Για αριστερά της ανατροπής την τοπική αυτοδιοίκηση και την κοινωνική πολιτική

Η τοπική αυτοδιοίκηση εντάσσεται σε ένα κυρίαρχο τρόπο παραγωγής Ένας κυρίαρχος τρόπος παραγωγής εντός ενός καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού που διαρθρώνεται από πολλαπλές χρονικότητες εσωτερικές του τρόπου παραγωγής, για αυτό είναι άκαιρη και ατελέσφορη η κουβέντα περί ανάπτυξης και υπανάπτυξης, καθώς τα όποια παραγωγικά μοντέλα εν τέλει εξυπηρετούνε την αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης ενός συγκεκριμένου καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού και όχι αφηρημένα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Ταυτόχρονα όμως κρατικός-κοινωνικός- σχηματισμός αλληλεπιδρά με το επίπεδο της ταξικής πάλης σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο στο επίπεδο της παραγωγής και αναπαραγωγής. Κατά συνέπεια αυτό που εμφανίζεται ως εικόνα υπανάπτυξης και καθυστέρησης είναι αυτό που συμφέρει την καπιταλιστική κερδοφορία σε αυτή την γεωγραφική ενότητα σε σχέση με την ενσωμάτωση ή μη των λαϊκών αναγκών και την ταξική πάλη. Πόσο μάλλον σήμερα που σε μια παγκόσμια κλίμακα υπάρχει μια τεραστία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και του κοινωνικού πλούτου ικανή να αντιμετωπίσει όχι μόνο την παγκοσμια φτώχεια αλλα τις μοντέρνες ανάγκες του παγκόσμιου προλεταριακού πλήθους.

Η τοπική αυτοδιοίκηση μέσα από αυτή την οπτική είναι ο κατώτερος κρίκος του αστικού κράτους αλλα όχι ο τελευταίος σε σημασία και αξία. Απεναντίας στην νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή πραγματικότητα αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας αρμοδιότητες που λόγω κόστους θέλει να ξεφορτωθεί το κεντρικό κράτος. Και τούτο γίνεται όχι μέσω αυξημένης κρατικής επιχορήγησης αλλα μέσω αυτοχρηματοδότησης από τοπικούς φόρους, ιδιωτικοποιήσεις και ευρωπαϊκά κονδύλια. Σαν κατώτερος κρίκος λοιπόν μιας συγκεκριμένης πολιτικής –οικονομικής-κοινωνικής και κρατικής οντότητας δεν προσφέρεται σαν ο τόπος και ο χρόνος συνολικών κοινωνικών- πολιτικών πειραματισμών, πειραματισμοί που αντικειμενικά είναι δυνατοί μόνο στα πλαίσια ενός ή περισσότερο εθνικών – κρατικών μορφωμάτων.



Η καθολική προοπτική και η κοινωνική πολιτική



Αυτό δεν ακυρώνει όμως σε καμία περίπτωση την συγκεκριμένη και συνολική παρέμβαση των αριστερών-ριζοσπαστικών δυνάμεων. Απεναντίας ο χώρος της τοπικής αυτοδιοίκησης δυνητικά είναι εφικτό να γίνει ο τόπος που οι λαϊκές– εργατικές δυνάμεις μπορούν να αναπτύξουν ένα άλλο συγκεκριμένο λόγο μιας διαφορετικής απελευθερωτικής προοπτικής, δίχως βέβαια να πέφτουν στην αυταπάτη των «κόκκινων νησίδων».

Φυσικά η τοπική αυτοδιοίκηση συνήθως μετατρέπεται στον τόπο που αναδεικνύεται η ανεπάρκεια του αριστερού λόγου καθώς στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης ο τελευταίος αποκτάει μια συγκεκριμένη υλική δύναμη. Τούτο ειναι ένα ζήτημα που καλούμαστε με σοβαρότητα και διαλεκτικό πνεύμα να απαντήσουμε και να μη πέφτουμε στην εύκολη και αφοριστική λογική των ξεπουλημένων ηγεσιών και της «καλής και τίμιας» βάσης. Από την άλλη βέβαια έχουμε ιστορικά παραδείγματα που η αριστερά στην τοπική αυτοδιοίκηση στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αλλα αυτές οι περιπτώσεις ηταν ιστορικά και αντικειμενικά προσδιορισμένες.

Ένα ζήτημα που θα δοκιμαστεί ένας αριστερός ριζοσπαστικός λόγος στα πλαίσια της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι αυτός της κοινωνικής πολιτικής- οικονομίας. Ο χώρος της κοινωνικής πολιτικής- οικονομίας παρόλο που φαντάζει εύκολος και προνομιακός για την αριστερά κάθε άλλο παρα ειναι και αυτό για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους όπως: 1) Λόγους οικονομίας˙ τα χρήματα που δίνονται είναι διαρκώς συρικνούμενα. Ενταγμένα μάλιστα σε μια νεοφιλελεύθερη πολιτική και οικονομική αντίληψη και όχι σε μια αντίληψη όπως θα το επιθυμούσε μια αριστερή ανατρεπτική φωνή. 2) Λόγοι διαχείρισης˙ η αριστερά καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να εφαρμόσει ένα διαφορετικό διαχειριστικό μοντέλο. Καλείται να εχει το ανάλογο προσωπικό που θα τιμά το λόγο και την θέση του έχοντας μια αντίστοιχη τεχνογνωσία. Δεν πρόκειται για μια αφηρημένη ηθική αρχή, κάθε άλλο. Πρόκειται για το ανοικτό στοίχημα της οικοδόμησης μιας χειραφετικής σχέσης, ιδιαίτερα σε συνθήκες ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης των πραγμάτων και σχέσεων. 3) Λόγοι στρατηγικής αντίληψης˙ μια αριστερή πρόταση κρίνεται στο κατά πόσο και από τα σήμερα βάζει μπρος μια στρατηγική αντίληψη και δεν είναι μια τεχνοκρατική αντίληψη των ζητημάτων και των πραγμάτων. Αυτό πρακτικά συνεπάγεται πως ατό ζήτημα των κοινωνικών παρεμβάσεων δεν βλέπει τους ανέργους, τα άτομα με ειδικές ανάγκες , τις γυναίκες , τους τοξικομανείς, τους μετανάστες σαν παθητικά υποκείμενα που οι μηχανισμοί θα τους σώσουν αλλά σαν ενεργητικά υποκείμενα, φορείς κοινωνικών δραστηριοτήτων.

Παρεμβάσεις ικανές να τους ξαναβάλει στο παιχνίδι σαν δρώντα υποκείμενα και όχι απλώς να τους προσφέρει κορπορατίστικα και παρτεναλιστικά μια εξασφάλιση που τους μετατρέπει από φορείς κοινωνικών αλλαγών σε υπηκόους, υποχείρια των εξουσιαστικών δομών και δυνάμεων.

Είναι διαφορετικό πράγμα να «μελετάς» τις υλικές δυνάμεις και τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων και διαφορετικό να μην προσπαθείς να διαμορφώσεις όρους ριζικής αλλαγής αυτών των συσχετισμών και μιας αντιηγεμονίας που θα βάζει μπροστά τα λαϊκά συμφεροντα. Και τούτο δεν δοκιμάζεται στην πράξη όταν στην θέση των επίγειων και επουράνιων σωτήρων παίρνουν την θέση τους οι αριστεροί υπεράνθρωποι αγωνιστές που θα παλέψουν στο ονομα του λαού. Καθώς έτσι αναπαράγεται ο αστικός καταμερισμός σε διευθυντές και διευθυνόμενους. Σε κομισάριους και απλούς αγωνιστές. Που τόσο εχει στοιχίσει στην υπόθεση της αριστεράς.



Μπροστά στο ζήτημα της εξουσίας



Μέσα από αυτή την αντίληψη οι δομές της τοπικής αυτοδιοίκησης στο ζήτημα της κοινωνικής πολιτικής-οικονομίας για μια αριστερά της ανατροπής και τις κοινωνικές δυνάμεις που την στηρίζουν είναι παραγωγικοί κόμβοι: «Παραγωγικοί..» όχι με την έννοια της παραγωγής εμπορευμάτων και αγαθών αλλα με μια ευρύτερη και ανοικτή νοηματοδότηση που αναδεικνύει σαν χαρακτηριστικό της την παραγωγή μιας γλώσσας της κοινωνικής δραστηριότητος. Δραστηριότητα που «παράγει» κοινωνικές σχέσεις , εμπειρίες, συναισθήματα, δίκτυα επικοινωνίας…. Αξίες χρήσης τα οποία εάν εγκλωβιστούν στην κοινωνία και την οικονομία της αγοράς μετατρέπονται σε εμπορεύματα μιας καπιταλιστικής τάξης που ελέγχει οτιδήποτε παράγεται και λέγεται.. και «..κόμβοι..» διότι οι δομές της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ένα κομμάτι ενός ευρύτερου ιστού που αλληλοδιαπλέκει κρατικές, ιδιωτικές και φιλανθρωπικές δομές. Το ένα αλληλεξαρτάται από το άλλο σε τοπικό- εθνικό και διεθνικό πλαίσιο. Η ρήξη βέβαια σε ένα επίπεδο δημιουργεί προϋποθέσεις συνολικής ρήξης σε όλο τον ιστό. Γι’ αυτό άλλωστε κάθε επίπεδο είναι μια μάχη για την αριστερά της ανατροπής που όμως κάθε επίπεδο και κόμβος εχει την δική του γλώσσα επικοινωνίας.

Παραγωγικοί κόμβοι που θα εξασφαλίζουν υψηλές παροχές σε κοινωνική αλληλεγγύη , υγεία , παιδεία , κατοικία, φτηνή πρόσβαση σε αναπτυγμένες τεχνολογικές ροές και πολιτιστικά αγαθά.

Είναι βέβαια αντικείμενο ευρύτερης μελέτης η εξειδίκευση ενός πιο ολοκληρωμένου προγράμματος σε κάθε τομέα. Στόχος όπως ξαναείπαμε είναι να μπουν οι ανάγκες και τα δικαιώματα αυτών που είναι στο κοινωνικό περιθώριο, των μειονοτήτων και των «ειδικών»κοινωνικών κατηγόριων στο κέντρο των εξελίξεων. Όσο και εύκολη υπόθεση είναι η πατροπαράδοτη και παραδοσιακή αριστερή ταύτιση τους με την εργατική τάξη άλλο τόσο εύκολη είναι η υποταγή στην αντίληψη των κατακερματισμένων υποκείμενων και των ατομικών δρόμων. Για την αριστερά της ανατροπής αποτελεί στοίχημα να συνδυάσει το μοναδικό, το υποκειμενικό, το αντικειμενικό και το καθολικό μέσα σε ένα συγκεκριμένο κυρίαρχο τρόπο παραγωγής και όχι σε μια ανθρωποκεντρική αφαίρεση. Μετατρέποντας τις ανάγκες κσι τις επιθυμίες των πολλών σε υλική δύναμη ανατροπής.



Β ΜΕΡΟΣ – από το γενικό στο συγκεκριμένο



Εάν επιθυμούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε την παρέμβαση μας στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής-οικονομίας στα πλαίσια του γεωγραφικού χώρου των Ιωαννίνων έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα εντόπισης τόπων φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, όπως παραδοσιακά τις έχουμε ταξινομημένες στο κεφάλι μας. Και αυτό ανεξάρτητα από το πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι» και των μερικών εκατοντάδων συμπολιτών μας που σιτίζονται από το δήμο.

Σε μια έντονα μικροαστική πόλη όπως τα Ιωάννινα , πόλη κύρια των δημόσιων υπάλληλων, του εμπορίου, των υπηρεσιών, το πρόβλημα του κοινωνικού αποκλεισμού, της τοξικομανίας, των ατόμων με ειδικές ανάγκες , της κακομεταχείρισης των παιδιών και των γυναικών συνήθως κρύβεται επιμελώς πίσω από τις κουρτίνες των οικογενειακών ασύλων, και βγαίνει στη επιφάνεια, όταν τα οικογενειακά δράματα γίνονται κοινά προβλήματα, όπως στις περιπτώσεις των θανάτων από ναρκωτικά, κυρίως νέων ανθρώπων. Ενώ στο ζήτημα των μεταναστών η εχθρότητα και ο ρατσισμός της πολιτείας, η τάση ενσωμάτωσης τους κύρια στις κατώτερες βαθμίδες της χειρονακτικής εργασίας, μια ενσωμάτωση που ενίσχυσε τα μικροαστικά στρώματα, αποτελώντας αντίβαρο στην πίεση συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, οδήγησε στην δημιουργία άτυπων δικτύων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ των μεταναστών. Γεγονός που αποδεικνύει την δυνατότητα , που απορρέει μέσα από τους υλικούς όρους ζωής των κοινωνικών υποκείμενων, των συγκεκριμένων ανθρώπων και όχι του ανθρώπου γενικά να οικοδομήσουν μια παράλληλη αντικειμενική αντι-εξουσία που μπορεί να μην βάζει ζητημα πολιτικής εξουσίας και ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, αλλά παρεμβαίνει συχνά καθοριστικά στην καλυτέρευση των υλικών όρων ζωής, ανεξάρτητα και συχνά ενάντια στο κράτος. Τα άτυπα δίκτυα των μεταναστών , κύρια των αλβανών , έχουν καταφέρει ήδη σε μια σειρά από αγροτικές περιοχές να παζαρέψουν με σκληρούς όρους την αξία της εργατικής δύναμης, του μεροκάματου.

Το ξανάλεμε τα προβλήματα υφίστανται και αυξάνονται, Αυτό το συναντάμε στο ζήτημα των ναρκωτικών που και στα Ιωάννινα είναι ήδη γνωστό πως πολύ συχνότερα πλέον οι τοξικομανείς, κύρια νεαρής ηλικίας περνάνε από τα λεγόμενα ελαφριά ναρκωτικά(χασίσι) στην ηρωίνη με αποτέλεσμα τους θανάτους από την χρήση. Η αστυνομία συλλαμβάνει χρηστές ναρκωτικών, λες και είναι κοινοί εγκληματίες και καμία δημόσια αρχή, ιδιαιτερα ο δήμος Ιωαννιτων, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη δημιουργίας κέντρου υποστήριξης των τοξικομανών. Στο ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης των ατόμων με ειδικές ανάγκες τα πράγματα επίσης χειροτερεύουν. Η φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, η ιδιωτικοποίηση του ευρύτερου δημόσιου τομέα κάνει την μόνιμη επαγγελματική αποκατάσταση των ατόμων με ειδικές ανάγκες δυσκολότερη, ενταγμένη και αυτή δυστυχώς στα πελατειακά δίκτυα. Και ακομη χειρότερα ο νόμος που προσφερει μόνιμες θέσεις ειδικών κατηγοριών, όπως είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες χρησιμοποιείται για το «βόλεμα κολλητών».Ενώ την ίδια στιγμή τα επιδόματα της πρόνοιας και οι αναπηρικές συντάξεις είναι στα επίπεδα της εξαθλίωσης. «Κοροϊδία στο άρρωστο μέχρι να του βγει η ψυχή του».

