Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΤΟ ΟΧΙ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ Η ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Από την δύση έως την ανατολή, όλα δείχνουν πως οι
υπάρχουσες αντιφάσεις αδυνατούν να βρουν απάντηση ,
εγκλωβισμένες στα παλαιά καλούπια. Αυτό αντικειμενικά
οδηγεί(αλλά όχι απαραίτητα και άμεσα)την παγκόσμια
κατάσταση σε μια αναπόφευκτη ιστορική διακλάδωση.



Είτε οι αντιφάσεις θα βρούνε απάντηση διαλύοντας την
παλιά τάξη, οικοδομώντας μια ουσιαστικά νέα
πραγματικότητα, είτε το υπάρχον σύστημα μέσα από την
βαρβαρότητα ξαναβρεί, την ισορροπία του, οικοδομώντας εκ
νέου ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Ένα κοινωνικό
συμβόλαιο που αυτή την φορά θα στηρίζεται στην
διαχείριση του φόβου και της κοινωνικής και οικονομικής
ανασφάλειας. Σε αυτά τα πλαίσια ο «πόλεμος κατά της
τρομοκρατίας», η βίαιη απάντηση των πληβειακών μαζών του
νότου- μια απάντηση που δυστυχώς ηγεμονεύεται από την
πολιτικο-θρησκευτική πτέρυγα των ισλαμιστών, η βία και η
τρομοκρατία των ελίτ, ο ανοικτός εκβιασμός του κεφαλαίου
απέναντι στους εργαζόμενους είναι οι εκφράσεις ενός
παγκόσμιου πόλεμου ανάμεσα στο κεφάλαιο και την ζωντανή
εργασία που μαίνεται δίχως έλεος.

Στην Ελλάδα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της
εργατικής αντίστασης

Στην Ελλάδα το τέλος του δεύτερου εκσυγχρονιστικού
κύκλου, έφερε στην πολιτική εξουσία την ΝΔ. Η οποία
ύστερα από την φανερή αποτυχία της ήπιας προσαρμογής
εξαπολύει ένα γενικευμένο γιουρούσι απέναντι στο
κατακερματισμένο προλεταριακό σώμα με στόχο τα εργατικά
και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργατικών κομματιών που
κατέχουν ένα μίνιμουμ εργατικής εξασφάλισης. Στην
πραγματικότητα όμως στόχος τους παραμένει η συνολική
χειροτέρευση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης .
Και αυτό μπορει να προέρθει μόνο μέσα από την διάλυση
των εργατικών συλλογικοτήτων, ακόμη και των πλέον
εκφυλισμένων. Π.χ τα συνδικάτα. Για την νέα
καπιταλιστική τάξη πραγμάτων οι εργαζόμενοι δεν πρέπει
να μαζεύονται και να κουβεντιάζουνε πολιτικά και
συνδικαλιστικά- απαγορεύεται να διεκδικούν συλλογικά
πόσο θα πληρώνονται και σε τι περιβάλλον θα εργάζονται
και θα ζούνε. Τούτο βέβαια μπορει να γίνει εφικτό μόνο
μέσα από το τσάκισμα των πρωτοπορών εργατικών και
αριστερών δυνάμεων. Να πως εξηγείτε ακόμη πιο πολύπλευρα
η άμεση βία ενάντια σε διαδηλωτές(π.χ Ξενία Ιωαννίνων,
κτύπημα των διαδηλωτών στα νέα Λιόσια, κτυπήματα σε
απεργούς και αριστερούς συνδικαλιστές, η ποινικοποίηση
της εξωθεσμικής-επαναστατικής πάλης, ο διαρκής
αντιτρομοκρατικός χειμώνας).

Τα αντεργατικά και αντιασφαλιστικά γιουρούσια της ΝΔ δεν
αποτελούνε πολιτικά «βιτσιά» μιας κακίας ρεβανσιστικής
δεξιάς, αλλά μια αναγκαιότητα της κεφαλαιοκρατικής τάξης
στα πλαίσια αυτού που ονομάζεται παγκοσμιοποιημένη
οικονομία της αγοράς. Τα πιο επιθετικά κομμάτια του
κεφαλαίου μάλιστα μιλάνε για κινεζοποίηση των εργασιακών
σχέσεων σε όλη την Ευρώπη (μπρου.., ανατρίχιασα). Είναι
ολοφάνερο πως στην φάση της σήψης της παγκόσμιας
καπιταλιστικής τάξης, η σχέση κεφαλαίου-εργασίας
αποκτάει όλο και πιο ξεκάθαρα χαρακτηριστικά ενός
καπιταλιστικού φεουδαρχισμού και εργασιακού
δουλοπαροικισμού. Όσο πιο πολύ σαπίζει το παγκόσμιο
καπιταλιστικό σύστημα τόσο πιο έντονα φαινόμενα
παλαιοτέρων ιστορικών περιόδων ξαναεμφανίζονται
μεταλλαγμένα και καθορίζουνε το ιστορικό γίγνεσθαι.

