ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ !!!!!
Πολύ σωστά το «Πριν» την Κυριακή 14 Οκτωβρίου γράφει πως η κυβέρνηση και ΕΕ κηρύσσουν πόλεμο στους εργαζόμενους και οι συνδικαλιστικοί φορείς, όπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα παζαρέψουν πόσα θα χάσουμε ως εργαζόμενοι. Τι στιγμή που τα όρια να χάσουν κ’ αλλά οι εργαζόμενοι είναι περιορισμένα, ενώ η άνιση κατανομή του πλούτου συνεχώς αυξάνεται σε βάρος των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων και το 60% των ελλήνων φοβάται πως μια μέρα θα ξυπνήσει στην φτώχεια. Μια τρομοκρατία των αριθμών που στοχεύει στον καθολικό έλεγχο της ζωντανής εργασίας και την συντριβή κάθε εργατικής αντίστασης, στον κλείσιμο του κύκλου των μεταπολιτευτικών εργατικών αγώνων και των μεταπολιτευτικών ταξικών συμβιβασμών, στην βάση ενός σοσιαλδημοκρατικού συμβολαίου. Εδώ πρέπει για μια ακόμη φορά να τονίσουμε πως ανεξάρτητα με τον αρνητικό για το εργατικό κίνημα συσχετισμό δύναμης, το ελληνικό προλεταριάτο δεν έχει υποστεί μια στρατηγική ήττα, όμοια π.χ με την ήττα που υπέστη το αγγλικό προλεταριάτο με την Θάτσερ. Γ’ αυτό το λόγο συνεχίζει να στηρίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κριτικά ή μη την πλέον ριζοσπαστική και αριστερή «ρεφορμιστική αριστερά»(ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) της Ευρώπης. Σε αυτό το κείμενο αφού περιγράψουμε με την βοήθεια των στοιχείων τον σημερινό συσχετισμό της δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία αλλά και τις δυνατότητες που ανοίγονται θα αποπειραθούμε να αναδείξουμε ένα ανατρεπτικό λόγο που βλέπει πέρα από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΣΕ ΠΤΩΣΗ
Ας δούμε λοιπόν κάποια στοιχεία γιατί οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Σύμφωνα λοίπον με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος (ΕΣΥΕ) στο σύνολο των μισθωτών, το 24% λαμβάνει μηνιαίο καθαρό εισόδημα που κυμαίνεται μεταξύ 501 και 750 ευρώ(το 56% των νέων ηλικίας 18 έως 30 ετών που εργάζονται, αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ τον μήνα.- η περίφημη γενιά των 700 ευρώ). Σύμφωνα δε, με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ το 10% με 12% της μισθωτής εργασίας στον ιδιωτικό και ευρύτερο δημόσιο τομέα αμείβεται με την κατώτατη αμοιβή που προβλέπεται από τη Γενική Συλλογική Σύμβαση της ΓΣΕΕ. Μιλάμε δηλαδή για περίπου 250 χιλιάδες ανθρώπους. Και πόσοι ακόμη που εργάζονται με το καθεστώς της μερικής απασχόλησης και παίρνουν λιγότερα από 500 ευ㷣ώ ή συγκαταλέγονται στους «απελπισμένους των 300 ευρώ».
Μεγάλες διαφορές υπάρχουν στο καθαρό μηνιαίο εισόδημα που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τρεις στους τέσσερις μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνουν μηνιαίο εισόδημα μέχρι 1.000 ευρώ, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα η αναλογία μειώνεται σε ένας στους τρεις μισθωτούς. Να σημειωθεί ότι πάνω από 1.251 ευρώ ως μηναίο εισόδημα λαμβάνει λιγότερο από το 10% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Τρεις στους τέσσερις από τους μισθωτούς που λαμβάνουν έως 500 ευρώ, είναι γυναίκες. Αντίστοιχα το 71% των συνταξιούχων του ΙΚΑ(628.000) παίρνουν συντάξεις κάτω από 600 €.
Ιδιαίτερα για την γενιά των 700 ευρώ τα πράγματα είναι πολύ άγρια Νέοι άνθρωποι με «εφόδια», πτυχία, μεταπτυχιακούς τίτλους, ξένες γλώσσες, γνώστες των νέων τεχνολογιών, βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας ή δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα για πενιχρούς μισθούς. Κάποτε ανασφάλιστοι, άλλοτε πάλι ως «ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι», βιώνουν την επαγγελματική αβεβαιότητα, ζουν μέσα στην ανασφάλεια με πολλαπλές συνέπειες.
«Λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα, που «ματώνουν» χτυπώντας πόρτες, συμμετέχουν σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, συμπληρώνουν αμέτρητες αιτήσεις, στέλνουν άπειρα βιογραφικά, στήνονται σε συνεντεύξεις για να απαντήσουν σε κάθε είδους ερωτήσεις και ψυχολογικά τεστ προσωπικότητας. Με μισό μάτι νέοι άνθρωποι, που μερικές φορές ακόμη και τα αφεντικά , στους οποίους απευθύνονται, τους κοιτούν με μισό μάτι, όταν με «τέτοιες σπουδές» ζητούν να δουλέψουν πωλητές ή γραμματείς σε πολυκαταστήματα και γραφεία». Είναι η γενιά που πλήττεται από την ανεργία 25% στις ηλικίες μέχρι τα 25 χρόνια σε ένα ποσοστό ανεργίας που ξεπερνά το 8,1%(365000 άνθρωποι) του ενεργού πληθυσμού. Ένας ενεργός πληθυσμός που ανέρχεται περίπου στα 4.519.853 που από αυτούς τα περίπου 2900000 είναι οι μισθωτοί(64,1% των απασχολούμενων- με 15% να ανήκει στα μισθωτά διευθυντικά στρώματα, όποτε αντικειμενικά δεν μπορεί να ανήκει στην εργατική τάξη- ΕΣΥΕ-ΕΡΕΥΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ Β ΤΡΙΜΗΝΟ 2007). Ενώ αν υπολογίσουμε τους ανέργους, την μαύρη εργασία, τους μετανάστες ή τους αυτοαπασχολούμενους (με δελτία παροχής υπηρεσιών ή φατουρανζήδες που δουλεύουν με το κομμάτι, με το κιλό κλπ.) είτε ως «εργολάβοι (π.χ. οι καθαρίστριες στα σχολεία και αλλού) τότε η μπορούμε να θεωρήσουμε με βεβαιότητα πως η εργατική τάξη στην Ελλάδα ξεπερνά το 75% του πραγματικού ενεργού πληθυσμού. Είναι η βάση στην οποία η επαναστατική αριστερά πρέπει να απευθυνθεί, να γίνει σάρκα από την σάρκα αυτού του κόσμου, εάν δεν θέλει να παραμείνει ο φτωχός, πλην «τίμιος»{;;} συγγενής του ρεφορμισμού.
Μεγάλες διαφορές υπάρχουν στο καθαρό μηνιαίο εισόδημα που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τρεις στους τέσσερις μισθωτούς στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνουν μηνιαίο εισόδημα μέχρι 1.000 ευρώ, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα η αναλογία μειώνεται σε ένας στους τρεις μισθωτούς. Να σημειωθεί ότι πάνω από 1.251 ευρώ ως μηναίο εισόδημα λαμβάνει λιγότερο από το 10% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Τρεις στους τέσσερις από τους μισθωτούς που λαμβάνουν έως 500 ευρώ, είναι γυναίκες. Αντίστοιχα το 71% των συνταξιούχων του ΙΚΑ(628.000) παίρνουν συντάξεις κάτω από 600 €.
Ιδιαίτερα για την γενιά των 700 ευρώ τα πράγματα είναι πολύ άγρια Νέοι άνθρωποι με «εφόδια», πτυχία, μεταπτυχιακούς τίτλους, ξένες γλώσσες, γνώστες των νέων τεχνολογιών, βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας ή δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα για πενιχρούς μισθούς. Κάποτε ανασφάλιστοι, άλλοτε πάλι ως «ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι», βιώνουν την επαγγελματική αβεβαιότητα, ζουν μέσα στην ανασφάλεια με πολλαπλές συνέπειες.
«Λίγο πριν ή λίγο μετά τα τριάντα, που «ματώνουν» χτυπώντας πόρτες, συμμετέχουν σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, συμπληρώνουν αμέτρητες αιτήσεις, στέλνουν άπειρα βιογραφικά, στήνονται σε συνεντεύξεις για να απαντήσουν σε κάθε είδους ερωτήσεις και ψυχολογικά τεστ προσωπικότητας. Με μισό μάτι νέοι άνθρωποι, που μερικές φορές ακόμη και τα αφεντικά , στους οποίους απευθύνονται, τους κοιτούν με μισό μάτι, όταν με «τέτοιες σπουδές» ζητούν να δουλέψουν πωλητές ή γραμματείς σε πολυκαταστήματα και γραφεία». Είναι η γενιά που πλήττεται από την ανεργία 25% στις ηλικίες μέχρι τα 25 χρόνια σε ένα ποσοστό ανεργίας που ξεπερνά το 8,1%(365000 άνθρωποι) του ενεργού πληθυσμού. Ένας ενεργός πληθυσμός που ανέρχεται περίπου στα 4.519.853 που από αυτούς τα περίπου 2900000 είναι οι μισθωτοί(64,1% των απασχολούμενων- με 15% να ανήκει στα μισθωτά διευθυντικά στρώματα, όποτε αντικειμενικά δεν μπορεί να ανήκει στην εργατική τάξη- ΕΣΥΕ-ΕΡΕΥΝΑ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ Β ΤΡΙΜΗΝΟ 2007). Ενώ αν υπολογίσουμε τους ανέργους, την μαύρη εργασία, τους μετανάστες ή τους αυτοαπασχολούμενους (με δελτία παροχής υπηρεσιών ή φατουρανζήδες που δουλεύουν με το κομμάτι, με το κιλό κλπ.) είτε ως «εργολάβοι (π.χ. οι καθαρίστριες στα σχολεία και αλλού) τότε η μπορούμε να θεωρήσουμε με βεβαιότητα πως η εργατική τάξη στην Ελλάδα ξεπερνά το 75% του πραγματικού ενεργού πληθυσμού. Είναι η βάση στην οποία η επαναστατική αριστερά πρέπει να απευθυνθεί, να γίνει σάρκα από την σάρκα αυτού του κόσμου, εάν δεν θέλει να παραμείνει ο φτωχός, πλην «τίμιος»{;;} συγγενής του ρεφορμισμού.
21% του πληθυσμού στην Ελλάδα στο όριο της φτώχειας
Οι στατιστική είναι απόλυτα αποκαλυπτική˙2200000 άνθρωποι(21% του πληθυσμού στην Ελλάδα) ζουν στα όρια ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Όρια που δεν είναι αντικειμενικά καθορισμένα. Τα στοιχεία της Κομισίον μιλάνε για ένα 21% των κατοίκων που επιβιώνει με εισόδημα κατώτερο του 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος- περίπου 4.264 € ετήσιο ατομικό εισόδημα, ενώ για μια τετραμελή οικογένεια το ποσό ανεβαίνει στα 8.955 €.
Μια ειδική ερευνά που πραγματοποίησε η Κάπα Research σε συνεργασία με το London School of Economics για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομίας(http://www.in.gr/) είναι ιδιαιτέρα αποκαλυπτική. Οι ίδιοι οι ερωτώντες της έρευνας, άνθρωποι που ζούνε στα όρια του περιθωρίου θεωρούν πως τα 933,7 € είναι το μηνιαίο καθαρό εισόδημα, που χρειάζεται ένας «φτωχός» για να πάψει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες του, πολύ παραπάνω από τις επίσημες στατιστικές. Ενώ μια παλαιότερη ερευνά έφτανε στα 2100€ ανά τετραμελή οικογένεια το μηνιαίο εισόδημα του ορίου φτώχειας. Όποτε το ποσοστό που κινείται στα όρια της φτώχειας είναι πολύ παραπάνω από το 21% των κατοίκων στην Ελλάδα. Φυσικά για μεγάλα λαϊκά στρώματα κάποιοι άδηλοι πόροι(δεύτερη μαύρη εργασία, κάποια στρέμματα γης στο χωριό, κάποιες ρίζες ελιάς ή κάποιο ενοικιαζόμενο σπίτι στα παράλια ή στην πόλη ), οι οικονομίες των περασμένων καλών σοσιαλδημοκρατικών δεκαετιών της οικογένειας με έμμεσο τρόπο(ιδιόκτητο σπίτι) ή άμεσο(καταθέσεις) βοηθούν στο να μην υπάρχει σε μεγάλο βαθμό απόλυτη εξαθλίωση στις τεράστιες λαϊκές μάζες.
Μια κατάσταση που θα επιβαρυνθεί από την αγρία φορολογία στην εργασία , στην φτωχολογιά και στην αγροτιά. Την Δευτέρα 15 Οκτώβρη ανακοινώθηκαν οι τιμές στο πετρέλαιο θέρμανσης που φτάνουν στα 62-67 λεπτά το λίτρο για παραγγελιές άνω των 1000 λίτρων, ενώ για παραγγελιές κάτω των 1000 λίτρων θα ξεπεράσει τα 67 λεπτά το λίτρο. Μια επιβάρυνση 1300€ το χρόνο για μια τετραμελή οικογένεια, μια αύξηση 15% έως 20% από τα περσινά επίπεδα. Συνολικότερα στα είδη πρώτης ανάγκης έχουμε ήδη μια αύξηση του 10% με 15% ενώ αναμένετε αύξηση του ΦΠΑ κατά 2%, φτάνοντας στο 30% με 40% τη έμμεση φορολογία επί της τιμής των προϊόντων. Και εάν πάρουμε υπόψη μας την φορολογία επί της εργασίας που φτάνει στα 39% τότε μπορούμε να μιλάμε για φοροκαταιγίδα στα λαϊκά στρώματα Ενώ αντίστοιχα η φορολογία του κεφαλαίου, δηλαδή τα κέρδη των ΑΕ και ΕΠΕ, δεν θα ξεπερνά το 25%. Μια συνολική φορολογία για τα λαϊκά στρώματα που ξεπερνάνε τα 6 δις ευρώ, αντανακλώντας τον ταξικό χαρακτήρα της φορολογίας. Την ίδια στιγμή στους κτηνοτρόφους έχουμε αύξηση στις ζωοτροφές από 70% έως 100 % , ενώ οι τιμές στο γάλα για τους παραγωγούς δεν αναμένεται να ξεπεράσει το 8%, ενώ πάνω από τέσσερα χρόνια παρέμειναν ουσιαστικά παγωμένες. Είναι χαρακτηριστικό πως σήμερα για το πρόβιο γάλα η τιμή κινείται στα 1€ , δηλαδή στα 314,75 δρχ, ενώ δέκα χρόνια πριν, την εποχή των δραχμών, η τιμή κινούνταν στα 285 δρχ. Επί της ουσία δηλαδή έχουμε μια ριζική και ουσιαστική μείωση της τιμής του γάλακτος. Αλλά και αυτή η μικρή αριθμητική αύξηση στους παραγωγούς είναι βέβαιο πως θα μετακυλιστεί στους καταναλωτές, ήδη έχουμε αύξηση των γαλακτοκομικών προϊόντων κατά 15%, για να παραμείνουν άθικτα τα κέρδη των καρτέλ γάλακτος. Ένα γεγονός που αναδιαρθρώνει την πρωτοβάθμια παραγωγή, προλεταροποιώντας τους μικρούς και μεσαίους κτηνοτρόφους , δημιουργώντας μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες. Κάτι που έγινε ήδη τα περασμένα χρόνια με την πτηνοτροφία και είναι σε εξέλιξη με τους αγελαδοτρόφους. Δηλαδή πέρα από την καταστροφολογία, πρέπει να δούμε πως κάθε κρίση είναι μια λογική αναδιάρθρωσης που ξερνάει τα πιο αδύνατα τμήματα και δυναμώνει τα πιο ισχυρά. Ενισχύοντας όμως ταυτόχρονα την αντικειμενική συμμαχία της εργατικής τάξης με την μικρομεσαία αγροτιά.
