Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΜΑΧΗ


Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ

Σε ένα γενικότερο πλαίσιο οι εκλογές για την επαναστατική αριστερά δεν είναι η μάχη των μαχών που θα πρέπει να την δώσει και να προβάλει το σύνολο των στρατηγικών επιλογών που θα συγκρούεται μέχρι εσχάτων με τους αντίπαλους. Αυτό φυσικά δεν μηδενίζει την σημασία τους, που ανά συγκυρία, αποκτάει καθοριστικό χαρακτήρα που είτε ενισχύει τα στρατηγικά συμφέροντα των λαϊκών και εργατικών μαζών, τον ρόλο της αριστεράς και την επαναστατική προοπτική , είτε όχι.

Κατά συνέπεια το πώς το πώς παρεμβαίνει η επαναστατική αριστερά σε μια εκλογική μάχη εξαρτάται από την πολιτική συγκυρία και όχι μόνο από τις στρατηγικές στοχεύσεις που μπορεί και να είναι και θολές, όπως στις μέρες μας που ο αντικαπιταλιστικός πόλος στην κατεύθυνση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης είναι ζητούμενο και όχι προαπαιτούμενο.

Αυτά τα λέω, γιατί τώρα μπροστά στην κεντρική εκλογική μάχη που έρχεται, φαίνεται πως οι συνιστώσες της αντικαπιταλιστικής- αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς που βρέθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μαζί στο δρόμο, κατεβαίνουν χώρια στις κάλπες.

Πιο συγκεκριμένα εμφανίζονται δυο πόλοι, αυτός του ΜΕΡΑ και αυτός της ενωτικής πρωτοβουλίας(ΣΕΚ, ΟΚΔΕ- ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) δημοσιεύοντας δυο κείμενα που πέρα από την διαφορετική γλωσσική συγκρότηση τους-που σίγουρα δεν είναι ουδέτερη- εκφράζουν και τα δυο κείμενα ένα αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πολιτικό πλαίσιο που μέσα από ζύμωση μπορεί να γίνει και καλύτερη, εφόσον οι συγκεκριμένες πολιτικές συνιστώσες της «άλλης» αριστεράς αποφασίσουν να βαδίζουν μαζί και εκλογικά. Μόνο έτσι πιστεύω πως μπορεί η «άλλη» αριστερά να επηρεάσει καθοριστικά της δυνάμεις που σέρνονται πίσω από το ΣΥΝ στην γραμμή του ΣΥΡΡΙΖΑ. Βάζοντας ένα σημαντικό πετραδάκι σε αυτό που λέγεται αντικαπιταλιστικός πόλος.

Αντί δηλαδή να καθίσουν κάτω οι διάφορες πολιτικές συνιστώσες να δούμε πως μπορούν να τα βρούνε και να βγούνε στο λαό που απογοητευμένος από τον δικομματισμό και την ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς, «διψάει» για νέα πράγματα, σε μια συγκυρία που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως το 20% του εκλογικού σώματος βλέπει πέρα από το δικομματισμό , με αποτέλεσμα ακόμη και η μεταμοντέρνα ακροδεξιά του ΛΑΟΣ να παίρνει κοντά στο 5%, οι δυνάμεις της «άλλης» αριστεράς μπροστά στην μάχη των εκλογών , προβάλουν αυτά που τους χωρίζουν.

Όχι ότι δεν υπάρχουν πολιτικά ζητήματα που χωρίζουν τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής- αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, απεναντίας πιο πολλά πράγματα είναι αυτά που χωρίζουν παρά ενώνουν τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής- αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι σημερινές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής- αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς είναι διασπασμένα τμήματα της παλαιάς ηττημένης αριστεράς του 20ου αιώνα μέσα σε ένα κόσμο καθολικού καπιταλιστικού διαχωρισμού, όπου το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου. Με αποτέλεσμα η αλήθεια της κάθε διαχωρισμένης οντότητας ή οργάνωσης να παρουσιάζεται ως καθολική αλήθεια.

Υπάρχουν και άλλα όμως ζητήματα και πολιτικά σημεία που τις ενώνουν, και που εντός της πολιτικής συγκυρίας είναι πιο σημαντικά. Είναι η ενότητα μέσα στην διαφορετικότητα, εντός του κινήματος του τελευταίου χρόνου που συγκρούστηκε με τις δυνάμεις και το κράτος του κεφαλαίου και των υπερεθνικών ενώσεων(ΕΕ), γεννώντας μια νέα πολιτικοποιημένη γενιά, σπάζοντας κομμάτια κόσμου από την κεντροαριστερά και τον ρεφορμισμό. Είναι η επιτυχημένη δράση στα πλαίσιο τοπικών κινήσεων πόλης και νομών, όπου η «άλλη» αριστερά απέδειξε πως μπορεί να είναι μια υπολογίσιμη μαζική δύναμη.