Όποτε μια απάντηση της αριστεράς και των καταπιεσμένων
εάν δεν αποκτήσει ένα ανάλογο στρατηγικό βάθος και εύρος
δεν έχει μέλλον. Εάν δεν απαντάει στο σύνολο των
ζητημάτων με τρόπο τολμηρό, μάχιμο και ανατρεπτικό. Με
τρόπο ανεξάρτητο από λογικές συμβιβασμού και
συνδιαχείρισης με το κεφάλαιο. Στην παρούσα φάση βέβαια
το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας έχει διασπάσει τους
εργαζόμενους. Η ιδεολογική υποχώρηση έχει φτάσει σε
τέτοιο βαθμό που οι κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι βρίσκουν
πιο εύκολο να τα βάζουν με τα «ρετιρέ» των 1200 ευρω-την
στιγμή που τα 1200 ευρω είναι το οικονομικό όριο μιας
αξιοπρεπούς διαβίωσης-παρά με τα πραγματικά «ρετιρέ» των
τραπεζιτών, των βιομηχάνων των εφοπλιστών και των αστών
πολιτικών. Ενώ είναι ξεκάθαρη η αδυναμία των συνδικάτων
να δώσουν μια μαχητική συντονισμένη απάντηση με καίριες
τις ευθύνες των ηγεσιών τους, απόρροια των στρατηγικών
αδυναμιών τους. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο ΠΑΜΕ
που αντί να συντονίζει- ενιαιομετωπικά - τους εργατικούς
αγώνες προχωρεί στις δικές του τουφεκιές στον αέρα.
Θεωρώντας πως οι εργατικοί αγώνες σε αυτή την συγκυρία
αδυνατούν να νικήσουν, όποτε αυτό που μένει είναι να
συσπειρώσει οργανωτικά και εκλογικά γύρω από το ΚΚΕ ένα
αγωνιστικό κομμάτι εργαζομένων και νεολαίας. Δηλαδή το
ΚΚΕ μέσα από μια αριστερή φρασεολογία οδηγείτε σε ένα
υποταγμένο ρεφορμισμό. Ο παραδοσιακός αγωνιστικός
ρεφορμισμός του ΚΚΕ ανήκει στο παρελθόν.

Την ίδια στιγμή όμως φαίνεται πως οι «κάτω» στο βαθμό
που τους επιτρέπει η συγκυρία και η τωρινή στρατηγική
αδυναμία των ανατρεπτικών αριστερών δυνάμεων-
αυτοοργανώνονται και με μαχητικό τρόπο υπερασπίζονται τα
ήδη κτυπημένα δικαιώματα τους. Αυτό φαίνεται καλύτερα
στις κινήσεις για τα ζητήματα της ποιότητας ζωής. Στα
Ιωάννινα μια τέτοια από τα«κάτω»κίνηση- η επιτροπή αγώνα
πολιτών-στο ζήτημα του παρκινγκ, αλλά και τελευταία του
Ξενία έχει μπλοκάρει τα τελευταία τέσσερα χρόνια τα πιο
επιθετικά κομμάτια του ντόπιου κεφαλαίου. Γεγονός, που
όπως είναι γνωστό, έχει προκαλέσει την μήνη των ντόπιων
ελίτ απέναντι στην επιτροπή αγώνα πολιτών. Ανάλογες
κινήσεις πραγματοποιούνται στις περιοχές της δυτικής
Αθήνας που δράνε επιτροπές αγώνα των κατοίκων που
αντιστέκονται με μάχιμο τρόπο στην υποβάθμιση της ζωής
τους.

