ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟ

Saturday, April 23 2005

Η αντίφαση λίγο πολύ γνωστή και καθορίζει τα δεδομένα: ενώ βρισκόμαστε εν μέσω μιας απερίγραπτης σε ένταση και εύρος επίθεσης στα εργασιακά-κοινωνικά-δημοκρατικά δικαιώματα, κάθε είδους αποτελεσματική αντίσταση φαντάζει ουτοπία.

Τη στιγμή που το Ευρωσύνταγμα καταργεί κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις αιώνων και η αντιτρομοκρατική εκστρατεία καταφέρνει να πατήσει πόδι στις περιοχές των πετρελαίων, ενσωματώνοντας το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η αριστερά αδυνατεί να συγκινήσει τον κόσμο της ζωντανής εργασίας και των καταπιεσμένων.
Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα οι ιδιωτικοί δρόμοι και ο ωχαδερφισμός να έχουν κυριαρχήσει και η υποταγή στην αγορά και στις πελατειακές σχέσεις να εμφανίζεται σαν η μόνη «ρεαλιστική» διέξοδος. Ενώ όποιος αντιστέκεται χαρακτηρίζεται γραφικός, παράκαιρος και σε κάποιες περιπτώσεις τρομοκράτης.
Πώς αλήθεια μπορεί μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά να απαντήσει σε αυτή την αντίφαση; Πώς μπορεί να συνδυάσει το εθνικό και διεθνικό δίχως να γίνεται ουρά του εθνικισμού ή του αστικού κοσμοπολίτικου; Πώς μπορεί να υπερβεί τους μοναχικούς δρόμους δίχως να γίνεται δορυφόρος της υποταγμένης αριστεράς; Πώς μπορεί να απαντήσει αποτελεσματικά στο μερικό από την πλευρά του καθολικού;
Πιστεύω ότι το σημαντικότερο στη σημερινή συγκυρία για τη ριζοσπαστική αριστερά είναι να συζητήσει μεγαλόψυχα, δίχως αποκλεισμούς και ανόητους μικροηγεμονισμους για το πώς θα «πάμε αλλιώς». Για το πώς θα ξαναγίνουμε επικίνδυνοι για το σύστημα, για το πώς θα οικοδομηθεί ένα μέτωπο-πόλος αντίστασης-ρήξης-ανατροπής. Ένας ουσιαστικός και εκ βαθέων διάλογος δίχως ταμπού και στεγανά για όλα τα ζητήματα.
Σε αυτή την κατεύθυνση το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι η δημιουργία ενός ευέλικτου πολιτικού και κοινωνικού δίκτυο οργανώσεων, ομάδων , κινήσεων πόλης , εργατικών συσπειρώσεων. Ενός οριζόντιου δικτύου που η άμεση δημοκρατία και η συντροφικότητα πρέπει να οικοδομηθούν πολύμορφα. Αυτό το δίκτυο θα έχει ως άμεση προτεραιότητα να οργανώσει τους άξονες του ανοικτού δημοκρατικού διάλογου, ενώ ταυτόχρονα θα έχει σαν στόχο να συντονίζει την κοινή δράση, όπου αυτή μπορεί να υπάρξει (από τους κοινωνικούς αγώνες έως τις εκλογικές μάχες).
Η κοινή δράση θα πρέπει να βασιστεί σε ένα κοινό αναγκαίο πρόγραμμα με άξονες: 1) Την αμφισβήτηση των κριτηρίων και των επιλογών του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των διεθνών ολοκληρώσεων.
2) Την αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική δράση.
3) Μια σύγχρονη «χάρτα» των κοινωνικών δικαιωμάτων με βάση τις δυνατότητες της εποχής με στόχο την ενοποίηση της κατακερματισμένης προλεταριακής πληθυντικότητας.
4) Τη διεκδίκηση αναγκών που υπερβαίνουν το φετιχισμό του χρήματος και εμπορεύματος.
5) Τη δημιουργία ενός μαζικού ενωτικού κινήματος υπεράσπισης και διεύρυνσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων - ενός κινήματος ενάντια στην κρατική καταστολή (τρομονόμοι-ευρωτρομονόμοι-ειδικές συνθήκες κράτησης στους πολιτικούς κρατούμενους κτλ)
6) Να πειραματιστεί τρόπους με τους οποίους οι επαναστατικές - ανατρεπτικές ιδέες να βρούνε μαζικά ακροατήρια
7) Τη διεκδίκηση χώρων δημόσιας δράσης και αυτοέκφρασης και πόλεων που η ζωή των πολιτών θα είναι βιώσιμη.
Η κοινή δράση των αντικαπιταλιστικών-αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων με βάση αυτό το κοινωνικά αναγκαίο πρόγραμμα θα πρέπει να έχει στόχο οι πολλοί να μάθουν να διεκδικούν και να παλεύουν για τα συλλογικά δικαιώματα που απορρέουν από την πραγματικότητα, δίχως να μεταβιβάζουν αυτή τη δυνατότητα σε σωτήρες και ηγέτες.
Οι κοινωνικοί αγώνες αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν, το ζήτημα σε κάθε περίπτωση δεν είναι μόνο να αναδειχτεί το νέο αντίπαλο δέος στο σύστημα του θανάτου, αλλά αυτό να γίνει έγκαιρα και με το λιγότερο ανθρώπινο και φυσικό κόστος.

Δημήτρης Αργυρός