ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ
Στην εποχή της έκρηξης των καπιταλιστικών αντιθέσεων
Τι περίεργη και ενδιαφέρουσα συγκυρία: Στις ΗΠΑ κεφάλι αρχίζουν να παίρνουν οι φιλελεύθεροι πραγματιστές με «πρωτοπορία» τον Ομπάμα…(σκέφτεστε πρόεδρο των Αμερικάνων τον φιλελεύθερο – συνώνυμο του κομμουνιστή στις ΗΠΑ- αφροαμερικάνος θα αυτοκτονούν ομαδικά οι wasp) και το σύστημα «Μπους» πλέει τα λοίσθια , παρόλο που ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» έχει πολύ ψωμί ακόμη-όπως αποδείχτηκε εξάλλου από την δολοφονία Μπούτο. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη(ΕΕ) ακολουθεί κατά πόδας τις νεοσυντηρητικές και νεοφιλελεύθερες επιλογές των ΗΠΑ- θεωρώντας πως έτσι θα γίνει «χαλίφης στην θέση του χαλίφη» στην παρακμάζουσα καπιταλιστική αυτοκρατορία. Ιδιαίτερα σήμερα που επανέρχεται στο ιστορικό της ρόλο η Ρωσία η Κίνα και χειραφετείτε με τρόπο ριζοσπαστικό η «Λατινική Αμερική». Η ιστορία ταξιδεύει προς το νότο και την ανατολή…αφήνοντας πίσω της την Ευρώπη που έπαιξε τόσο καθοριστικό ρόλο στον 20ο αιώνα. Σε πιο λιμάνι θα μας βγάλει αυτό το νέο ταξίδι;; Τώρα που τελειώνει μια ιστορική φάση άραγε θα οδηγηθούμε στην καθολική αποδόμηση ενός νέου τεχνολογικού μεσαίωνα ή θα ανατείλει ένας νέος χειραφετημένος -πνευματικά και υλικά- πολιτισμός; Αυτό το κείμενο που ακολουθεί αποπειράται να συνεχίσει ένα διάλογο που έχει ήδη ανοίξει….
Οι σύμμαχοι-εχθροί των ΗΠΑ και της Δύσης….
Οι εξελίξεις στο Πακιστάν αποδεικνύουν ότι οι στρατηγικές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν στενέψει επικίνδυνα: η αυτοκρατορική δύναμη των ΗΠΑ αντι να παίζει τον ρόλο παγκόσμιου αναμορφωτή διαρκώς αναπαράγει το αδιέξοδο του «πόλεμου κατά της τρομοκρατίας» και την ιμπεριαλιστική λεηλασία των πρώτων υλών και των περιοχών που δεν έχουν ενσωματωθεί οργανικά στο παγκόσμιο καπιταλιστικό εργασίας- πολλαπλασιάζοντας τους αντίπαλους της, όπως έδειξε και η σκοτεινή δολοφονία της Μπούτο, στρατηγική επιλογή των αμερικάνων και της δύσης στην περιοχή πυρηνικού Πακιστάν. Μια περιοχή ηφαίστειο – άκρως επικίνδυνη για τα ιμπεριαλιστικά- αυτοκρατορικά συμφέρον
τα αλλά και για την παγκόσμια ειρήνη: Φανταστείτε τι έχει να γίνει εάν αποκτήσει πρόσβαση στα πυρηνικά του Πακιστάν κανένας ημιαυτόνομος φανατικός ισλαμιστής που θα παζαρεύει με την δύναμη των πυρηνικών όπλων του την θέση του Πακιστάν στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.
Για την δολοφονία της Μπούτο- της κύριας επιλογής των Αμερικανών και της δύσης - πολλά μπορούν να ειπωθούνε για τους πολιτικούς υπεύθυνους για την δολοφονίας της. Οι πλέον σοβαρές αναλύσεις φωτογραφίζουν ως υπεύθυνους της δολοφονίας τις μυστικές υπηρεσίες και τον Στρατό του Πακιστάν που θα κινδύνευαν να χάσουν τον σημαίνοντα ρόλο τους στην πολιτική ζωή του Πακιστάν. Ας μην μας διαφεύγει ο γνωστός και περίεργος ρόλος που παίζουν οι μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός του Πακιστάν που αγωνίζονται μαζί με τις ΗΠΑ ενάντια στο ισλαμικό φονταμενταλισμό και ταυτόχρονα είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της δημιουργίας και της στήριξης των ταλιμπάν μέσω των δικτύων των φοιτητών των ιερατικών σχολών. Αντίστοιχα σκοτεινός είναι ο ρόλος της Σαουδαραβικής ελίτ -πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ-που ενισχύει ηθικά /πολιτικά/ οικονομικά την Αλ-κάιντα. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν και η οικογένεια του είναι από τα πιο επιφανή στελέχη της Σαουδαραβικής ελίτ.
Σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίο να προσεγγίσουμε τον ρόλο που παίζει η Αλ-κάιντα και τα τερορίστικα δίκτυα του ισλαμικού θεμελιωτισμού. Η Αλ-κάιντα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας διεθνής κόμβος-συντονιστικό αποκεντρωμένων και ευέλικτων διεθνοποιημένων ομάδων «μπλακινστών» του Ισλάμ που η στρατηγική τους συνιστάται σε ένα πόλεμο φθοράς ή με διαφορετικούς όρους πρόκειται για ένα ένοπλο «πόλεμο θέσεων» απέναντι στην δύση και τα βορειοαμερικάνικα συμφέροντα. Ένας «πόλεμος θέσεων» που υπερβαίνει τα εθνικά πλαίσια και αρνείται σε αυτή την φάση- ίσως λόγω και αδυναμίας - να την μετατρέψει σε ένα «πόλεμο κινήσεων» με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας σε μια χώρα ή σε μια σειρά από χώρες. Αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν επιθυμούν την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας, σίγουρα θα τους «καλοάρεσε» εάν αποκτούσαν τον έλεγχο των πυρηνικών του Πακιστάν ή αν έδιωχναν τους άπιστους από τα ιερά εδάφη της Αραβίας, μόνο που από το μάθημα του Αφγανιστάν έχουν κατανοήσει πως δεν μπορεί να συνυπάρξει για πολύ ο επαναστατικός μεσσιανικός ίστρος των βαχαμπιτιστών- σουνιτών και η διαχείριση της εξουσίας.
Ένα παγκόσμιο τερορίστικο δίκτυο που τρέφεται από την παγκοσμιοποίηση που πολεμάει. Αυτός ο διάχυτος στρατός των «επαγγελματιών επαναστατών»- ισλαμιστών που κτυπάνε στις καπιταλιστικές μητροπόλεις δεν είναι καθόλου εύκολο να τους αντιμετωπίσουν τα αυτοκρατορικά νατοϊκά στρατεύματα- ίσως και να μην το επιθυμούν. Εξάλλου επί αφορμής της 11 Σεπτέμβρη κήρυξαν τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» , διεθνοποιώντας την παγκόσμια κατασταλτική δράση τους. Παίζοντας το ρόλο των παγκόσμιων μπάτσων που φυλάνε τα συμφέροντα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Βάζοντας στο στόχο όχι μόνο τα δίκτυα των τεροριστών αλλά και όποιο βιοπολιτικό σώμα
αντιστέκεται στα αυτοκρατορικά στρατεύματα.
ΗΠΑ - ΕΕ= λυκοφιλία imperium και ιμπεριαλιστών με θύματα τους λαούς των Βαλκανίων.
Εάν στην παγκόσμια κυρίαρχη δύση η ΗΠΑ ηγεμονεύουν κύρια με την ισχύ των όπλων, η ΕΕ την ακολουθεί αναπαράγοντας μονόχνοτα και δίχως φαντασία τα νεοφιλελεύθερα αδιέξοδα, δίχως κανένα συνολικό πολιτικό σχέδιο για το μέλλον της Ευρώπης. Π.χ η διεύρυνση της ΕΕ προς την ανατολή δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά την σαφή πολιτική αδυναμία να προωθηθεί ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο για την πολιτική- οικονομική- κοινωνική ενοποίηση της ΕΕ και την προσαρμογή του ευρωπαϊκού σχεδίου στα στενά και νεοφιλελεύθερα πλαίσια ενός ενιαίου χώρου ελευθέρων οικονομικών συναλλαγών. Ενός ενιαίου οικονομικού χώρου που τα εμπορεύματα της ΕΕ θα κυκλοφορούν ελεύθερα και το κεφάλαιο θα κερδίζει αγοράζοντας από τα Βαλκάνια φτηνή και ανειδίκευτη εργατική δύναμη και σώματα για κάθε χρήση και από την ανατολική Ευρώπη την φτηνή- και πάλι- άλλα και ειδικευμένη αυτή την φορά εργατική δύναμη.
Με αυτό το σχέδιο οι μεγάλες ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ –όπως η Γερμανία , η Γαλλία και η Αγγλία – σχεδιάζουν να παρατείνουν την ζωή στο νεοφορντικό μοντέλο των κοινωνικών και μη εργοστάσιων εντάσεων εργασίας-συντηρώντας στο εσωτερικό των εθνικών σχηματισμών τους τις κοινωνικές συμμαχίες του με κομμάτια εργαζόμενων και μικροαστικών στρωμά
των. Κατανοώντας πως μόνη της η κοινωνία της γνώσης παράγει ένα τεράστιο όγκο εμπορευμάτων που όμως αδυνατεί να το μετατραπεί σε κερδοφορία από τις πολυεθνικές - εξαιτίας της αδυναμίας των ανθρώπων να τον αγοράσουν - αποτέλεσμα της συνεχούς πτώσης της αξίας της εργατικής δύναμης.
Μόνο που η μετατροπή της ΕΕ σε ένα ενιαίο χώρο ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών δίνει την δυνατότητα στην αγγλοσαξονική – τουρμπονεοφιλελεύθερη αντίληψη (ΗΠΑ- ΑΓΓΛΙΑ- ΟΛΛΑΝΔΙΑ-ΔΑΝΙΑ) να ηγεμονεύσει, ενώ αντίστοιχα το σχέδιο για μια ενωμένη ομοσπονδιακή Ευρώπη από τον ατλαντικό έως τα Ουράλια καταλήγει στις ελληνικές καλένδες, αφήνοντας την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων στις ΗΠΑ και στους σύμμαχους της εντός και εκτός ΕΕ. Και όμως αυτό από μόνο αποδεικνύει το ιστορικό πέρας του ιμπεριαλισμού, παρόλο που συνεχίζει ως κατηγόρημα να παίζει ακόμη πρωτεύοντα ρόλο.
Αποδεικνύοντας πως ανεξάρτητα με την πρωτοκαθεδρία της οικονομίας και ως ένα άλλο σημείο της τεχνικής και της τεχνολογίας η πολιτική παίζει καθοριστικότατο ρόλο στην διαμόρφωση των γεγονότων και στην διαμόρφωση και την επιλογή των στρατηγικών των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – ΓΕΡΜΑΝΙΑ/ ΓΑΛΛΙΑ- με αυτή την πολιτική –θύτες και ταυτόχρονα θύματα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου- προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και να προσαρμόσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο και μοντέλο στο «Αμερικανισμό»- ως η αναγκαία στρατηγική επιλογή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του κεφαλαίου.
Με αλλά λόγια θυσιάζουν ως ένα σημείο τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις στο βωμό των στρατηγικών επιλογών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Και αυτό φάνηκε και κρίθηκε επί των πλείστον στην δεκαετία του 90’ στην περιοχή των ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ. Ένα γεγονός που δείχνει την βαρύτητα, την ιστορικότητα αλλά ταυτόχρονα την ιστορική αδυναμία αυτής της περιοχής να παίξει αυτόνομο και ανεξάρτητο ρόλο στην ιστορία της Ευρώπης. Το έπαιξε με αντιφάσεις αλλά και σημαντική επιτυχία για 42 χρόνια(1947- 1989) και το πλήρωσε και το πληρώνει ακριβά ακόμη και σήμερα.
Τα ΒΑΛΚΑΝΙΑ την δεκαετία του 90’ έγιναν το έδαφος για τον οξυμένο κι αιματηρό ανταγωνισμό μεταξύ των μικρομέγαλων εθνικισμών των πρώην γραφειοκρατιών που στόχευαν στο να γίνουν «εθνικές» αστικές τάξεις - «σημαδεύοντας» το χώρο τους και μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των ΗΠΑ και Γερμανίας.
Ένας συνδυασμός αιματηρών ανταγωνισμών και αντιθέσεων που κατέληξε στην αυτοκρατορική στρατιωτική δράση ΗΠΑ και ΕΕ ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Ένας στόχος που δεν ήταν καθόλου τυχαίος: Η ενιαία Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία επιλέγηκε ως στόχο γιατί αρνήθηκε άνευ όρων να υποταχτεί στην παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία του κεφαλαίου.
Επιλέχτηκε ως στόχος γιατί με αυτό τον τρόπο κτυπήθηκε δραστικά η κοινωνική ιδιοκτησία και αυτοδιαχειρισμένο σοσιαλιστικό σύστημα της- είναι γνωστό πως στην Ενιαία Ομοσπονδιακή σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία τα εργοστάσια νομικά ανήκανε στους ίδιους τους εργάτες- παρόλο που το παραγόμενο πλούτο τον καρπώνονταν σε σημαντικό βαθμό η γραφειοκρατία της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ίδιοι οι εργάτες να νιώθουν ως δικές τους τις επιχειρήσεις σε ένα μεγάλο βαθμό- παρόλο που υπήρχε μια εσωτερική οικονομική ανισομέρεια ανάμεσα στο πλούσιο βιομηχανικό βορρά και τον φτωχό νότο-αποτέλεσμα της έλλειψης ενός κεντρικού οικονομικού πλάνου. Για την ακρίβεια υπήρχε κεντρικό πλάνο που όμως στήριζε και αναπαρήγαγε αυτό τον οικονομικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις αυτοδιαχειριζόμενες οικονομικές οντότητες- επιχειρήσεις και τις ομοσπονδιακές δημοκρατίες. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε η γιουγκοσλαβική γραφειοκρατία να καταπολεμήσει την χαμηλή οικονομική αναπτυξιακή πνοή που απορρέει από το συγκεντρωτικό/ γραφειοκρατικό σταλινικό μοντέλο. Η οικονομική ανισομέρεια ήταν το οικονομικό αίτιο που έθρεψε τους μικρομέγαλους εθνικισμούς των ομοσπονδιακών δημοκρατιών μόλις χάθηκε ο κεντρικός έλεγχος της Ενιαίας Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.
Επιλέγει τέλος ως στόχος γιατί ήταν μια αντιφατική μικρογραφία του μοναδικού δρόμου που υπάρχει για να παίξουν τα Βαλκάνια ξεκάθαρο ιστορικό ρόλο, δηλαδή ο δρόμος των Βαλκανικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.
Αντίθετα ύστερα από τον εμφύλιο και την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας οι λαοί των Βαλκανίων έχουν «πέσει» στην φιλοσοφική κατηγορία των «μη-ιστορικών λαών». Και σε αυτό το σημείο έχει χυθεί πολύ μελάνι μόνο που τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν αυτή την απλή πραγματικότητα. Οι λαοί που δεν μπορούν να οικοδομήσουν ισχυρά κράτη δεν μπορούν να παίξουν για μακρόν ένα πολιτικό ιστορικό ρόλο. Και ισχυρά κράτη σημαίνει μια οργανική κοινότητα που η εξουσία η ισχύ και ο πλούτος θα μοιράζεται - όσο τον δυνατόν πιο εξισωτικά- έστω για ένα σχετικά μακρό χρονικό διάστημα με στόχο την παγίωση συγκεκριμένων εθνικών- κοινωνικών –οικονομικών –πολιτικών συσχετισμών δύναμης. Ας δούμε π.χ τον ρόλο των ΗΠΑ στην εποχή του «νιου ντιλ» , της Σοβιετικής Ένωσης ή το ρόλο του Ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας.
