ΛΑΪΚΟΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Ο ελληνικός αστισμός δημιουργώντας το κράτος του, ύστερα
από την εθνοκοινωνική επανάσταση του 1821 έχοντας
εξαρχής ένα εξωτερικό προσδιορισμό-παροικιακό εμπορικό
κεφάλαιο, εφοπλιστές- δεν τόλμησε να ολοκληρώσει με
απόλυτη επιτυχία την βιομηχανική συγκρότηση της Ελλάδας
στα πρότυπα της δυτικής Ευρώπης.

Δεν απέκτησε την αυτοπεποίθηση να έρθει σε ολοκληρωτική
ρήξη με τα φτωχά αγροτικά στρώματα, που με το όπλο στο
χέρι είχαν αποκτήσει την ελευθέρια και την αυτοδιάθεση
τους και να τους μετατρέψει σε απόκληρους προλεταρίους
που δεν θα είχαν τίποτε άλλο να κάνουν παρά να πουλήσουν
την εργατική τους δύναμη.

Αυτό το γεγονός είχε σαν αποτέλεσμα την διευρυμένη
μικροεμπορευματική παραγωγή και ιδιοκτησία της πόλης και
του χωριού. Και μια βιομηχανική παραγωγή που έκανε
συνεχώς κύκλους ανάπτυξης και παρακμής κάτω από την
επιρροή του εξαγωγικού της κατά βάση προσανατολισμού.
Όποτε επηρεαζόταν έντονα από τους διεθνείς παράγοντες
της παγκόσμιας συσσώρευσης κεφαλαίου. (Aυτό ισχύει ως
ένα βαθμό και μεταπολεμικά όπου το μεταπολεμικό
βιομηχανικό μπουμ το διαδέχτηκε η περίοδος των
προβληματικών. Γεγονός που αποδεικνύει τον αναπτυγμένο
τυχοδιωκτισμό του ελληνικού κεφαλαίου που όχι μόνο δεν
τον κάνει καθυστερημένο αλλα πρωτοπόρο σε μια εποχή
χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης).

Η ιδιομορφία της διευρυμένης μικροεμπορευματικης
παραγωγής δεν επιλύθηκε επαρκώς ούτε με την έλευση των
ελλήνων μεταναστών ύστερα από την ανταλλαγή των
πληθυσμών το 1922. Οι εθνικοί λόγοι της ομογενοποίησης
των πληθυσμών της Μακεδονίας τους οδήγησε να μετοικίσουν
σε αυτές τις περιοχές όπου δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις
δημιουργίας μιας βιομηχανικής παραγωγής.

Πρόκειται για γεγονότα που είχαν τέσσερα σημαντικά
αποτελέσματα α) τον μόνιμα εξωστρεφή- επεκτατικό και
τυχοδιωκτικό, προσανατολισμό του ελληνικού αστισμού.
Β)την οικοδόμηση ενός καπιταλιστικού κοινωνικού
σχηματισμού που παρόλο που δεν ανάπτυξε μια δυνατή και
ισχυρή 2βαθμια παραγωγική διαδικασία, σε συγκεκριμένες
ιστορικές στιγμές κάθε άλλο παρά αδύνατος ήταν,
παίζοντας έντεχνα το παιχνίδι του μαστίγιου και του
καρότου. γ)τον έκδηλο, μαχητικό και αντικειμενικά
αντικαπιταλιστικό αλλα όχι πάντα πολιτικά ξεκάθαρο
ριζοσπαστισμό των λαϊκών μαζών. δ) παρόλο που μιλάμε για
ένα ολοκληρωμένο κεφαλαιοκρατικό σχηματισμό και όχι για
ένα σχηματισμό που είχε φεουδαρχικά κατάλοιπα(κάτι
τέτοια δεν ισχύει ποτε, εξαιτίας και του ανατολικου
τρόπου παραγωγής), αυτός ο σχηματισμός έμπαινε πολύ
συχνά σε κρίση, όταν οι αντιθέσεις δεν έβρισκαν τρόπους
επίλυσης , κρίσεις που οδηγούσαν σε προεπαναστατικές
καταστάσεις. Καταστάσεις που οι αριστερές δυνάμεις κάθε
παρά κατάφεραν να εκμεταλλευτούν.


Αυτή η ενότητα των αντίθετων αποτυπώθηκε πολύ καθαρά
στην εποποιία αλλα και στην σφαγή της εαμικης
αντίστασης. Τότε που η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και οι
εγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές, εκμεταλλευόμενοι την
πολιτική ανεπάρκεια και τον ρεφορμισμό(σε βαθμό
προδοσίας)των ηγεσιών των λαϊκών δυνάμεων, επέλεξαν να
λύσουν αυτό το γόρδιο δεσμό με το αίμα των αγωνιστών .

