ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΤΑΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Έλληνες βιομήχανοι : φέρτε σκλάβους!
Δεν έχει όριο η αρπακτικότητα του κεφαλαίου.

Την εισαγωγή εργατών από την Αλβανία τη Βουλγαρία και
την ΠΓΔΜ ζήτησε επίσημα ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βόρειας
Ελλάδας από τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή και τον υπουργό
Αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου. Οι σύγχρονοι "σκλάβοι" θα
μπαίνουν στην Ελλάδα το πρωί και θα φεύγουν μετά τη
δουλειά, ενώ θα αμείβονται με το μισθολογικό και
ασφαλιστικό καθεστώς της χώρας τους!


Θα τους εκμεταλλεύονται δηλαδή ελληνικά και θα τους
πληρώνουν αλβανικά... Μάλιστα οι 'πατριώτες'
βορειοελλαδίτες βιομήχανοι απείλησαν πως εάν δεν γίνει
δεκτό το αίτημα τους για τη δημιουργία Ζωνών Ελεύθερων
Συναλλαγών θα μεταφέρουν και τα υπόλοιπα εργοστάσια
'τους' εκτός Ελλάδας.
Πρόκειται για μια προκλητική πρόταση ξεζουμίσματος του
εργατικού δυναμικού των γειτονικών χωρών, χωρίς μάλιστα
καμία υποχρέωση απέναντι στους 'ημερήσιους μετανάστες'.
Η ελαστικότητα και η προσωρινότητα της εργασίας στο
απόγειο της. Το ελληνικό κεφαλαίο θέλει τις δικές του
"μακιλαδορες", ενώ έχει Ηδη εκατοντάδες "σουέτ-σος" στα
Βαλκάνια.
Το θράσος για να θέτουν τέτοια αιτήματα το αποκτούν οι
βιομήχανοι από την υιοθέτηση των βασικών τους επιταγών
τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Όταν η κυβέρνηση
κατεδαφίζει το οκτάωρο και τα εναπομείναντα εργατικά
δικαιώματα, θα διστάσουν οι βιομήχανοι να ζητήσουν
σκλαβοπάζαρα φτηνής εργατικής σάρκας? Ο πρόεδρος του ΣΕΒ
δήλωσε ότι στηρίζει την κυβέρνηση, μετά τη συνάντηση του
με τον Καραμανλή. Αμοιβαία τα αισθήματα...
«Πριν» 4 Σεπτέμβρη

Η επέλαση άρχισε.....