Την ίδια στιγμή ανάλογες κινήσεις γίνονται και στα
πλαίσια των εργατικών αγώνων. Με σκοπό την ενοποίηση της
εργατικής τάξης. Τέτοια περίπτωση είναι η «πρωτοβουλία
κοινής δράσης εργαζόμενων και συνταξιούχων στις τράπεζες
για τα ασφαλιστικά δικαιώματα». Ή η «πρωτοβουλία δράσης
ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου». Ή σε ένα άλλο
επίπεδο η απόπειρα δημιουργίας ενός ενιαίου συνδικάτου
ενέργειας. Αυτό φυσικά που θα κρίνει σε καθοριστικό
βαθμό την εξέλιξη αυτών των πρωτοβουλιών είναι το ζήτημα
της ηγεσίας. Έτσι αυτό που επιβάλλεται είναι μια
μαχητική ηγεσία που πολύμορφα θα συντονίζει την εργατική
αντίδραση. Ενοποιώντας, τα διασπασμένα και
αλληλοσυγκρουόμενα κομμάτια των εργαζόμενων. Που θα
οικοδομεί μια νέα διαλεκτική σύνθεση επιθετικών και
αμυντικών εργατικών αιτημάτων υπερβαίνοντας τόσο τον
παραδοσιακό οικονομισμό των συνδικάτων και της
υποταγμένης αριστεράς, όσο και τον γενικόλογο αριστερό
αντικαπιταλισμό-αντιιμπεριαλισμο της έξω -αριστεράς. Με
γνώμονα την ύπαρξη μικρών και μεγάλων εργατικών νικών
και όχι απλώς την ιδεολογική παρέμβαση της άκρας
αριστεράς.

Οι καταπιεσμένοι στην Ευρώπη και στην νότιο Αμερική
αφυπνίζονται

Εάν αυτά συμβαίνουν στην ελλαδα ,που σχεδόν πάντα ζει
τις εξελίξεις μια φάση πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη, με
αποτέλεσμα συχνά οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις να
παίρνουν εκρηκτικό χαρακτήρα. Στον ευρωπαϊκό χώρο το
εργατικό και αριστερό «όχι στο ευρωσύνταγμα» των γάλλων
και των ολλανδών απελευθερώνει τις αλληλοσυγκρουόμενες
ευρωενωσιακές δυνάμεις βάζοντας σε βαθιά κρίση το
πανευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα. Ήδη τα
ενδοκαπιταλιστικά ευρωπαϊκά «πλακώματα» έχουν διχάσει
κάθετα την ΕΕ. Γεγονός που αποδεικνύει ο,τι μόνο μια
παγκόσμια κομουνιστική διαδικασία μπορει να ενοποιήσει
τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, τον κόσμο.

Στην νότια Αμερική οι φιλοιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις
πέφτουν η μια μετά την άλλη από ποικίλες λαϊκές
εξεγέρσεις, ανεβάζοντας στην κυβέρνηση
αντινεοφιλελεύθερες και αντιαμερικανικές κυβερνήσεις που
νιώθουν συνεχώς τον πολιτικό εκβιασμό των λαϊκών μαζών.
Την ίδια στιγμή οι λαϊκές μάζες του Ιράκ με το όπλο στο
χέρι έχουν μπλοκάρει τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Και οι καταπιεσμένοι στην Παλαιστίνη αρνούνται να
συμβιβαστούν με την δική τους «Βάρκιζα». Ενώ η
τρομοκρατική επίθεση στον Λονδίνο παρόλο που αναδεικνύει
τους πραγματικούς παγκόσμιους τρομοκράτες(μπλερ-Μπους
και σια)τους μονιμοποιεί για την οικοδόμηση μιας
τρομοχουντας ενάντια στους απόκληρους και τα δικαιώματα.
Μια προληπτική πολιτική εκβιασμού και τρομοκράτησης των
δυνάμεων που παλεύουν και οργανώνουν την αντίσταση των
καταπιεσμένων.

Οι απαντήσεις της αριστεράς

Από την μάχη του Ξένια και των νέων Λιοσίων, τα «όχι»
των γάλλων, των ολλανδών, των κύπριων έως και την λαϊκή
εξέγερση της Βολιβία, παράγονται παράλληλοι κύκλοι
αγώνων που τις συνδέει συχνά ένα αόρατο, κόκκινο νήμα
μιας παγκόσμιας πολύμορφης-πολυδιάστατης και αντιφατικής
σε πολλές πλευρές αντιεξουσίας των προλεταριακών μαζών.
Μια πολυσύνθετη επαναστατική διαδικασία που δεν είναι
λάθος να πούμε πως βάζει αντικειμενικά, αλλά όχι και
πάλι άμεσα το ζήτημα της εξουσίας των προλεταριακών
μαζών.

Όχι δεν πετάω στα άστρα. Η παραπάνω ανάλυση δεν
μηδενίζει τις δυσκολίες, ούτε παραγνωρίζει το γεγονός
ότι η κεφαλαιοκρατική εξουσία έχει αναντίρρητα το πάνω
χέρι ασκώντας όλο και πιο πολύ έμμεση ή άμεση οικονομική
και εξωοικονομικη βία. Για αυτό και θεωρείτε αυτονόητο
πως οι αριστερές ριζοσπαστικές δυνάμεις πρέπει να
οργανωθούνε σε μια ενωτική και δημοκρατική κατεύθυνση.
Αποκτώντας όλο και πιο ξεκάθαρα ενιαία δημοκρατικά -
κομμουνιστικά- επαναστατικά χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα
όμως πρέπει να ανοιχτούνε στα πολύχρωμα χρώματα της
λαϊκής και κοινωνικής αμφισβήτησης. Αυτονόητο επίσης
θεωρείτε το γεγονός ότι πρέπει να μάθουν να κάνουν
πολιτική. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν θα πρέπει να
μας φοβίζει η συνύπαρξη κάτω από ένα συγκεκριμένο
πολιτικό πλαίσιο ριζοσπαστών αριστερών - αναρχικών-
κομμουνιστών- ρεφορμιστών. Αυτό με την σειρά του
συνεπάγεται και επιβάλει την ταυτόχρονη ανεξάρτητη
οργάνωση των αντικαπιταλιστικών κομμουνιστικών εργατικών
δυνάμεων και όχι μια άνευ όρων διάχυση των
αντικαπιταλιστικών δυνάμεων σε μετωπικά σχήματα. Με σαφή
άμεσο στόχο να κερδιστούνε οι καταπιεσμένοι στην δίκαιη
υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και να διασπούν οι
δυνάμεις του κυρίαρχου μπλοκ εξουσίας. Αυτό προϋποθέτει
μια πολιτική εξυπνάδα και ωριμότητα που δεν έχουμε ακόμη
κατακτήσει. Ας δούμε κάποια παραδείγματα:
1) ένα αντιΕΕ μέτωπο σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να
φτάνει άμεσα στην λογική της εξόδου της Ελλάδας από την
ΕΕ ή στην γραμμή της διάλυσης της ΕΕ. Όχι διότι δεν
είναι αναγκαίο (κατά την δική μου γνώμη είναι και παρά
είναι) αλλά διότι στην παρούσα φάση, εάν αυτό τεθεί, θα
διασπάσει και θα διαλύσει το μέτωπο των αντιΕΕ δυνάμεων,
προτού καν αυτό οικοδομηθεί. Φυσικά οι ευθύνες για την
αποτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν μπορει πάντα να
πέφτει στις πλάτες των ανατρεπτικών δυνάμεων. Το κύριο
λόγο συνήθως τον έχουν οι δυνάμεις της διαχείρισης και
του ρεφορμισμού, που ό,τι δεν ελέγχουν, το απονευρώνουν,
και το διαλύουν.
2) στην τοπική αυτοδιοίκηση ανάμεσα στις διάφορες
πολιτικές οργανώσεις που θα οικοδομήσουν ένα εκλογικό
μέτωπο δεν μπορει να υπάρχει στρατηγική συμφωνία για το
πώς θα είναι ο σοσιαλισμός ή για το πώς θα φτάσουμε σε
αυτόν. Αλλά σίγουρα η οποιοδήποτε κοινή εκλογική
παρέμβαση θα πρέπει να έχει χαρακτήρα ριζοσπαστικό,
αντιδιαχειριστικο, άμεσα συγκρουσιακό με τα τοπικά και
πολυεθνικά συμφέροντα. Θα πρέπει να έχει χαρακτήρα
αμεσοδημοκρατικό και οραματικό. Βάζοντας μπροστά το
αγώνα για μια πόλη που θα υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες
των πολιτών και των εργαζόμενων και όχι το κεφαλαίο και
την ΕΕ. Αυτού του τύπου η κοινή δράση προϋποθέτει μια
διαλεκτική σύνδεση μίνιμουμ και μάξιμουμ προγράμματος.
Προϋποθέτει ένα αναγκαίο πρόγραμμα που τα εργατικά
δικαιώματα θα μπαίνουν μπροστά. Δηλαδή με αλλά λόγια
ανάμεσα στην συνολική στρατηγική κομμουνιστική
απελευθερωτική στόχευση και στα πολιτικά τακτικά μέτωπα
θα πρέπει να οικοδομηθεί μια διαλεκτική ενότητα μερικού-
καθ-ολικού. Δύσκολο αλλά και απαραίτητο.

Τα γεγονότα της περιόδου 1994-2005(από τους ζαπατιστας
έως τα «όχι») δείχνουν ο,τι βασανιστικά και αντιφατικά
κάτι αλλάζει, μια άλλη ανατρεπτική αριστερά γεννιέται.
Ο«τυφλοπόντικας»επιτέλους αρχίζει να ξαναβρίσκει το
δρόμο του. Ας τον βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις,
δεν έχουμε παρα να χάσουμε τις πραγματικές, εικονικές
και καταναλωτικές αλυσίδες μας και να κερδίσουμε ένα
κόσμο ολόκληρο και νέο.

Ιωάννινα 13/07/05

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