Μια κοινωνική αντιφατικότητα που η άρχουσα τάξη δεν
κατάφερε να επιλύσει παρόλη την σφαγή των λαϊκών και
εργατικών δυνάμεων στην περίοδο 46-49. Ας μην ξεχνάμε
την δεύτερη θέση της ΕΔΑ στις εκλογές, 9 χρόνια ύστερα
από την ήττα του δημοκρατικού στρατού. Γεγονός που
θορύβησε τόσο πολύ τον ελληνικό αστισμό που άμεσα
χρησιμοποίησε το«μαστίγιο»της καταστολής αλλα και
το«καρότο»της μετανάστευσης, εξωτερικής και εσωτερικής.
Κοινωνική αντιφατικότητα που κάτω από διαφορετικά
καλούπια και συνθήκες ισχύει έως τα σήμερα. Σήμερα που ο
ελληνικός αστισμός, συνεχίζοντας την πάγια επεκτατική
του πολιτική εχει μετατρέψει την Αθήνα σε βαλκανική
μητρόπολη μεταφέροντας ταυτόχρονα τις βιομηχανίες
εντάσεως εργασίας στο βαλκανική περίγυρο.

Φρονώ, φυσικά εκ των υστερών, πως αυτή η κοινωνική
αντιφατικότητα και ο λαϊκός ριζοσπαστισμός θα
λειτουργούσε θετικά εάν οι λαϊκές τάξεις είχαν μια άλλη
ηγεσία που θα είχε καταφέρει να πάρει την εξουσία το
1944. Φυσικά και δεν μιλάω για μια μορφή «σοσιαλισμού σε
μόνο μια χώρα», εξάλλου αυτό ήταν το προκάλυμμα ενός
κοινωνικού συμβιβασμού ανάμεσα στην κυρίαρχη
γραφειοκρατία και στην εργατική τάξη στις χώρες του
«σοσιαλιστικού» μπλοκ. Ο ριζοσπαστισμός των λαϊκών
μαζών, απόρροια της διευρυμένης, όπως είπαμε,
μικροιδιοκτησιας κάτω από μια πραγματικά επαναστατική
ηγεσία θα μετατρεπόταν σε επαναστατικός φάρος για όλους
τους λαούς της περιοχής και ιδιαίτερα για τα Βαλκάνια.
Στην προοπτική της σοσιαλιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας,
ο πολυμορφικός λαϊκός ριζοσπαστικός θα ανατρέπετε την
γραφειοκρατική παραμόρφωση ανοίγοντας τον δρόμο της
επανάστασης προς την δύση. Όπου η αναπτυγμένη ταξική
συνείδηση των ευρωπαίων προλεταρίων και αναπτυγμένες
παραγωγικές θα συνδυαζόταν διαλεκτικά με το λαϊκό πάθος
των «καθυστερημένων» βαλκανικών μαζών.

Χρειάσθηκαν οι σφαγές του λαού του ΕΑΜ , που
εκπροσωπούσε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού,
χρειάστηκε η 30χρονη «παρανομία» του 50% και βαλε του
ελληνικού λαού, χρειάστηκε η ανεπάρκεια, η ηττοπάθεια
και ο ρεφορμισμός της ελληνικής αριστεράς για να
καλινιζαριστει αυτός ο αυθεντικός λαϊκός ριζοσπαστισμός.
Ας δούμε π.χ πως λειτούργησε σε ένα άλλο επίπεδο ο
ριζοσπαστισμός των νέων εργατικών στρωμάτων, στα
Ιουλιανά και στην μεταπολίτευση(εργοστασιακός
συνδικαλισμός), ένας ριζοσπαστισμός που τον κατάπιε και
αυτόν το ΠΑΣΟΚ. Όπως άλλωστε και την εαμική παράδοση.

Ο παραπάνω συλλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από μια
υπόθεση εργασίας, καθώς η ιστορία αποφάσισε διαφορετικά.
Ένας συλλογισμός που απορρίπτεται εύκολα εάν ο
συνομιλητής εχει ένα άλλο σύστημα άξιων και αντιλήψεων.
Ένα σύστημα αντιλήψεων που δεν οδηγεί στην καθολική
ανάλυση των καπιταλιστικών αντιθέσεων και στον στοχασμό
εξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα αλλα σοφιστικά
γίνεται απολογητικός της νέα τάξης πραγμάτων.

Απεναντίας ένας στοχασμός που επιχειρεί να μιλήσει με
την λογική της ιστορίας, με την καθολική επαναστατική
διαδικασία πρέπει να αναμετρηθεί με τις ιστορικές
στιγμές που οι αντιθέσεις κεφαλαίου- εργασίας οδηγήθηκαν
σε έκρηξη γεννώντας επαναστατικές κρίσεις, πρέπει να
αναμετρηθεί με τις ζωντανές αλλα και υπόγειες
επαναστατικές παραδόσεις, με τις ανατρεπτικές παραδόσεις
των καταπιεσμένων.


Δημήτρης Αργυρός

Tuesday, September 06 2005