«ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΞΕ ΓΕΛΑΣΕ»
Και ξάφνου με την «ανεξαρτητοποίηση» του Κόσοβου τα Βαλκάνια ξαναπήραν φωτιά. Μια «ανεξαρτητοποίηση» που μεθοδεύτηκε απο τις ΗΠΑ και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης. Μια «ανεξαρτητοποίηση» που δεν είναι παρά η νομιμοποίηση ενός ακόμη ΕυρωΝατοικού προτεκτοράτου στα Βαλκάνια σε συνεργασία με τον Αλβανικό εθνικισμό και την μαφία των ναρκωτικών, των όπλων και της «λευκής σαρκός» που διοικεί το Κόσοβο. Στο βάθος βέβαια φαίνεται η προοπτική της ενοποίησης της φυσικής Αλβανίας που περιλαμβάνει κι άλλες της Σερβίας, της «FYROM», ακόμη και της Ελλάδας(Τσαμουριάς).
Ένα γεγονός που μπορεί να «μεταναστεύσει» και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ας δούμε π.χ το αυτονομιστικό κίνημα της Σκοτίας, το κίνημα των Βάσκων στην Ισπανία- για αυτό το λόγο η τελευταία δεν αναγνώρισε το Κόσοβο- το κίνημα της Σαρδηνίας στην Γαλλία ή το αυτονομιστικό κίνημα των Φλαμανδών στο Βέλγιο. Μια τάση εδαφικού κατακερματισμού που αντιφατικά συνυπάρχει με την τάση της οικονομικής ομογενοποίησης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Όλα άρχισαν την δεκαετία του 1990 ύστερα από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την διάλυση της «Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας» του Τίτο που ήταν μια γραφειοκρατικοποιημένη μικρογραφία του παλαιού σοσιαλιστικού οράματος της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Του μόνου πολιτικά ρεαλιστικού οράματος που δυνητικά μετατρέπει την βαλκανική χερσόνησο από πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης σε μια ιστορικό- πολιτική ανεξάρτητη οντότητα που παίζει αυτόνομο ρόλο στην διεθνή πολιτική σκηνή, π.χ η Γιουγκοσλαβία του Τίτο με το κίνημα των Αδέσμευτων.
Οι πρωτομάστορες της κατεδάφισης και της διάλυσης της «Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας» σε όλο τον κόσμο γνωστοί: Οι Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που είτε σε συνεργασία, είτε σε αντιπαράθεση ενίσχυσαν τους τοπικούς βαλκανικούς εθνικισμούς που εξέφραζαν τα συμφέροντα των τοπικών Βαλκανικών γραφειοκρατών και λούμπεν αστικών τάξεων που επιχειρούσαν με τα όπλα και την εθνοκάθαρση να «σημαδέψουν» τις περιοχές τους με στόχο την δημιουργία εθνικά «καθαρών» περιοχών. Που όμως εξαιτίας της οικονομικής και πολιτικής αδυναμίας τους μπορούν να υπάρξουν μόνο ως «πρακτορεία» των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας…κτλ.
Ειδικότερα με την βάρβαρη επίθεση ενάντια στην Γιουγκοσλαβία, το συνασπισμένο αυτοκρατορικό- ιμπεριαλιστικό μπλοκ επεδίωξε και πέτυχε την βίαιη και σε κατώτερη θέση ενσωμάτωση της στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Καθώς και την βίαιη διάλυση του γραφειοκρατικοποιημένου-μεν- αλλά υπαρκτού εκείνη την εποχή τομέα της αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνικής οικονομίας της Γιουγκοσλαβίας.
Το ελληνικό κεφάλαιο βγήκε απείρως κερδισμένο από την πολυδιάσπαση των Βαλκανίων με την οικονομική επεκτατική του πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό πως στην «FYROM» το ελληνικό κεφάλαιο παίζει καθοριστικό οικονομικό ρόλο -με εκατοντάδες επιχειρήσεις- την ίδια στιγμή που στο όνομα της «Μακεδονίας» σφάζονται παλικάρια. Επαναφέροντας έριδες που σε μια πιο σοβαρή ιστορική βάση έχουν τις ρίζες τους στην διαμάχη των εθνικισμών στις αρχές του 20ου αιώνα και την τραγελαφική του πλευρά, στην αρχαία Μακεδονία!!
Το πρόβλημα με το «μακεδονικό» στην βάση του δεν είναι το όνομα της διπλανής χώρας, όπως αυτή και αν ονομάζεται. Εξάλλου στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού για δεκαετίες δεν υπήρξε φανερό πρόβλημα με την «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Μακεδονίας» εντός της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Το πρόβλημα και η επίμονη τα Ελλάδας να ονοματίσει όπως αυτή θέλει την «FYROM» αναδείχτηκε με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την έκρηξη των βαλκανικών εθνικισμών.
Αν αφηνόταν μόνοι τους οι δύο λαοί πιθανόν και να έβρισκαν μια λύση που θα σεβόταν την εθνική και πολιτιστική ευαισθησία του καθενός που και στο παρελθόν κινήθηκαν και ζήσανε μαζί, εντός της εθνικά υβριδικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το πρόβλημα επομένως βρίσκεται στο γεγονός πως τα πολιτικά γεγονότα διαμεσολαβούνται από τα συμφέροντα των ντόπιων εθνικισμών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ , της Ρωσίας που στοχεύουν ο καθένας από την πλευρά του στην ανάδειξη και την ισχυροποίηση των οικονομικών- πολιτικών και γεωπολιτικών συμφερόντων τους. Και όχι από τα συμφέροντα των λαών της περιοχής ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και του εθνικισμού.
Και από αυτό το σημείο ξεκινάει η στάση μιας αριστεράς που σέβεται την διεθνιστική φύση και θέση της. Αφετηριακή αρχή μιας διεθνιστικής αριστερής αντίληψης είναι η συναδέλφωση των λαών και των καταπιεσμένων τάξεων ενάντια στα εθνικά και παγκόσμια αφεντικά. Αυτό δεν μηδενίζει τις εθνικές ευαισθησίες των συγκεκριμένων εθνικών υποκείμενων. Μόνο που αυτές δεν τις αντιμετωπίζει απο την οικονομική, πολιτιστική και ψυχολογική διάσταση τους αλλά από μια ρεαλιστική πολιτική αντίληψη που εξυπηρετεί την προοπτική του επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Κατά συνέπεια στο βαθμό που ενα εθνικό κίνημα έρχεσαι σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό είναι αναγκαία μια κριτική πολιτική στήριξη απο τις δυνάμεις της κοινωνικής απελευθέρωσης, π.χ οι Παλαιστίνιοι. Αντίθετα εθνικά κινήματα που κατακερματίζουν ενιαίους κρατικούς χώρους, προχωράνε σε εθνοκαθάρσεις–όπως στα Βαλκάνια- εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών πρέπει να αντιμετωπίσουν την εχθρότητα των διεθνιστών.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπερασπίζεται τα δημοκρατικά δικαιώματα έκφρασης των μειονοτήτων που σε διαφορετική περίπτωση γίνονται εργαλεία στα χέρια αλλότριων δυνάμεων. Μόνο μια πλέρια δημοκρατία στο τρόπο που εκφράζονται οι μειονότητες τις αποκόβει από τον εθνικισμό και τον σωβινισμό και τις οδηγεί να συναντηθούν στο ταξικό πεδίο με την πλειοψηφία των καταπιεσμένων εντός των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών.
Η διεθνιστική προοπτική τέλος περνάει μέσα από την ανάδειξη και ηγεμόνευση του ταξικού απέναντι στο εθνικό. Το ερώτημα στην παρούσα φάση για την ελληνική αριστερά δεν είναι να προτείνει μια λιγότερο εθνικιστική γραμμή ή να αναδείξει ένα διαταξικό κοσμοπολιτισμό αλλά να αναζητήσει τους όρους συνάντησης και κοινής δράσης των Βαλκανίων καταπιεσμένων και προλεταρίων. Και αυτό δεν αποτελεί μια αφηρημένη καθολικότητα αλλά αποκτάει συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης.
Τι εννοώ; Στην «FYROM» υπάρχουν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις με εργαζόμενους που πληρώνονται με μισθούς πείνας. Ένα γεγονός που πιέζει την άξια της εργατικής δύναμης προς τα κάτω σε όλη την Βαλκανική χερσόνησο. Το ερώτημα επομένως είναι να ενισχυθεί η κοινή δράση των Βαλκανίων εργατών σε μια κατεύθυνση να αυξηθούν τα μεροκάματα.
Δηλαδή να επιδιωχθεί μέσα από συγκεκριμένες δομές και δράσεις η δημιουργία χώρων, τόπων και πεδίων Βαλκανικής εργατικής ενότητας και δράσης. Π.χ η δημιουργία μιας ενιαίας εργατικής Βαλκανικής ομοσπονδίας επικοινωνιών, ενέργειας και κλωστοϋφαντουργίας στο βαθμό που μια σειρά από ελληνικές εταιρίες επικοινωνιών, ενέργειας και κλωστοϋφαντουργίας έχουν επενδύσει στα Βαλκάνια.
Δύσκολο; Δυσκολότατο, εάν πάρουμε υπόψιν την χαμηλή ταξική αυτοπεποίθηση των εργατών στα Βαλκάνια που περιπλέκετε και από την κυριαρχία του εθνικιστικού πάνω στο ταξικό. Μόνο που είναι στο χέρι μιας νέας διεθνιστικής αριστεράς να αντιστρέψει το κλίμα και να οικοδομήσει πολιτικούς δεσμούς με τους βαλκάνιους προλετάριους εάν επιθυμεί στο 21ο αιώνα να καθορίσει αυτή τις ιστορικές εξελίξεις.
Σε κάθε περίπτωση τώρα που στα Βαλκάνια τα «χαρτιά» ξαναμοιράζονται, ας κρατήσουμε- με οποιοδήποτε τίμημα - άσβηστη την φλόγα του εργατικού διεθνισμού και της Βαλκανικής ενότητας.
Όλα άρχισαν την δεκαετία του 1990 ύστερα από την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την διάλυση της «Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας» του Τίτο που ήταν μια γραφειοκρατικοποιημένη μικρογραφία του παλαιού σοσιαλιστικού οράματος της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Του μόνου πολιτικά ρεαλιστικού οράματος που δυνητικά μετατρέπει την βαλκανική χερσόνησο από πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης σε μια ιστορικό- πολιτική ανεξάρτητη οντότητα που παίζει αυτόνομο ρόλο στην διεθνή πολιτική σκηνή, π.χ η Γιουγκοσλαβία του Τίτο με το κίνημα των Αδέσμευτων.
Οι πρωτομάστορες της κατεδάφισης και της διάλυσης της «Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας» σε όλο τον κόσμο γνωστοί: Οι Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που είτε σε συνεργασία, είτε σε αντιπαράθεση ενίσχυσαν τους τοπικούς βαλκανικούς εθνικισμούς που εξέφραζαν τα συμφέροντα των τοπικών Βαλκανικών γραφειοκρατών και λούμπεν αστικών τάξεων που επιχειρούσαν με τα όπλα και την εθνοκάθαρση να «σημαδέψουν» τις περιοχές τους με στόχο την δημιουργία εθνικά «καθαρών» περιοχών. Που όμως εξαιτίας της οικονομικής και πολιτικής αδυναμίας τους μπορούν να υπάρξουν μόνο ως «πρακτορεία» των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας…κτλ.
Ειδικότερα με την βάρβαρη επίθεση ενάντια στην Γιουγκοσλαβία, το συνασπισμένο αυτοκρατορικό- ιμπεριαλιστικό μπλοκ επεδίωξε και πέτυχε την βίαιη και σε κατώτερη θέση ενσωμάτωση της στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Καθώς και την βίαιη διάλυση του γραφειοκρατικοποιημένου-μεν- αλλά υπαρκτού εκείνη την εποχή τομέα της αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνικής οικονομίας της Γιουγκοσλαβίας.
Το ελληνικό κεφάλαιο βγήκε απείρως κερδισμένο από την πολυδιάσπαση των Βαλκανίων με την οικονομική επεκτατική του πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό πως στην «FYROM» το ελληνικό κεφάλαιο παίζει καθοριστικό οικονομικό ρόλο -με εκατοντάδες επιχειρήσεις- την ίδια στιγμή που στο όνομα της «Μακεδονίας» σφάζονται παλικάρια. Επαναφέροντας έριδες που σε μια πιο σοβαρή ιστορική βάση έχουν τις ρίζες τους στην διαμάχη των εθνικισμών στις αρχές του 20ου αιώνα και την τραγελαφική του πλευρά, στην αρχαία Μακεδονία!!
Το πρόβλημα με το «μακεδονικό» στην βάση του δεν είναι το όνομα της διπλανής χώρας, όπως αυτή και αν ονομάζεται. Εξάλλου στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού για δεκαετίες δεν υπήρξε φανερό πρόβλημα με την «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Μακεδονίας» εντός της Ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Το πρόβλημα και η επίμονη τα Ελλάδας να ονοματίσει όπως αυτή θέλει την «FYROM» αναδείχτηκε με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την έκρηξη των βαλκανικών εθνικισμών.
Αν αφηνόταν μόνοι τους οι δύο λαοί πιθανόν και να έβρισκαν μια λύση που θα σεβόταν την εθνική και πολιτιστική ευαισθησία του καθενός που και στο παρελθόν κινήθηκαν και ζήσανε μαζί, εντός της εθνικά υβριδικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το πρόβλημα επομένως βρίσκεται στο γεγονός πως τα πολιτικά γεγονότα διαμεσολαβούνται από τα συμφέροντα των ντόπιων εθνικισμών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ , της Ρωσίας που στοχεύουν ο καθένας από την πλευρά του στην ανάδειξη και την ισχυροποίηση των οικονομικών- πολιτικών και γεωπολιτικών συμφερόντων τους. Και όχι από τα συμφέροντα των λαών της περιοχής ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και του εθνικισμού.
Και από αυτό το σημείο ξεκινάει η στάση μιας αριστεράς που σέβεται την διεθνιστική φύση και θέση της. Αφετηριακή αρχή μιας διεθνιστικής αριστερής αντίληψης είναι η συναδέλφωση των λαών και των καταπιεσμένων τάξεων ενάντια στα εθνικά και παγκόσμια αφεντικά. Αυτό δεν μηδενίζει τις εθνικές ευαισθησίες των συγκεκριμένων εθνικών υποκείμενων. Μόνο που αυτές δεν τις αντιμετωπίζει απο την οικονομική, πολιτιστική και ψυχολογική διάσταση τους αλλά από μια ρεαλιστική πολιτική αντίληψη που εξυπηρετεί την προοπτική του επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Κατά συνέπεια στο βαθμό που ενα εθνικό κίνημα έρχεσαι σε σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό είναι αναγκαία μια κριτική πολιτική στήριξη απο τις δυνάμεις της κοινωνικής απελευθέρωσης, π.χ οι Παλαιστίνιοι. Αντίθετα εθνικά κινήματα που κατακερματίζουν ενιαίους κρατικούς χώρους, προχωράνε σε εθνοκαθάρσεις–όπως στα Βαλκάνια- εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών πρέπει να αντιμετωπίσουν την εχθρότητα των διεθνιστών.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπερασπίζεται τα δημοκρατικά δικαιώματα έκφρασης των μειονοτήτων που σε διαφορετική περίπτωση γίνονται εργαλεία στα χέρια αλλότριων δυνάμεων. Μόνο μια πλέρια δημοκρατία στο τρόπο που εκφράζονται οι μειονότητες τις αποκόβει από τον εθνικισμό και τον σωβινισμό και τις οδηγεί να συναντηθούν στο ταξικό πεδίο με την πλειοψηφία των καταπιεσμένων εντός των εθνικών κοινωνικών σχηματισμών.
Η διεθνιστική προοπτική τέλος περνάει μέσα από την ανάδειξη και ηγεμόνευση του ταξικού απέναντι στο εθνικό. Το ερώτημα στην παρούσα φάση για την ελληνική αριστερά δεν είναι να προτείνει μια λιγότερο εθνικιστική γραμμή ή να αναδείξει ένα διαταξικό κοσμοπολιτισμό αλλά να αναζητήσει τους όρους συνάντησης και κοινής δράσης των Βαλκανίων καταπιεσμένων και προλεταρίων. Και αυτό δεν αποτελεί μια αφηρημένη καθολικότητα αλλά αποκτάει συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης.
Τι εννοώ; Στην «FYROM» υπάρχουν εκατοντάδες ελληνικές επιχειρήσεις με εργαζόμενους που πληρώνονται με μισθούς πείνας. Ένα γεγονός που πιέζει την άξια της εργατικής δύναμης προς τα κάτω σε όλη την Βαλκανική χερσόνησο. Το ερώτημα επομένως είναι να ενισχυθεί η κοινή δράση των Βαλκανίων εργατών σε μια κατεύθυνση να αυξηθούν τα μεροκάματα.
Δηλαδή να επιδιωχθεί μέσα από συγκεκριμένες δομές και δράσεις η δημιουργία χώρων, τόπων και πεδίων Βαλκανικής εργατικής ενότητας και δράσης. Π.χ η δημιουργία μιας ενιαίας εργατικής Βαλκανικής ομοσπονδίας επικοινωνιών, ενέργειας και κλωστοϋφαντουργίας στο βαθμό που μια σειρά από ελληνικές εταιρίες επικοινωνιών, ενέργειας και κλωστοϋφαντουργίας έχουν επενδύσει στα Βαλκάνια.
Δύσκολο; Δυσκολότατο, εάν πάρουμε υπόψιν την χαμηλή ταξική αυτοπεποίθηση των εργατών στα Βαλκάνια που περιπλέκετε και από την κυριαρχία του εθνικιστικού πάνω στο ταξικό. Μόνο που είναι στο χέρι μιας νέας διεθνιστικής αριστεράς να αντιστρέψει το κλίμα και να οικοδομήσει πολιτικούς δεσμούς με τους βαλκάνιους προλετάριους εάν επιθυμεί στο 21ο αιώνα να καθορίσει αυτή τις ιστορικές εξελίξεις.
Σε κάθε περίπτωση τώρα που στα Βαλκάνια τα «χαρτιά» ξαναμοιράζονται, ας κρατήσουμε- με οποιοδήποτε τίμημα - άσβηστη την φλόγα του εργατικού διεθνισμού και της Βαλκανικής ενότητας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου