεισμός, καταστροφή της φύσης αλλά και θετικά
στοιχεία . Π.χ σε δέκα χρόνια στην Ελλάδα το 50% των
εργαζόμενων θα είναι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας
εκπαίδευσης. Γεγονός που αντανακλά την δυνατότητα
υπέρβασης της αντίθεσης χειρωνακτικής και διανοητικής
εργασίας. Για αυτό και από το κεφάλαιο επιδιώκεται η
ολοκληρωτική εργοστασικοποίηση της τριτοβάθμιας
εκπαίδευσης. Θέλουμε δεν θέλουμε όλο και πιο στενά και
καθολικά ενοποιείται η εκπαίδευση με την παραγωγή. Και
αυτό σε ένα σημαντικό βαθμό είναι θετικό καθώς
διαμορφώνει τις συνθήκες να υπερβούμε τις διαιρέσεις της
παραγωγής, της διαχείρισης και της κατανάλωσης.

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν πρόκειται να μπει
μόνος του στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Το σάπισμα του
μπορεί να κρατήσει αιώνες με ανυπολόγιστες απώλειες στην
φύση, στον άνθρωπο, στις παραγωγικές δυνάμεις. Το
παγκόσμιο προλεταριάτο εάν δεν αναγνωρίσει τον ιστορικό
του ρόλο και την τάση της χειραφέτησης του, τότε η
καπιταλιστική ωριμότητα μπορεί να οδηγήσει σε μια εποχή
ενός πρωτόγνωρου μεσαίωνα, που θα εχει ως βάση την
βάρβαρη εκμετάλλευση των τεχνολογικών δυνατοτήτων της
εποχής μας.

Ο δρόμος για την κοινωνική χειραφέτηση δεν είναι
σύντομος, ούτε ευθεία. Η ίδια η οκτωβριανή επανάσταση
απέδειξε πως η εποχή της κοινοβουλευτικής αστικής
δημοκρατίας δεν είναι το ιστορικό τέρμα και το
προλεταριάτο μέσω της δικτατορίας του μπορει να
κατακτήσει την εξουσία Η καπιταλιστική τάξη εχει
τεραστία πείρα για το πώς διαχειρίζεται τους αντίπαλους
της άλλα έχει μπει στην φάση της ιστορικής παρακμής της.
Αντίθετα το παγκόσμιο προλεταριάτο εχει μόνο 160 χρόνια
ανεξάρτητης αγωνιστικής εμπειρίας και την δυνατότητα να
δημιουργήσει ένα νέο κόσμο.

Για αυτό το λόγο είναι αναγκαία η δράση των συνειδητών
επαναστατικών δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Ο ρόλος των
συνειδητών επαναστατικών δυνάμεων είναι ο πλέον
καθοριστικός για το που θα πάει το πράγμα. Βέβαια οι
επαναστατικές κομμουνιστές δυνάμεις έχοντας σαν οδηγό
την στρατηγική δεν μπορούνε παρα να προσμετρούνε τους
αντικειμενικούς προσδιορισμούς της κάθε συγκυρίας. Στο
διαρκή επαναστατικό, μακροχρόνιο αγώνα δεν χωράνε
ερασιτεχνισμοί και βολονταρισμοί. Ούτε όμως και υποταγή
στην τακτική που οδηγεί στο να γίνονται ουρά των
ρεφορμιστικών δυνάμεων. Π.χ ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε ιστορική συγκυρία επιβάλλεται να κάνουν μια
συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης στιγμής που θα
έχει ως κριτήριο την ενίσχυση των λαϊκών- εργατικών
δυνάμεων. Την ανεξάρτητη έκφραση των εργατικών- λαϊκών
αναγκών που θα επιτρέπει την οικοδόμηση μίας μακρόπνοης
επαναστατικής κομμουνιστικής στρατηγικής.

Αυτό από τα σήμερα συνεπάγεται την ενίσχυση της
κομμουνιστικής τάσης , στοχεύοντας στην απελευθέρωση των
δυνατοτήτων της εποχή μας. Έναν λενινισμό της εποχής
μας. Ένα λενινισμό της γενικής διάνοιας. Και όχι απλώς
τον λενινισμό του κόμματος νέου τύπου», του κόμματος των
επαναστατών διανοουμένων που από τα έξω εισάγουν την
κομμουνιστική χειραφετική ιδεολογία στην «τάξη».

Εξάλλου στο βαθμό που η εργατική τάξη μετατρέπεται στο
μαχόμενο παγκόσμιο προλεταριάτο που κατανοεί πως μπορεί
να απελευθερωθεί, οικοδομώντας την «κοινωνία των
ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών» τότε το
κομμουνιστικό-επαναστατικό κόμμα ουσιαστικά παύει να
παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο, δίχως όμως να
αυτοκαταργείτε. Ούτε από την άλλη όμως αναλαμβάνει στις
πλάτες των υποτελών τάξεων την διεύθυνση της κοινωνίας.
Δίχως πάλι να αρνείται την τακτική της κατάκτησης της
εξουσίας, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα του παγκόσμιου
προλεταριακού πλήθους και του επαναστατικού μπλοκ
εξουσίας.

Στην σημερινή συγκυρία έχει να παίξει καθοριστικό ρόλο.
Σε μια εποχή που ο φετιχισμός του εμπορεύματος και η
κυρίαρχη ιδεολογία κατακερματίζουν τα προλεταριακά πλήθη
και η γενική διανοητικότητα, η γενική παραγωγική
ικανότητα τα ενοποιούν σε ένα ανώτερο επίπεδο. Σε αυτή
λοιπόν την φάση το παγκόσμιο επαναστατικό κομμουνιστικό
υποκείμενο τολμηρά θα πρέπει να δοκιμάσει δρόμους που η
ανώτερη αυτή ενοποίηση θα συγκρουστεί με το
καπιταλιστικό σύστημα. Ενώ στις λιγότερες αναπτυγμένες
χώρες είναι αναγκαιότητα να ενισχυθούν οι πολιτικές και
κοινωνικές δυνάμεις της οικονομικής- εθνικής και
δημοκρατικής χειραφέτησης που θα πρέπει να συναντηθούν
με την κομμουνιστική προοπτική στην μητροπολιτική δύση.
Αλλά για αυτά τα ζητήματα θα επανέρθουμε.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις