ΙΩΑΝΝΙΝΑ -ΠΟΡΕΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ

Sunday, April 03 2005

Μεγάλη επιτυχία σημείωσε στα ΙΩΑΝΝΙΝΑ η απεργιακή
κινητοποίηση του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ και το
τρίωρο κλείσιμο των εμπορικών καταστημάτων .



Η συμμετοχή στην απεργία στους χώρους που υπάρχει μια
σοβαρή συνδικαλιστική παρουσία προσέγγισε το 90%,
αντίθετα στους χώρους του εμπορίου και συνολικότερα εκεί
που εργάζεται και αναπνέει ο κόσμος της εργασιακής
περιπλάνησης, όπου η συνδικαλιστική παρουσία είναι
τυπική ή ανύπαρκτη, η απεργιακή συμμετοχή δεν ξεπέρασε
το 10%. Γεγονός που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την
απόσταση των νέων εργαζόμενων από το συνδικαλιστικό
κίνημα.

Η επιτυχία της απεργιακής κινητοποίησης φαίνεται και από
την πραγματοποίηση της μεγαλύτερης απεργιακής πορείας
των τελευταίων χρόνων. Μεγαλύτερη απεργιακή πορεία από
αυτή, έχει ζήσει η πόλη , μόνο με την γενική απεργία
εξαιτίας του αντιασφαλιστικού νόμου Γιανιτση.

Σύμφωνα με τους πιο συντηρητικούς υπολογισμούς πάνω από
1500 εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές , ελεύθεροι
επαγγελματίες διαδήλωσαν ενάντια στην φτώχεια, στην
ανεργία στην μερική απασχόληση. Διαδήλωσαν ενάντια στην
απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας της αγοράς, ενάντια
στην κατεδάφιση όσων εργατικών δικαιωμάτων έχουν μείνει
όρθια. Ενάντια στο κίνδυνο να δουλεύουν μέχρι τα βαριά
γεράματα περνώντας χαρτζιλίκι για σύνταξη. Ενάντια στο
ξεπούλημα της δημοτικής περιουσίας

και των ελεύθερων χώρων από την ακροδεξιά κλίκα του
δημάρχου Γκόντα. Διαδήλωσαν για την κατάργηση των
αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για
ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για άμεση εφαρμογή ενός
καθολικού και αυστηρού 35ωρου-7ωρου - 5μερο. Για την
κατάργηση της μερικής απασχόλησης και την μετατροπή των
συμβάσεων μερικής απασχόλησης σε πλήρους απασχόλησης.
Για την νομιμοποίηση όλων των συμβασιούχων. Για κατώτερο
μισθό 1200 Ε.

Χαρακτηριστικό γεγονός της απεργιακής πορείας ήταν ότι η
πλειοψηφία του πλήθους των απεργών, εκφράζοντας μια
συνολικότερη αγανάκτηση, αψήφησε τα συνδικαλιστικά και
πολιτικά μπλοκ. Κάτι που αποδεικνύει την απαξίωση των
επίσημων πολιτικών και συνδικαλιστικών φορέων. Και πως
μπορούσε να γίνει διαφορετικά;! Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ
υπονόμευσαν φανερά την απεργιακή κινητοποίηση, ενώ το
ΠΑΜΕ, με αφορμή το ζήτημα του ωραρίου, «στριμώχνει» την
εργατική διαμαρτυρία στα όρια των συμμαχιών με τα
μικροαστικά στρώματα.

Αλλά την ίδια στιγμή αυτή η αποστασιοποίηση των
εργαζόμενων, από τα οργανωμένα μπλοκ, σημαίνει και την
αδυναμία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς να
συγκινήσουν με πλειοψηφικούς όρους τον κόσμο της
εργασίας. Ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά
τις συνδικαλιστικές δυνάμεις της «άλλης» αριστεράς εν
αναμονή της δυναμικής επιστροφής των εργατικών αγώνων.
Στην αναγκαία προοπτική ενός μάχιμου εργατικού
συντονισμού.

Απέναντι στην αντεργατική καταιγίδα της κυβέρνησης του
κεφαλαίου, για να γίνει η αυθεντική εργατική αγανάκτηση
ένα κίνημα επικίνδυνο για τα αφεντικά που θα μπλοκάρει
την επιθετικότητα του κεφαλαίου, επιτακτική είναι η
ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου- από το κράτος , την εργοδοσία
και την προδοτική γραφειοκρατία - εργατικού κινήματος.
Ενός εργατικού κινήματος που θα συγκρούεται ανοικτά με
τις επιλογές της κυβέρνησης- κεφαλαίου-ΕΕ, εκφράζοντας
τα συνολικά εργατικά συμφέροντα. Έχοντας σαν καρδιά, τις
αμεσοδημοκρατικές γενικές συνελεύσεις και ψυχή την
προοπτική ενός κόσμου δίχως κέρδος , πόλεμο και
εκμετάλλευση.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ

http://www.eek.gr