Οι κινητοποιήσεις της Θεσσαλονίκης πρέπει να είναι η
αρχή των σκληρών εργατικών αγώνων . Αγώνες για να
ανατραπεί η αντεργατική -αντιασφαλιστική-τρομοκρατική
πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μια
νεοφιλελεύθερη πολιτική που καταργεί επί της ουσίας το
8ωρο, διαλύοντας ολοκληρωτικά τις εργασιακές σχέσεις.
Γεγονός που αλλοιώνει σημαντικά την διαλεκτική του
κεφαλαίου- εργασίας, μετατρέποντας τους μισθωτούς
σκλάβους σε δουλοπάροικους του νέου καπιταλιστικού
μεσαίωνα για να ξεπεραστεί την κρίση από την πτώση του
ποσοστού κέρδους. Ο νέος θαυμαστός καπιταλιστικός κόσμος
οικοδομείτε πάνω στα πτώματα των προλεταρίων (νέα
Ορλεάνη). Και αυτό σε μια εποχή που η ανάπτυξη των
παραγωγικών δυνάμεων και της τεχνολογίας μπορεί να
δημιουργήσει μια παγκόσμια κοινωνία, όπου η αναγκαία
εργασία μειώνεται στο ελάχιστο και ο ελεύθερος χρόνος
γίνεται το μέτρο του κοινωνικού πλούτου και της
ανθρώπινης ευτυχίας.
Ο Καραμανλής ανεβαίνει στην Θεσσαλονίκη κραδαίνοντας το
πέλεκι του κοινωνικού πολέμου, με στόχο να εξασφαλίσει
και να διευρύνει την κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου.
Τα σχέδια για το νέο προϋπολογισμό το 2006 προβλέπουν
μείωση των πραγματικών μισθών, παραπέρα περικοπές των
κοινωνικών δαπανών για παιδεία και υγεία, δημόσιες
επενδύσεις και μεγάλη αύξηση των φορολογικών εσόδων, από
νέα αφαίμαξη των εργαζομένων και των μικρομεσαίων. Ό,τι
κερδοφόρο θα παραδοθεί στο κεφάλαιο, είτε μέσω της
παραπέρα ιδιωτικοποίησης των ΔΕΚΟ, είτε μέσω των
περιβόητων Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα.
Είναι βέβαιο ό,τι εάν δεν ανατραπεί η επίθεση, η ζωή των
εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων θα χειροτερεύσει σε
απόλυτο βαθμό τα επόμενα χρόνια. Οι ιλιγγιώδεις αυξήσεις
του πετρελαίου, απόρροια των κερδοσκοπικών παιχνιδιών
των πολυεθνικών θα εξανεμίσουν τις ελάχιστες και κάτω
από το κόστος ζωής αυξήσεις μας. Οι νέες εργασιακές
σχέσεις θα εξαφανίσουν την οικογενειακή και προσωπική
ζωή των εργατών, το νέο ωράριο θα εξοντώσει τους
μικρέμπορους και τους μικροεπαγγελματίες. Και η
κατάργηση της νομιμότητας των υπάλληλων στις ΔΕΚΟ θα
μετατρέψει σε κόλαση τις εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο
και στο ιδιωτικό τομέα. Οικοδομώντας μια ανοικτή και
μόνιμη δικτατορία των αφεντικών στους τόπους δουλειάς
και έξω από αυτούς.
Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν κάνει
αντιπολίτευση αλλά στηρίζει ανοικτά τις επιλογές της
κυβέρνησης, τόσο ανοικτά και κυνικά που εφημερίδα της
αριστεράς τον χαρακτήρισε υπουργό αξιωματικής
αντιπολίτευσης. Είναι βέβαιο πως η ηγετική ομάδα του
ΠΑΣΟΚ επιχαίρει που η κυβέρνηση της ΝΔ αναλαμβάνει να
φέρει εις πέρας το έργο της αποδόμησης των εργασιακών
σχέσεων και των όποιων δικαιωμάτων είχε εξασφαλίσει το
εργατικό κίνημα. Για αυτό και αρνείται να κάνει
αντιπολίτευση. Έστω και αν αυτό τις στοιχίσει για αρκετό
καιρό την κυβερνητική εξουσία. Προτρέχει το κυρίαρχο
μπλοκ εξουσίας να φέρει εις πέρας την αποστολή που του
έχει αναθέσει το μητροπολιτικό ελληνικό κεφάλαιο στην
επέκταση του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό .

Ένα νέο εργατικό κίνημα είναι αναγκαίο

Η συνδικαλιστική αριστοκρατία που διοικεί και ελέγχει
την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ ακολουθώντας εδώ και πολλα χρόνια
τον κομματικό και κυβερνητικό εναγκαλισμό, την
ρουσφετολογία, τον ευρωενωσιακό μονόδρομο, μια πολιτική
που εκθείαζε την ανταγωνιστικότητα και την
παραγωγικότητα, αποδεχόμενοι τα διάφορα προγράμματα
σύγκλισης, των δίχρονων εργατικών συλλογικών συμβάσεων
πεινάς και λιτότητας, την λογική του κοινωνικού διάλογου
έχει ξεπέσει στα μάτια των εκατομμυρίων προλεταρίων ,
ελλήνων και ξένων, που παλεύουν για το μεροκάματο στα
βαλκανικά και ελληνικά εργασιακά κολαστήρια. Αυτό εχει
σαν αποτέλεσμα η συνδικαλιστική αριστοκρατία να μην
μπορεί και να μην θέλει να οργανώσει την εργατική
αντίσταση απέναντι στον Καραμανλή. Εξάλλου όπως είναι
ήδη γνωστό η κυβέρνηση προτού εξαπολύσει την γενική
επίθεση του Ιουλίου ήρθε σε συμφωνία με την εργατική
αριστοκρατία του ΟΤΕ. Η απαξίωση του συνδικαλιστικού
κινήματος εχει φτάσει στο σημείο που το 80% των
εργαζόμενων στο ιδιωτικό τομέα αλλά και στους
ιδιωτικοποιημένους θύλακες των ΔΕΚΟ και του δημόσιου
τομέα δεν είναι συνδικαλισμένοι. Όχι μόνο γιατί δεν
γνωρίζουν τα δικαιώματα τους (κάτι που συμβαίνει στους
νέους εργαζόμενους), αλλά γιατί φοβούνται ότι θα
απολυθούν ή ακόμη χειρότερα γιατί ο κυβερνητικός και
εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν τους το επιτρέπει, όπως
π.χ στο ΟΤΕ ή στην ΔΕΗ. Καθώς οι συμβασιούχοι, οι
εποχιακοί και εργαζόμενοι στις εργολαβίες των ΔΕΚΟ εάν
γινόταν μέλη ενός ενιαίου συνδικάτου είτε
τηλεπικοινωνιών, είτε ενέργειας τότε θα έμπαινε επί
τάπητος η ενοποίηση των δικαιωμάτων και η μονιμότητα.
Γεγονός που δεν επιθυμεί καμία κυβέρνηση και κανένας
κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλιστής.
Οπότε το θέμα δεν είναι η πάλη μέσα ή έξω από τα
συνδικάτα αλλά το γεγονός πως το κεφαλαίο και η
εκφυλισμένη γραφειοκρατία διαλύουν και τα υπάρχοντα
συνδικάτα με αποτέλεσμα οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές
ηγεσίες και συνδικαλιστικές δομές δεν μπορούν ούτε τα
στοιχειώδη να υπερασπίσουν. Κάτι που ούτε το ΠΑΜΕ
κατανοεί ακολουθώντας ένα στενό κομματοκεντρικό δρόμο
που πνίγει την εργατική αυτενέργεια και θεσμική. Δέσμιο
μιας κοντόθωρης οικονομίστικης πολιτικής - το κόμμα
κάνει πολιτική και το συνδικάτο οικονομικούς αγώνες και
μιας απόκοσμης , εσωστρεφούς και φοβικής τριτοπεριοδικής
στάσης διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε δικούς μου και
μη. Είναι χαρακτηριστικό πως επέλεξε να υποβαθμίσει την
«Θεσσαλονίκη», πραγματοποιώντας τα φεστιβάλ της κνε
εκείνη την περίοδο. (τουλάχιστον στα Ιωάννινα αυτό
συνέβηκε αλλαάκαι στην Θεσσαλονίκη οι πληροφορίες από τα
ΜΜΕ μιλάνε ότι η πορεία του ΠΑΜΕ θα καταλήξει στο
φεστιβάλ). Στόχο του ΚΚΕ στην παρούσα στιγμή δεν είναι
οι εργατικές νίκες αλλά η ενίσχυση του κόμματος. Γι΄αυτό
και στις ομοσπονδίες που ελέγχει υπογράφει συλλογικές
συμβάσεις λιτότητας. Αλλά τούτο δεν ακυρώνει την
αγωνιστικότητα χιλιάδων αγωνιστών αυτού του κόμματος που
δίνουν καθημερινά με τιμιότητα την μάχη, κάνοντας όμως
ποιο βαριά τα καθήκοντα των αγωνιστών του ΚΚΕ απέναντι
σε μια τέτοια ηγεσία. Το ζήτημα δεν είναι οι ξεχωριστές
ή όχι πορείες, αλλά το τι πράττεις για να εξασφαλίσουν
οι εργαζόμενοι μικρές ή μεγάλες υλικές νίκες που θα
οικοδομήσουν στους εργαζόμενους την αναγκαία
αυτοπεποίθηση. Πόσο μάλλον που αυτές οι διαδικασίες
πρέπει να στηριχτούν στην άμεση δημοκρατία των γενικών
συνελεύσεων και όχι στα «κομπρεμί» συνδικαλιστών και
γραφειοκρατών στους διαδρόμους των υπουργείων.
Για να υπάρξουν εργατικές νίκες χρειαζόμαστε ένα νέο
ταξικά ανεξάρτητο , από την αστική πολιτική. Ένα
εργατικό κίνημα που θα οικοδομεί τέτοιες συνδικαλιστικές
δομές, λειτουργία, μορφές και περιεχόμενο που σε κλαδικό