Το κατακερματισμένο κουβάρι των Βαλκανίων μόνο μέσα από την ομοσπονδιακή συγκρότηση της δύναται να παίξει ένα ιστορικό ρόλο- ένα ρόλο που θα ανησυχεί τους φίλους και θα φοβίζει τους εχθρούς. Και αν αυτή η ομοσπονδιακή συγκρότηση αποκτήσει χαρακτηριστικά μιας αποκεντρωμένης σοσιαλιστικής αυτοδιαχειριζόμενης δημοκρατίας ακόμη καλύτερα. Μόνο που αυτό η προοπτική της ομοσπονδιακής συγκρότησης, όσο και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού απέχει κατά πολύ από την σημερινή πραγματικότητα.
Η ιστορικότητα των νέων βαρβάρων….
Αντίθετα παρατηρείται μια αύξηση της πολιτικής βαρύτητας της Λατινικής νότιας Αμερικής που οικοδομεί ένα δικό της ανεξάρτητο δρόμο από τα ιμπεριαλιστικά και αυτοκρατορικά κελεύσματα των ΗΠΑ. Είναι γνωστός σε όλους ο ρόλος της Βενεζουέλας και της Κούβας, όπως και το μοντέλο που επιλέγουν να το εμφανίσουν. Ένα μοντέλο υβρίδιο σοσιαλισμού και καπιταλισμού που καταφέρνει να βγάζει στο προσκήνιο τους καταπιεσμένους και την λαϊκή δυναμική. Και το αξιοπερίεργο είναι πως αυτό γίνεται ακριβώς δίπλα στις ΗΠΑ που δείχνουν να μην έχουν εφεδρείες για να επηρεάσουν καθοριστικά τα πράγματα. Αποτέλεσμα και αυτό της αντίφασης των ιμπεριαλιστικών χαρακτηριστικών που υποχωρούν και των καπιταλιστικών αυτοκρατορικών χαρακτηριστικών που τείνουν να ηγεμονεύσουν. Αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά που δεν οικοδομούν ένα οργανικό – συγκεντρωτικό κέντρο αλλά μια πολιπολικότητα αυτοκρατορικών δυνάμεων και ηγεσιών που στηρίζονται αλλά και υποσκάπτονται ριζικά και βιοπολιτικά από την παγκόσμια σύγκρουση του διαρκούς μετακινούμενου κεφαλαίου και εμπορεύματος και της αντίστοιχης -και σε ανοικτή σύγκρουση με το κεφάλαιο- ζωντανής εργασίας /διανοητικής ικανότητας και των σωμάτων της.
Μια σύγκρουση που υποσκάπτει τα όρια των ιμπεριαλιστικών συνόρων, παράγωντας τους νέους βαρβάρους που θα καταλύσουν την νέα «ρωμαϊκή» αυτοκρατορία του κεφαλαίου.
Ένας πολυεπίπεδος αγώνας που δεν μπορεί να έχει μια πάγια κεντρικότητα στις αντιθέσεις. Μόνο σε μια τελευταία ανάλυση οι πολυάριθμοι αγώνες για εθνική – πολιτιστική- πολιτική και οικονομική αυτοσυνειδησία εκατομμυρίων βιοπολιτικών σωμάτων αποκτάει ταξικό χαρακτήρα. Και αυτό είναι μια- εκ των γεγονότων- πραγματικότητα που αδυνατεί να την διαχειριστεί η παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά.
Επίσης ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσεχθεί είναι πως δεν τελειώνουμε
με τα εθνικά κράτη – χάνουν ίσως κάποια από την σημασία και την κεντρικότητα τους - αλλά δεν αποδομούν πλήρως τις λειτουργίες τους.
Απεναντίας πολλές από τις κοινωνικές λειτουργίες συνεχίζεται να παράγονται σε εθνικό επίπεδο και όχι σε διεθνικό και παγκόσμιο. Και αυτό θα το συναντήσουμε μέσα από ποικίλους δρόμους έως και την παραγωγή της ολοκληρωτικά παγκοσμιοποιημένης απελευθερωμένης κοινότητας. Δηλαδή έως την φάση του ώριμου και ολοκληρωμένου κομμουνισμού.
Κατά συνέπεια το ζήτημα του κράτους και εξουσίας είναι και θα ναι ένα θέμα που θα «καίει» και θα καθορίσει τις νέες επαναστατικές απόπειρες . Ένας «σχετικά» ασφαλής δρόμος για να αντιμετωπιστεί αυτό το μεγάλο πρόβλημα είναι η εμμονή σε πολιτικές που ο πλούτος , η εξουσία και η ισχύ θα μοιράζονται σε όλα τα σώματα της ζωντανής εργασίας εντός βιοπολιτικών κοινοτήτων που δεν θα παράγουν υπηκόους και πολίτες αλλά χειραφετημένες ατομικότητες. Δηλαδή να δοκιμαστεί στην πράξη και ανοικτά μια διαφορετικού τύπου σχέση ατομικού και συλλογικού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
http://polep.blogspot.com/
Οι σύμμαχοι-εχθροί των ΗΠΑ και της Δύσης….
Οι εξελίξεις στο Πακιστάν αποδεικνύουν ότι οι στρατηγικές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν στενέψει επικίνδυνα: η αυτοκρατορική δύναμη των ΗΠΑ αντι να παίζει τον ρόλο παγκόσμιου αναμορφωτή διαρκώς αναπαράγει το αδιέξοδο του «πόλεμου κατά της τρομοκρατίας» και την ιμπεριαλιστική λεηλασία των πρώτων υλών και των περιοχών που δεν έχουν ενσωματωθεί οργανικά στο παγκόσμιο καπιταλιστικό εργασίας- πολλαπλασιάζοντας τους αντίπαλους της, όπως έδειξε και η σκοτεινή δολοφονία της Μπούτο, στρατηγική επιλογή των αμερικάνων και της δύσης στην περιοχή πυρηνικού Πακιστάν. Μια περιοχή ηφαίστειο – άκρως επικίνδυνη για τα ιμπεριαλιστικά- αυτοκρατορικά συμφέρον
τα αλλά και για την παγκόσμια ειρήνη: Φανταστείτε τι έχει να γίνει εάν αποκτήσει πρόσβαση στα πυρηνικά του Πακιστάν κανένας ημιαυτόνομος φανατικός ισλαμιστής που θα παζαρεύει με την δύναμη των πυρηνικών όπλων του την θέση του Πακιστάν στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.Για την δολοφονία της Μπούτο- της κύριας επιλογής των Αμερικανών και της δύσης - πολλά μπορούν να ειπωθούνε για τους πολιτικούς υπεύθυνους για την δολοφονίας της. Οι πλέον σοβαρές αναλύσεις φωτογραφίζουν ως υπεύθυνους της δολοφονίας τις μυστικές υπηρεσίες και τον Στρατό του Πακιστάν που θα κινδύνευαν να χάσουν τον σημαίνοντα ρόλο τους στην πολιτική ζωή του Πακιστάν. Ας μην μας διαφεύγει ο γνωστός και περίεργος ρόλος που παίζουν οι μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός του Πακιστάν που αγωνίζονται μαζί με τις ΗΠΑ ενάντια στο ισλαμικό φονταμενταλισμό και ταυτόχρονα είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της δημιουργίας και της στήριξης των ταλιμπάν μέσω των δικτύων των φοιτητών των ιερατικών σχολών. Αντίστοιχα σκοτεινός είναι ο ρόλος της Σαουδαραβικής ελίτ -πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ-που ενισχύει ηθικά /πολιτικά/ οικονομικά την Αλ-κάιντα. Ο Οσάμα μπιν Λάντεν και η οικογένεια του είναι από τα πιο επιφανή στελέχη της Σαουδαραβικής ελίτ.
Σε αυτό το σημείο είναι αναγκαίο να προσεγγίσουμε τον ρόλο που παίζει η Αλ-κάιντα και τα τερορίστικα δίκτυα του ισλαμικού θεμελιωτισμού. Η Αλ-κάιντα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας διεθνής κόμβος-συντονιστικό αποκεντρωμένων και ευέλικτων διεθνοποιημένων ομάδων «μπλακινστών» του Ισλάμ που η στρατηγική τους συνιστάται σε ένα πόλεμο φθοράς ή με διαφορετικούς όρους πρόκειται για ένα ένοπλο «πόλεμο θέσεων» απέναντι στην δύση και τα βορειοαμερικάνικα συμφέροντα. Ένας «πόλεμος θέσεων» που υπερβαίνει τα εθνικά πλαίσια και αρνείται σε αυτή την φάση- ίσως λόγω και αδυναμίας - να την μετατρέψει σε ένα «πόλεμο κινήσεων» με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας σε μια χώρα ή σε μια σειρά από χώρες. Αυτό δεν συνεπάγεται πως δεν επιθυμούν την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας, σίγουρα θα τους «καλοάρεσε» εάν αποκτούσαν τον έλεγχο των πυρηνικών του Πακιστάν ή αν έδιωχναν τους άπιστους από τα ιερά εδάφη της Αραβίας, μόνο που από το μάθημα του Αφγανιστάν έχουν κατανοήσει πως δεν μπορεί να συνυπάρξει για πολύ ο επαναστατικός μεσσιανικός ίστρος των βαχαμπιτιστών- σουνιτών και η διαχείριση της εξουσίας.
Ένα παγκόσμιο τερορίστικο δίκτυο που τρέφεται από την παγκοσμιοποίηση που πολεμάει. Αυτός ο διάχυτος στρατός των «επαγγελματιών επαναστατών»- ισλαμιστών που κτυπάνε στις καπιταλιστικές μητροπόλεις δεν είναι καθόλου εύκολο να τους αντιμετωπίσουν τα αυτοκρατορικά νατοϊκά στρατεύματα- ίσως και να μην το επιθυμούν. Εξάλλου επί αφορμής της 11 Σεπτέμβρη κήρυξαν τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» , διεθνοποιώντας την παγκόσμια κατασταλτική δράση τους. Παίζοντας το ρόλο των παγκόσμιων μπάτσων που φυλάνε τα συμφέροντα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Βάζοντας στο στόχο όχι μόνο τα δίκτυα των τεροριστών αλλά και όποιο βιοπολιτικό σώμα
αντιστέκεται στα αυτοκρατορικά στρατεύματα.
ΗΠΑ - ΕΕ= λυκοφιλία imperium και ιμπεριαλιστών με θύματα τους λαούς των Βαλκανίων.
Εάν στην παγκόσμια κυρίαρχη δύση η ΗΠΑ ηγεμονεύουν κύρια με την ισχύ των όπλων, η ΕΕ την ακολουθεί αναπαράγοντας μονόχνοτα και δίχως φαντασία τα νεοφιλελεύθερα αδιέξοδα, δίχως κανένα συνολικό πολιτικό σχέδιο για το μέλλον της Ευρώπης. Π.χ η διεύρυνση της ΕΕ προς την ανατολή δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά την σαφή πολιτική αδυναμία να προωθηθεί ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο για την πολιτική- οικονομική- κοινωνική ενοποίηση της ΕΕ και την προσαρμογή του ευρωπαϊκού σχεδίου στα στενά και νεοφιλελεύθερα πλαίσια ενός ενιαίου χώρου ελευθέρων οικονομικών συναλλαγών. Ενός ενιαίου οικονομικού χώρου που τα εμπορεύματα της ΕΕ θα κυκλοφορούν ελεύθερα και το κεφάλαιο θα κερδίζει αγοράζοντας από τα Βαλκάνια φτηνή και ανειδίκευτη εργατική δύναμη και σώματα για κάθε χρήση και από την ανατολική Ευρώπη την φτηνή- και πάλι- άλλα και ειδικευμένη αυτή την φορά εργατική δύναμη.
Με αυτό το σχέδιο οι μεγάλες ηγεμονικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ –όπως η Γερμανία , η Γαλλία και η Αγγλία – σχεδιάζουν να παρατείνουν την ζωή στο νεοφορντικό μοντέλο των κοινωνικών και μη εργοστάσιων εντάσεων εργασίας-συντηρώντας στο εσωτερικό των εθνικών σχηματισμών τους τις κοινωνικές συμμαχίες του με κομμάτια εργαζόμενων και μικροαστικών στρωμά
των. Κατανοώντας πως μόνη της η κοινωνία της γνώσης παράγει ένα τεράστιο όγκο εμπορευμάτων που όμως αδυνατεί να το μετατραπεί σε κερδοφορία από τις πολυεθνικές - εξαιτίας της αδυναμίας των ανθρώπων να τον αγοράσουν - αποτέλεσμα της συνεχούς πτώσης της αξίας της εργατικής δύναμης.Μόνο που η μετατροπή της ΕΕ σε ένα ενιαίο χώρο ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών δίνει την δυνατότητα στην αγγλοσαξονική – τουρμπονεοφιλελεύθερη αντίληψη (ΗΠΑ- ΑΓΓΛΙΑ- ΟΛΛΑΝΔΙΑ-ΔΑΝΙΑ) να ηγεμονεύσει, ενώ αντίστοιχα το σχέδιο για μια ενωμένη ομοσπονδιακή Ευρώπη από τον ατλαντικό έως τα Ουράλια καταλήγει στις ελληνικές καλένδες, αφήνοντας την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων στις ΗΠΑ και στους σύμμαχους της εντός και εκτός ΕΕ. Και όμως αυτό από μόνο αποδεικνύει το ιστορικό πέρας του ιμπεριαλισμού, παρόλο που συνεχίζει ως κατηγόρημα να παίζει ακόμη πρωτεύοντα ρόλο.
Αποδεικνύοντας πως ανεξάρτητα με την πρωτοκαθεδρία της οικονομίας και ως ένα άλλο σημείο της τεχνικής και της τεχνολογίας η πολιτική παίζει καθοριστικότατο ρόλο στην διαμόρφωση των γεγονότων και στην διαμόρφωση και την επιλογή των στρατηγικών των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις – ΓΕΡΜΑΝΙΑ/ ΓΑΛΛΙΑ- με αυτή την πολιτική –θύτες και ταυτόχρονα θύματα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου- προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο και να προσαρμόσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο και μοντέλο στο «Αμερικανισμό»- ως η αναγκαία στρατηγική επιλογή της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του κεφαλαίου.
Με αλλά λόγια θυσιάζουν ως ένα σημείο τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις στο βωμό των στρατηγικών επιλογών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Και αυτό φάνηκε και κρίθηκε επί των πλείστον στην δεκαετία του 90’ στην περιοχή των ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ. Ένα γεγονός που δείχνει την βαρύτητα, την ιστορικότητα αλλά ταυτόχρονα την ιστορική αδυναμία αυτής της περιοχής να παίξει αυτόνομο και ανεξάρτητο ρόλο στην ιστορία της Ευρώπης. Το έπαιξε με αντιφάσεις αλλά και σημαντική επιτυχία για 42 χρόνια(1947- 1989) και το πλήρωσε και το πληρώνει ακριβά ακόμη και σήμερα.
Τα ΒΑΛΚΑΝΙΑ την δεκαετία του 90’ έγιναν το έδαφος για τον οξυμένο κι αιματηρό ανταγωνισμό μεταξύ των μικρομέγαλων εθνικισμών των πρώην γραφειοκρατιών που στόχευαν στο να γίνουν «εθνικές» αστικές τάξεις - «σημαδεύοντας» το χώρο τους και μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των ΗΠΑ και Γερμανίας.
Ένας συνδυασμός αιματηρών ανταγωνισμών και αντιθέσεων που κατέληξε στην αυτοκρατορική στρατιωτική δράση ΗΠΑ και ΕΕ ενάντια στο λαό της Γιουγκοσλαβίας. Ένας στόχος που δεν ήταν καθόλου τυχαίος: Η ενιαία Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία επιλέγηκε ως στόχο γιατί αρνήθηκε άνευ όρων να υποταχτεί στην παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία του κεφαλαίου.
Επιλέχτηκε ως στόχος γιατί με αυτό τον τρόπο κτυπήθηκε δραστικά η κοινωνική ιδιοκτησία και αυτοδιαχειρισμένο σοσιαλιστικό σύστημα της- είναι γνωστό πως στην Ενιαία Ομοσπονδιακή σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία τα εργοστάσια νομικά ανήκανε στους ίδιους τους εργάτες- παρόλο που το παραγόμενο πλούτο τον καρπώνονταν σε σημαντικό βαθμό η γραφειοκρατία της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι ίδιοι οι εργάτες να νιώθουν ως δικές τους τις επιχειρήσεις σε ένα μεγάλο βαθμό- παρόλο που υπήρχε μια εσωτερική οικονομική ανισομέρεια ανάμεσα στο πλούσιο βιομηχανικό βορρά και τον φτωχό νότο-αποτέλεσμα της έλλειψης ενός κεντρικού οικονομικού πλάνου. Για την ακρίβεια υπήρχε κεντρικό πλάνο που όμως στήριζε και αναπαρήγαγε αυτό τον οικονομικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις αυτοδιαχειριζόμενες οικονομικές οντότητες- επιχειρήσεις και τις ομοσπονδιακές δημοκρατίες. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε η γιουγκοσλαβική γραφειοκρατία να καταπολεμήσει την χαμηλή οικονομική αναπτυξιακή πνοή που απορρέει από το συγκεντρωτικό/ γραφειοκρατικό σταλινικό μοντέλο. Η οικονομική ανισομέρεια ήταν το οικονομικό αίτιο που έθρεψε τους μικρομέγαλους εθνικισμούς των ομοσπονδιακών δημοκρατιών μόλις χάθηκε ο κεντρικός έλεγχος της Ενιαίας Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας.
Επιλέγει τέλος ως στόχος γιατί ήταν μια αντιφατική μικρογραφία του μοναδικού δρόμου που υπάρχει για να παίξουν τα Βαλκάνια ξεκάθαρο ιστορικό ρόλο, δηλαδή ο δρόμος των Βαλκανικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.
Αντίθετα ύστερα από τον εμφύλιο και την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας οι λαοί των Βαλκανίων έχουν «πέσει» στην φιλοσοφική κατηγορία των «μη-ιστορικών λαών». Και σε αυτό το σημείο έχει χυθεί πολύ μελάνι μόνο που τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν αυτή την απλή πραγματικότητα. Οι λαοί που δεν μπορούν να οικοδομήσουν ισχυρά κράτη δεν μπορούν να παίξουν για μακρόν ένα πολιτικό ιστορικό ρόλο. Και ισχυρά κράτη σημαίνει μια οργανική κοινότητα που η εξουσία η ισχύ και ο πλούτος θα μοιράζεται - όσο τον δυνατόν πιο εξισωτικά- έστω για ένα σχετικά μακρό χρονικό διάστημα με στόχο την παγίωση συγκεκριμένων εθνικών- κοινωνικών –οικονομικών –πολιτικών συσχετισμών δύναμης. Ας δούμε π.χ τον ρόλο των ΗΠΑ στην εποχή του «νιου ντιλ» , της Σοβιετικής Ένωσης ή το ρόλο του Ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας.
Το κατακερματισμένο κουβάρι των Βαλκανίων μόνο μέσα από την ομοσπονδιακή συγκρότηση της δύναται να παίξει ένα ιστορικό ρόλο- ένα ρόλο που θα ανησυχεί τους φίλους και θα φοβίζει τους εχθρούς. Και αν αυτή η ομοσπονδιακή συγκρότηση αποκτήσει χαρακτηριστικά μιας αποκεντρωμένης σοσιαλιστικής αυτοδιαχειριζόμενης δημοκρατίας ακόμη καλύτερα. Μόνο που αυτό η προοπτική της ομοσπονδιακής συγκρότησης, όσο και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού απέχει κατά πολύ από την σημερινή πραγματικότητα.
Η ιστορικότητα των νέων βαρβάρων….
Αντίθετα παρατηρείται μια αύξηση της πολιτικής βαρύτητας της Λατινικής νότιας Αμερικής που οικοδομεί ένα δικό της ανεξάρτητο δρόμο από τα ιμπεριαλιστικά και αυτοκρατορικά κελεύσματα των ΗΠΑ. Είναι γνωστός σε όλους ο ρόλος της Βενεζουέλας και της Κούβας, όπως και το μοντέλο που επιλέγουν να το εμφανίσουν. Ένα μοντέλο υβρίδιο σοσιαλισμού και καπιταλισμού που καταφέρνει να βγάζει στο προσκήνιο τους καταπιεσμένους και την λαϊκή δυναμική. Και το αξιοπερίεργο είναι πως αυτό γίνεται ακριβώς δίπλα στις ΗΠΑ που δείχνουν να μην έχουν εφεδρείες για να επηρεάσουν καθοριστικά τα πράγματα. Αποτέλεσμα και αυτό της αντίφασης των ιμπεριαλιστικών χαρακτηριστικών που υποχωρούν και των καπιταλιστικών αυτοκρατορικών χαρακτηριστικών που τείνουν να ηγεμονεύσουν. Αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά που δεν οικοδομούν ένα οργανικό – συγκεντρωτικό κέντρο αλλά μια πολιπολικότητα αυτοκρατορικών δυνάμεων και ηγεσιών που στηρίζονται αλλά και υποσκάπτονται ριζικά και βιοπολιτικά από την παγκόσμια σύγκρουση του διαρκούς μετακινούμενου κεφαλαίου και εμπορεύματος και της αντίστοιχης -και σε ανοικτή σύγκρουση με το κεφάλαιο- ζωντανής εργασίας /διανοητικής ικανότητας και των σωμάτων της.
Μια σύγκρουση που υποσκάπτει τα όρια των ιμπεριαλιστικών συνόρων, παράγωντας τους νέους βαρβάρους που θα καταλύσουν την νέα «ρωμαϊκή» αυτοκρατορία του κεφαλαίου.
Ένας πολυεπίπεδος αγώνας που δεν μπορεί να έχει μια πάγια κεντρικότητα στις αντιθέσεις. Μόνο σε μια τελευταία ανάλυση οι πολυάριθμοι αγώνες για εθνική – πολιτιστική- πολιτική και οικονομική αυτοσυνειδησία εκατομμυρίων βιοπολιτικών σωμάτων αποκτάει ταξικό χαρακτήρα. Και αυτό είναι μια- εκ των γεγονότων- πραγματικότητα που αδυνατεί να την διαχειριστεί η παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά.
Επίσης ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσεχθεί είναι πως δεν τελειώνουμε
με τα εθνικά κράτη – χάνουν ίσως κάποια από την σημασία και την κεντρικότητα τους - αλλά δεν αποδομούν πλήρως τις λειτουργίες τους.
Απεναντίας πολλές από τις κοινωνικές λειτουργίες συνεχίζεται να παράγονται σε εθνικό επίπεδο και όχι σε διεθνικό και παγκόσμιο. Και αυτό θα το συναντήσουμε μέσα από ποικίλους δρόμους έως και την παραγωγή της ολοκληρωτικά παγκοσμιοποιημένης απελευθερωμένης κοινότητας. Δηλαδή έως την φάση του ώριμου και ολοκληρωμένου κομμουνισμού.
Κατά συνέπεια το ζήτημα του κράτους και εξουσίας είναι και θα ναι ένα θέμα που θα «καίει» και θα καθορίσει τις νέες επαναστατικές απόπειρες . Ένας «σχετικά» ασφαλής δρόμος για να αντιμετωπιστεί αυτό το μεγάλο πρόβλημα είναι η εμμονή σε πολιτικές που ο πλούτος , η εξουσία και η ισχύ θα μοιράζονται σε όλα τα σώματα της ζωντανής εργασίας εντός βιοπολιτικών κοινοτήτων που δεν θα παράγουν υπηκόους και πολίτες αλλά χειραφετημένες ατομικότητες. Δηλαδή να δοκιμαστεί στην πράξη και ανοικτά μια διαφορετικού τύπου σχέση ατομικού και συλλογικού.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
http://polep.blogspot.com/
Κατ' αρχήν σημειώνω πως και στην δική σου σκέψη δεν έχει λήξει ο ρόλος του έθνους κράτους, όπως υποστηρίζουν οι περισσότερες τρστσκιστικές ή, μάλλον, τροτσκογεννείς/με αναφορά στον Τρότσκι οργανώσεις. Θα έλεγα μάλιστα ότι στον βαθμό που ριζοσπαστικοποιούνται συνειδήσεις θα αυξάνεται και ο ρόλος των εθνικών κρατών, καθώς είναι φανερό ότι σε τέτοιο επίπεδο πρέπει να περιμένουμε εξελίξεις (εκτός και προκύψει μεγάλος πόλεμος, οπότε ίσως έχουμε διαφορετική εξέλιξη, ίσως πάλι όχι...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερο, σημειώνω στην περίπτωση της Βενεζουέλας μία συμφωνία και μία διαφωνία. Το σύστημα στη Βενεζουέλα παραμένει καπιταλιστικό, με ορισμένες αποφάσεςι που έχουν ατνιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Σε σχέση με τη Βενεζουέλα το ΚΚΕ εξ αρχής στήριζε τις κινήσεις εκεί, αλλά πάλι εξ αρχής ήταν κριτικό έναντί των διεργασιών και δεν το υποστήριξε με παράλογο ενθουσιασμό. Είδε τις δυνατότητες που ανοίγονται, αλλά το σύστημα εκεί δεν είναι υβριδικό. Καπιταλισμό έχουν ακόμα. Αργά ή γρήγορα όμως θα αναγκαστούν ή να προχωρήσουν ή να γυρίσουν πολύ πίσω. Νομίζω ότι υποτιμάς τις δυνατότητες των ΗΠΑ που πολιτική μπορεί να μην έχουν μεγάλη επιρροή -όμως, αυτό φαίνεται να σπάει, σε αυτή τη φάση (δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται να διακοπή αυτή η πρόσκαιρη, ελπίζω, ανάπτυξη της επιρροής της)- έχουν όμως του στρατιωτικούς μηχανισμούς που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά. Μην ξεχνάμε ότι ο στρατός στην χώρα αυτή δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενο ενώ ήταν διάχυτη η διαπίστωση από την επίσκεψη του εκπροσώπου του ΚΚΒ στην Ελλάδα ότι και η λαϊκή αυτοάμυνα δεν είναι ιδιαίτερα προσεγμένη.