Η έλλειψη αυτών των μηχανισμών και δομών που θα δώσουν συγκεκριμένες απαντήσεις δεν αποτελεί τεχνοκρατικό ζητημα αλλά συνειδητή πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων και των αντιπρόσωπων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και αυτό κύρια για δυο λόγους. α) για λόγους οικονομίας˙ στην παγκόσμια νεοφιλελεύθερη ρύθμιση το φτηνό κράτος αποτελεί εχέγγυο σοβαρότητας. Σε ένα τέτοιο κράτος η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης σε ένα συνολικότερο πλαίσιο πέφτει στις πλάτες της ίδιας της εργατικής οικογένειας. Στην κοινωνία της διακύδευσης, ,όπως λένε οι νεοφιλελεύθεροι, το άτομο είναι ένα ανθρώπινο κεφαλαίο που παζαρεύει την θέση του στην παραγωγική διαδικασία ενώ η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης του είναι δικό του θέμα και όχι του κράτους. Το φτηνό και αποτελεσματικό κράτος εχει ευθύνη μόνο να μην ξεφύγει η κατάσταση από τα χέρια του και αυτό γίνεται με δυο τρόπους. Με την δημιουργία ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας, που από χώρα σε χώρα ανάλογα με το επίπεδο της ταξικής αντιπαράθεσης παίρνει και διαφορετικά χαρακτηριστικά και με την καταστολή, όσων δεν πειθαρχούνε και όσων παίρνανε σε παραβατικές συμπεριφορές. β) την ίδια στιγμή η εξατομίκευση της ευθύνης της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης αποτελεί μια εκλεπτυσμένη μορφή βιοπολιτικου κοινωνικού έλεγχου των προλεταριακών σωμάτων. Βιοπολιτική καθώς ολόκληρη η ζωή και όχι μόνο η παραγωγή υλικών εμπορευμάτων αποτελεί τόπο εκμετάλλευσης, πειθάρχησης και έλεγχου αλλα και τόπο απελευθερωτικών ενεργειών των καταπιεσμένων. Φυσικά θεωρούμε πως η παραγωγή υπεράξιας συνεχιζει να δίνει τον τόνο στην εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου, αλλα όλο και πιο συχνά και άμεσα η τελευταία εξαρτάται από τον τομέα των υπηρεσιών, της κοινωνίας και της οικονομίας της γνώσης και των λεγόμενων αϋλων εμπορευμάτων. Είναι αυτό που κάποιοι το ονομάζουν μεταφορντισμό και κάποιοι άλλοι νεοτεϋλορισμό, ανάλογα με το που δίνουν βάση. Οι πρώτοι στην κοινωνία-οικονομία της γνώσης και στην παραγωγή αϋλων εμπορευμάτων και οι δεύτεροι στην νέες μορφές συνδυασμού απόλυτης και σχετικής υπεράξιας.

Ας το κάνουμε αυτό κάπως πιο συγκεκριμένο φέρνοντας ένα παράδειγμα από την πόλη μας , αν και το φαινόμενο συναντάται σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Το «οικογενειακό κράτος πρόνοιας» συντηρεί, τελευταία όλο και δυσκολότερα είναι η αλήθεια, όχι μόνο τους ανέργους αλλά και τους νεαρούς και μη εργαζόμενους που απασχολούνται στο ιδιωτικό τομέα, συνήθως στο χώρο του εμπορίου και των υπηρεσιών και που οι αμοιβές τους δεν τους φτάνουν να ανοίξουν αυτό που απλά λέγεται το δικό τους σπίτι.

Η οικογενειακή αλληλεγγύη εχει δυο αποτελέσματα: το πρώτο θετικό καθώς σε σπάνιες περιπτώσεις εμφανίζονται φαινόμενα ολοκληρωτικής φτώχειας , εξαθλίωσης, αστέγων, όπως το συναντάμε συχνά στις δυτικές μητροπόλεις

Παρόλο που ανάλογα φαινόμενα τα συναντάμε και στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια δεν συνεπάγεται πως θα ευχόμαστε να υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού σε μαζική μορφή για δικαιωθούμε στο πόσο κακό σύστημα είναι ο καπιταλισμός και για να προπαγανδίσουμε την ανατροπή του. Η ανατροπή του εξάλλου δεν περνάει από το πόσο μιζέρια παράγει αλλα από το τι προτείνουμε σαν εναλλακτική θετική λύση και στο πόσο αυτή η απάντηση γεννάει την ελπίδα σε αυτούς που παραγουν το κοινωνικό πλούτο. Το όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα για τις δυνάμεις της επανάστασης δεν ισχύει, απεναντίας. Η συγκεκριμένη παρέμβαση των λαϊκών δυνάμεων για την καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων βοηθάει στο να οικοδομηθούν στενοί δεσμοί φίλιας, συμπάθειας και αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτικών υποκείμενων και των λαϊκών τάξεων. Ας φέρουμε ένα παράδειγμα της συγκυρίας: η Χεζμπολάχ προτού αποκομίσει δάφνες της εθνικής αντιστασιακής δύναμης ήταν η δύναμη που είχε παρέμβει αποτελεσματικά για την επίλυση των κοινωνικών αναγκών των φτωχότερων λαϊκών τάξεων του Λίβανου. Φτωχές λαϊκές τάξεις που όχι τυχαία είναι κατά βάση μουσουλμάνοι. Η πρώτη ενέργεια της ύστερα από τον πόλεμο ηταν να υποσχεθεί και να δώσει οικονομική βοήθεια στους κατατρεγμένους. Αυτό που κάνει η ισλαμική Χεζμπολάχ μέσα από μια άλλη κοσμική και απελευθερωτική αντίληψη γιατί αδυνατεί να το πράξει η αριστερά;;;

Το αρνητικό χαρακτηριστικό αυτού του ιδιότυπου κοινωνικού κράτους είναι ότι οι νεαροί και μη προλετάριοι είναι σύνηθες φαινόμενο να «βολεύονται»και να υποτάσσονται ποικιλόμορφα. Π.χ στην εργασία υποτάσσονται στην μαύρη ανασφάλιστη εργασία και με την συγκατάθεση του οικογενειακού περιβάλλοντος. Ενώ συναινούν στις αποφάσεις του μικρού οικογενειακού κράτους πρόνοιας σε θέματα π.χ πολιτικών επιλογών, με κριτήρια σαφώς και πάλι πελατειακά και όχι πολιτικών αντιλήψεων. Παρόλο που η άνωθεν νοοτροπία συναντάται στο ευρωπαϊκό νότο και όχι τόσο στο «αναπτυγμένο» βορρά αποτελεί σαφέστατα μια μορφή εκλεπτυσμένου βιοπολιτικου ελέγχου. Αποδεικνύοντας πόσο ελαστικότητα έχουν οι έννοιες και πόσο αυτές καθορίζονται από την εξέλιξη της ταξικής πάλης στα πλαίσια ενός κοινωνικού σχηματισμού αλλα και στην διεθνική της προοπτική. .

Την ίδια στιγμή 1) η μακροχρόνια πλέον πληρωμή της εργατικής δύναμης χαμηλότερα από τον πραγματικό πληθωρισμό, την κερδοφορία του κεφαλαίου και τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο που εχει παραχθεί οδηγεί την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα στην υπερχρέωση από τις τράπεζες για να μπορέσουν να κρατηθούν στο παιχνίδι της ικανοποίησης των πραγματικών ή μη αναγκών τους, καθώς και 2) η αδυναμία των «κάτω» να διεκδικήσουν διευρυμένο μερίδιο από το κοινωνικό πλούτο που παραγουν δημιουργεί κλίμα χαμηλών προσδοκιών για τα συλλογικά θέματα, αποτελούν εξίσου εκλεπτυσμένα εργαλεία έλεγχου.



Τρίτο μέρος- η αριστερά της ανατροπής μπροστά στις ευθύνες της



Από τα «θα» των αστικών δυνάμεων που στοιχίζουν παρα μελάνι, πρέπει να περάσουμε σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο διεκδικήσεων αναλογιζόμενοι όχι μόνο την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων αλλα την αναγκαιότητα και την δυνατότητα που γεννάει η εποχή μας. Οι υψηλές παροχές σε κοινωνική αλληλεγγύη , υγεία , παιδεία , κατοικία, φτηνή πρόσβαση σε αναπτυγμένες τεχνολογικές ροές και πολιτιστικά αγαθά είναι κάτι που είναι ρεαλιστικά εφικτό και κοινωνικά δίκαιο. Σε αυτό το σημείο θα αποπειραθούμε να περιγράψουμε ένα πιο αναλυτικό πλαίσιο:

 Καθολικό κατώτερο εγγυημένο εισόδημα

 κοινωνικό μισθό κύρια μέσω την παροχή άμεσων αγαθών (κατοικία, υγεία, παιδεία, μετακίνηση, διατροφή, πολιτιστικά και τεχνολογικά αγαθά) σε μια αντίληψη μεταεμπορευματοποίησης.

 Κέντρα αποτοξίνωσης στα οποία θεραπευτές και τοξικομανείς στα πλαίσια μιας οργανικής κοινότητας θα δομούν μια άλλη αντίληψη για την ζωή και την πραγματικότητα, όπου οι ρόλοι στα πλαίσια μιας διαλεκτικής διαδικασίας θα αλλάζουν. Αποποινικοποίηση της χρήσης όλων των ναρκωτικών αρχίζοντας από τα λεγόμενα ελαφριά ναρκωτικά. Παύση όλων των διώξεων για την χρήση των ναρκωτικών. Κρατικά και δημοτικά προγράμματα χορήγησης υποκατάστατων, συριγγών κτλ.