Τέλος αυτό που τους ενώνει είναι η αναγκαιότητα μιας ριζικά νέας επαναστατικής αριστεράς που δεν είναι δημιουργία εκ του μηδενός αλλά που θα βγει από το υπάρχον υλικό. Μέσα από την αναίρεση, δηλαδή την διαλεκτική υπέρβαση των στοιχείων της παλαιάς αριστεράς που απαντάνε στα ερωτήματα του καπιταλισμού της εποχής μας.

Αυτό προϋποθέτει, την οικοδόμηση- από τα κάτω αλλά και από τα πάνω- πολιτικών και κοινωνικών χώρων και τόπων κοινής δράσης, σε μια στρατηγική και τακτική κατεύθυνση. Στοχεύοντας να ενισχύσει καθοριστικά την επαναστατική δύναμη του κόσμου των καταπιεσμένων.

Αυτό στην παρούσα φάση συνεπάγεται την κοινή δράση όλων των πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να συγκρουστούν με τις δυνάμεις του κεφαλαίου στο επίπεδο του κινήματος και την κοινή εκλογική κάθοδο του συνόλου των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς. Δίχως δυστυχώς αυτό να είναι δυνατόν στην πολιτική συγκυρία που διανύουμε.

Σίγουρα όμως έχει ρεαλιστική βάση η κοινή εκλογική κάθοδος των δυνάμεων που αποτελούνε τους πόλους του ΜΕΡΑ και της κοινής πρωτοβουλίας(ΣΕΚ, ΟΚΔΕ- ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ). Προγραμματικά, όπως ξαναείπα και πιο πάνω, δεν νομίζω πως θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα. Φυσικά μένει το πρόβλημα της εμπιστοσύνης. Αλλά αυτό το τελευταίο πάντα υπάρχει και θα υπάρχει και σε κάθε στιγμή θα εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο. Που θα μεγεθύνεται στο βαθμό που νέες δυνάμεις, με άσχημο, κατά κάποιους παρελθόν , θα μπαίνουν στο παιχνίδι των κοινών βηματισμών. Τι θα γίνει ; θα απαιτείται κάθε φορά χαρτί καθαρών αντικαπιταλιστικών φρονημάτων; Μήπως αυτή η λογική μυρίζει φορμόλη και σταλινισμό;;

Έτσι κι αλλιώς το σύνολο των πραγμάτων μπορείς να τα αντιμετωπίσεις είτε από την πλευρά των φόβων που υπάρχουν που σε κάποιες περιπτώσεις έχουν και μια αληθινή βάση, είτε από την πλευρά των δυνατοτήτων που γεννιούνται από τις υποκειμενικές και αντικειμενικές προκείμενες.

Αλλά εάν δεν μπορείς να ελπίσεις πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν άρδην και καθοριστικά, τότε δεν μπορείς να ελπίσεις πως μπορεί να υπάρξει ένα κίνημα που καταργεί ή καλύτερα αναιρεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Εάν δεν μπορείς να κινηθείς και να στοχαστείς μαζί με ανθρώπους που σε δένει η σύγκρουση με τους πραίτορες του Πολύδωρα και η στρατηγική επιδίωξη μιας άλλης κοινωνίας, έστω και εάν σε χωρίζει η στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, στο ΕΚΦ, και στην ΓΣΕΕ, τότε μάλλον είσαι ανίκανος να δεις με ένα πραγματικά καινοτόμο τρόπο την κομμουνιστική επαναθεμελίωση, που θα σου επιτρέψει να στοχαστείς πέρα από τους δογματισμούς του σοβιετικού μαρξισμού και του μαρξισμού- λενινισμού. Μέσα σε ένα κόσμο που η καθαρότητα και η βεβαιότητα έχουν χαθεί και τα δυναμικά ανοικτά κοινωνικά και βιοπολιτικά πεδία, εν ήδη « παράξενων ελκυστών», παράγουν πολιτικά αποτελέσματα που βγάζουν τις μάζες στους δρόμους . Αλήθεια πια είναι και που βρίσκεται η αντικαπιταλιστική καθαρότητα του Τσαβες, του Μοράλες και των Ζαπατίστας ;;

Αν και δεν αισιοδοξώ ,ελπίζω πως τελικά θα επικρατήσουν οι δυνάμεις που μένουν στις δυνατότητες και όχι στους φόβους και θα υπάρξει μια διευρυμένη εκλογική παρέμβαση των δυνάμεων της «εκτός των τειχών αριστεράς», διαφορετικά φοβάμαι πως θα είμαστε αναντίστοιχοι των καιρών, υποταγμένοι στους φόβους και στην μη εμπιστοσύνη στις ιδέες μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ


6/6/2007

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις