ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Υπάρχουν στιγμές που η ιστορία μας κρίνει μπροστά στο αμείλικτο δικαστήριο της. Μας κρίνει για αυτά που πράξαμε και πιο πολύ για αυτά που δεν πράξαμε για το ζήτημα της ελευθερίας , της ισότητας και της δικαιοσύνης. Για το διακύβευμα της κοινωνικής– οικονομικής – πολιτικής χειραφέτησης των καταπιεσμένων.

Υπάρχουν και άλλες στιγμές- που συχνά κινούνται παράλληλα με τις πρώτες- που τα βιοπολιτικά σώματα φτιάχνουν την ιστορία τους αρνούμενα την βιοεξουσία του εμπορευματικού ολοκληρωτισμού. Παίζοντας κορόνα γράμματα την προσωπική τους ελευθερία, αξιοπρέπεια και ακεραιότητα με στόχο την οικοδόμηση συλλογικών τόπων, συμπάντων και μύθων που σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές οδηγούν σε επαναστατικές κρίσεις.

Και αυτό το πράττουν, όχι γιατί επιθυμούν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη αλλά γιατί κατανοούν πως δύναται- κάτω από προϋποθέσεις- να ζήσουμε δίχως χαλίφηδες και ευνούχους, δίχως αφεντικά και δούλους.

Γιατί μόνο έτσι η ύπαρξη δικαιώνεται και η αξιοπρέπεια τους αποκτάει διαφορετικό νόημα σε ένα κόσμο δίχως ψυχή και δίχως καρδιά. Σε ένα κόσμο που ο ολοκληρωτισμός του εμπορεύματος και η δικτατορία της οικονομίας κυριαρχεί πάνω στις άλλες σφαίρες της κοινωνικής ζωής .

Σε ένα κόσμο που συχνά φαίνεται να έχει ξεχάσει πως μπορεί να πάει κι αλλιώς , πως μπορεί να δομήσει το νέο , να ερωτευτεί και να χαρεί το αναπάντεχο και το απρόβλεπτο.

Σε ένα τέτοιο κόσμο η εξεγερμένη ύπαρξη δεν μπορεί παρά να θέσει την σάρκα της στην διάθεση της ιστορίας και ας «έχει τις συνέπειες του νόμου», αντιμετωπίζοντας με αυταπάρνηση το θηρίο. Αυτό την δίνει νόημα, την κάνει πιο χαρούμενη και παθιασμένη, πιο άμεση και δεικτική, πιο επικοινωνιακή και πλούσια σε συναισθήματα , ιδέες και οράματα. Την κάνει επικίνδυνη για τις εξουσίες και τα συμφέροντα. Για αυτό είναι συνηθισμένο να μπαίνει στο στόχο των δυνατών.

Σήμερα όμως υπάρχουν οι δυνατότητες να συναντηθούν οι εξεγερμένες και ανυπότακτες επιθυμίες -επιθυμίες ως η συνιστάμενη της σχέσης σώματος και νου- και όχι απλώς οι έλλογες ή μη βουλήσεις. Σήμερα 40 χρόνια από το Μάη – δηλαδή 40 χρόνια από την παγκόσμια επαναστατική κρίση που εμπλούτισε τα ιδανικά της οικονομικής και της πολιτικής χειραφέτησης με τα ιδανικά της καθολικής ελευθερίας - ξαναδημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την μεγάλη ανατροπή.

Οι ισχυροί, οι προύχοντες τα τσιράκια τους ότι και να πράξουν, όσους χώρους , τόπους και ελευθερίες απαλλοτριώσουν, όσο κρατική και παρακρατική βία και εάν χρησιμοποιήσουν δεν πρόκειται να υποτάξουν το δούλο που σηκώνει κεφάλι και αρνείται να αναγνωριστεί μέσα από τον αφέντη.

Την στιγμή που σπάει αυτή η διαλεκτική ο δούλος ήδη είναι ελεύθερος και ο αφέντης έχει χάσει ιστορικά το παιχνίδι. Έχει καταδικαστεί από το δικαστήριο της ιστορίας με αποτέλεσμα να έχει χάσει την οντολογική δύναμη να καθορίζει τις εξελίξεις. Όσο περισσότερο βία χρησιμοποιήσει τόσο περισσότερο βιοεξουσιαστικά ανίσχυρος είναι να διαμορφώσει το πλέγμα της υποταγής με όρους θετικής κυριαρχίας.

Για αυτό άλλωστε και μια κατά μέτωπο επίθεση στο κεφάλαιο και στα στρατεύματα του μάλλον άσκοπο αίμα προσφέρει στο βωμό της καπιταλιστικής σχιζομηχανής. Μια εκ νέου αναδιατύπωση της ανατρεπτικής γραμμής ίσως να ήταν αναγκαίο και επιθυμητό να προβλέπει ριζωματικές διαδικασίες που θα σπάνε την καθολική υπαγωγή της ανθρώπινης ζωής και της φύσης στο κεφάλαιο.

Μια τέτοιου τύπου στρατηγική- τακτική είναι η διάνοιξη γραμμών φυγής, δηλαδή το να μεταφέρουμε την σύγκρουση με το κεφάλαιο στα επίπεδα που θα το «τρελάνει» και θα αποδυναμώσει Χρησιμοποιώντας τα διάκενα που δημιουργεί η αντιφατική κοινωνική εξέλιξη και συγκρότηση. Χρησιμοποιώντας την δύναμη να παράγουμε, να δημιουργούμε και να οραματιζόμαστε. Να «… μάθουμε να διακρίνουμε αυτό που μέσα στην κόλαση δεν είναι κόλαση, και να του αφιερώσουμε αγάπη και χρόνο», όπως έγραφε και ο Καλβίνος.

Εάν το κεφάλαιο εξουσιάζεται από το ένστικτο του θανάτου οι επαναστατημένες μάζες θα πρέπει να σαγηνεύονται από το ένστικτο του έρωτα για να νικήσουν. Αυτή η αντίληψη μας πάει πολύ μακριά από τον πουριτανισμό και τον κομφορμισμό της παλαιάς σταλινικής και μετασταλινικής αριστεράς.

Ο παλαιός κόσμος καταρρέει με γοργούς ρυθμούς. Καταρρέουν μαζί του όσοι παραμένουν αφοσιωμένοι στις χειρότερες νοσταλγίες του παρελθόντος. Επάνω στο χάος των καταργημένων αξιών βασιλεύει μόνο ο μηδενισμός του εμπορεύματος, ο κυνισμός του χρήματος που αφανίζει τις συνειδήσεις δίχως να μπορεί να τις ενσωματώνει σε μια θετική κατεύθυνση. Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να ερευνήσουμε και να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο επάνω στα ερείπια που αφήνει ο κυνισμός και ο μηδενισμός του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού.

Ο «χειμώνας» περνάει σιγά, σιγά και μια λαμπρή άνοιξη έρχεται γεμάτη έρωτα, χαρά και εξέγερση και θα είμαστε εκεί στο πανηγύρι της ανατροπής μαζί με αυτούς που «οπλίζουν» την αξιοπρέπεια και την επιθυμία τους για να αντισταθούν. Που δεν διαφέρει και πολύ από το να είναι παραγωγικοί σε ιδέες , συναισθήματα, σχέσεις και νοήματα. Παραγωγικοί όχι στο όνομα της παραγωγής και της κερδοφορίας , παραγωγικοί στο όνομα των επιθυμιών, των αναγκών, στο όνομα των δικαιωμάτων , στο όνομα μιας ισόρροπης ανάπτυξης του «οργανικού και ανόργανου σώματος» της φύσης. Στο όνομα μιας αρμονικής μεταχείρισης των πόρων που προσφέρει η φύση. Στο όνομα της χαριστικότητας που έρχεται σε ανοικτή σύγκρουση με την ανταλλακτική αξία Στο όνομα μιας κοινωνίας που αξία δεν θα είναι εργασία αλλά η δημιουργικότητα και πλούτος η επινοητικότητα. Στο όνομα μιας κοινωνίας όπου η ελευθερία του ενός δεν θα σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, αλλά αντίθετα η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση για την ελευθέρια όλων, για την καθολική ελευθερία του ανθρώπινου γένους.

Αλήθεια θα σταθούμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε την απεραντοσύνη των σκοπών μας ή θα δειλιάσουμε; Η απάντηση σε κάθε περίπτωση δεν είναι εύκολη. Ας χαρούμε τις στιγμές που έρχονται, γιατί όσο περισσότερο τις χαρούμε τόσο πιο ωραία πράγματα θα δημιουργήσουμε, όσο τις φοβηθούμε τόσο πιο στενά όρια θα βάλουμε στην συνάντηση μας με την απεραντοσύνη των σκοπών και των οραμάτων μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