Μια ειδική ερευνά που πραγματοποίησε η Κάπα Research σε συνεργασία με το London School of Economics για λογαριασμό του υπουργείου Οικονομίας(http://www.in.gr/) είναι ιδιαιτέρα αποκαλυπτική. Οι ίδιοι οι ερωτώντες της έρευνας, άνθρωποι που ζούνε στα όρια του περιθωρίου θεωρούν πως τα 933,7 € είναι το μηνιαίο καθαρό εισόδημα, που χρειάζεται ένας «φτωχός» για να πάψει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία καλύπτοντας τις βασικές ανάγκες του, πολύ παραπάνω από τις επίσημες στατιστικές. Ενώ μια παλαιότερη ερευνά έφτανε στα 2100€ ανά τετραμελή οικογένεια το μηνιαίο εισόδημα του ορίου φτώχειας. Όποτε το ποσοστό που κινείται στα όρια της φτώχειας είναι πολύ παραπάνω από το 21% των κατοίκων στην Ελλάδα. Φυσικά για μεγάλα λαϊκά στρώματα κάποιοι άδηλοι πόροι(δεύτερη μαύρη εργασία, κάποια στρέμματα γης στο χωριό, κάποιες ρίζες ελιάς ή κάποιο ενοικιαζόμενο σπίτι στα παράλια ή στην πόλη ), οι οικονομίες των περασμένων καλών σοσιαλδημοκρατικών δεκαετιών της οικογένειας με έμμεσο τρόπο(ιδιόκτητο σπίτι) ή άμεσο(καταθέσεις) βοηθούν στο να μην υπάρχει σε μεγάλο βαθμό απόλυτη εξαθλίωση στις τεράστιες λαϊκές μάζες.
Μια κατάσταση που θα επιβαρυνθεί από την αγρία φορολογία στην εργασία , στην φτωχολογιά και στην αγροτιά. Την Δευτέρα 15 Οκτώβρη ανακοινώθηκαν οι τιμές στο πετρέλαιο θέρμανσης που φτάνουν στα 62-67 λεπτά το λίτρο για παραγγελιές άνω των 1000 λίτρων, ενώ για παραγγελιές κάτω των 1000 λίτρων θα ξεπεράσει τα 67 λεπτά το λίτρο. Μια επιβάρυνση 1300€ το χρόνο για μια τετραμελή οικογένεια, μια αύξηση 15% έως 20% από τα περσινά επίπεδα. Συνολικότερα στα είδη πρώτης ανάγκης έχουμε ήδη μια αύξηση του 10% με 15% ενώ αναμένετε αύξηση του ΦΠΑ κατά 2%, φτάνοντας στο 30% με 40% τη έμμεση φορολογία επί της τιμής των προϊόντων. Και εάν πάρουμε υπόψη μας την φορολογία επί της εργασίας που φτάνει στα 39% τότε μπορούμε να μιλάμε για φοροκαταιγίδα στα λαϊκά στρώματα Ενώ αντίστοιχα η φορολογία του κεφαλαίου, δηλαδή τα κέρδη των ΑΕ και ΕΠΕ, δεν θα ξεπερνά το 25%. Μια συνολική φορολογία για τα λαϊκά στρώματα που ξεπερνάνε τα 6 δις ευρώ, αντανακλώντας τον ταξικό χαρακτήρα της φορολογίας. Την ίδια στιγμή στους κτηνοτρόφους έχουμε αύξηση στις ζωοτροφές από 70% έως 100 % , ενώ οι τιμές στο γάλα για τους παραγωγούς δεν αναμένεται να ξεπεράσει το 8%, ενώ πάνω από τέσσερα χρόνια παρέμειναν ουσιαστικά παγωμένες. Είναι χαρακτηριστικό πως σήμερα για το πρόβιο γάλα η τιμή κινείται στα 1€ , δηλαδή στα 314,75 δρχ, ενώ δέκα χρόνια πριν, την εποχή των δραχμών, η τιμή κινούνταν στα 285 δρχ. Επί της ουσία δηλαδή έχουμε μια ριζική και ουσιαστική μείωση της τιμής του γάλακτος. Αλλά και αυτή η μικρή αριθμητική αύξηση στους παραγωγούς είναι βέβαιο πως θα μετακυλιστεί στους καταναλωτές, ήδη έχουμε αύξηση των γαλακτοκομικών προϊόντων κατά 15%, για να παραμείνουν άθικτα τα κέρδη των καρτέλ γάλακτος. Ένα γεγονός που αναδιαρθρώνει την πρωτοβάθμια παραγωγή, προλεταροποιώντας τους μικρούς και μεσαίους κτηνοτρόφους , δημιουργώντας μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες. Κάτι που έγινε ήδη τα περασμένα χρόνια με την πτηνοτροφία και είναι σε εξέλιξη με τους αγελαδοτρόφους. Δηλαδή πέρα από την καταστροφολογία, πρέπει να δούμε πως κάθε κρίση είναι μια λογική αναδιάρθρωσης που ξερνάει τα πιο αδύνατα τμήματα και δυναμώνει τα πιο ισχυρά. Ενισχύοντας όμως ταυτόχρονα την αντικειμενική συμμαχία της εργατικής τάξης με την μικρομεσαία αγροτιά.
ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ
Για το 2006 οι 500 μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις αύξησαν τα καθαρά κέρδη τους κατά 1,62 δισ. Ευρώ, ποσοστιαία κερδοφορία κατά 12%. Μια αύξηση των κερδών που έχει ως βάση το φτηνό εργατικό κόστος σε σχέση με την ΕΕ των 15, με 7,17 ευρώ ανά ώρα και εργαζόμενο, με το μέσο όρο στην Ε.Ε των 15 να βρίσκεται στα 23,05 ευρώ («Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα» - Κ. Κάππος – εκδ. «Αλήθεια»).
Σύμφωνα και με τον H.Iωακείμογλου κατά την περίοδο 1998-2004 η μείωση του μεριδίου της εργασίας στο ΑΕΠ (το ποσοστό εκείνο του προϊόντος που ιδιοποιούνται οι εργαζόμενοι- δείκτης του βαθμού εκμετάλλευσης) δεν προήλθε από κάποια μεγάλη πολιτική επίθεση για μείωση των πραγματικών μισθών (όπως έγινε στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, 1986 και 1991-1993), αλλά από τη θεαματική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, έναντι της οποίας υστέρησαν οι αυξήσεις των πραγματικών μισθών. Πιο συγκεκριμένα, στη διάρκεια της περιόδου 1995-2004, οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου ανέκαμψαν κατά πολύ, το παραγωγικό σύστημα εκσυγχρονίστηκε σημαντικά και ως αποτέλεσμα οι αυξήσεις της παραγωγικότητας της εργασίας ανήλθαν αθροιστικά σε 35% περίπου. Tι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε εργαζόμενος παρήγε το 2004 κατά μέσο όρο 35% περισσότερη αξία από όση το 1995. Όσο οι αυξήσεις των πραγματικών μισθών υπολείπονται των αυξήσεων της παραγωγικότητας της εργασίας, όπως έγινε κατά το έτη 1998-2004, τόσο αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης. Δηλαδή έχουμε στην Ελλάδα ένα επιτυχημένο συνδυασμό σχετικής και απόλυτης υπεράξιας(ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΑΝΘΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, -Aύξηση της εκμετάλλευσης, άνθιση του καπιταλισμού -Η.Ιωακείμογλου - http://www.koel.gr/). Αυτό μετατρέπει το ελληνικό κεφάλαιο σε ένα αρπακτικό που οι επιδόσεις τους συναγωνίζονται τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές-καπιταλιστικές δυνάμεις. Αυτό το βλέπουμε καλύτερα στο τραπεζικό κεφάλαιο. Τα κέρδη του ελληνικού τραπεζικού κεφαλαίου εσωτερικά αλλά και στο εξωτερικό, κυρίως στα Βαλκάνια το πρώτο εξάμηνο του 2007 ξεπέρασαν τα 3 δις ευρώ από το 1,9 δις ευρώ το αντίστοιχο εξάμηνο του 2006. Αυξήθηκαν, δηλαδή, κατά 1,1 δισ. ευρώ ή κατά 59%!. Κερδοφορία που ξεπερνά κατά πολύ αυτή των τραπεζών της Κεντρικής και Νοτιανατολικής Ευρώπης καθώς και αρκετών δυτικοευρωπαϊκών. Ιδιαίτερα εάν συγκρίνουμε το ποσοστό της μέσης απόδοσης των ιδίων κεφαλαίων(POE) των ελληνικών τραπεζικών κεφαλαίων και το (POE) των υπόλοιπων των ευρωπαϊκών κρατών[ δηλαδή ο δείκτης που μας δείχνει σε πόσο χρονικό διάστημα παίρνουν πίσω τα «αφεντικά» της τράπεζας τα κεφάλαια που είχαν βάλει από την τσέπη τους (ίδια κεφάλαια) για τη λειτουργία της τράπεζας] -θα δούμε πως το (POE) των ευρωπαϊκών τραπεζών κινείται γύρω στο 17% ενώ στην Ελλάδα φτάνει ή και ξεπερνά το 25%. Η νόμιμη τοκογλυφία των τραπεζών είχε και έχει ως στόχο τους μικροκαταθέτες τους εργαζόμενους και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα που προσφεύγουν στον τραπεζικό δανεισμό (στεγαστικά, αλλά και καταναλωτικά δάνεια) για να τα «φέρουν βόλτα». Του λόγου το αληθές, βεβαιώνουν τα αρνητικά επιτόκια για μικροαποταμιεύσεις (με ρυθμό πληθωρισμού γύρω και πάνω από 3%, τα ονομαστικά επιτόκια καταθέσεων ταμιευτηρίου κυμαίνονται από 0 μέχρι και 1-1,5%), ενώ τα επιτόκια για καταναλωτικ岂 δάνεια κινούνται γύρω και πάνω από 10% ή και περισσότερο για τις πιστωτικές κάρτες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το συνολικό χρέος των νοικοκυριών στις τράπεζες, σε καταναλωτικά και τραπεζικά δάνεια, έφτασε στα 85 δισ. Ευρώ το 2006 , αντιπροσωπεύοντας το 44,1% του ΑΕΠ και το πρώτο τετράμηνο του 2007 ξεπέρασε τα 91,4 δις. ευρώ, αγγίζοντας έτσι το 44% του ΑΕΠ της χώρας, καταγράφοντας αύξηση κατά 24,7% σε σύγκριση με πέρυσι. Τα χρέη των λαϊκών τάξεων προς τις τράπεζες είναι εκτός των άλλων και μια σύγχρονη μορφή έλεγχου των λαϊκών τάξεων. Ένα γεγονός που συμβαίνει σε ολόκληρο τον σύγχρονο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κόσμο. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια μορφή αντεστραμμένου και αλλοτριωμένου κομμουνισμού, αλλά αυτό αποτελεί ένα μεγάλο ζήτημα που απασχολεί και θα συνεχίζει να απασχολεί τα σύγχρονα ρεύματα της επαναστατικής σκέψης.