 Μοντέρνες δομές υποστήριξης και θεραπείας των ατόμων με ειδικές ανάγκες, άμεση επαγγελματική αποκατάσταση των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στους ανίκανους για εργασία χορήγηση υψηλής σύνταξης. Δημιουργία συνθηκών στο αστικό περιβάλλον που θα κάνει εύκολη την μετακίνηση των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

 Ανοικτές κοινότητες αποκατάστασης ψυχικά ασθενών από το δημόσιο σύστημα υγείας οργανικά ενταγμένες στο κοινωνικό γίγνεσθαι και όχι γκέτο σε υποβαθμισμένες περιοχές.

 Επέκταση και διεύρυνση του προγράμματος της βοήθειας στο σπίτι

 Κέντρα στήριξης και ένταξης των μεταναστών στην τοπική κοινωνία.



Σε μια ιστορική στιγμή που στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης εκφράζεται μια συναίνεση μεταξύ των δυο πόλων εξουσίας με εναλλακτική «ρεαλιστική» προοπτική την υπεράσπιση του αστικού εθνικού-κράτους, για την ανατρεπτική αριστερά που βλέπει το σήμερα, δίχως να χάνει το αύριο και να μηδενίζει το χτες ο δρόμος της μαζικής δουλειάς μέσα στους καταπιεσμένους είναι μονόδρομος.

Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές είναι μια μάχη που φέρνει την ανατρεπτική αριστερά κοντά στον απλό κόσμο που του πνίγουν την φωνή και του καταπατούν βάναυσα τα δικαιώματα. Η αλληλοδιαπλοκή κοινωνικού-κινηματικού–πολιτικού στα πλαίσια μιας μακροχρόνιας στρατηγικής είναι ο τόπος που τα υλικά συμφέροντα των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου αποκτάνε μια άμεση ανατρεπτική απελευθερωτική δυναμική.

Για να τα πούμε τώρα με πιο απλά λόγια˙ στόχος της αριστεράς δεν είναι να διαχειριστεί την συγκεκριμένη καπιταλιστική πραγματικότητα αλλά να την ανατρέψει. Εάν όμως χρειαστεί σε τοπικό, εθνικό και διεθνικό επίπεδο δεν θα αποποιηθεί των ιστορικών ευκαιριών και ευθυνών, θα το πράξει με γνώμονα όχι την καπιταλιστική αναπαραγωγή αλλα με κριτήριο το πώς θα κάνει αντικειμενικά και υποκειμενικά τους συσχετισμούς δύναμης καλύτερους για την εργατική τάξη και τους σύμμαχους της. Αυτό είναι γεγονός πως θα την φέρει σε έμμεση και άμεση σύγκρουση με την αστική τάξη και τα σύμμαχα κοινωνικά στρώματα της και για αυτο χρειάζεται την οικοδόμηση αντι ηγεμονικών πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών με τους πάσης φύσεως απόκληρους και κολασμένους. Για αυτό άλλωστε το ζήτημα της κοινωνικής πολιτικής-οικονομίας και αλληλεγγύης αναδεικνύεται σε καθοριστικό.

Μπορει κάθε χρονική στιγμή να μην υπάρχει επαναστατική κατάσταση αλλα κάθε χρονική στιγμή μπορει να γίνει ο καιρός μικρών και μεγάλων ριζικών αλλαγών. Αρκεί μια νέα ανατρεπτική αριστερά να οδηγηθεί στην συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης στιγμής. Η διαχείριση των δομών της τοπικής αυτοδιοίκησης αλλα και γενικότερα του κράτους είναι κάτι που δεν πρέπει να μας προκαλεί δέος και να μας φοβίζει. Δίχως να φανεί κρατικίστικο υπάρχει η δυνατότητα η διαχείριση αυτών των δομών από βαρίδι να μετατραπεί σε όπλο στα χέρια των δυνάμεων της ρήξης και της ανατροπής. Εξάλλου εάν περιμένουμε την λαμπρή νύκτα των οδοφραγμάτων που ανοικτά ο στρατός της επανάστασης και της αντεπανάστασης θα αναμετρηθούνε, μάλλον θα χάσουμε το ραντεβού με την ιστορία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

25 Αυγούστου 2006