ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΙΑΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ

Η μαζική υπερψήφιση του «ΟΧΙ» από τους ελληνοκύπριους
αποτελεί ψήφο ανυπάκουης και αντίστασης στον
ιμπεριαλισμό και στην νέα τάξη πραγμάτων.

Πρόκειται για την μαζική καταψήφιση ενός
«πρωτοποριακού»μοντέλου ολοκληρωτικής κυριαρχίας και
κατοχής του ΟΗΕ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ελληνικών και Τουρκικών δυνάμεων
πάνω στο σώμα της Κύπρου. Ενός σχεδίου«Γκουαντάναμο»για
τον Κυπριακό Λαό(ελληνοκύπριους –τουρκοκύπριους και
έποικους), με κουτσουρεμένα δημοκρατικά δικαιώματα(το
εκλογικό δικαίωμα θα ήταν εδαφικά περιορισμένο και
ελεγχόμενο από παρατηρητές, η ελεύθερη διακίνηση, η
ελεύθερη εγκατάσταση και επικοινωνία θα ήταν αυστηρά
ελεγχόμενη, την λειτουργικότητα του κρατικού μορφώματος
θα την εξασφάλιζε συμβόλαιο ξένων δικαστών),με αλλά
λόγια θα είχαμε ένα λαό με δύο εθνότητες φυλακισμένες η
κάθε μια στο δικό της«απαρτχάιντ».Ένα μεταμοντέρνο
προτεκτοράτο που σε καμία περίπτωση δεν θα έφερνε τους
λαούς της Κύπρου ποιο κοντά, απεναντίας ο ανταγωνισμός
της ελληνικής και τούρκικης αστικής τάξης θα έπαιρνε
εκρηκτικές διαστάσεις συνεπικουρούμενος και από τον
ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό που θα μετέτρεπε το νησί σε
μια πλωτή βάση.
Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις και εν μέσω της
συγκεκριμένης παγκόσμιας συγκυρίας ήταν αδύνατο να
υπάρξει ένα αριστερό-διεθνιστικό«Ναι». Πως αλήθεια θα
μπορούσε να υπάρξει ένα αριστερό«ναι» στο ιμπεριαλιστικό
σχέδιο του Ανάν την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ και οι
σύμμαχοι τους σπέρνουν τον όλεθρο στον αγωνιζόμενο
ιρακινό λαό και ο παλαιστινιακός λαός υπογράφει με αίμα
το δικό του «όχι». Για την αριστερά είναι ρεαλισμός της
χειρότερης μορφής η υποταγή στο κοσμοπολιτισμό της δικής
της αστικής τάξης και στην νεοταξική λογική, μια
γενικόλογη εργατίστικη πολιτική τοποθέτηση που
απολυτοποιεί την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας
υποβαθμίζοντας τις υπόλοιπες .
Όπως είναι όμως εξίσου υποταγή το να καλείς σε ένα
γενικόλογο«Όχι»δίχως να συνδέεις το εθνικό ζήτημα με το
κοινωνικό. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι παρόλο
που η κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας καθορίζει τις
υπόλοιπες αντιθέσεις, υπάρχουν ιστορικές στιγμές που το
εθνικό ζήτημα ανοίγει το δρόμο στην κυρίαρχη αντίθεση.
Αυτό συμβαίνει και με το κυπριακό σε σχέση με τα
γεγονότα στην μέση ανατολή- Βαλκάνια- Ιράκ και το«πόλεμο
κατά της τρομοκρατίας».

Κάτω από αυτό το πρίσμα ο διχασμός των ελληνοκύπριων
αστών ανάμεσα στο «Όχι» και στο «Ναι»,δεν είναι καθόλου
απρόσμενη εξέλιξη, παρόλο που θεωρούμε πως αντικειμενικά
το στρατηγικό συμφέρον της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης
βρίσκεται στο κοσμοπολιτισμό του«Ναι», εξαιτίας του
παρασιτικού βιοπολιτικού παραγωγικού ιστού της
χώρας(χιλιάδες off-shore, επιχειρήσεις που ξεπλένουν το
μαύρο χρήμα της ρώσικης μαφίας, αναπτυγμένος τριτογενής
τομέας, τεράστιες τουριστικές επιχειρήσεις, ναυτική
σημαία ευκαιρίας).
Το Ελληνοκυπριακό αστικό«όχι» με την σειρά του έχει
στόχο να παζαρέψει μια ακόμη πιο συμφέρουσα λύση, με
αβάντα την καλή οικονομική κατάσταση της Κύπρου, την
είσοδο της στην ΕΕ, το κρύο«ναι»της ελληνικής κυβέρνησης
και την κόντρα ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ και Ρωσία.
Η σύγκρουση ανάμεσα στο αστικό«ναι» και στο αστικό «όχι»
αντανακλά το δίχως άλλο μια σύγκρουση ανάμεσα στην
στρατηγική της άνευ όρων ενσωμάτωσης στο παγκόσμιο
καπιταλιστικό πλέγμα και την στρατηγική μιας ενσωμάτωσης
με ενισχυμένα ή κυρίαρχα τα εθνικά χαρακτηριστικά.

Διόλου δεν μας τρομάζει το γεγονός ότι το
αριστερό-διεθνιστικό«Όχι» έχει μόνο μια μερική σχέση με
το συνολικό αντιφατικό«όχι»που ειπώθηκε. Σε κάθε
ιστορική στιγμή είναι αναγκαιότητα για την επαναστατική
αριστερά να διακρίνει κάθε φορά τι στρατηγικά συμφέρει
τους καταπιεσμένους, ανεξάρτητα πολλές φορές από τα
ιδεολογικά πλαίσια που ηγεμονεύουν ή συγκρούονται. Κάτω
από αυτές τις προϋποθέσεις ένα διεθνιστικό και
αντιιμπεριαλιστικό«όχι»είναι μια μίνιμουμ γραμμή
αντιπαράθεσης με την δική μας αστική τάξη και τον
ιμπεριαλισμό.

Την ίδια στιγμή πρέπει από την άλλη να αναλύσουμε σοβαρά
την ψήφο των τουρκοκύπριων. Το δικό τους«Ναι»από την μια
βέβαια επιβεβαιώνει τις αυταπάτες τους γύρω από την ΕΕ,
από την άλλη εκφράζει με αντιφατικό τρόπο την αντίσταση
τους στην κυριαρχία του τούρκικου ιμπεριαλισμού. Μια
στάση που δεν πρέπει διόλου να μηδενισθεί από τις
δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς.

Θα πρέπει«από κάτω»στα πλαίσια της διεθνιστικής πάλης
και αλληλεγγύης, οι αριστερές δυνάμεις της Ελλάδας της
Τουρκίας και της Κύπρου και οι αγωνιστές των κοινωνικών
και εργατικών κινημάτων να προχωρήσουν σε βήματα κοινής
δράσης, τέτοια μέτρα π.χ είναι η δημιουργία κοινών
οργανώσεων και συνδικάτων .
Αυτό όμως που θα οδηγήσει σε ένα ποιοτικό άλμα στην
κοινή δράση των καταπιεσμένων στην περιοχή είναι η
οικοδόμηση ενός διεθνιστικού εργατικού μετώπου σε
Ελλάδα-Κύπρο- Τουρκία- Βαλκάνια, ενάντια στο κεφαλαίο
και ιμπεριαλισμό. Παλεύοντας για μια ενιαία σοσιαλιστική
Κύπρο, όπου οι διπλά καταπιεσμένοι τουρκοκύπριοι θα
έχουν κάθε δικαίωμα εάν το επιθυμούν να δημιουργήσουν το
δικό τους κράτους. Μια σοσιαλιστική πατρίδα για όλους
τους κάτοικους της(ελληνοκύπριους- τουρκοκύπριους –
«έποικους» και μετανάστες).

Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Λύση προς όφελος των λαών
της Κύπρου μέσα σε αυτή την ύστερη φάση του
καπιταλιστικού συστήματος δεν πρόκειται να υπάρξει. Όπως
διαμορφώθηκε η ιστορική εξέλιξη της πανσπερμίας των λαών
στα Βαλκάνια και Κύπρο η ενότητα και η ειρηνική
συνύπαρξη των λαών μπορεί να υλοποιηθεί μόνο στην βάση
μίας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Κύπρου η οποία θα
εντάσσεται σε μία Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία.
Η μόνη κοινωνική τάξη που μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη
στην περιοχή είναι η τάξη που δημιουργεί τον κοινωνικο
πλούτου, είναι η εργατική τάξη που μέσα από την δική της
δημοκρατικά αυτοδιαχειριζόμενη πολιτική και οικονομική
εξουσία θα εξασφαλίζει την πραγματική ενότητα των λαών
και εθνοτήτων.
29.4.2004
Δημήτριος Αργυρός