Σύμφωνα και με τον H.Iωακείμογλου κατά την περίοδο 1998-2004 η μείωση του μεριδίου της εργασίας στο ΑΕΠ (το ποσοστό εκείνο του προϊόντος που ιδιοποιούνται οι εργαζόμενοι- δείκτης του βαθμού εκμετάλλευσης) δεν προήλθε από κάποια μεγάλη πολιτική επίθεση για μείωση των πραγματικών μισθών (όπως έγινε στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, 1986 και 1991-1993), αλλά από τη θεαματική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, έναντι της οποίας υστέρησαν οι αυξήσεις των πραγματικών μισθών. Πιο συγκεκριμένα, στη διάρκεια της περιόδου 1995-2004, οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου ανέκαμψαν κατά πολύ, το παραγωγικό σύστημα εκσυγχρονίστηκε σημαντικά και ως αποτέλεσμα οι αυξήσεις της παραγωγικότητας της εργασίας ανήλθαν αθροιστικά σε 35% περίπου. Tι σημαίνει αυτό; Ότι κάθε εργαζόμενος παρήγε το 2004 κατά μέσο όρο 35% περισσότερη αξία από όση το 1995. Όσο οι αυξήσεις των πραγματικών μισθών υπολείπονται των αυξήσεων της παραγωγικότητας της εργασίας, όπως έγινε κατά το έτη 1998-2004, τόσο αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης. Δηλαδή έχουμε στην Ελλάδα ένα επιτυχημένο συνδυασμό σχετικής και απόλυτης υπεράξιας(ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ, ΑΝΘΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, -Aύξηση της εκμετάλλευσης, άνθιση του καπιταλισμού -Η.Ιωακείμογλου - http://www.koel.gr/). Αυτό μετατρέπει το ελληνικό κεφάλαιο σε ένα αρπακτικό που οι επιδόσεις τους συναγωνίζονται τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές-καπιταλιστικές δυνάμεις. Αυτό το βλέπουμε καλύτερα στο τραπεζικό κεφάλαιο. Τα κέρδη του ελληνικού τραπεζικού κεφαλαίου εσωτερικά αλλά και στο εξωτερικό, κυρίως στα Βαλκάνια το πρώτο εξάμηνο του 2007 ξεπέρασαν τα 3 δις ευρώ από το 1,9 δις ευρώ το αντίστοιχο εξάμηνο του 2006. Αυξήθηκαν, δηλαδή, κατά 1,1 δισ. ευρώ ή κατά 59%!. Κερδοφορία που ξεπερνά κατά πολύ αυτή των τραπεζών της Κεντρικής και Νοτιανατολικής Ευρώπης καθώς και αρκετών δυτικοευρωπαϊκών. Ιδιαίτερα εάν συγκρίνουμε το ποσοστό της μέσης απόδοσης των ιδίων κεφαλαίων(POE) των ελληνικών τραπεζικών κεφαλαίων και το (POE) των υπόλοιπων των ευρωπαϊκών κρατών[ δηλαδή ο δείκτης που μας δείχνει σε πόσο χρονικό διάστημα παίρνουν πίσω τα «αφεντικά» της τράπεζας τα κεφάλαια που είχαν βάλει από την τσέπη τους (ίδια κεφάλαια) για τη λειτουργία της τράπεζας] -θα δούμε πως το (POE) των ευρωπαϊκών τραπεζών κινείται γύρω στο 17% ενώ στην Ελλάδα φτάνει ή και ξεπερνά το 25%. Η νόμιμη τοκογλυφία των τραπεζών είχε και έχει ως στόχο τους μικροκαταθέτες τους εργαζόμενους και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα που προσφεύγουν στον τραπεζικό δανεισμό (στεγαστικά, αλλά και καταναλωτικά δάνεια) για να τα «φέρουν βόλτα». Του λόγου το αληθές, βεβαιώνουν τα αρνητικά επιτόκια για μικροαποταμιεύσεις (με ρυθμό πληθωρισμού γύρω και πάνω από 3%, τα ονομαστικά επιτόκια καταθέσεων ταμιευτηρίου κυμαίνονται από 0 μέχρι και 1-1,5%), ενώ τα επιτόκια για καταναλωτικ岂 δάνεια κινούνται γύρω και πάνω από 10% ή και περισσότερο για τις πιστωτικές κάρτες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το συνολικό χρέος των νοικοκυριών στις τράπεζες, σε καταναλωτικά και τραπεζικά δάνεια, έφτασε στα 85 δισ. Ευρώ το 2006 , αντιπροσωπεύοντας το 44,1% του ΑΕΠ και το πρώτο τετράμηνο του 2007 ξεπέρασε τα 91,4 δις. ευρώ, αγγίζοντας έτσι το 44% του ΑΕΠ της χώρας, καταγράφοντας αύξηση κατά 24,7% σε σύγκριση με πέρυσι. Τα χρέη των λαϊκών τάξεων προς τις τράπεζες είναι εκτός των άλλων και μια σύγχρονη μορφή έλεγχου των λαϊκών τάξεων. Ένα γεγονός που συμβαίνει σε ολόκληρο τον σύγχρονο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό κόσμο. Ταυτόχρονα όμως αποτελεί και μια μορφή αντεστραμμένου και αλλοτριωμένου κομμουνισμού, αλλά αυτό αποτελεί ένα μεγάλο ζήτημα που απασχολεί και θα συνεχίζει να απασχολεί τα σύγχρονα ρεύματα της επαναστατικής σκέψης.
Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ.
Σήμερα έχουμε μπροστά μας την απόπειρα του κεφαλαίου να διαλύσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Δικαιώματα που με κόπο εξασφάλισαν οι αγώνες της εργατικής τάξης σε εποχές που η εργαζόμενες τάξεις είχαν την ισχύ να επιβάλουν ταξικούς συμβιβασμούς προς όφελος τους.