εθνικό, βαλκανικό και ευρωπαϊκό επίπεδο θα ενοποιεί τις
διαφορετικές κατηγόριες των εργαζόμενων. Ανταποκρινόμενο
στις νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας και την ανάπτυξη
της νέας τεχνολογίας και της επιστήμης που αλλάζουν τον
παγκόσμιο παραγωγικό ιστό αλλά και απελευθερώνουν τα
χέρια των αγωνιστικών δυνάμεων . Χρειαζόμαστε ένα ταξικό
διεκδικητικό κίνημα που θα διαμορφώνει την εργατική
πολιτική μιας σύγχρονης χάρτας των εργατικών και
κοινωνικών δικαιωμάτων. Όπου η προοπτική μιας
αξιοσέβαστης ζωής μέσα σε ένα ανθρώπινο οικιστικό σε
ισορροπία με το φυσικό περιβάλλον θα είναι πρώτιστη
αναγκαιότητα. Δίχως να ξεχνά να υπερασπίζεται τις έως
τώρα κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των
εργαζόμενων. Δηλαδή με άλλα λόγια δεν θα παλεύει για το
καρβέλι και θα ξεχνά να αρπάξει την φέτα το ψωμί. Αλλά
ούτε θα παρακαλάει να πάρει τα τρίμματα από το τραπέζι,
αφήνοντας τα καλούδια του τραπεζιού στα αφεντικά. Όπως
π.χ κάνει το σύνολο των ηγεσιών του απαξιωμένου
συνδικαλιστικού κινήματος .
Η δημιουργία αυτού του νέου μαχητικού, αγωνιστικού και
ανυπότακτου ταξικού εργατικού κινήματος δεν θα πρέπει να
πάσχει από καμίας μορφής κομματικού στραβισμού και
οργανωσιακού κομφορμισμού. Αναζητώντας τολμηρές
απαντήσεις σε σχέση με τις δυνατότητες που γεννά η εποχή
μας. Περνώντας μέσα από την ταξική ανασυγκρότηση των
σωματείων ή δημιουργώντας νέα σωματεία σε εργασιακούς
χώρους όπου δεν υπάρχουν. Ή δημιουργώντας νέα ιστορικά
πρωτόγνωρα εργατικά σχήματα. Σωματεία που ανά χώρο και
κλάδο θα ενοποιούν όλες τις μορφές που παίρνει η
προλεταριακή πληθυντικότητα. Το σημαντικό δεν είναι πως
θα λέγεται η εργατική συλλογικότητα αλλά εάν οι ίδιοι οι
εργαζόμενοι μέσω ενός μετώπου εργατικής πολιτικής και
πάλης αποκτούν ο,τι τους αναλογεί από τις δυνατότητες
που γεννά η πολύ ενδιαφέρουσα εποχή μας .
Η νέα πολύμορφη και πολυσύνθετη εργατική τάξη (όχι μόνο
ηλικιακά αλλά και δομικά) που μεγαλώνει και αναπτύσσεται
κάτω από τις σιδερένιες μπότες του ολοκληρωτικού
καπιταλισμού δεν θα αργήσει να βρει τρόπους να οργανώσει
την αντίσταση της. Στόχος και σκοπός των ανατρεπτικών
αριστερών δυνάμεων είναι αυτή η νέα προλεταριακή
αυτοθέσμιση να πάρει όλο και πιο συνολικά πολιτικά
χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά που θα ενοποιούν τα
επίπεδα της δράσης (πολιτική, κινηματική, ιδεολογική και
πολιτισμική) σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Ακολουθώντας
όμως ένα γενικό κανόνα: Οι πρωτοπορίες των καταπιεσμένων
ή θα βγούνε μέσα από τα κινήματα των ίδιων των
καταπιεσμένων ή πολύ απλά δεν θα υπάρξουν.
Ο σωτήρας του κολασμένου προλετάριου δεν είναι άλλος από
την κοινή δράση των ίδιων των κολασμένων προλεταρίων σε
ανατολή και δύση. Η ανατρεπτική και η επαναστατική
αριστερά δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά ο ηγέτης
που Θα υπακούει στις βουλές του κινήματος των
καταπιεσμένων. Διαφορετικά μια νέα σοσιαλδημοκρατία
μπορεί να ξαναενσωματώσει αυτό το νέο εργατικό κίνημα.
Την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο δεν γνωρίζουμε
τελικά εάν η Θεσσαλονίκη πλημμυρίσει από διαδηλωτές,
ανοίγοντας ένα νέο δυναμικότερο γύρο αγώνων. Τα μηνύματα
είναι αισιόδοξα για αυτό και οι υποταγμένες
συνδικαλιστικές ηγεσίες φαίνεται να μην οργανώνουν όπως
πρέπει την κινητοποίηση. Το σημείωμα της εφημερίδας
«πριν» δεν φανερώνει τίποτε άλλο παρά την διάθεση του
ελληνικού κεφαλαίου να τα πάρει «όλα» τώρα που γυρνάει η
ρουλέτα. Ο κόσμος της εργασίας δείχνει και είναι
θυμωμένος , μόνο που ο θυμός και η οργή δεν φτάνουν.
Αυτό πρέπει να γίνει συνειδητή πολιτική πράξη. Οπότε τα
καθήκοντα των πρωτοπόρων εργατικών δυνάμεων είναι
τεράστια και βαριά.

ΙΩΑΝΝΙΝΑ 6 / 9/ 2005

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