ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΙ για ΤA IΩΑΝΝΙΝΑ του αύριο.

Σαν ενεργός πολίτης θα αποπειραθώ να περιγράψω για το
πώς οραματίζομαι τα Ιωάννινα του αύριο. Ένας
ριζοσπαστικός προβληματισμός που σε πολλούς θα φαντάζει
ουτοπικός. Αλλα αλίμονο σε μια κοινωνία εάν δεν τολμάει
να στοχαστεί και να αγωνίζεται για το αύριο, μένοντας
μόνο σε μια διαχείριση των πραγμάτων. Aλλωστε η ουτοπία
του σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από μια λειψή εικόνα
της πραγματικότητας του αύριο.

Πόλη δίχως ι.χ

Οραματίζομαι τα Ιωάννινα σε συνεργασία με τους
περιφερειακούς δήμους να έχουν διαδημοτική συγκοινωνία.
Με λεωφορεία, μίνι-μπας και τραμ. Μέσα μαζικής μεταφοράς
με λαϊκές τιμές, φιλικά προς το περιβάλλον και τους
ανθρώπους που θα τα χρησιμοποιούν. Οραματίζομαι την
ύπαρξη ενός διευρυμένου δίκτυο πεζόδρομων και
ποδηλατοδρόμων σε όλη την περιφέρεια του ιστορικού
κέντρου. Ράμπες σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους που
θα διευκολύνουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα να
κυκλοφορούν. Την ύπαρξη νέων τεχνολογιών για την
διαχείριση των σκουπιδιών και των απόβλητων,
προστατεύοντας τον άνθρωπο και την φύση.

Για ένα πολιτισμό χειραφέτησης.

Θα επιθυμούσα να ζω σε μια πόλη που οι ιδιώτες δεν θα
καταπατάνε το δημόσιο χώρο. Να περπατάω σε πλατείες με
πολύ πράσινο, δίχως γκαράζ απ' κάτω. Σε πλατείες και
πεζόδρομους που δεν θα «πνίγονται » από τα
τραπεζοκαθίσματα και τα «θερμοκήπια» των καφετεριών. Σε
μια πόλη, κέντρο ενός άλλου πολιτισμού. Ενός πολιτισμού
που θα τείνει να υπερβαίνει τον διχασμό
θεατή-πρωταγωνιστή αναδεικνύοντας την τάση χειραφέτησης.
Σε αυτή την αντίληψη κάτω από προϋποθέσεις το πνευματικό
κέντρο Ιωαννίνων θα μπορούσε να παίξει ένα προωθητικό,
καινοτόμο και πειραματικό ρόλο. Σε ένα δήμο που θα
εξασφάλιζε σε όλους κάτοικους φτηνή πρόσβαση στο
ιντερνέτ και στις νέες τεχνολογίες. Με βάση το
ελεύθερο-ανοικτό λογισμικό(open source software).
Είναι λυπηρό φαινόμενο η απουσία στο κέντρο των
Ιωαννίνων ενός δημοτικού κινηματογράφου που θα
παρουσίαζε έργα και ρεύματα που η εμπορευματική
κινηματογραφική παραγωγή βάζει στο γωνία; Το Ξενία
εφόσον δεν το γκρεμίσουν τα πολυποίκιλα συμφέροντα,
κάνοντας τα Γιάννενα φτωχότερα, θα μπορούσε να
μετατραπεί σε ένα δημοτικό πολιτιστικό πολυχώρο και
κινηματογράφο. Τόπος ΦιλοΞΕΝΙΑς για κάθε κοινωνική,
πολιτική και πολιτιστική συλλογικότητα, έκφραση και
αναζήτηση. Φυσικά πάντα υπάρχει η πρόταση, το ΞΕΝΙΑ να
περάσει στο πανεπιστήμιο. Μια πρόταση που οι αντίστοιχοι
φορείς και τα υποκείμενα θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να
πάρουν θέση.
Φαντάζομαι το εαυτό μου να ζει σε μια πόλη που οι
μειονότητες βρίσκοντας ένα φιλικό βιοπολιτικό περιβάλλον
θα μπορούν να ζουν αρμονικά. Εξασφαλίζοντας το σύνολο
των δικαιωμάτων τους. Καθώς η ομορφιά αυτής της πόλης θα
βγαίνει μέσα από αυτό τον πολύμορφο πλούτο των
συμπεριφορών, εκφράσεων, κοινωνικών σχέσεων. Και όχι
μέσα από την καταναλωτική ομοιομορφία που μπολιάζεται με
άφθονο κομφορμισμό, ρατσισμό και επαρχιωτισμό.
Σε μια πόλη όπου οι πολίτες, μόνιμοι ή μη, έλληνες και
μετανάστες, μέσω δημοψηφισμάτων, συνοικιακών συμβουλίων,
επιτροπών γειτονίας θα έχουν το πρώτο και το τελευταίο
λόγο. Με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον της πόλης και των
πολιτών και όχι το συμφέρον των ιδιωτών και των
εργολάβων.

Τα εργατικά δικαιώματα μπροστά

Οραματίζομαι ένα δήμο που οι εργασιακές σχέσεις του θα
αποτελούν πρότυπο σε μια κοινωνία που τα εργατικά
δικαιώματα θα είναι πάνω από το κέρδος των
επιχειρηματιών. Ένα δήμο που δεν θα γίνεται εργαστήριο
αντιδραστικών εργατικών μεταβολών, όπως συμβαίνει
σήμερα. Που δεν θα υπάρχει η μερική απασχόληση και ο
εκβιασμός του εργαζόμενου από τον εργοδότη. Απεναντίας
τα υψηλά στάνταρ εργατικής ασφάλειας θα αποτελούν ένα
όπλο στα χέρια του εργατικού κινήματος να πιέσει για να
εξασφαλιστούν παρόμοια εργασιακά στάνταρ και στο
λεγόμενο ιδιωτικό τομέα. Οραματίζομαι την ύπαρξη
δημοτικών επιχειρήσεων που θα λειτουργούνε με βάση το
κοινό καλό και όχι τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Δημοτικές επιχειρήσεις στις οποίες θα λειτουργεί
καθοριστικά ο άμεσος δημοτικός-λαϊκός έλεγχος. Να
γίνεται κάθε συνειδητή προσπάθεια ώστε να εξασφαλιστούν
υψηλές και ποιότητες υπηρεσίες στους πολίτες σε όλα τα
επίπεδα, μακριά από δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες.

Αγωνιστικές κινήσεις πολιτών

Σε τελευταία ανάλυση οραματίζομαι μια πόλη, ένα κοινό
τόπο, όπου θα οικοδομείται ένας τρόπος ζωής και μια
κοινωνική πραγματικότητα στην οποία η ελευθερία μας θα
αναπνέει και θα δυναμώνει μέσα από μια δημιουργική σχέση
με την ελευθερία του άλλου. Και η αφαίρεση της
ελευθερίας κάποιου, θα μειώνει και την δική μας
ελευθερία.
Οραματίζομαι, αλλα δεν έχω αυταπάτες ότι όλα τα παραπάνω
και άλλα τόσα που θα μπορούσαν να ειπωθούν, θα
πραγματοποιηθούν από μόνα τους. Ούτε από κάποιους άλλους
που θα τα πραγματοποιήσουν για εμάς, χωρίς εμάς.
Χρειάζεται αγώνας και συμμετοχή των ίδιων των πολιτών.
Χρειάζεται ένα μαζικό μαχητικό κίνημα πόλης που θα
επικοινωνεί με όλες τις μορφές πολιτικής- κοινωνικής-
πολιτισμικής αντίστασης, αφύπνισης και αυτοσυνείδησης.
Σε τοπική - εθνική και διεθνή κλίμακα.

Δημήτρης Αργυρός,

Friday, February 24 2006