Tο πνεύμα φυσικά αρχίζει και πάλι να αλλάζει και αυτό φαίνεται και από την έρευνα της Κάπα Research. Το 69,6% των συμμετεχόντων στην έρευνα της Κάπα Research θεωρεί πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας «ενώ το 71% θεωρεί ότι όπλο απαραίτητο στον αγώνα κατά της φτώχειας είναι η ενίσχυση των μισθών, των συντάξεων και επιδομάτων, γεγονός που υποδηλώνει ότι συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός όσων πιστεύουν ότι η εύρεση εργασίας, δεν σου εξασφαλίζει στη σύγχρονη εποχή απόσταση ασφαλείας από τα όρια της φτώχιας.»(www.in.gr). Με τον τρόπο τους οι συμμετέχοντας θεωρούν πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσα από την ριζική αναδιανομή του πλούτου. Οι ίδιοι οι φτωχοί που διανέμουν σε χώρους υποδοχής και περίθαλψης αστέγων και απόρων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη θεωρούν ως βάση του ορίου τα 933,7 € , ενώ κατά μέσο όρο ερωτηθέντες λαμβάνουν μηνιαίως 457,7 €. Όποτε τους λείπουν 476 € για να φτάσουν στο νούμερο του ορίου που βάζουν για να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Να και το στοίχημα που πρέπει να βάλει ένα μάχιμο ενωμένο εργατικό κίνημα άμεσα. Διεκδικώντας μια ριζική ανακατανομή του πλούτου με τρεις τρόπους, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο να έχουν «την πίτα ολάκερη και το κεφάλαιο νηστικό», παίρνοντας υπόψη την αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας που κάνει ρεαλιστική την προοπτική της ανακατανομής του πλούτου σε εθνική, περιφερειακή και διεθνή κλίμακα. Ας δούμε αυτούς τους τρεις τρόπους:
Α) Ριζική μείωση των ωρών εργασίας, σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει άνεργος. Π.χ μια άμεση εφαρμογή ενός ανελαστικού και αυστηρού 5μερου – 7ωρου –35ωρου με την παράλληλη μετατροπή όλων των συμβάσεων μερικής απασχόλησης(5,8% των απασχολουμένων) σε σύμβασης πλήρους απασχόλησης θα δημιουργούσε περίπου 302000 νέες θέσεις εργασίας μειώνοντας κατά 83% την καταγραμμένη ανεργία με βάση τον ενεργό εργασιακά πληθυσμό των στατιστικών. Με βάση όμως τον πραγματικά ενεργό πληθυσμό θα χρειαστεί μια ακόμη πιο ριζική μείωση των ωρών εργασίας. Σίγουρα εφαρμογή του 6ωρου-5μερου-30ωρου με προοπτική την εφαρμογή του 4ωρου-5μερου –20ωρου. Μέσω της ριζικής μείωσης των ωρών εργασίας θα αναδειχτεί ως μέτρο ανάπτυξης της κοινωνίας- μέτρο του κοινωνικού πλούτου- μέτρο ενός ανώτερου πολιτισμού ο ελεύθερος χρόνος. Ένας ελεύθερος χρόνος που μπορεί να γεμίσει από πολυποίκιλα ενδιαφέροντα που θα οδηγούνε στην αυτοπραγμάτωση και την αυτοσυνειδησία.
Β) Ριζική αύξηση των μισθών. Το 1400€ για όλο τον λαό είναι μια τέτοια βάση εκκίνησης, που στο υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία μπορεί να αποκτήσει το χαρακτήρα ενός διεκδικητικού πλαισίου που θα υπολογίζει τις αυξήσεις των τιμών, την αύξηση της παραγωγικότητας και την αύξηση του ΑΕΠ. Για το 2008 αυτό μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα διεκδίκησης αυξήσεων τουλάχιστον 50% στο βασικό μισθό σε συνδυασμό με τον έλεγχο των τιμών των προϊόντων.
Γ) κοινωνικό μισθό, άμεσο μέσω ενός κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος και έμμεσο μέσω της επιδότησης των βασικών αναγκών. Ο κοινωνικός μισθός δεν θα καταργεί τα άλλα επιδόματα και τις συντάξεις αλλά τις εμπλουτίζει με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση για το σύνολο των κατοίκων της ελληνικής επικράτειας. Ο κοινωνικός μισθός μέσα από αυτή την λογική δεν είναι μια εγγυημένη φιλανθρωπία, όπως τον βλέπουν οι νεοφιλελεύθεροι και οι νέοι σοσιαλδημοκράτες , αλλά μια εγγυημένη πρόσβαση στο τεράστιο κοινωνικό πλούτο που σήμερα με ποικίλους τρόπους παράγεται. Ένας κοινωνικός πλούτος που συχνά καταστρέφεται για να μην πέσει η κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρωπίνου γένους.
Τα ζητήματα παραμένουν άκρως πολιτικά και δεν χωράνε τεχνοκρατικές ψευδοουδέτερες προσεγγίσεις. Η κατάκτηση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλο τον λαό θα δυναμώσει την συλλογική αυτοπεποίθηση του να κουμαντάρει μόνος τον οίκο του. Να διεκδικήσει μια κοινωνία δίχως αφέντες και δουλικά. Και ένας από τους λόγους που η εξουσία του κεφαλαίου αρνείται να κάνει σήμερα μικρές και μεγάλες παραχωρήσεις, ενώ από οικονομικής άποψης ίσως και να μπορούσε όπως έκανε πριν 30 χρόνια, είναι γιατί έχει καταλάβει πως έχει κλείσει ο ιστορικός της κύκλος, όποτε θα πράττει τα πάντα για να κρατήσει την εξουσία του, όσο μπορεί περισσότερο.
Η επαναστατική αριστερά, από την πλευρά της, δυναμώνοντας τον νικηφόρο αγώνα της εργατικής τάξης βοηθάει στην κατανόηση αυτής της αδήριτης αναγκαιότητας: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ. ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Tο πνεύμα φυσικά αρχίζει και πάλι να αλλάζει και αυτό φαίνεται και από την έρευνα της Κάπα Research. Το 69,6% των συμμετεχόντων στην έρευνα της Κάπα Research θεωρεί πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσω της δημιουργίας θέσεων εργασίας «ενώ το 71% θεωρεί ότι όπλο απαραίτητο στον αγώνα κατά της φτώχειας είναι η ενίσχυση των μισθών, των συντάξεων και επιδομάτων, γεγονός που υποδηλώνει ότι συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός όσων πιστεύουν ότι η εύρεση εργασίας, δεν σου εξασφαλίζει στη σύγχρονη εποχή απόσταση ασφαλείας από τα όρια της φτώχιας.»(www.in.gr). Με τον τρόπο τους οι συμμετέχοντας θεωρούν πως η καταπολέμηση της φτώχειας περνάει μέσα από την ριζική αναδιανομή του πλούτου. Οι ίδιοι οι φτωχοί που διανέμουν σε χώρους υποδοχής και περίθαλψης αστέγων και απόρων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη θεωρούν ως βάση του ορίου τα 933,7 € , ενώ κατά μέσο όρο ερωτηθέντες λαμβάνουν μηνιαίως 457,7 €. Όποτε τους λείπουν 476 € για να φτάσουν στο νούμερο του ορίου που βάζουν για να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Να και το στοίχημα που πρέπει να βάλει ένα μάχιμο ενωμένο εργατικό κίνημα άμεσα. Διεκδικώντας μια ριζική ανακατανομή του πλούτου με τρεις τρόπους, έτσι ώστε οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο να έχουν «την πίτα ολάκερη και το κεφάλαιο νηστικό», παίρνοντας υπόψη την αλματώδη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας που κάνει ρεαλιστική την προοπτική της ανακατανομής του πλούτου σε εθνική, περιφερειακή και διεθνή κλίμακα. Ας δούμε αυτούς τους τρεις τρόπους:
Α) Ριζική μείωση των ωρών εργασίας, σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχει άνεργος. Π.χ μια άμεση εφαρμογή ενός ανελαστικού και αυστηρού 5μερου – 7ωρου –35ωρου με την παράλληλη μετατροπή όλων των συμβάσεων μερικής απασχόλησης(5,8% των απασχολουμένων) σε σύμβασης πλήρους απασχόλησης θα δημιουργούσε περίπου 302000 νέες θέσεις εργασίας μειώνοντας κατά 83% την καταγραμμένη ανεργία με βάση τον ενεργό εργασιακά πληθυσμό των στατιστικών. Με βάση όμως τον πραγματικά ενεργό πληθυσμό θα χρειαστεί μια ακόμη πιο ριζική μείωση των ωρών εργασίας. Σίγουρα εφαρμογή του 6ωρου-5μερου-30ωρου με προοπτική την εφαρμογή του 4ωρου-5μερου –20ωρου. Μέσω της ριζικής μείωσης των ωρών εργασίας θα αναδειχτεί ως μέτρο ανάπτυξης της κοινωνίας- μέτρο του κοινωνικού πλούτου- μέτρο ενός ανώτερου πολιτισμού ο ελεύθερος χρόνος. Ένας ελεύθερος χρόνος που μπορεί να γεμίσει από πολυποίκιλα ενδιαφέροντα που θα οδηγούνε στην αυτοπραγμάτωση και την αυτοσυνειδησία.
Β) Ριζική αύξηση των μισθών. Το 1400€ για όλο τον λαό είναι μια τέτοια βάση εκκίνησης, που στο υπάρχοντα συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία μπορεί να αποκτήσει το χαρακτήρα ενός διεκδικητικού πλαισίου που θα υπολογίζει τις αυξήσεις των τιμών, την αύξηση της παραγωγικότητας και την αύξηση του ΑΕΠ. Για το 2008 αυτό μπορεί να πάρει τον χαρακτήρα διεκδίκησης αυξήσεων τουλάχιστον 50% στο βασικό μισθό σε συνδυασμό με τον έλεγχο των τιμών των προϊόντων.
Γ) κοινωνικό μισθό, άμεσο μέσω ενός κατώτερου εγγυημένου εισοδήματος και έμμεσο μέσω της επιδότησης των βασικών αναγκών. Ο κοινωνικός μισθός δεν θα καταργεί τα άλλα επιδόματα και τις συντάξεις αλλά τις εμπλουτίζει με στόχο την αξιοπρεπή διαβίωση για το σύνολο των κατοίκων της ελληνικής επικράτειας. Ο κοινωνικός μισθός μέσα από αυτή την λογική δεν είναι μια εγγυημένη φιλανθρωπία, όπως τον βλέπουν οι νεοφιλελεύθεροι και οι νέοι σοσιαλδημοκράτες , αλλά μια εγγυημένη πρόσβαση στο τεράστιο κοινωνικό πλούτο που σήμερα με ποικίλους τρόπους παράγεται. Ένας κοινωνικός πλούτος που συχνά καταστρέφεται για να μην πέσει η κερδοφορία του κεφαλαίου ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρωπίνου γένους.
Τα ζητήματα παραμένουν άκρως πολιτικά και δεν χωράνε τεχνοκρατικές ψευδοουδέτερες προσεγγίσεις. Η κατάκτηση μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλο τον λαό θα δυναμώσει την συλλογική αυτοπεποίθηση του να κουμαντάρει μόνος τον οίκο του. Να διεκδικήσει μια κοινωνία δίχως αφέντες και δουλικά. Και ένας από τους λόγους που η εξουσία του κεφαλαίου αρνείται να κάνει σήμερα μικρές και μεγάλες παραχωρήσεις, ενώ από οικονομικής άποψης ίσως και να μπορούσε όπως έκανε πριν 30 χρόνια, είναι γιατί έχει καταλάβει πως έχει κλείσει ο ιστορικός της κύκλος, όποτε θα πράττει τα πάντα για να κρατήσει την εξουσία του, όσο μπορεί περισσότερο.
Η επαναστατική αριστερά, από την πλευρά της, δυναμώνοντας τον νικηφόρο αγώνα της εργατικής τάξης βοηθάει στην κατανόηση αυτής της αδήριτης αναγκαιότητας: ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ. ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ. ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου