ΜΑΗΣ ’68 - ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Τι νόημα έχει άραγε μια συζήτηση για το μακρινό επαναστατημένο ’68 σε μια κοινωνία που 1.200.000 εργαζόμενοι δουλεύουν κάτω από τον κατώτερο μισθό της συλλογικής σύμβασης εργασίας , ανασφάλιστοι , παράνομοι , σε άθλιες συνθήκες εργασίας, όπως οι «δούλοι» της Μανωλάδας ή και γιατί όχι και οι πακιστανοί στην περιοχή μας; Σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι δίνουν ενέχυρο στις τράπεζες τα όνειρα τους για να κρατηθούν στο σαγηνευτικό παιχνίδι της κατανάλωσης με αμφίβολα πλέον αποτελέσματα καθώς η ακρίβεια εξανεμίζει τα πενιχρά εισοδήματα, παρόλο που παράγονται τόσα πολλά αγαθά με την μορφή των εμπορευμάτων που θα μπορούσαν να μοιράζονται δωρεάν για να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια;

Σε ένα κόσμο που 300 άνθρωποι κατέχουν πλούτο όσο το ΑΕΠ της πλειοψηφίας των χωρών της Αφρικής και της Ασίας ενώ την ίδια στιγμή σε αυτές τις χώρες 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζούνε με κάτω από 1 δολάριο ημερησίως συχνά δίχως φαγητό, στέγη, νερό;


Σε μια κοινωνία του ρατσισμού, της υποκρισίας , της ψευτιάς , της απατής που η μαγκιά , η κλαμουριά και ο τραμπουκισμός είναι αρετές που επιβραβεύονται από τις κυρίαρχες ελίτ; Σε μια εποχή που το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε αυτές τις ανεπαρκείς κατακτήσεις των εργαζομένων και η αριστερά στην συντριπτική της πλειοψηφία έχει προσαρμοστεί στο ρόλο του κοινωνικού κριτή, του λογικού μεταρρυθμιστή και έχει απολέσει το ρόλο του κοινωνικού επαναστάτη;

Μια συζήτηση που δεν θα μένει σε μια ιστορική αναδρομή των όμορφων στιγμών της τελευταίας παγκόσμιας επαναστατικής κρίσης που έζησε η ανθρωπότητα αλλά που θα αποτιμά με την γλώσσα του μέλλοντος τις πολιτικές προκείμενες που ανέδειξε ο ΜΑΗΣ ’68.


Η απάντηση μας δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική διότι βρισκόμαστε σε μια στιγμή που το«δεν πάει άλλο» συναντιέται σχεδόν ασυνείδητα με το ερώτημα «πώς μπορεί να πάει αλλιώς». Με στόχο να κινηθεί σε μια κατεύθυνση αντίθετη από αυτή που έχουν διαμορφώσει τα τελευταία 28 χρόνια τα οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας, σε μια στιγμή βαθιάς κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

Όπως ακριβώς έγινε στην ανατρεπτική εικοσαετία 1960-1980 που αγκάλιασε όλο τον κόσμο και κάθε πλευρά της ζωής. Από την οικονομική και παραγωγική βάση, έως την κουλτούρα , την επιστήμη, την ιδεολογία, την τεχνολογία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Δημιουργώντας ένα πολύμορφο επαναστατικό πολιτισμό που μπορεί να μην νίκησε το καπιταλιστικό σύστημα αλλά άλλαξε εκ βαθέων τον κόσμο, ανανεώνοντας τις δομές , τις αντιλήψεις και τις γλώσσες επικοινωνίας..

Μια παγκόσμια- διαρκής εξέγερση που ανάγκασε το ίδιο το σύστημα να προσαρμοστεί, ενσωματώνοντας προς όφελος του πολλές από τις ανατρεπτικές αντιλήψεις του ΜΑΗ ’68 στις παραγωγικές – οικονομικές – πολιτικές – πολιτιστικές δομές του ύστερου καπιταλισμού. Πολλά δε «αστέρια» της εξέγερσης στην συνέχεια συνειδητά υπηρετήσαν και υπηρετούν το σύστημα που με πάθος εκείνα τα χρόνια πολέμησαν.

Από την άλλη πλευρά βέβαια το σύστημα δεν δίστασε εκεί που τα γεγονότα έπαιρναν επικίνδυνη τροπή για τα συμφέροντα του να απειλήσει με εμφύλιο πόλεμο, π.χ Γαλλία ή να προκαλέσει μίνι εμφύλιους πόλεμους, όπως στην Ιταλία με την ένοπλη σύγκρουση τμημάτων της αριστεράς και της αυτονομίας με το κράτος.

Το ότι αυτή η τόσο υπέροχη παγκόσμια εξέγερση δεν νίκησε οφείλετε στο γεγονός της ανικανότητας της να απαντήσει στο ζήτημα της εξουσίας και της μακροπρόθεσμης επαναστατικής στρατηγικής σε μια εποχή που η αριστερά στην Δύση ήταν η κύρια δύναμη στήριξης του κράτους πρόνοιας και η «σοσιαλιστική» ανατολή άκουγε την λέξη εξέγερση και ετοίμαζε τον «κόκκινο στρατό» για να τις καταστείλει, π.χ Τσεχοσλοβακία, στηρίζοντας ανοικτά και απροκάλυπτα την καπιταλιστική Δύση.

Αυτό δεν μηδενίζει τις ανατρεπτικές αναζητήσεις και πειραματισμούς των εξεγερμένων μαζών σε Ανατολή και Δύση, ανατρεπτικές αναζητήσεις και πειραματισμοί σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού γίγνεσθαι που εντός άλλων πλαισίων είναι σχεδόν βέβαιο πως θα συναντηθούν με τα νέα επαναστατικά ρεύματα.

Όχι βέβαια ως έτοιμα προγράμματα και συνταγές για επίδοξους κοινωνικούς αναμορφωτές αλλά ως πηγή έμπνευσης για τους επαναστάτες ποιητές του μέλλοντος. Γνωρίζοντας πως κάθε εποχή διαμορφώνει τις δικές της συνθήκες, δυνατότητες και δυνητικότητες με ανοικτό πάντα τον ορίζοντα των ιστορικών διακλαδώσεων αποτέλεσμα της βαθύτατης διαλεκτικής σχέσης της ελευθερίας , της τυχαιότητας και της αναγκαιότητας.

Ο ΜΑΗΣ ‘68 με την «κοινωνία του θεάματος» του Γ. Ντεμπόρ έκλεινε μια διαδικασία ανατρεπτικών αναζητήσεων και επαναστατικών διεργασιών που άνοιξε το κομμουνιστικό μανιφέστο του Κ Μαρξ. Και αυτό δεν είναι μια πραγματικότητα που απορρέει με το πέρας των ιστορικών σχηματισμών της παραδοσιακής αριστεράς αλλά και των βαθύτατων αλλαγών στις καπιταλιστικές παραγωγικές δομές που ξανατοποθετούν τα ζητήματα

Ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός με την μεταφορντική-νεοτεηλορική παραγωγική και καταναλωτική του βάση είναι κατά κάποιο τρόπο και αποτέλεσμα του ΜΑΗ ’68. Ανοίγοντας δυο απαντήσεις: η πρώτη σε αντιδραστική κατεύθυνση με το καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό και τον τεχνοκρατισμό να επιχειρούν να φυλακίσουν τις νέες πρωτόγνωρες δυνατότητες κοινωνικής απελευθέρωσης, η δεύτερη σε μια ανατρεπτική κατεύθυνση , με τον τάση της χειραφέτησης – ως συνειδητή πολιτική έκφραση των νέων δυνατοτήτων - να διαμορφώνει ένα διαφορετικό στρατηγικό δρόμο για το πλήθος των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.
Και σε αυτή την αναζήτηση του διαφορετικού στρατηγικού σχεδίου ο ΜΑΗΣ ‘68 με το μαζικό και βαθιά επαναστατικό χαρακτήρα του μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε:

Απέναντι στο σύγχρονο καπιταλισμό με τον ολοκληρωτικό, αντιδραστικό και παρασιτικό του χαρακτήρα μόνο μια καθολική απελευθερωτική απόπειρα μπορεί να έχει μέλλον και αποτελεσματικότητα.

Μια καθολική επαναστατική διαδικασία που δεν θα στοχεύει να αλλάξει ένα κακό αφέντη με ένα καλό αφέντη ή την εξουσία μιας κοινωνικής τάξης με την εξουσία μιας άλλης κοινωνικής τάξης που αυτή την στιγμή καταπιέζεται. Μια επαναστατική διαδικασία που δεν θα αντικαθιστά την εξουσία των πραγμάτων και των εμπορευμάτων με την εξουσία επί των εμπορευμάτων και των πραγμάτων.

Αλλά μια καθολική επαναστατική διαδικασία που θα βλέπει και θα προχωρά μέσα από σχέσεις ελεύθερων και ίσων υποκειμένων εντός ανοικτών κινηματικών κι κοινοτικών διαδικασιών και πλαισίων. Που θα στοχεύει στην καθολική χειραφέτηση της ανθρώπινης και επιστημονικής δημιουργικότητας από τα δεσμά της οικονομικής – τεχνοκρατικής αναγκαιότητας, υπολογίζοντας την διατήρηση της φυσικής βιοποικιλότητας. Που θα στοχεύει σε μια κοινωνία των δημοκρατικά οργανωμένων συνεταιρισμένων παραγωγών και σε ένα κόσμο των ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και των ελευθέρων πνευμάτων.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